Μεγάλοι φόβοι

Μεγάλοι φόβοι

Βαθιά, σε απάτητο, ανήλιαγο δάσος, τους πιο μεγάλους μου φόβους έκρυψα. 
Ανάμεσα σε δέντρα πανάρχαια και πλάσματα μυστήρια, είπα θα τους εγκαταλείψω. Ακούραστα έσκαβα για μέρες. Κι όσο έσκαβα, τόσο ψηλά ανέβαινα. Αιωρούμουν πάνω από το δάσος, πάνω από τη γη, πάνω από μένα. Μια πόρτα έβρισκα μισάνοιχτη στα σύννεφα, την έσπρωχνα με θράσος κι έμπαινα ακάλεστη στα παραμύθια.

Πότε κακιά μάγισσα, πότε αθώα πριγκίπισσα και πότε παιδί κατατρεγμένο γινόμουν κι ολοένα βασάνιζα και βασανιζόμουν πριν ζήσω καλά κι αυτοί καλύτερα.

Τις νύχτες κατέβαινα πάλι στη γη, κουλουριαζόμουν στη ρίζα μιας βελανιδιάς και κοιμόμουν ύπνο βαθύ χωρίς όνειρα.

Με χώματα στα νύχια, με φύλλα στα άπλεκα μαλλιά μου, σηκωνόμουν το χάραμα.

Κι έπιανα να σκάβω πάλι. Με χέρια ματωμένα, με μανία ανείπωτη. Ολοένα και με μεγαλύτερη βιάση ανέβαινα στη βάρκα της φαντασίας που θα με έβγαζε στη γη των άλλων. Στη γη των μονόκερων και των πικρών θαυμάτων.

Κι όσο έλειπα, τόσο ήμουν εκεί.

Γέμιζε το δάσος από τους ήχους που πνιχτοί έβγαιναν από το στόμα μου. 

Κάθε τόσο ένα ουρλιαχτό έσκιζε τον αέρα. Σήκωνα το κεφάλι ανατριχιάζοντας. Ώσπου κατάλαβα πως ήταν το δικό μου κι έπαψα να ανατριχιάζω. Κοντοστεκομόνουν μόνο να ακούσω τον αντίλαλο έτσι όπως χτυπούσε από κορμό σε κορμό ψάχνοντας μάταια διέξοδο.

Τα ζώα είχαν εξαφανιστεί εδώ και μέρες μην αντέχοντας να ακούν, μη θέλοντας να ξέρουν. 

Φοβήθηκαν τους φόβους μου που ορθώνονταν γυμνοί τριγύρω παρακαλώντας με να σταματήσω.

Για αντιπερισπασμό τους χάριζα πότε πότε ένα χάδι.

Τους άφηνα τότε να με κλείνουν στην αχόρταγη αγκαλιά τους και να με πνίγουν...να με πνίγουν...να με πνίγουν...

Λίγο πριν στερέψει η ανάσα μου, τους έσπρωχνα μακριά, συνέχιζα το σκάψιμο απελπισμένη, μα χίλιες φορές πιο αποφασισμένη.

Κάποτε τέλειωσα. Όρθωσα το κορμί και τους πρόσταξα να πέσουν στο λάκκο τους.

Εκείνοι τυλίχτηκαν στο λαιμό μου, πιάστηκαν από τα πόδια μου, τραβολογούσαν τα κουρέλια που είχαν μείνει από τα ρούχα του. 

Σα λύκαινα τινάχτηκα και τους πέταξα από πάνω μου.

Και για πάντα τους έθαψα.

Έτσι νόμιζα καθώς άφηνα το δάσος κι έφευγα μακριά.

Ένας άνθρωπος μισότρελος, χωρίς φόβους πια.

Κι εκείνοι; 

Ω, εκείνοι, σάπισαν όλοι τους. 

Γέμισαν σκουλήκια και τα σκουλήκια ένα φόβο φορτώθηκαν το καθένα κι άρχισαν να σέρνονται στα σκοτεινά. 

Από τότε με ψάχνουν.

Αλλάζω συνέχεια. 

Αλλάζω όνειρα, αλλάζω σχέδια, αλλάζω τις σκέψεις μου. 

Μιαν άλλη γίνομαι.

Θα με βρουν όμως. 

Το ξέρω. 

Θα με βρουν από τη μυρωδιά.

Τη μυρωδιά μου που πότισε για πάντα η δική τους.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις"

Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους την ξεχώρισαν!

Οι έξοχες φωτογραφίες δέντρων είναι της φωτογράφου Beth Moon.