Μικρό λευκό κοχύλι (Κατερίνα Χλωροκώστα)

 "Αγαπημένοι μου"...έτσι θα άρχιζε η Κατερίνα στο blog της kapaworld και θα μας έβαζε με μιας στην καρδιά της καθώς οι σκέψεις της δοσμένες πάντα με σεβασμό και αγάπη θα την έβαζαν στις δικές μας.
Πολλά θα μπορούσα να πω για την Κατερίνα, που ξέρει να κυνηγά τα όνειρά της και που μας δείχνει πως οι κορυφές είναι για να τις κατακτάμε.
Αν έπρεπε να γράψω ποιες αναρτήσεις της αγαπώ, θα έγραφα για ώρες.
Θα σας παραπέμψω όμως σε εκείνες για τον Όλυμπο. Για να καταλάβετε κι όσοι δεν τη γνωρίζετε τι πλάσμα είναι.

Όλυμπος α' μέρος...Ένα ταξίδι προς τα μέσα.

Όλυμπος β μέρος...Άγγελοι και Δαίμονες...

Χρόνια τώρα τη διαβάζω και πολλές φορές μου θυμίζει τον εαυτό μου. Άλλες φορές πάλι μου θυμίζει αυτό που θα ήθελα να είμαι, ή μάλλον αυτό που θα ήθελα να είναι ο εαυτός μου.
Η αμεσότητα της Κατερίνας, η κατανόηση που δείχνει για τη ζωή, μα και για κάθε άνθρωπο, είναι μερικά από αυτά που την κάνουν αγαπητή σε όλους.
Οι ανθρώπινες αδυναμίες της που γίνονται δύναμη, όχι χωρίς κόπο, όχι χωρίς δουλειά και τα όνειρά της που πραγματοποιούνται ένα ένα, όχι μαγικά, αλλά με δουλειά πολλή, σκορπούν γύρω της μια δυναμική που ίσως η Κατερίνα δεν την αντιλαμβάνεται, μα την αντιλαμβανόμαστε όλοι οι υπόλοιποι!

Κρατώ στα χέρια μου, με συγκίνηση μεγάλη, ένα από τα όνειρά της που έγινε πραγματικότητα.
Ένα Μικρό Λευκό Κοχύλι, που ταξιδεύει ήδη εκεί έξω και φτάνει ως εμάς με άπειρη τρυφερότητα κι ας περιγράφει το αδιανόητο.
Η μαμά της Στέλλας και η Στέλλα. 
Μάνα και κόρη. 
Μια σχέση που έσπασε κι ένα παιδί που χάθηκε για πάντα.
Μια μάνα που σηκώνει καθημερινά το βάρος της απώλειας, μαζί με εκείνο της ενοχής.
Κάθε σκέψη της μάνας, χαράζει την ψυχή, αφήνοντας ουλές.
Κάθε λέξη του παιδιού, σκάβει βαθύτερα τις ουλές, ώσπου η ψυχή ματώνει!
Θες να μπορούσες να τα αλλάξεις όλα. Να μη χάνει καμιά μάνα το παιδί της, να μην αναγκάζεται να ζει αναμετρώντας τα λάθη της, βασανίζοντας τον εαυτό της. 
Να μπορούσες να έδινες σε κάθε, μα κάθε παιδί, μια ευκαιρία.
Η ζωή μπορεί να είναι απλή, μα είναι και πολύπλοκη αντάμα. Ή μάλλον όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, η καθημερινότητα είναι πολύπλοκη και μπορεί να σε παρασύρει.
Δε θα σας κρυφτώ. Με βασάνισε πολύ αυτό το μικρό λευκό κοχύλι.
Υπήρχαν στιγμές που σχεδόν δεν άντεχα να συνεχίσω, κι όμως συνέχιζα.
Η μάνα της Στέλλας με οδήγησε στον πιο μεγάλο πόνο. 
Η Στέλλα με πήγε εκεί που κρύβεται το άδικο...και το άδικο κρύβεται σε κάθε χαμό.
Σε κάθε ζωή που τελειώνει απότομα, σε κάθε ευκαιρία που χάνεται για να γίνουν όλα καλύτερα.

Ένας γονιός "παίζει" κάθε μέρα, κάθε λεπτό με τις ισορροπίες.
Ακόμα και μια απλή κίνηση, ένα χέρι που απλώθηκε όταν έπρεπε, ή αμέλησε να απλωθεί, μπορεί να κάνει αυτές τις ισορροπίες να αλλάξουν και τη ζωή να αρχίσει να γλιστράει επικίνδυνα στο κενό.
Μπορεί να διαταράξει ολόκληρο τον κόσμο. Τον κόσμο αυτόν που καμιά φορά γίνεται τόσο μικρός που μια Στέλλα δε χωράει και τότε μένει πίσω μια μάνα που πασχίζει να καταλάβει τι πήγε στραβά.

Η Κατερίνα απλώνει το δικό της χέρι και μας προσφέρει το Μικρό Λευκό της Κοχύλι, μια λυπητερή ιστορία, γεμάτη αλήθειες και με το τελεσίδικο να αιωρείται τρομακτικό, σε όλη την πορεία της αναζήτησης της γαλήνης.
Γιατί όπως γράφει η ίδια, η ενοχή είναι ψέμα, είναι υπερβολή και αυτοκαταστροφή.
Δύσκολο, πολύ δύσκολο το θέμα του βιβλίου.
Πρέπει όμως να το διαβάσει κάθε γονιός, γιατί πρέπει παρά τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες να σταματά και να κοιτάζει προς τα κάτω.

Εκεί ανάμεσα στα πόδια σου, γύρω σου, πίσω σου, εκεί στο ύψος της μέσης σου ή και πιο χαμηλά.
Εκεί που αν χαμηλώσεις το βλέμμα θα δεις ένα μικρό ανθρωπάκι να σε ακολουθεί γεμάτο αγωνία, Περιμένει μια σου λέξη, ένα χαμόγελο, ένα χάδι φευγαλέο στα μαλλιά.
Ζητιανεύει μια σου στιγμή πολύτιμη!

...λέει η Κατερίνα κι αυτό είναι που πρέπει να έχουμε κατά νου.
Να μη χάνουμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται, να μη σταματάμε να τις αναζητάμε.

Κατερίνα μου, ναι, το Μικρό Κοχύλι σου, ταξιδεύει εκεί έξω, στις ανοιχτές τρομακτικές θάλασσες κι αρμενίζει. Θα είναι όμως καλοτάξιδο, γιατί το αξίζει και με το παραπάνω.

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη