Σώπασε...

Η συμμετοχή μου στο "14ο Συμπόσιο Ποίησης", βγήκε πιο πικρή από όσο ήθελα, πιο σκληρή από όσο άντεχα.

Η ζωή είναι έτσι όμως, ή μάλλον οι άνθρωποι είναι έτσι, και γράφτηκε χωρίς, σας διαβεβαιώ, να κρύβει ενοχικά σύνδρομα, ή να απαιτεί να τα μεταδώσει σε σας, αφού εμείς ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε, ή και τίποτα στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Η ειρωνική μου διάθεση για όσους "γιορτάζουν" δεν είναι τσουβάλιασμα για όσους γιορτάσαμε, χαρήκαμε κι επιβάλλεται να ξαναγιορτάσουμε και να ξαναχαρούμε. 

Στρέφεται αποκλειστικά και μόνο κατά όλων αυτών που από καταβολής κόσμου  και για τον  πλουτισμό τους εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους, ειδικά τα παιδιά, που δεν είναι παρά αναλώσιμα "εργαλεία" στη φάμπρικα αίματος και δυστυχίας που στήνουν. Όπου κι αν είναι αυτοί οι κάποιοι. 

Και δυστυχώς είναι παντού, ακόμα και γύρω μας.

Κι εμείς; Εμείς, θα με ρωτήσετε, δεν είμαστε εκείνοι που συντηρούμε έστω κι άθελά μας αυτή τη φάμπρικα, που αγοράζουμε τους πικρούς καρπούς και τα πλαστικά μπιχλιμπίδια, βοηθώντας έτσι να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση;

Δεν έχω μαγικές λύσεις, ούτε θα σώσω το κόσμο με μια πρόταση. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να βγάλουμε έστω τον εαυτό μας από αυτό το φρικτό γαϊτανάκι είναι να μην αγοράζουμε και να μη στηρίζουμε όσους εκμεταλλεύονται τους άλλους. Ή έστω να το προσπαθήσουμε, γιατί δεν είναι τόσο εύκολο, όσο ακούγεται.

Η φωτογραφία, είναι από την ταινία Όλιβερ Τουίστ και προτίμησα μια σκηνή της ταινίας, από κάποια πιο σκληρή, πιο πραγματική εικόνα. 

Οι "χάρτινοι ήρωες" των παιδικών μου χρόνων, τόσο ο Όλιβερ Τουίστ, όσο κι  Ντέιβιντ Κόπερφιλντ βγαλμένοι και οι δυο από τα βιβλία του Καρόλου Ντίκενς, ήταν ίσως οι πρώτοι που μου έμαθαν πως η ζωή μπορεί να γίνει αδυσώπητη, ειδικά για τους αδύναμους. 

Σώπασε...

Φτωχό γέννημα αδυσώπητης μοίρας, 

άστρο για σένα δε θα λάμψει.

Το πρώτο κλάμα μιας ανάσας πικρής

στην απόγνωση θα τυλιχθεί, θα σβήσει.

Κι ο  κόσμος ήσυχος, πλευρό θ' αλλάξει.

Έρχονται Χριστούγεννα...

Πρέπει να ψηθεί η γαλοπούλα,

να αγοραστούν τα δώρα,

να γεννηθεί η ελπίδα.

Πάνω στη δική σου αληθινή ζωή

μια ψεύτικη χαρά θα χαραχτεί.

Όσο τα πρώτα σου βήματα θα κάνεις σε ορυχεία 

και θα σκοτώνεις τα όνειρά σου στη φάμπρικα

που κατασκευάζει των άλλων τα όνειρα,

όσο στο λιοπύρι και στο κάμα θα λιώνεις

μαζεύοντας καρπούς που ποτέ δε θα γευτείς,

τόσο το αίμα σου θα βάφει τα στολίδια τους

και η κραυγή σου θα στοιχειώνει τα παιχνίδια τους.

Μα, γεννήθηκε σου λέω η ελπίδα...

Κάθε χρόνο γεννιέται...

Χιλιάδες φωτάκια έφτιαξες 

για να λάμπουν οι δρόμοι τους

την ώρα που θα την υποδεχτούν.

Κι άλλα τόσα καμπανάκια 

να ηχούν χαρμόσυνα  την ώρα της χαράς.

Βεγγαλικά θα σκίζουν ουρανούς,

φως θα γεννά το σκοτάδι.

Όλοι θα σωθούν.

Εσύ μόνο χάθηκες για πάντα 

σε έναν άδικο κύκλο 

που στεφάνι ακάνθινο γίνεται

να πνίξει τη γη.

Είσαι η θυσία που απαιτούν οι Θεοί

το γέννημα που χαλάλισαν οι άνθρωποι.

Είσαι ο αδικημένος, ο χαμένος της ζωής.

Σώπασε όμως τώρα...

Οι καμπάνες ηχούν  και ο λυγμός σου σκεπάζει τη χαρά.

Σώπασε....να ακούσω τους ψαλμούς...

"Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία..."

Το Συμπόσιο Ποίησης διοργανώνει, με άψογο τρόπο κάθε φορά, η Αριστέα από το blog "Η ζωή είναι ωραία" και θέλω να την ευχαριστήσω για τη φιλοξενία.

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω όσους ξεχώρισαν το "Σώπασε..."

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!

Η υποχρεωτική λέξη ήταν:
γεννάω 

(γέννα ή γέννηση ή γέννημα ή Χριστούγεννα)