La Boum

Γυρνώντας, ή μάλλον κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν και πιο συγκεκριμένα στα άγουρα χρόνια της εφηβείας, τολμώ να πω πως δυο ταινίες με είχαν σημαδέψει!

Η μια ήταν η "Γαλάζια λίμνη" και η άλλη η ταινία "La Boum". Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μη λέτε οι κουλτουριάρηδες πως δεν είχα κινηματογραφικό υπόβαθρο, να και γαλλικό σινεμά η μικρή Μαρία...χοχοχο!

Εντάξει πλάκα κάνω.

Θυμάμαι πως την πρώτη την είχα παρακολουθήσει μια Κυριακή που είχε "2 έργα 2" και το πρώτο ήταν κάποιος Τζέιμς Μποντ που ανέχτηκα με δυσκολία, γιατί το ζητούμενο ήταν να δω τη λίμνη, όχι τον υπερκατάσκοπο!

Το  "La Boum" το είδα μια μέρα, που δεν είχε  "2 έργα 2" και την απόλαυσα μόνη της!

Και όπως ήταν αναμενόμενο, το τραγούδι που ακολουθεί με συντρόφευε τις επόμενες μέρες, τις επόμενες εβδομάδες, τους επόμενους μήνες.

Μόνο με έναν τρόπο θα μπορούσα να το κάνω να σταματήσει να παίζει στο μυαλό μου!

Να το ζήσω, ή έστω να το χορέψω!

Την ταινία δεν τη θυμάμαι καθόλου πια, αλλά το τραγούδι μου ήρθε αμέσως στο μυαλό όταν ο Giannis Pit από το idipoton, μας κάλεσε σε SUMMER PARTY με θέμα: Το Πρώτο σας Χορευτικό Σφιχταγκάλιασμα (Blog Game)

Την εποχή πάνω κάτω που είδα και τις δυο ταινίες ήρθε και μια πετριά να πω, ένας έρωτας να πω, μπα, ένα σκίρτημα θα πω, που εξελίχθηκε σε μέγα κόλλημα. 

Εκείνος ήταν μεγάλος και ώριμος και αγνοούσε την ύπαρξη μου παντελώς!

Τι κι αν κάθε μέρα φρόντιζα να μπαίνω πολλάκις στο οπτικό του πεδίο, εκείνος δε μου έριχνε ούτε ένα βλέμμα με τα καταπράσινα μάτια του, γιατί ναι, είχε πράσινα μάτια κι αυτό πρέπει κάποτε να ερευνηθεί σοβαρά από τους επιστήμονες.

Πώς είναι δυνατόν δηλαδή, όλοι οι πρώτοι έρωτες να έχουν πράσινα μάτια!

Ο μεγάλος και ώριμος πήγαινε κιόλας στην τρίτη γυμνασίου κι εγώ πήγαινα στη δευτέρα.

Τα μικρά κορίτσια ούτε που να τα κοιτάξουν τα μεγάλα αγόρια τότε!

Και αφήστε και το άλλο!

Τον πόνο του αποχωρισμού που τον πάτε;

Εκείνος θα έφευγε για το Λύκειο κι εγώ θα ήμουν κολλημένη στο Γυμνάσιο!

Έναν ολόκληρο χρόνο θα έκανα να τον δω ξανά, αν εξαιρέσουμε δηλαδή τα πρωινά που όλως τυχαίως περνούσα από το σπίτι του πηγαίνοντας στο σχολείο, αλλά και τα μεσημέρια που όλως τυχαίως ξαναπερνούσα από κει.

Μεταξύ μας...δεν ήταν και τόσο τυχαίο, κι ακόμα απορώ πως αφέθηκαν οι φιλενάδες μου να πειστούν πως αυτός ήταν ο συντομότερος δρόμος για το σχολείο, τη στιγμή που καθόλου δεν ήταν!

Ούτε κουβέντα εγώ φυσικά για το κρυφό αμόρε. 

Άλλωστε τι να πω;

Σιωπούσα, για να μπορώ να κατευθύνω τα πράγματα κατά πως ήθελα, και κυρίως τη  διαδρομή προς και από το σχολείο!

Και πείστηκαν πως ήταν η συντομότερη, που δεν ήταν, αλλά και γλίτωσα τα γελάκια τα πειραγματάκια και όλα τα σχετικά που ίσως να με τραυμάτιζαν ανεπανόρθωτα!

Φτάνει και ο Ιούνιος κάποια στιγμή και πέφτω στα πατώματα που τέλειωνε το σχολείο!

Εντάξει, δεν μελαγχόλησα κιόλας, καλοκαιράκι ήταν μπροστά, όλο και κάποια θάλασσα θα έπνιγε τον πόνο του αποχωρισμού!

Και ήρθε η ώρα που ο Αστακός, -ok, γαλάζια λίμνη δεν ήταν, αλλά είχε τις χάρες του κι αυτός-, θα φιλοξενούσε εμένα και την περίπου ραγισμένη μου καρδιά!

