Συνάντηση γιγάντων

Κυρίες, κύριοι και μικρά σκυλιά, σας καλωσορίζω πρώτη φορά επίσημα εδώ! Να, μέχρι γραβάτα φόρεσα και δεν είμαι καν πολιτικός! Χμμ..θα μπορούσα να είμαι όμως.  

Αλλά ας μη μιλήσω άλλο για μένα!

Σήμερα θα απομακρυνθώ από το "εγώ" και θα πάω στο "εσύ".

Δεν είναι πολύ μακριά, όπως το "εμείς", που κι αυτό θα μπει στο παιχνίδι, θέλοντας και μη!

"Εσείς" ελπίζω να απολαύσετε όσα λεν οι σκύλοι μεταξύ τους!

"Αυτοί" που δεν μας αγαπούν να πάνε να πνιγούν! (Δικό μου το απόφθεγμα και το δανείζω έναντι χαμηλής αμοιβής)

Όλοι τρόμαξαν τις προάλλες όταν για λίγο χάθηκε ο Μαξ. Όλοι εκτός από μένα!

Επειδή ως γνωστόν:

"Είμαι ατρόμητος, όταν δε φοβάμαι. 

Γυρίζω και μυρίζω παντού!" 
(Λόγια μεγάλων σκυλιών, εντάξει μωρέ, δικά μου ήταν)

Ποιος είναι ο Μαξ;

Ο Μαξ είναι κι αυτός ατρόμητος!

Μη σας πω και δυο κιλά παραπάνω από μένα, αφού έζησε και την απόλυτη περιπέτεια!

Κι επειδή γυρίζω και μυρίζω παντού όπως είναι το σύνθημά μου, τον ανακάλυψα να ντεκουπάρει μαζί με τη μαμά του και τον ρώτησα δυο τρία τέσσερα πέντε έξι πραγματάκια!

- Βρε γίγαντα Μαξ, ψήλωσες κι άλλο;

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση με σένα; Στο τέλος θα γίνεις δυο μέτρα (χιχιχι, επιτέλους βρήκα έναν κοντύτερο από μένα). Και σε βλέπω και σε φόρμα μεγάλη. Αληθεύει πως είσαι κι εσύ της υγιεινής, όπως η μαμά σου; (Ανοίγω παρένθεση να σας πω πως μαμά του Μαξ είναι η διάσημη πυργοδέσποινα Αριστέα, που λέει συνέχεια πως "Η ζωή είναι ωραία").

....μα δεν είμαι γλυκούλης;

 - Αχ αλήθεια το λες; Το είδες κι εσύ ότι ψήλωσα; Πες τα, πες τα! Μπας και το πάρουν είδηση και σταματήσουν να μου μιλάνε σαν μωρό! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΩΡΟ! ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΙΚΑΡΟΣ ΕΓΩ! Ουφ! Τα ' πα και ηρέμησα!

Ευτυχώς που το έχω τρίπορτο στο τάισμα! Το πρωί με ταΐζει ο παππούς Τομ, το μεσημέρι η μανούλα και το βράδυ η θεία Κική! Καλά εγώ το παίζω σε όλους νηστικό μπας και κερδίσω κάτι παραπάνω, αλλά με έχουν πάρει είδηση τελευταία. (την έχω άσχημα!)

Η μαμά, αληθεύει, είναι της υγιεινής, αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό, γιατί μου δίνει κάτι ξιγκάκια που τα αποστρέφεται  ...λουκούμι!

- Συγκινήθηκε το πανελλήνιο όταν αποφάσισες  να εξερευνήσεις το σύμπαν δυο τρεις γειτονιές πέρα από το δικό σου! Όλη η Ελλάδα κρέμονταν πάνω από τους υπολογιστές, περιμένοντας νέα σου! Πώς ένιωσες που έγινες το πρόσωπο που τάραξε τα νερά της νωχελικής απάθειας και σήκωσε τους Έλληνες από τους καναπέδες;

...κουρασμένος από το ντεκουπάζ!

- Κοίτα να δεις.... Δεν έχω πάρει είδηση πόσο διάσημος έγινα. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Δεν έχω λάβει και γράμματα ή λουλούδια βλέπεις. Εσύ μου κάνεις την πρώτη μου συνέντευξη....

