Η Γνώση Των Αγγέλων (Jill Paton Walsh)

 Είμαστε αναγνώστες. Η παρουσία μας είναι σαν την παρουσία των αγγέλων. Μετέωρη, σοβαρή, προσεκτική, παρατηρεί τα πάντα. Είμαστε αόρατοι για όσους ζουν στο βιβλίο και ο χρόνος και ο τόπος του στοχασμού μας είναι μυστήριο, λέει η συγγραφέας Jill Paton Walsh.

Ως άγγελοι λοιπόν ξεναγούμαστε από την ίδια στο νησί της Μεσογείου που θα διαδραματιστεί η ιστορία. Ο χρόνος της ιστορίας είναι κάπου στα 1450, αλλά όχι το 1450. Οι ιστορίες δυο διαφορετικών ανθρώπων, που ποτέ δε θα συναντηθούν μεταξύ τους, αλλά θα επηρεάσουν απόλυτα ο ένας τη ζωή του άλλου, δυο άνθρωποι, που με τη ζωή τους και τις ιδέες τους θα αποδείξουν αν η γνώση των αγγέλων είναι υπαρκτή, ή όχι.

Η γνώση των αγγέλων είναι ο τίτλος του βιβλίου και είναι η πρότερη γνώση. Όχι, όσα μαθαίνει ένας άνθρωπος για το Θεό και την ύπαρξή του, αλλά όσα γνωρίζει ήδη από τη στιγμή της γέννησής του, αν γνωρίζει κάτι δηλαδή.
Οι άνθρωποι που θα λάβουν μέρος στο, ας το πούμε, πείραμα, είναι ένα μικρό κορίτσι που βρίσκουν οι βοσκοί στο βουνό και ένας ναυαγός.

Το κορίτσι έχει μεγαλώσει με λύκους και ζει σαν αγρίμι.  Ο κυβερνήτης του νησιού θα το παραδώσει στις καλόγριες ενός μοναστηριού κι εκείνες θα προσπαθήσουν να το εντάξουν στον κόσμο των ανθρώπων. 
Υπάρχει όμως ένας κανόνας που πρέπει να τηρηθεί.
Δεν πρέπει να ακούσει ποτέ τίποτα για το Θεό.

Ο ναυαγός περιμαζεύεται από ψαράδες. Έχει πολλές γνώσεις κι εξαιρετική παιδεία, μα δηλώνει άθεος!
Μια δήλωση που δε γίνεται καθόλου αποδεκτή και τον στέλνει μέχρι και την Ιερά Εξέταση.

Οι τύχες των δυο αυτών ανθρώπων βρίσκονται στα χέρια του κυβερνήτη Σεβέρο, μέχρι τη στιγμή που μια απρόσμενη τροπή θα τον αφήσει με άδεια χέρια και μια γνώση που καθόλου δε θα μοιάζει με τη γνώση των αγγέλων.
Θα μπορούσα να πω πολλά για αυτό το βιβλίο, αλλά σβήνω και γράφω, γιατί δε θέλω να "προδώσω" τα μυστικά του. 

Δε θέλω ούτε μια λέξη που θα ειπωθεί άστοχα να χαλάσει την αναγνωστική σας απόλαυση, αλλά και το μυστήριο που το περιβάλλει. Θέλω να το διαβάσετε, να ανεβείτε μέχρι πάνω στα χιονισμένα βουνά, να ατενίσετε το μεγαλείο της θάλασσας από ψηλά, και στη συνέχεια να κατεβείτε μέχρι εκεί που τα πεύκα, τα αμπέλια και οι ελαιώνες σβήνουν σιγά σιγά και η γη γίνεται θάλασσα. 
Κάπου εκεί στα μονοπάτια που ενώνονται με άλλα, σαν τις τύχες των ανθρώπων και τις συμπτώσεις που τις επηρεάζουν, εκεί στη θέα των καραβιών, στο πράσινο και στο λευκό των βουνών και στο μπλε του νερού, εκεί που θα συναντήσετε τόσο διαφορετικά πρόσωπα όσο και προθέσεις, κάπου εκεί, ίσως ανακαλύψετε και τη γνώση των αγγέλων. Ή ίσως και όχι!

Σταματώ λοιπόν, γιατί νιώθω να χάνομαι ήδη στο νησί και στο χρόνο της ιστορίας, όχι σαν αναγνώστης (άγγελος) πια, αλλά σαν παρουσία πραγματική που διαλέγει "στρατόπεδα", σχηματίζει άποψη και σχεδόν συμμετέχει σε όσα διαδραματίζονται.

Η Γνώση των Αγγέλων κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός στη σειρά "Βιβλία που ξεχώρισαν". 
Αυτό και μόνο τα λέει όλα. Είναι ένα βιβλίο που ξεχώρισε, και κυκλοφορεί σε προσιτή τιμή.
Τι άλλο να ζητήσει ένας αναγνώστης (άγγελος);

Ζήσε τη ζωή σου με χρώματα

Έξω βρέχει.

