Μια ιδέα γαλάζιο

Το ασανσέρ σταμάτησε με ένα τράνταγμα στον τρίτο.

Η πόρτα κόλλησε για λίγο, μα τελικά τρίζοντας άνοιξε διάπλατα.

Η Αναστασία έκανε μόλις δυο βήματα δεξιά, έβαλε με δυσκολία το κλειδί που κρατούσε στην παλιά κλειδαριά. και άνοιξε την πόρτα του μικρού διαμερίσματος που την έπνιγε όλο και περισσότερο τελευταία καθώς τα προβλήματά του και τα κουσούρια του έβγαιναν ένα ένα στην επιφάνεια.

Και ήταν πολλά!

Άφησε το όνειρο να μπει μαζί της στο ασφυκτικό χωλ και σε λίγα δευτερόλεπτα τα ούτε σαράντα τετραγωνικά πλημμύρισαν από την έντονη επιθυμία της να φύγει από δω.

Μόλις πριν λίγο είχε περάσει έξω από ένα σπίτι με ένα "Ενοικιάζεται" κολλημένο φαρδύ πλατύ στον τοίχο του.

Ανακαινισμένο νεοκλασσικό βαμμένο σε μια όμορφη απόχρωση του σομόν, με λίγο γαλάζιο, σαν ιδέα, να αγκαλιάζει τα παράθυρα. Πόσο θα ήθελε να έμενε σε ένα τέτοιο σπίτι!

Η περιέργεια, η τύχη, η ατυχία, ποιος ξέρει στα αλήθεια τι την έκανε να σταματήσει και να διαβάσει την αγγελία.

Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά, όταν είδε πως δε νοικιάζονταν όλο το σπίτι, αλλά ένα διαμέρισμα στον πρώτο όροφο, ακριβώς στα λίγα τετραγωνικά που θα μπορούσε να πληρώσει.

Που θεωρητικά θα μπορούσε να πληρώσει, γιατί ίσα ίσα που τα κατάφερνε με το ενοίκιο ετούτου του σπιτιού που ήταν φτηνό, επειδή ήταν ερείπιο.

Κι όμως, από εκείνη τη στιγμή ο νους της κάλπαζε γεμάτος ελπίδα. Σημείωσε το τηλέφωνο και ορκίστηκε στον εαυτό της πως θα τηλεφωνούσε. Τουλάχιστον να μάθει την τιμή. Αυτό μόνο! Να ξέρει τι ποσό τη χώριζε από το σπίτι που έμενε κι εκείνο που θα ήθελε να έμενε!

Έσφιξε στο χέρι της το χαρτάκι με το τηλέφωνο και κλείνοντας τα μάτια συλλογίστηκε πως θα έλαμπε ο ήλιος καθώς θα άνοιγε τα πρωινά το μεγάλο παράθυρο και πόσο όμορφα και καθαρά θα ήταν να μη στάζουν τα υδραυλικά.

Θα πάρω τηλέφωνο αύριο από τη δουλειά, αποφάσισε.

Οι μέρες περνούσαν και τηλέφωνο δεν έπαιρνε.

Ήξερε πως η τιμή θα σκότωνε το όνειρο και εκείνη ήθελε να το ζήσει λίγο ακόμη.

Περνούσε κάθε μέρα απ' έξω, σιγουρεύονταν πως το ενοικιαστήριο ήταν στη θέση του, μιλούσε γι' αυτό στους φίλους της, κάποιους μάλιστα τους πήγε και μέχρι εκεί να το δουν.

Το μυαλό της δουλεύοντας εντατικά είχε ολοκληρώσει ήδη τη μετακόμιση.

Τόσο έντονα το ζούσε, που βάλθηκε να διακοσμεί με τη φαντασία της ένα χώρο που ποτέ δεν είχε δει.

Το τηλέφωνο όμως δεν το σήκωνε κι όταν πια το πήρε απόφαση, ήταν αργά.

Το διαμέρισμα είχε νοικιαστεί.

Δεν έμαθε ποτέ πόσα χρήματα ήταν η αγεφύρωτη απόσταση ανάμεσα στα δυο διαμερίσματα.

Ο φόβος την είχε κάνει να κλείσει το όνειρο σε μια μεγάλη φούσκα, να το βγάζει κρυφά σαν απαγορευμένο ζαχαρωτό και να το γεύεται λίγο λίγο, ώσπου η φούσκα έσκασε απότομα και το σομόν σπίτι με το γαλάζιο σαν ιδέα, γύρω από τα παράθυρα αφέθηκε υπάκουα και χωρίς αντίσταση στη λήθη που θα αναλάμβανε να σβήσει τα χρώματά του από τη μνήμη της.

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο project "Το Διαμέρισμα" της Ευαγγελίας Τσιγαρά.