Το πρώτο βράδυ με βρίσκει να κάνω βόλτα στην παραλία και να αναστενάζω διαρκώς, όχι από έρωτα, αλλά από κάψιμο, μια και το παράκανα την πρώτη μέρα στη θάλασσα!

Απολογισμός ημέρας: 5 αστερίες που έβγαλα βουτώντας στα βαθιά, κάτι υπέροχα κοχύλια, το έχω ξαναπεί πως απειλείται το οικοσύστημα από μένα, κι ένα γερό έγκαυμα από τον ήλιο, που εξαιτίας του βογγούσα σα να μην υπήρχε αύριο!

Κι εκεί που βολτάριζα με τον πόνο μου, απασχολημένη με το να τραβάω το εξώπλατο που έδενε στο λαιμό για να ακουμπάει στο δέρμα όσο γίνεται λιγότερο μακό, κάνω μία έτσι και κοκαλώνω σε μια κίνηση αμφιβόλου κομψότητας!

Κάποιος με κοιτούσε με δυο πράσινα μάτια που ήξερα καλά!

Μα, ήταν αυτός!

Έχασε η καρδιά κάτι χτύπους, έκανε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τους ξαναβρεί, το παράκανε κι άρχισε να βαράει σαν τρελή. Μια τρελή εκείνη και μια εγώ μας κάνουν δύο τρελές στη βόλτα!

Προσπάθησα να ανασυγκροτηθώ και φυσικά να συγκρατηθώ, άφησα το εξώπλατο να ακουμπάει όπου θέλει, μάζεψα όλο μου το κουράγιο και κάθισα στην καφετέρια που είχαν καθίσει ήδη οι άλλοι να ρημαδοφάω ένα παγωτό και κάπως έτσι έλαβε τέλος η βραδινή έξοδος!

Γυρίζοντας στο δωμάτιο που μέναμε, πιάνουμε θέση στο μπαλκόνι  που εκτός των άλλων είχε και μερική θέα σε παρακείμενη ταβέρνα, να τιμήσουμε και λίγο καρπουζάκι.

Εκεί που φτύνω τα κουκούτσια, ξανακάνω άλλη μία έτσι και ποιον βλέπω να με κοιτάζει;

Αυτός!

Παραλίγο να μου κάτσουν στο λαιμό!

Ευτυχώς η οικογένειά του διάλεξε τραπέζι που δεν είχε καθόλου επαφή με το μπαλκόνι κι έτσι έφαγα το υπόλοιπο καρπουζάκι χωρίς να κινδυνεύω!

Και περνάει το καλοκαίρι.

Κι έρχεται το φθινόπωρο.

Και μαζί με αυτό, ήρθε και το πρώτο μου εφηβικό πάρτυ.

Και ναι, ή τώρα ή ποτέ σκέφτομαι και κάνω αγώνα να πείσω τους δικούς μου να με αφήσουν να πάω και προπάντων να με αφήσουν να μείνω παραπάνω από τις 8. 

 Να πας, μου είπαν, κατά τις 7 και να γυρίσεις στις 8. 

What?...

Τελικά μετά από σκληρή διαπραγμάτευση, δέχτηκαν να μείνω παραπάνω, αλλά αν αργούσα να ήξερα πως θα έρχονταν να με πάρουν. 

Η επόμενη διαπραγμάτευση ήταν με τη φίλη που έπρεπε, έπρεπε οπωσδήποτε δηλαδή, να καλέσει κι αυτόν, με το τρανταχτό επιχείρημα πως πάρτυ χωρίς τον τάδε δεν είναι πάρτυ!

Κι έτσι αγχωμένη για το αν έρχονταν εκείνος πρώτος, ή οι γονείς μου να με πάρουν, όπως είχαν απειλήσει, κύλησε η πρώτη ώρα αγωνιώντας για το πότε η κολοκύθα θα έσκαγε μπροστά στα μάτια μου και για το αν θα έχανα το Nike μου φεύγοντας.

Θυμάμαι όμως πως η φίλη μου που είχε ένα απίστευτο κόλλημα με τον Έλβις, δε σταματούσε να βάζει τραγούδια του.

Ποιος χόρευε με ποια αδιάφορο.

Χόρεψα κι εγώ, αλλά το βλέμμα ήταν στραμμένο στην πόρτα διαρκώς!

Και ήρθε εκείνος!

Και το πρώτο μου χορευτικό σφιχταγκάλιασμα ήταν γεγονός!

Και δεν ήταν καλοκαιρινό, αλλά φθινοπωριάτικο!

Δε θυμάμαι καν ποια τραγούδια χορέψαμε, τα περισσότερα εξάλλου ήταν του Έλβις, είπαμε είχε κόλλημα η φίλη μου, αλλά στο μυαλό μου έπαιζε ένα διαρκώς!

Μαντεύετε φαντάζομαι ποιο!