Μούσκεμα γυρίσαμε από την πρωινή μας βόλτα ο (Μπ)Ρίκι κι εγώ. Τώρα αυτός κοιμάται στα πόδια μου κι εγώ αναπολώ την εβδομάδα των χρωμάτων.

Μακάρι να ήταν εβδομάδα θαυμάτων, αλλά τα θαύματα μάλλον θα αργήσουν, αν έρθουν και ποτέ!

Οι καταιγίδες πάντως δεν τα έφεραν. Έφεραν προβλήματα χωρίς λύσεις.

Τα σύννεφα πότε άσπρα και ταξιδιάρικα και πότε γκρίζα, με τον "καιρό" να μας κλείνει από παντού, έδιναν το ρυθμό στις μέρες μας, ενώ τις νύχτες σημάδευαν οι αστραπές που έσκιζαν με μανία το πέπλο του σκοταδιού.

Το χρώμα έμοιαζε να λείπει, αλλά ήταν εδώ!

Σας το λέω με σιγουριά, γιατί το φωτογράφισα!

Ο ιβίσκος αδιαφορώντας για όλα, συνέχισε και συνεχίζει να ζει στο κόκκινο.

Υπομένει τη βροχή, μα με λαχτάρα δέχεται τον ήλιο κάθε φορά που βγαίνει.

Monday 21: Red

Το πορτοκαλί χόρευε και χόρευε και χόρευε...

Tuesday 22: Orange

...ενώ το κίτρινο πήρε παράταση ζωής για να θρέψει τις μέλισσες.

Wednesday 23: Yellow

Το πράσινο να κυκλώνει τα υπόλοιπα χρώματα...

Thursday 24: Green

...και το μπλε να γίνεται κυρίαρχος της σκέψης, να την παίρνει να αρμενίζουν!

Friday 25: Blue

Οι σταγόνες της βροχής, να ομορφαίνουν το ροζ!

Saturday 26: Pink

Σειρά έχει ένα ουράνιο τόξο.

Τόσες μέρες βροχής κι ένα ουράνιο τόξο δεν είδα ακόμα.

Ίσως το δω σήμερα, αύριο.

Την προηγούμενη Κυριακή όμως στο σχολείο που με οδήγησαν τελικά τα βήματά μου για να μην είμαι εκτός, είδα κάτι που θα μπορούσε να είναι ουράνιο τόξο, ή έστω τόσο αισιόδοξο όσο ένα ουράνιο τόξο.

Τα λόγια του Καζαντζάκη στο σχολικό τοίχο σε μια ζωγραφιά όλο χρώμα!

Ακούω και αγαπημένο τραγούδι.

Το άκουγα κι εδώ, στην ανάρτηση με την κίσσα και το φίδι, αλλά γι΄αυτό είναι αγαπημένα τα αγαπημένα.

Επειδή τα αποζητάμε συνέχεια και δεν τα χορταίνουμε!

In Colors - Minor Project

Cut me up in two or three or four dark clouds,

I won't bring you rain

I won't spend my time to prove you're good or bad

or tend to feel the ground.

That's not my fate.

That's not your land.

Rising up that kids can be destroying,

can be exhausting but a smile comes when they grow.

Restless thoughts and actions you'r so proud of,

when you know. Or if you don't they disappear and they feel wrong.

Right! You look up right again.

You broke your right to be the same like them.

I want them real I want them to live their life in peace.

Frost! He seem to hesitate, my thoughts are black,

your ones are reprimand . I want you cool, 

I want you to live your life in colors.

Carve your name at benches walls or sheets.

The road you walked was just a street, 

there are no clouds or hidden doors.

Χωρίς προοπτική

Sunday 20: Perspective

Ομιχλώδες τοπίο, ο δρόμος δε βγάζει πουθενά. 

Η προοπτική, μια λέξη που μας περιγελά.

Είτε σύρουμε, είτε όχι, σήμερα τα βήματά μας ως την κάλπη, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.

Απελπισία!!!!

Κανείς δεν είχε ποτέ τη διάθεση να καθαρίσει το τοπίο. 

Να γίνει μέρος του ποθούσε!

Είδα ανθρωπάκια να τα κλέβουν όλα, να μας ξεζουμίζουν και να μας λένε μαζί τα φάγαμε!

Είδα άλλα ανθρωπάκια να παλεύουν για το προσωπικό πολιτικό τους συμφέρον και για τις προσωπικές τους καταθέσεις.

Από τη μια οι ανίκανοι διεφθαρμένοι, από την άλλη οι ανίκανοι με τα μικροκομματικά τους συμφέροντα και λίγο παράμερα εκείνοι που έχουν άλλα σχέδια.