Κάτι πήραν τα αυτιά μου, αλλά ακόμα δεν έχω προλάβει να συνειδητοποιήσω αυτό τον χαμό που ακούω και δεν βλέπω. Εμένα με νοιάζει που γύρισα στο βασίλειο μου, είδα την αγαπημένη με τα ψηλοκάπουλα ξανά, μου έκανε χαρούλες μέχρι και ο παππούς που μέχρι πρότινος έλεγε και ξανέλεγε .."αυτό το σκατό γιατί το μαζέψαμε εδώ μου λέτε; Όλη την ώρα θέλει να τρώει! "

Λίγα τα έχεις όλα τούτα;

- Ακούστηκαν κουτσομπολιά πως υπήρχε τρίτο πρόσωπο να πω, αίσθημα να πω, άσε, γκομενοδουλειά θα πω, στη μέση! Αληθεύει; 

πάνω στο κρεβάτι, αλλά χωριάτης δεν είμαι εντάξει;

- Πωπω κουτσομπόλης που είναι ο κόσμος! Ψεύδη! Ασύστολα ψεύδη! Αχ θα  φτάσει όλο τούτο στα αυτιά της τσιριμπίμ τσιριμπόμ και θα έχουμε δράματα... Άσε που θα φάω πόρτα, πάνω που την είχα στο σιγοψήσιμο .... Καλά δεν ασχολείται με κάτι άλλο ο κόσμος; Θα μου την κάνουν τη ζημιά... κι εγώ για ένα όνομα ζω! Είμαι πιστός εγώ, σαν σκύλος που είμαι! 

(κοίτα όμως μεταξύ μας, μην βγει παραέξω ε;... αν δεν μου κάτσει η "άλλη" ...το σκέφτομαι να ξέρεις...το τσλιμπούρδισμα για!) 

- Μπορείς να μας περιγράψεις πώς ένιωσες όταν κατάλαβες πως την έκανες την πατάτα τελικά και κατάφερες να σε χάσουν; Γιατί ναι, φίλε μου Μαξ, είναι γνωστό πως δε χανόμαστε ποτέ εμείς, οι άνθρωποι μας χάνουν.

Ακριβώς αυτό  καλέ μου φίλε - μου επιτρέπεις να σε αποκαλώ έτσι ε;: Έκανα πατάτα (αυτό μην το βγάλεις παραέξω...μεταξύ μας ε;)  Το κατάλαβα πολύ αργότερα. Όταν έπεσε το σκοτάδι. Και νόμιζα ότι δεν θα ξαναέβλεπα τη μαμά μου, την ψηλοκάπουλη, τους φίλους μου, την αυλή μου, το σπιτάκι μου, μη σου πω και τα γειτονόσκυλα! 

Τι κι αν είχαν μια κοντούλα σκυλίτσα -του χεριού μου δηλαδή κι εύκολη απ΄όσο κατάλαβα- αυτοί που με πήραν, με μπουκλί μαλλί σαν τη μαμά ( αυτό το έκανε χειρότερο να ξέρεις... έβλεπα την αφάνα κι ανατρίχιαζα). Τίποτα εγώ! Και ντρεπόμουν που έκλαιγα...αλλά πόσο να αντέξω κι εγώ; Κι εξάλλου, μάλιστα κυρίες και κύριοι: και οι άντρες κλαίνε! 

Μα δεν έκλαιγα για μένα ... Για τη φουκαριάρα τη μάνα μου! Τι θα έκανε χωρίς εμένα; 

- Και  όταν κατάφερες επιτέλους να φτάσεις πάλι στο σπίτι σου, γιατί, ας μην κρυβόμαστε, εμείς βρισκόμαστε από μόνοι μας δε μας βρίσκουν, τι αντιμετώπιση είχες;

Σε υποδέχτηκαν σαν ήρωα, όπως σου άξιζε, με τιμές και τη συμφωνική της Βιέννης να στριμώχνεται στο σαλόνι, ή σε άρχισαν στις γλύκες, ιδιαίτερα η φουκαριάρα η μάνα σου και σε έκαναν να αισθάνεσαι πολύ κουτάβι;

Μικρός στο μάτι, μεγάλος στο κρεβάτι! Έχω κρυφά προσόντα εγώ!

