Επίσημο ένδυμα

Η  πρόσκληση έγραφε επίσημο ένδυμα και η Ναυσικά πετούσε από τη χαρά της για την ευκαιρία που της δινόταν επιτέλους να λάμψει!
Δεν ήταν μόνο  η φιλαυτία που την ώθησε να δοκιμάσει άπειρα φορέματα από την ώρα που πήρε την πολυπόθητη και πολύ ακριβή (να τα λέμε αυτά) πρόσκληση, αλλά και η ανάγκη της να ενταχθεί σε ένα περιβάλλον που την ξέρναγε συνεχώς και την άφηνε στο περιθώριο να αναρωτιέται τι είχε κάνει λάθος. Αυτή πίστευε πως τα είχε καταφέρει περίφημα.

Ο άντρας της, μπορεί να μην ήταν πια στην πρώτη του νιότη, ούτε στη δεύτερη (εδώ που τα λέμε), ούτε καν στην τρίτη (για να ακριβολογούμε), αλλά ήταν όμορφος σαν εργοστασιάρχης, δυνατός σαν εκατομμυριούχος, γοητευτικός όσο ο βράχος που στόλιζε το δάχτυλό της, κι εκείνη είχε όλη τη ζωή μπροστά της, σε αντίθεση με εκείνον να συνεχίσει να ζει με όλα τα καλά του "χαρακτήρα" του, αφού της άφηνε τους πολυπόθητους χρόνους, που σίγουρα θα της άφηνε σε λίγο καιρό, μαζί με την περιουσία, που εκείνη ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά. Όχι, για να μη λέμε πως δεν έχει αισθήματα η Ναυσικούλα...

Στην εκδήλωση θα ήταν μαζεμένη όλη η αποκαλούμενη "καλή κοινωνία" (κοινώς, οι αδίστακτοι πάμπλουτοι), που μέσα από τα αρωματισμένα σιφόν της και τα αστραφτερά διαμαντικά της, τρώγοντας καλά και πίνοντας ακόμα καλύτερα, θα συμπονούσε τους άστεγους.
Θα μάζευαν κάποια χρήματα, ίσα να στήσουν κανένα συσσίτιο για ένα εξάμηνο, θα έκαναν έκκληση στον ανθρωπισμό των φτωχότερων, μιλώντας για την αξία του εθελοντισμού, θα ξέπλεναν πολλές αμαρτίες με ακριβά κοκτέιλς, θα γλίτωναν ακόμα περισσότερα από την εφορία και όλοι θα έφευγαν αρκούντως ικανοποιημένοι, αλλά και περισσότερο πεινασμένοι για εξουσία. Την επομένη οι υπάλληλοί τους θα πλήρωναν τα σπασμένα....

Τις συζητήσεις των κυριών θα διέκοπτε πότε πότε ένας αναστεναγμός, δείγμα συμπόνοιας κι ελάχιστος φόρος τιμής στους άτυχους συνανθρώπους τους, που περιφέρονται σαν σκιές στην πόλη, αλλά μετά από λίγο, σαν βροχή που όλο και δυναμώνει, τα χειροκροτήματα θα τους έπνιγαν κι αυτούς και θα έμενε στην ατμόσφαιρα ένα ψεύτικο επίχρισμα συγκίνησης που δήθεν θα προκαλούσαν οι ομιλίες των διοργανωτών.

Η Ναυσικά ντύνονταν και ονειρεύονταν πως όταν έπεφτε η αυλαία της βραδιάς, θα ήταν κι επίσημα μία από αυτές τις κυρίες, που χωρίς αληθινή συμπόνια, θα άφηναν εκείνους τους μικρούς, κομψούς  αναστεναγμούς να τους ξεφεύγουν σε καλά υπολογισμένα τακτά διαστήματα, ενώ στην πραγματικότητα, η μόνη τους αγωνία θα ήταν το να κατορθώσουν να αποτυπώσουν έστω και λίγη "προαπαιτούμενη" θλίψη στα τραβηγμένα, άτεχνα παραφουσκωμένα από τις πλαστικές χαρακτηριστικά τους.

Δεν ήξερε ακόμα, πως όταν ο γεροξεκούτης, της άφηνε επιτέλους εκείνους τους χρόνους που η ίδια επιθυμούσε διακαώς, η εφορία και οι τράπεζες, θα διεκδικούσαν άγρια και με σθένος το μοναδικό της έρωτα!

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο έβδομο "Παίζοντας με τις λέξεις".

Η Cruella de Vil επιλέχτηκε για την απόλυτη κακία της.

Καταπιάστηκα με την ψεύτικη φιλανθρωπία, που είναι ένα θέμα που με εξοργίζει, όπως κάθε τι ψεύτικο.

Άνθρωποι που ξεζουμίζουν ανθρώπους σε καθημερινή βάση, μαζεύονται μια στο τόσο σε πανάκριβες εκδηλώσεις που οργανώνει μια "κυρία" (λέμε τώρα, γιατί στην ουσία είναι μόνο ένα τρόπαιο στη συλλογή του συνήθως γηραιού συζύγου της).

Μια "φιλάνθρωπος" που στην ουσία, βοηθάει τον γηραιό κοιλαρά της να γλιτώσει χρήμα, αλλά και να διαφημιστεί ως άνθρωπος!

Βέβαια μαζεύει τα λεφτά που απαιτούνται για τη σχετική διαφήμιση από τον κόσμο που συγκινείται, αφού η τσέπη του συζύγου υπολογισμένα θα δώσει ένα, για να πάρει πίσω δύο!

Όταν το έγραφα, είχα στο μυαλό μου πολύ συγκεκριμένα άτομα. Ίσως έρθουν και στο δικό σας!

Ως εκ τούτου, μπορώ να δηλώσω υπεύθυνα πως οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου τυχαία!!!