Σχέδια, εκτός σχεδίου, εκτός λογικής, εκτός__________

Ο τόπος να πνίγεται στην ομίχλη.

Κι αυτοί να σφάζονται πάνω από τα κουφάρια μας για το ποιος....θα μας σώσει!!

Αν δεν ήταν τραγωδία όλο αυτό, θα μπορούσε να είναι φαρσοκωμωδία!

Ανεμογιάννης και Θερβάντες στη Ναύπακτο

Δυο αγάλματα μοιάζουν να χαιρετιούνται καθημερινά στο λιμάνι της Ναυπάκτου.

Το ένα έτοιμο να πυρπολήσει εχθρικά καράβια, το άλλο έτοιμο να γράψει.

Ο Γιώργος Ανεμογιάννης και ο Μιχαήλ Θερβάντες, άφησαν τους ίσκιους τους να πλανιούνται σε τούτο το γραφικό λιμάνι. Ο αέρας εδώ φυσάει από αλλοτινές, περασμένες εποχές και στοιχειώνει τον τόπο, που έχει δει αναμετρήσεις κι αναμετρήσεις.

Στη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 ο Θερβάντες πολεμάει με ηρωισμό, σακατεύοντας το αριστερό του χέρι.

"... Στο «Ταξίδι στον Παρνασσό» (1614) αναφέρει ότι στη Ναύπακτο αχρηστεύτηκε το αριστερό του χέρι "προς δόξαν του δεξιού" (υπαινισσόμενος την κατοπινή επιτυχία του πρώτου μέρους του Δον Κιχώτη)..." Πηγή: wikipedia

Κι αν ο Θερβάντες κατάφερε να γλιτώσει και να κερδίσουν τα γράμματα, ο νεαρός πυρπολητής Γιώργος Ανεμογιάννης βασανίστηκε από τους Τούρκους κι άφησε την τελευταία του πνοή να ποτίζει τα τείχη του λιμανιού και να αρμενίζει παντοτινά στη θάλασσα που η ιστορία επέλεξε τόσες φορές ως ιδανικό σκηνικό πολέμου.

"...Ο Γιώργος Ανεμογιάννης Παξοί 1798 – Ναύπακτος 1821), γνωστός και ως Γιώργης από τούς Παξούς) - ήρωας και μάρτυρας της Ελληνικής επανάστασης του 1821, Ένας από τους πρώτους πυρπολητές του ελληνικού στόλου..." Πηγή: wikipedia

Αμαρτία εξομολογουμένη...

Ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα, αλλά την αμαρτία τη φέρνει πιο κοντά.
Θα σας εξομολογηθώ τη δική μου αμαρτία.
Όσο πλησιάζουν οι εκλογές τόσο καρφάκι δεν μου καίγεται, γιατί όποιος κι αν βγει τα ίδια θα κάνει κι ας λέει άλλα.
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή!

Πίστεψα για λίγο, πως όσοι είχαν καθαρά χέρια, θα καθάριζαν και το τοπίο.
Θα μου πείτε με τόσους "μπλε και πράσινους κόκκους" να λεκιάζουν το αστραφτερό λευκό, πώς στην ευχή πίστεψα στην αγνή και αμόλυντη καθαριότητα;
Να, σκέφτηκα το δόλιο πως οι πολίτες θα ψηφίσουμε πρόσωπα άφθαρτα.
Έπεσα έξω.
Και φθαρμένα ψηφίσαμε και γραφικά ψηφίσαμε και από όλα τα ζούδια ψηφίσαμε, αλλά σάματις είχαμε κι άλλους και δεν τους προτιμήσαμε;

