Άντε πάλι παραμύθι

Γιατί τι είναι η ζωή;

Ένα παραμύθι.

Από όλα έχει.

Κι όλα σε αφθονία σαν τους κόκκους της άμμου.

Όλα εκτός από χρόνο.

Αυτές τις μέρες διανύω μια από εκείνες τις άχαρες περιόδους που καθόλου δεν αγαπώ και στις οποίες ο χρόνος εξανεμίζεται ανάμεσα σε δουλειά κι υποχρεώσεις.

Όταν συναντάω όμως ένα θέαμα σαν αυτό της πρώτης φωτογραφίας, έχω ήδη πλάσει με τη φαντασία μου τα ξωτικά που κατοικούν εκεί.

Στην πραγματικότητα στο χρόνο που μου μένει (ωχ, κάπως ακούστηκε αυτό),  πέφτω με τα μούτρα στο γλυκό κυδώνι, που, πότε το έφτιαξα, πότε το φάγαμε (σχεδόν) παραμένει μυστήριο. 

Αφήνω όμως να με ξελογιάζουν τα κυκλάμινα με κάθε ευκαιρία!

Όλα ανάμεσα σε ανατολές και γλυκά ηλιοβασιλέματα, θέλουν κάτι να πουν.

Ένα ρόπτρο που δεν περιμένει τίποτα, μολογά το παρελθόν και μια κούνια που περιμένει πάντα παιδιά ελπίζει στο μέλλον!

Όλα μέσα στη ζωή.

Το καλό, το κακό, το παραμύθι και η πραγματικότητα.

Το πριν και το τώρα.

Κι ένας τοίχος με ένα πρόσωπο που έχει τα μάτια κλειστά.

Επιλογή μας κι αυτή.

Να κλείνουμε τα μάτια.

Επιλογή μας να διαλέγουμε και που θα τα ανοίγουμε.

Στα όμορφα, ή στα άσχημα;

Στο καλό, ή στο κακό;

Saturday 7 : A quote

Monday 2: Flat

Tuesday 3: Cutlery

Wednesday 4: Childhood

Thursday 5: 6 o'clock (around 6 am)

Friday 6: A face

Sunday 8: Wooden

Monday 9 Distraction...

Tuesday 10: Golden

Ελπίζω εσείς να έχετε αρκετό χρόνο για να απολαύσετε το "Παίζοντας με τις λέξεις".