- Καλέ είμαι αρχηγόπουλο τώρα ! Τι αγκαλιές, τι φιλιά, τι χατίρια, και πόσες ευκολίες και ναι μέχρι και ο παππούς επέτρεψε όταν λείπει η μανούλα να μένω στο χαγιάτι τους, που είναι στρωμένο όλο με χαλιά -και πόσο μου αρέσει να τρίβομαι πάνω τους! 

Δεν είναι κακό να σε παραχαϊδεύουν τελικά! 

Η μαμά βέβαια άρχισε να λέει δεξιά κι αριστερά πως την έχει άσχημα. "Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ'ανέβει στο κρεβάτι" την άκουσα να λέει σε όλους! Και καλά, οκ ανέβηκα στο κρεβάτι... Αλλά είμαι εγώ χωριάτης; Από πού κι ως πού! 

(Αυτή η συμφωνική πάλι τι είναι; Σαν πολλά δεν ξέρεις εσύ )

- Μαξ, ξέρω πως είμαι μεγαλύτερος από σένα, άρα και σοφότερος, αλλά θυμάμαι καλά πως ένιωθα όταν ήμουν στο δρόμο, πριν με μαζέψουν.

Νομίζω έχουμε κοινές μνήμες. Κι εσύ αδεσποτάκι ήσουν.

Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας, λίγες από αυτές τις μνήμες, κάποιες σκέψεις, ίσως να δώσεις και μερικές συμβουλές στους ανθρώπους; 

το καλό μου προφίλ

- Να το κάνω Μπρίκι μου, να μην σου χαλάσω χατίρι.  

Αν και το κομμάτι αυτό θέλω να το αφήσω πίσω μου. Πονάει βλέπεις! Να γυρίζεις και να μην έχεις στον ήλιο μοίρα. Ποιος είπε ότι είναι ωραία η ελευθερία ε; Έχει μεγάλο τίμημα φίλε μου! Υπάρχουν νύχτες που φοβάσαι και δεν έχεις που να τριφτείς. Που ψωμολυσάς και δεν βρίσκεις τίποτα στους κάδους. Και κάνεις υπομονή... Και σκληραίνεις. Και μαθαίνεις να αντέχεις! Αλλά για πόσο;

Ψάχνεις για καμιά ταβέρνα (σε τραβούν από τη μύτη οι μυρωδιές) και ευελπιστείς ότι όλο και κανένα κοκκαλάκι θα σου δώσουν να ξελιγουριαστείς... Κι αναγκάζεσαι να πιεις και τα βρωμόνερα! Και δεν έχεις ένα χάδι... Κι αυτό πονάει! Και δεν κάνεις κανέναν χαρούμενο. Δεν υπάρχει κανείς που να αγωνιά για σένα. Δεν έχεις λόγο ύπαρξης τότε φίλε μου! Γιατί τι αξία έχει η χαρά της ελευθερίας, αν δεν έχεις έναν δικό σου άνθρωπο να την μοιραστείς μαζί του;

Η μαμά δεν μου έδωσε μόνο ένα ζεστό σπίτι, ένα πιάτο φαγητό, καθαρό νερό. Μου έδωσε πολύ περισσότερα: Μου έδωσε μια υπέροχη καθημερινότητα, έναν λόγο να περιμένω να ξημερώσει, να παίξουμε. Τη βλέπω πόσο χαρούμενη την κάνω και αυτό με γεμίζει υπερηφάνεια! Εγώ, "το μικρό στο μάτι" έχω δώσει τόσα πολλά! Λίγο το έχεις;

Άνθρωποι δώστε και σώστε! Υιοθετώντας αδεσποτούλι θα γίνετε κι εσείς σαν την μαμά μου : χαμογελαστοί και ωραίοι ως άνθρωποι!

-  Αλλά ας τελειώσουμε με τις ερωτήσεις να πάμε να κυνηγηθούμε και λίγο. Κλείνοντας, θα ήθελα να μας πεις λίγα πράγματα για σένα.

Τι αγαπάς, τι δεν αγαπάς, τι χόμπι έχεις, τι χόμπι δεν έχεις και αν η καθημερινότητά σου σε γεμίζει, και το σημαντικότερο, αν αγαπάς τα μπισκότα!

