Φιγούρες

Δέντρα παράξενα, δέντρα που υποδύονται ρόλους.

 Αυτό το δέντρο μου θυμίζει πληγωμένο άνθρωπο.

Τα κλαδιά - χέρια υψωμένα, το πρόσωπο σχεδόν ήρεμο, μα η πληγή ανοιχτή!

Προσπαθώ να θυμηθώ που το έχω φωτογραφίσει και δυο μέρη έρχονται στο μυαλό μου.

Δεν έχει σημασία όμως το που.

Σημασία έχει πως κάποτε το βλέμμα μου στάθηκε πάνω του και είδε τη φιγούρα να ξεπροβάλει.

Ένας "Μαγεμένος άνεμος" κάνει την ακινησία χορό...και μια άλλη φιγούρα στροβιλίζεται, στροβιλίζεται και στροβιλίζεται....χωρίς τέλος!

Αιώνιος είναι και ο χορός της ντυμένης στα πράσινα κυρίας!

Χρόνια τώρα ορθώνεται στην ίδια θέση, φορώντας τα πράσινα.

Τα βρύα και η πρασινάδα το αγκαλιάζουν, το σφίγγουν, το ντύνουν.

Τα κλαδιά του απλωμένα προς όλες τις κατευθύνσεις, ικέτηδες του χτες.

Δε ζει το σήμερα, δεν περιμένει το αύριο.

Το χτες ήταν ο δικός του κόσμος του και το χτες αποζητάει.

Το αύριο δε θα το βρει στην ίδια θέση.

Οι ρίζες του βγαίνουν από το χώμα σα να ονειρεύονται ταξίδια.

Ταξίδια που δεν μπορούν να κάνουν.

Απομεινάρι του παλιού του εαυτού, περιμένει τον κεραυνό ή το πριόνι.

Λαχταράει τον κεραυνό.

Θέλει να το βρει εκείνος, να το ενώσει με τον ουρανό και το δημιουργό του η φωτεινή πύρινη γραμμή, πριν οι άνθρωποι το πλησιάσουν.

Πριν το νικήσουν.

Προτιμά τη δύναμη της φύσης, από την αδυναμία των ανθρώπων

Κι όταν δε θα είναι πια εκεί, πάλι εκεί θα βρίσκεται.

Οι άνθρωποι θα το βλέπουν για μια στιγμή ντυμένο στα πράσινα με τα κλαδιά απλωμένα και δε θα καταλαβαίνουν πως είναι εικόνα από το χτες.

Μια στιγμή μόνο θα φανερώνεται, αλλά θα μένει στη μνήμη για πάντα.

Read more:http://mytripssonblog.blogspot.gr/2012/11/blog-post_28.html

Τα δέντρα  αυτά, μοναχικοί πρωταγωνιστές παλιότερων αναρτήσεων, αποφάσισαν να σμίξουν για να πάρουν μέρος στο "Σκέψεις και Εικόνες #5" της Μαρίας Νι.

To "Παίζοντας με τις λέξεις" σήκωσε αυλαία και σας καλεί να διαβάσετε, αλλά και να βαθμολογήσετε τις καταπληκτικές συμμετοχές μας, μέχρι και την Παρασκευή στις 8 το βράδυ...