Το πρώτο μου βιβλίο

Σήκωσα άγκυρα  και ταξίδεψα στο παρελθόν έγραφα κάποτε εδώ!
Ήταν μια, κατά κάποιο τρόπο, αναδρομή στην εφηβική και παιδική ηλικία, αλλά και στα βιβλία που είχαν σημαδέψει την παιδική!
Ο τίτλος ένα λογοπαίγνιο με τις γνωστές εκδόσεις που μια φορά κι έναν καιρό κυριαρχούσαν τη βιβλιοθήκη μου, αλλά βρήκα ελάχιστα από τότε για τη φωτογράφιση, κι ανακάτεψα κι άλλες (εκδόσεις και φωτογραφίες).

Μετά από καιρό, ξαναπετάχτηκα στα παλιά, για να θυμηθώ ποιο βιβλίο διάβασα πρώτο!
Φυσικά τα παραμύθια υπήρχαν σε αφθονία στα παιδικά μου χρόνια, κι επειδή με έμαθε η μητέρα μου να διαβάζω πριν αρχίσω το σχολείο, το πρώτο κανονικό βιβλίο, που διαβάσαμε μαζί ήταν "Τα ψηλά βουνά" του Παπαντωνίου!
Κι όμως, σαν πρώτο βιβλίο, δε μετράω ούτε τα παραμύθια, ούτε τα ψηλά βουνά, που μου άρεσαν, αλλά δεν τα διάβασα ολομόναχη!

Έγραφα τότε:

"Το πρώτο μου βιβλίο όμως, το πρώτο "αληθινό", το πρώτο δικό μου, ολόδικό μου βιβλίο ήταν το "Με οικογένεια" του Μαλό.
Μου το είχε φέρει δώρο ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο που δεν είναι πια στη ζωή.
Το διάβασα γρήγορα και ο μπαμπάς, μου πήρε αμέσως το επόμενο που ζήτησα..
Τι θα ζητούσε ένα κοριτσάκι που μόλις είχε διαβάσει το "Με οικογένεια";...μα το "Χωρίς οικογένεια". Θυμάμαι ακόμα τη χαρά μου όταν είδα πως αυτό ήταν και πολύ "χοντρό"...
Και είναι περίεργο τελικά το πως οι μνήμες του διαβάσματος δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ, ακόμα κι αν μας παίρνει λίγες στιγμές να θυμηθούμε την υπόθεση κάποιου βιβλίου. Ακόμα θυμάμαι σχεδόν, πότε διάβασα το καθένα και πότε το ξαναδιάβασα. Και το σημαντικότερο πως ένιωθα διαβάζοντάς τα.."
Read more: http://mytripssonblog.blogspot.com/search/label/%CE%88%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CF%85%20%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD#ixzz3wavFBGNS

Στη μνήμη μου λοιπόν, το "Με οικογένεια" έχει μείνει σαν το πρώτο. Ίσως γιατί ήταν εκείνο που ξεκίνησε τη δική μου προσωπική βιβλιοθήκη (τα παραμύθια τα αφήνω εκτός, όχι γιατί δεν τα μετράω για βιβλία, ή αλίμονο, επειδή δεν τα αγαπούσα, αφού ακόμα και τώρα είναι γνωστή η αδυναμία μου σε αυτά).

Θυμάμαι πόσο με είχε συγκινήσει η μικρή Περίνα που είχε χάσει τον πατέρα της και με την άρρωστη μητέρα της ξεκίνησαν να βρουν την οικογένεια που τους είχε απομείνει.

Ένα ταξίδι όλο κακουχίες, που έγινε ακόμα χειρότερο όταν η μητέρα της πέθανε και συνέχισε το ταξίδι της χωρίς το κάρο και το "Παλικάρι" όπως έλεγαν το γαϊδαράκο που το έσερνε, γιατί αναγκάστηκαν να τα πουλήσουν όταν η μητέρα της χειροτέρεψε!

Μου ξυπνούσε πρωτόγνωρα συναισθήματα αυτή η περιπλάνηση. Απόλυτα προστατευμένη και νιώθοντας ασφαλής στην αγκαλιά των γονιών μου, μου φαίνονταν αδιανόητες οι στερήσεις που περνούσε η μικρή.

Μετά φυσικά ήρθαν και οι συμπτώσεις που την οδήγησαν τελικά στην οικογένεια του πατέρα της!

Κι ενώ στην αρχή το διάβαζα λίγο λίγο, σα να φοβόμουν να περάσω στο επόμενο κακό που μπορεί να έβρισκε την ηρωίδα, μόλις κατάλαβα που οδεύει η ιστορία, τη ρούφηξα σα γάργαρο νερό και χάρηκα που η περιπέτειά της είχε αίσιο τέλος!

Θυμάμαι όμως, πως μέχρι ένα σημείο αναρωτιόμουν συνεχώς γιατί έχει τέτοιο τίτλο, ενώ αναφέρεται σε ένα παιδί που χάνει τους γονείς τους τον έναν μετά τον άλλον και μένει πεντάρφανο. 

Την Άγκυρα, την ξανασήκωσα και ταξίδεψα στο παρελθόν χάρη στον Γιάννη που στο blog του "Ηδύποτον" θα βρείτε και τις δικές του αναμνήσεις!

Κι αν θέλετε, μπορείτε να σηκώσετε κι εσείς άγκυρα για το ταξίδι που θα σας πάει ως το πρώτο σας βιβλίο!