και δεν φτάνει που κατέληξα πάλι στο πάτωμα, μου δόθηκε και μια ροζ κουβέρτα! μα ροζ; Ω μοντιέ, τι άλλο θα υποστώ ο ατρόμητος μην το ξεχνάμε!

- Αχ ναι! Να τρέξουμε! Λατρεύω το τρέξιμο! Σαν κάθε σκύλο που σέβεται τον εαυτό του! 

(Θα σε περάσω στα σίγουρα)

Έχω μια υπέροχη καθημερινότητα, που αν και άλλαξε τελευταία λίγο ( η μαμά φεύγει κάθε πρωί και γυρίζει μετά από ώρες) την έμαθα γρήγορα κι αυτή! Γιατί η μαμά ξυπνάει πολύ πρωί για να προλάβει να παίξει μαζί μου. Και όταν γυρίζει, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να με φωνάξει! Κι εγώ τρέχω σαν σβούρα γύρω της.... και κουνάω την ουρά- τι ευτυχία! Είναι και πάλι εδώ!

Λατρεύω που με αφήνει να την κοιτάζω όταν είναι στην κουζίνα ! Λατρεύω όταν ανάβει τη σόμπα και μου βάζει το μαξιλαράκι μου μπροστά της. Πάω και ξαπλάρω... Άρχοντας που λες! 

Μου αρέσει επίσης να σκάβω στον κήπο και να κρύβω τα κοκκαλάκια μου ! Να πηγαίνω σε όλα τα δέντρα του κήπου και να τα μαρκάρω ( ξέρεις πώς) γιατί είναι όλες δικές μου περιοχές -  όχι του Λούη και της Τσιριμπίμ ! Να παίρνω το νάνι μου και να το σέρνω σε όλη την αυλή μέχρι που θα αποφασίσω που θα κάτσω! Το στρώνω και κάθομαι! (Να μην παγώνει ο κ.....ξέρεις εσύ)

Τέλος μου αρέσει που η μαμά δεν είναι τρελαμένη με την καθαριότητα- δεν θα είχα χειρότερο να με καθαρίζει όλη την ώρα σαν μωρό! Αλλά μισώ την ώρα του μπάνιου ! Ξέρεις κανένα κόλπο να το γλιτώσω αν γίνεται για πάντα;

- Μαξ, λυπάμαι που θα στο πω, αλλά θα στο πω ωμά! Μάθε κολύμπι καλύτερα, γιατί το μπάνιο δεν το γλιτώνεις με τίποτα!

Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός πως νομίζεις ότι θα με περάσεις στο τρέξιμο και συνεχίζω ακάθεκτος!

Τα σχέδιά σου για το μέλλον ποια είναι;

Πώς σκέφτεσαι τον εαυτό σου σε μία ώρα από τώρα, ή ακόμα ακόμα και σε δυο ώρες από τώρα! Κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια;

- Χμ! Βασικά γουστάρω (τρελά όμως) όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα! Όπως σου είπα ξανά είμαι άρχοντας! Την έχω καταβρεί ! Ζωή και κότα που λένε! Αν μου κάτσει και η ψηλή...ε χαράς ευαγγέλια ! Θα κάμω πάρτι και θα σε καλέσω! :)))

και δεν φτάνει που κατέληξα πάλι στο πάτωμα, μου δόθηκε και μια ροζ κουβέρτα! μα ροζ; Ω μοντιέ, τι άλλο θα υποστώ ο ατρόμητος μην το ξεχνάμε!

Κάπου εδώ τελειώνει η συζήτηση που είχαμε με το Μαξ.

Τα όνειρα για το μέλλον και τις υποσχέσεις για πάρτι, ακολούθησαν ευχαριστίες και φυσικά γρήγορο τρέξιμο!

Τι ποιος νίκησε; 

Ουδέν σχόλιον!

Ελπίζω να απολαύσατε τη συνάντησή μας και να μας αγαπήσατε ακόμα περισσότερο!!

Μπρίκι

Η συνέντευξη έχει τοποθέτηση προϊόντος: Η γραβάτα ήταν ευγενική προσφορά του blog Onirokosmos!