Το ταξίδι ενός φλιτζανιού

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ταξιδιάρικο φλιτζάνι. Δρόμο έπαιρνε δρόμο άφηνε, όλο προχωρούσε ώσπου έφτασε στην πόρτα μου.
Χτύπησε να του ανοίξω κι από τότε θρονιάστηκε για τα καλά στο σπίτι μου και τη ζωή μου.
Κι άρχισε να παίρνει και μένα στα ταξίδια του.

Γι΄αυτά θα σας μιλήσω. 
Για τα ταξίδια μου με ένα φλιτζάνι. 
Με πολλά φλιτζάνια δηλαδή.
Αν τα έβαζα στη σειρά θα έφτανα ως τη χώρα των θαυμάτων.

Δεν είμαι η Αλίκη, αλλά θυμάμαι σαν σε όνειρο πως έχω πιει τσάι ακόμα και με τον Τρελοκαπελά!

Και όχι μόνο μια φορά, αφού η γνωριμία μας ξεκίνησε από όταν ήμουν μια σταλιά παιδάκι.

Από τότε που η μαμά έφτιαχνε το τσάι μου όταν με πονούσε ο λαιμός κι έβαζε μέσα και μια κουταλιά μέλι!

Πάντα τσάι του βουνού, αν και ανάλογα την περίπτωση, έρχονταν ανεπιθύμητο κι εκείνο το μαύρο το ευρωπαϊκό όπως συνήθιζαν να το λένε, που καθόλου δεν μου άρεσε.

Ενώ εκείνο του βουνού! 

Μμμμ!...σκέτη απόλαυση!

Ολάκερη η δύναμη του βουνού έμπαινε στο φλιτζάνι μου. Και η μυρωδιά του ζυμωμένη με καθαρό βουνίσιο αέρα, απάτητο χιόνι και αμόλυντη βροχή, έφτανε για να νιώσω καλύτερα!

"Δε σε ακούω καλά, Τσαγάκι ήπιες"; συνήθιζε να με ρωτά η μητέρα μου, ακόμα κι όταν μεγάλωσα και ήμουν μακριά της. 

Σαν να ακούω τη φωνή της ακόμα, κι όσα τσαγάκια κι αν πιω πια θα έχουν ένα συστατικό λιγότερο. 

Θα το αφαιρεί η απουσία, αλλά η αγάπη θα το ξαναπροσθέτει μέχρι να αδειάσει το φλιτζάνι.

Και πόσες αλήθεια φορές, το φλιτζάνι μου δε φιλοξένησε ένα άλλο ξεχωριστό κι εξίσου θαυματουργό βότανο, το χαμομήλι;

Ετούτο έρχονταν αθόρυβα να με ξαφνιάσει με την ήπια, ντελικάτη γεύση του. 

Αλλά τις περισσότερες φορές ήταν ένα πολύ βαρετό φλιτζάνι, αφού περιείχε μόνο το γάλα μου.

Θυμάμαι όμως με πόσο ενθουσιασμό υποδεχόμουν εκείνα που ήταν γεμάτα κακάο!

Κι έτσι ταξιδεύοντας, θα φτάσω και στο σήμερα, που τα φλιτζάνια μου έχασαν τον μπούσουλα. Ακόμα και βάζα γίνονται, για να βάλω μέσα το κλαδάκι της πασχαλιάς που μπήκα στον πειρασμό να κόψω... 

...ή να διατηρήσουν φρέσκα λίγα μοσχεύματα δεντρολίβανο, μέχρι να αποφασίσω πού θα τα φυτέψω!

Κι από το χτες στο σήμερα, όλο γεμίζουν κι αδειάζουν τα φλιτζάνια μου με βότανα, καφέδες σοκολάτες. λουλούδια!

Μελισσόχορτο, λουίζα, φασκόμηλο, χαμομήλι, τίλιο,δίκταμο, αλλά και πόσα ακόμα βότανα δεν ενώθηκαν σε απίστευτους γευστικούς συνδυασμούς όλα αυτά τα χρόνια, για να "θεραπεύσουν", αλλά και για δώσουν στο ταξίδι της απόλαυσης διαφορετικές διαδρομές, για έναν προορισμό που μοιάζει να είναι πάντα ο ίδιος!

Και καφέδες! 

Αμέτρητοι καφέδες, 

Μοναχικοί, ερωτικοί, φιλικοί, εκείνοι οι ατέλειωτοι των κολλητών που ανοίγουν τις ψυχές τους, οι καφέδες της παρέας, αλλά και της μοναξιάς, 

Οι γιορτινοί καφέδες!

Κι είναι κι εκείνοι της παρηγοριάς.

Όλους τους έχω πιει!

Καμιά φορά, σπάει κι ένα φλιτζάνι.

Έτσι για να δηλώσει αναντικατάστατο.

Κι είναι εκείνο που δε θες να σπάσει!

Εκείνο που θα σου λείψει περισσότερο.

Όσα φλιτζάνια κι αν έχεις, εκείνο θα σου λείπει πάντα.

(Και ναι, δε μιλάω για τις πορσελάνες)

Η Πέτρα από το blog "Ο πιο πιστός φίλος του σκύλου" σκαρφίστηκε "Το ταξίδι ενός φλιτζανιού" και μας έβαλε να ταξιδεύουμε με ένα φλιτζάνι.

Δείτε εδώ την ανάρτησή της και ρίξτε μια (άλλη) ματιά στα φλιτζάνια σας!