Αλεξανδρινό, ή Ποϊνσέτια (Poinsettia)

Είχα χρόνια να αποκτήσω Αλεξανδρινό, μα μετά από μια συζήτηση που είχα με φίλη, στην οποία παραπονιόμουν ότι ποτέ δεν κατάφερα να διατηρήσω ένα ζωντανό κι έτσι έπαψα να αγοράζω, ενώ εκείνη που τα κατάφερε καλύτερα με τα δικά της να ζουν και να βασιλεύουν, είχε άλλον καημό, πως δεν κοκκινίζουν στην ώρα τους, δηλαδή την εποχή των Χριστουγέννων, αλλά πολύ αργότερα, και κουβέντα στην κουβέντα, αποφάσισα να πάρω ένα μικρό φυτό, για να μου δώσω άλλη μια ευκαιρία, στερώντας έτσι πιθανότατα τη δική του ευκαιρία να ζήσει.

Ρωτώντας και ψάχνοντας έλυσα τον ένα γρίφο. Αυτόν του μη έγκαιρου κοκκινίσματος!

Το Αλεξανδρινό, λέει, το οποίο ονομάζεται και ποϊνσέτια, αλλά και αστέρι της Βηθλεέμ, με επιστημονικό όνομα βαρύ κι ασήκωτο, Euphorbia pulcherrima, σου λέει συστήνεται επίσημα, για να ανθίσει στην ώρα του και να κοκκινίσουν τα φύλλα του, χρειάζεται σκοτάδι.

Πρέπει δηλαδή να σκεπάζουμε το φυτό καθημερινά για δυο περίπου μήνες, Οκτώβριο και Νοέμβριο με ένα μαύρο πανί. Διαδικασία που και κουραστική είναι και κατά τη γνώμη μου εντελώς περιττή, αφού το φυτό θα ανθίσει και θα κοκκινίσει μόνο του κάποια στιγμή.

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή κι αν καταφέρουμε να κάνουμε το Αλεξανδρινό μας, το οποίο κατάγεται από το Μεξικό, να επιζήσει ως τον επόμενο Οκτώβρη, αποφασίζουμε τότε αν θα το σκεπάσουμε όταν χρειάζεται, ή θα το αφήσουμε να κάνει του κεφαλιού του!

Αγοράσαμε λοιπόν το μικρό, μεγάλο, ή μεγαλύτερο γλαστράκι μας, και καμαρώνουμε το φυτό μας με τα κατακόκκινα γιορτινά φύλλα, καθώς του αλλάζουμε ακούραστα θέση ώσπου να δούμε που ταιριάζει καλύτερα.

Σιγουρευόμαστε ότι η τέλεια για τη διακόσμησή μας θέση, είναι και η ιδανική για το φυτό που χρειάζεται φως και δε θέλει πολλή ζέστη, οπότε δεν το βάζουμε για κανένα λόγο σε μεριά που δεν τη βλέπει ο ήλιος, και ποτέ κοντά σε πηγές θερμότητας.

Ποτίζουμε με σύνεση και μόνο όταν το χώμα είναι στεγνό και για κανένα λόγο δεν αφήνουμε να λιμνάζει το νερό στο πιατάκι του. Μια στο τόσο καλό είναι να ψεκάζουμε τα φύλλα με λίγο νερό, γιατί το ευχαριστιέται ιδιαίτερα!

Μετά τις γιορτές αν θέλουμε το βγάζουμε στο μπαλκόνι, αφού πρώτα το προετοιμάσουμε σχετικά.

Του αλλάζουμε θέση δηλαδή για να μαθαίνει σταδιακά πως υπάρχουν κι άλλα μέρη που ίσως θα ήθελε να ζήσει κι ένα από αυτά είναι και το εξωτικό μπαλκόνι μας!
Καλό είναι όμως να αφήσουμε να περάσουν τα πολλά κρύα και μετά να του βγάλουμε διαβατήριο.

Κάποια στιγμή τα φύλλα του θα πέσουν. Αυτό δεν είναι δείγμα αποτυχίας, απλά το φυτό μας είναι φυλλοβόλο.

Υποθέτουμε τώρα, πως τηρήσαμε τα δέοντα, το σταυρώσαμε κι ευχηθήκαμε να μας ζήσει, του βάλαμε κι ένα σκόρδο για το μάτι, που λέει ο λόγος, και το φυτό μας ευτύχησε να ανταμώσει την άνοιξη. 

Γύρω στον Απρίλιο που μαραίνονται και πέφτουν τα άνθη του και τα βράκτεια φύλλα του, (έτσι ονομάζονται εκείνα που κοκκινίζουν), φοράμε τα  γάντια μας, πιάνουμε το κλαδευτήρι και κλαδεύουμε προσεκτικά, αφήνοντας δυο - τρία μάτια σε κάθε κλαδί.
Τα γάντια δεν τα ξεχνάμε ποτέ όταν κάνουμε σχετικές εργασίες, αλλά εδώ είναι ακόμα πιο απαραίτητα, γιατί το Αλεξανδρινό μας θα βγάλει ένα υγρό που ίσως μας προκαλέσει φαγούρα και αλλεργία.

Αν καταφέρουμε να περάσουμε με επιτυχία και το τεστ του κλαδέματος, και αν το φυτό μας ζει και το καλοκαίρι, μπορεί να χρειαστεί μεταφύτευση, οπότε είναι η ώρα να την κάνουμε τηρώντας πάντα τους βασικούς κανόνες.

Βγάζουμε προσεκτικά το φυτό μας από την παλιά γλάστρα που το στενεύει και χωρίς να πειράξουμε τις ρίζες του το βάζουμε στη μεγαλύτερη στην οποία θα έχουμε φροντίσει να υπάρχει το κατάλληλο χώμα, που πρέπει να είναι αφράτο κι ελαφρύ. 

Τι κάνουμε όμως στην περίπτωση που το φυτό μας βγει αχάριστο, δεν εκτιμήσει όσα κάναμε γι΄αυτό και μας αποχαιρετίσει για πάντα;

Πρώτα απ' όλα δεν απογοητευόμαστε!

Του χρόνου θα έχουμε άλλη μια ευκαιρία να φροντίσουμε, ή να εξοντώσουμε ένα άλλο!