Μια φωτογραφία...χίλιες αντιδράσεις...

Αυτή η ανάρτηση δε θα έχει καμιά φωτογραφία, γιατί η φωτογραφία (και όχι μόνο μία, και όχι μόνο ενός παιδιού) είναι παντού.
Είναι βαθιά χαραγμένη μέσα μας και θα μας σημαδεύει για πάντα. Όπως μας σημάδεψαν οι προηγούμενες και όπως θα αφήσουν τα δικά τους σκληρά σημάδια κι εκείνες που θα ακολουθήσουν. 
Γιατί θα έρθουν κι άλλες, αφού η φρίκη συνεχίζεται. 
Και θα συνεχίζεται όσο κι αν παίρνουμε με βιάση τα μάτια μας από εικόνες που μας είναι αβάστακτες.
Οι αντιδράσεις απίστευτες.
Δε θέλω να κρίνω κανέναν. 
Ούτε θα μετρήσουμε εδώ τον πόνο μας να δούμε ποιος τον έχει μεγαλύτερο.
Μόνο όσοι μάτωσαν στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν μπορούν να κρίνουν όλους εμάς που από το σπιτάκι μας γκρινιάζουμε για την "αισθητική" του θέματος, κι αν είναι πρέπον ή όχι να δημοσιεύονται φωτογραφίες. 
Μόνο όσοι είναι δίπλα σε αυτούς που υποφέρουν μπορούν να μιλήσουν.
Οι υπόλοιποι ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που αντικρίζουμε τη φρίκη καταπρόσωπο.
Το να βλέπουμε την εικόνα δεν μας κάνει να συνηθίζουμε τη βία. 
Απλά μας ξεβολεύει και μας ταρακουνάει!
Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και κάποιοι που ενοχλούνται, επειδή οι πρόσφυγες τους χαλάνε την αισθητική, ή τις διακοπές.
Δεν έχουν πρόβλημα με όσα γίνονται, αρκεί να μην τα βλέπουν. 
Πνίγονται άνθρωποι καθημερινά και το μόνο που θέλουν αυτοί οι κάποιοι, είναι να πνίγονται αθόρυβα, να μην διαταράσσεται η ησυχία τους.
Για να μην πω για εκείνους που θέλουν να πνίγονται οι άλλοι. Δε θα πω, γιατί για μένα οι ρατσιστές και οι σκατόψυχοι δε λογαριάζονται για άνθρωποι. 

Από δω το φέραμε πάντως, από εκεί το πήγαμε, καταφέραμε να το κάνουμε δικό μας θέμα και να που το σπρώχνουμε για άλλη μια φορά κάτω από το χαλί, με πρόσχημα τις τάχα δήθεν ευαισθησίες μας. 
Σε όποια φυλή κι αν ανήκουμε (των ευαισθητούληδων, των ενοχικών, των δικαστών, των εισαγγελέων, των υπεράνω, των απελπισμένων...ατέλειωτη η λίστα, αρκεί να μην ανήκουμε σε εκείνη των μισανθρώπων-τεράτων), ας κοιτάξουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε, αντί να "μετράμε" τις όποιες ευαισθησίες μας με αφορμή την τραγωδία που έχει αρχίσει εδώ και χρόνια και συνεχίζεται αδιάκοπη.

Μη σας κάνει εντύπωση αν η κοινοποίηση της φρίκης ακολουθείται από άλλες δημοσιεύσεις με όμορφα ηλιοβασιλέματα, ή παραλίες. 
Αλίμονο αν η θάλασσα μείνει στη συνείδησή μας σαν φόνισσα. 
Φονιάδες είναι οι μεγάλοι και ισχυροί που δημιουργούν πολέμους για να πουλάνε τα όπλα τους!
Η ζωή συνεχίζεται, κανένας δε θα σταματήσει να ζει και αλίμονο αν ήταν αυτό το ζητούμενο.
Το ζητούμενο είναι να ξημερώσει εκείνη η μέρα που θα μπορούν να ζουν όλοι!

Κάποιοι ίσως λένε για τον Eric Kempson πως κρατάει την κάμερα αντί να βοηθάει. 

Δεν είναι έτσι, φυσικά και βοηθάει.

Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι και η καταγραφή των όσων συμβαίνουν καθημερινά είναι απαραίτητη!

Εδώ μπορείτε να βρείτε τις ομάδες αλληλεγγύης  για τους πρόσφυγες.