Η νεράιδα και το παλικάρι (φωτορομάντζο με κύμα)

Η νεράιδα, αν και μάλλον σε γοργόνα μου φέρνει περισσότερο (να θυμηθώ μετά να ψάξω για ουρά, γιατί αυτή μάζεψε κι ένα γατί τελευταία και δε θέλει πολύ να γίνει το κακό, έτσι που ορέγονται τα ψάρια αυτές οι κάργιες...εεε οι γάτες ήθελα να πω), κι εγώ!

Τι ποιος εγώ;

Εγώ, το παλικάρι! 

Ο Μπρίκι, ο μέγας θαλασσόλυκος!

Ο σκύλος που δαμάζει τα κύματα!

Όλα εντάξει. 

Τα δάμασα!

Ωχουυυύ, καλά ντε, θα το παραδεχτώ!

Δεν τα δάμασα με την πρώτη, αλλά σκέφτηκα να τολμήσω μια διαφορετική προσέγγιση!

Μια προσέγγιση που θα δώσει περισσότερο βάθος στην προσπάθειά μου.

Να, εδώ, από δω θα τα δαμάσω. Ανάμεσα στα βράχια θα χωθώ. 

Εδώ που όλα μοιάζουν ελεγχόμενα. Εδώ που οι πανάρχαιοι, στέρεοι όγκοι, τώρα στέρεοι δηλαδή, κι ελπίζω και στο μέλλον, γιατί στο παρελθόν ένα κάτι τι το έπαθαν, ταρακουνήθηκαν, σκίστηκαν και χωρίστηκαν αν κρίνω από το σχήμα τους, αλλά γεωλόγος δεν είμαι, οπότε θα μείνω στο αντικείμενο που ξέρω καλά. Στη θάλασσα δηλαδή και τα κύματά της...

Που ήμουν;

Χάθηκα στους συλλογισμούς μου, χώθηκα σε άλλες επιστήμες, χάθηκα  και στα βράχια...αααα μπράβο! 

Στα βράχια ήμουν!

Πάμε πάλι...εδώ λοιπόν στην ψευδαίσθηση της σιγουριάς που μου δίνει η στέρεη γη, εδώ που το κύμα σκάει ανέμελο, και γενικώς σκάει από το κακό του, επειδή δεν μπορεί να με πιάσει, εδώ θα μείνω και θα το δαμάσω!

Αν δε γίνει πολύ επιθετικό δηλαδή, να εξηγούμαστε!

Γιατί κανόνας ένας και μοναδικός των απανταχού κυματοδαμαστών, είναι να εξημερώνουμε τα ήμερα.

Όλες τις ημέρες μόνο τα ήμερα! Τις νύχτες κάνουμε ό, τι μας φωτίσει...που σημαίνει τίποτα δεν κάνουμε, γιατί δε (μας)φωτίζει αρκετά!

Ωχ, σα να αγριεύει το κύμα...

"Στάσου να δω καλύτερα, να νιώσω την ορμή του,

να πιάσω την ανάσα του να ξεχαστώ μαζί του...

Αααα ετούτο είναι άγριο, θεριεύει και ανταριάζει

νιώθω σα να προσπαθεί εμένανε να πιάσει"...

Ώπα ποιητή, βάλε φρένο στη ρίμα και τρέχα!!

Μα που πήγε; 

Μέχρι να γυρίσω την πλάτη μου για να δείξω την πρέπουσα αδιαφορία έφυγε!

Καλέ γοργόνα, μήπως είδατε το κύμα που δάμασα;

Χμμμ...δεν το είδε μου είπε, αλλά να δεις που αυτό θα γλείφει κάπου ερημικά τις πληγές του, ή θα γλείφει άλλη παραλία.

Ξέρουμε δα πόσο σταθερά είναι τα κύματα.

Σήμερα εδώ, αύριο αλλού, συνέχεια παντού!

Ουδεμία σταθερότης!

Φτάνει όμως που εγώ το δάμασα!

Και τώρα μπορώ να καμαρώσω το πόσο στεγνός κατάφερα να μείνω και σήμερα!

Παλικάρι, Μέγα θαλασσόλυκος, κυματοδαμαστής και κούκλος: Ο μοναδικός Μπρίκι, που πάει να πει, του λόγου μου!

Νεράιδα, γοργόνα (να θυμηθώ να ψάξω για ουρά), βρεγμένη: Η λατρεμένη μου!

Φωτογράφα: Η γνωστή σας άγνωστη, γιαγιά μάλλον την έχω...κάπου το άκουσα κι αυτό!

Να δω τι άλλο θα ακούσω! 

Μπρίκι