Αποποίηση ευθύνης (25 λέξεις)

"Υπέρβαση καθήκοντος
τα σίδερα και οι φράχτες.
Παρέμβαση ανθρώπινη,
παράβαση της φύσης
Ευθύνης αποποίηση
η άνοιξη δηλώνει..."

Αυτή ήταν η συμμετοχή με τίτλο "Αποποίηση ευθύνης" που έστειλα στις 25 λέξεις που διοργανώνει η Μαρία Νι στο blog "Το Κείμενο".

Από την πρώτη στιγμή που είδα την εικόνα, οι σκέψεις μου ξέφυγαν. Καμιά δεν πήγε προς το καλό, όπως μπορείτε να δείτε και σε εκείνο που δεν έστειλα.

"Πώς να ριζώσει η ζωή σε τόπο που στερεύει;

Πώς να ανθίσει το όνειρο, που σίδερα το φράζουν;"

Δυο ολιγόλεκτα το ίδιο σκληρά, το ίδιο απελπισμένα. 

Προτίμησα να στείλω εκείνο που είχε τις σκληρότερες λέξεις.

Υπέρβαση, παράβαση, παρέμβαση, αποποίηση....λέξεις που σαν καρφιά πέφτουν τελεσίδικες και καρφώνουν ένα αύριο που ξημερώνει αβέβαιο, τρομακτικό.

Λέξεις που υπονοούν την παραβατικότητα, που εκφράζουν το παράλογο.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την αίσθηση πως, οι περισσότεροι που γράψαμε με οδηγό τη φωτογραφία, είχαμε στο μυαλό μας το προσφυγικό.

Ίσως γιατί τα σίδερα κι ο φράχτης που διακρίνονται στη φωτογραφία έκαναν την αναπόφευκτη σύνδεση στο μυαλό μας.

Οι άνθρωποι που ξεριζωμένοι τρέχουν να σωθούν και μια Ευρώπη που κλείνει σύνορα, αντί να σταματά πολέμους.

Από την άλλη έχουμε ανθρώπους που ξεκίνησαν τη μέρα τους όπως εγώ, όπως εσείς και ξαφνικά έχασαν τη ζωή τους, επειδή μανιακοί τρελοί, ζώθηκαν εκρηκτικά κι ανατινάχτηκαν στο όνομα του ανύπαρκτου Θεού τους.

Από αυτούς τρέχουν οι πρόσφυγες να σωθούν κι αυτοί είναι ήδη ριζωμένοι στην καρδιά της Ευρώπης, σκοτώνοντας αθώους.

Σαν σκιά απλώνεται ο φανατισμός τους παντού, σαν αρρώστια που δεν έχει γιατριά.

Κι εμείς ανάμεσα στους πολέμους τους που δεν αρχίσαμε, ανάμεσα στον παραλογισμό τους που δε θρέψαμε, ανάμεσα στο τίποτα και στο πουθενά.

Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο, όποια μεριά κι αν κοιτάζεις.

Και μια απελπισία που παλεύει να αντιστραφεί. Να γίνει οτιδήποτε άλλο, εκτός από απελπισία.

Το απόσπασμα που ακολουθεί το αναδημοσιεύω από thethreemooges.blogspot.gr

"...Κι από την άλλη, υπάρχουμε εμείς, που δεν κοιτάμε εθνικότητα, θρησκεία ή χρώμα. Που δεν είμαστε πλουτοκράτες, εξουσιαστές ή φανατικοί κάφροι στην υπηρεσία τους.

Που δεν πουλάμε όπλα, δεν διαφημίζουμε τον πόλεμο και δεν παίρνουμε μέρος στην εκτελεσή του. Που πιστεύουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί.

Όμως κάθε πόλεμος, εκτός από θύτες, απαιτεί και θύματα. Η ύπαρξη ενός τρομοκρατημένου, ανήμπορου να αντιδράσει, όχλου είναι ζωτικής σημασίας για τους υποστηρικτές του πολέμου, αφού σε αυτόν θα βρουν τα υποψήφια θύματά τους.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για να σταματήσουμε τον πόλεμο αλλά μπορούμε να αντισταθούμε στο φόβο, τον φανατισμό και την τρομοκρατία από όπου κι αν προέρχεται.

Να μην επιτρέψουμε στους θύτες να δημιουργούν συνεχώς νέα θύματα.

Να μην γίνουμε μέρος του πολέμου.

Να παραμείνουμε Άνθρωποι.
Όπως γεννηθήκαμε...."