Και πώς έφτασε, άουτ οφ δε μπλου, που λένε και οι φίλοι μου οι Αμερικάνοι να μας κυβερνά μεταξύ άλλων καραγκιοζαραίων και ο Χαϊκάλης, χαμπάρι δεν πήρα.
Η αλήθεια είναι πως αριστερούς και δεξιούς αν τους βάλεις μπροστά σε έναν καθρέπτη τους μπέρδεψες.
Αν τους τσακώσεις δηλαδή, γιατί ακούνε καθρέπτη και τρέχουν!
Καλά τα λένε(;), λύσεις δεν έχουν, εξουσία και αποζημιώσεις βουλευτών θέλουν, αλλά όλοι κόπτονται για το καλό μας.
Κι εδώ γελάνε και τα γεράνια!
Και να 'μαι στο σημείο από όπου ξεκίνησα, όχι χωρίς σκέψη, όχι αβίαστα, ούτε αβασάνιστα!
Να θεωρώ τους πολιτικούς λαμόγια και καιροσκόπους που δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από την καριέρα τους και την καρεκλίτσα τους.
Ίσως φταίει που παρακολουθώ τελευταία το Scandal και σκανδαλίζομαι με όσα (υποθετικά πάντα) γίνονται στας Αμέρικας, που σιγά μην απέχουν και πολύ από όσα (υποθετικά πάντα) γίνονται εδώ!
Μπορεί στη σειρά να σκοτώνουν αθώους για το "καλό της πατρίδας" θεωρώντας τους παράπλευρες απώλειες, αλλά κι εδώ τα ίδια κάνουν και μάλιστα χωρίς να χαλάνε σφαίρες.
Μας κάνουν οικονομία τα χρυσά μου!
Δεν είναι τυχαίο που ξεκίνησα να παρακολουθώ το Σκάνδαλο μετά το How to get away with murder.
Αυτό κάνουν χρόνια τώρα οι πολιτικοί.
Κάνουν το έγκλημα και μετά ξεφεύγουν.
Κι αν νομίζουν πως εμείς δεν μπορούμε να τους ξεφύγουμε είναι γελασμένοι.
Με τη μελωδία της φυγής που κάθε τέτοια εποχή γράφεται σε τεράστια πεντάγραμμα από τα χελιδόνια και το βλέμμα στη θάλασσα, θα δώσω χαιρετίσματα στην εξουσία, κι αν είμαι τυχερή μπορεί την Κυριακή των εκλογών να κάνω ένα τελευταίο μπάνιο, μια και συνένοχος στο έγκλημα δε θέλω να (ξανα)γίνω!

Friday 11: I taste...

Sunday 13: Wow

Thursday 10: I see...

Wednesday 9: I hear...

Tuesday 8: Help

Saturday 12: Opposite

Monday 14: I'm proud of this (I can see beauty almost in everything)

Σαν αστραπή

Σαν αστραπή λέμε για κάτι που έρχεται και φεύγει γρήγορα.

Είναι πολύ δύσκολο να την "πιάσεις" την αστραπή!

Αλλά να που κάποιο απόγευμα τα καταφέρνεις.

Κι ενώ το φως της αστραπής είναι για μια στιγμή, το φως του μεσημεριού χύνεται στη θάλασσα και φτιάχνει το δικό του μονοπάτι παίζοντας ώρες ολόκληρες με τα κύματα.

Πρωινό φως λούζει το άνθος που ξεπετάχτηκε στον κορμό της κουτσουπιάς.

Όχι, δεν ανθίζουν τώρα το φθινόπωρο οι κουτσουπιές.

Τη φωτογραφία την τράβηξα την άνοιξη που μας πέρασε!

Ο καιρός περνά σαν αστραπή και η μέρα άρχισε ήδη να μικραίνει.

Σε λίγο όμως θα βγει πάλι ο ήλιος. Ας αφεθούμε στο φως του!

Μια φωτογραφία...χίλιες αντιδράσεις...

Αυτή η ανάρτηση δε θα έχει καμιά φωτογραφία, γιατί η φωτογραφία (και όχι μόνο μία, και όχι μόνο ενός παιδιού) είναι παντού.
Είναι βαθιά χαραγμένη μέσα μας και θα μας σημαδεύει για πάντα. Όπως μας σημάδεψαν οι προηγούμενες και όπως θα αφήσουν τα δικά τους σκληρά σημάδια κι εκείνες που θα ακολουθήσουν. 
Γιατί θα έρθουν κι άλλες, αφού η φρίκη συνεχίζεται. 
Και θα συνεχίζεται όσο κι αν παίρνουμε με βιάση τα μάτια μας από εικόνες που μας είναι αβάστακτες.
Οι αντιδράσεις απίστευτες.
Δε θέλω να κρίνω κανέναν. 
Ούτε θα μετρήσουμε εδώ τον πόνο μας να δούμε ποιος τον έχει μεγαλύτερο.
Μόνο όσοι μάτωσαν στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν μπορούν να κρίνουν όλους εμάς που από το σπιτάκι μας γκρινιάζουμε για την "αισθητική" του θέματος, κι αν είναι πρέπον ή όχι να δημοσιεύονται φωτογραφίες. 
Μόνο όσοι είναι δίπλα σε αυτούς που υποφέρουν μπορούν να μιλήσουν.
Οι υπόλοιποι ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που αντικρίζουμε τη φρίκη καταπρόσωπο.
Το να βλέπουμε την εικόνα δεν μας κάνει να συνηθίζουμε τη βία. 
Απλά μας ξεβολεύει και μας ταρακουνάει!
Ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και κάποιοι που ενοχλούνται, επειδή οι πρόσφυγες τους χαλάνε την αισθητική, ή τις διακοπές.
Δεν έχουν πρόβλημα με όσα γίνονται, αρκεί να μην τα βλέπουν. 
Πνίγονται άνθρωποι καθημερινά και το μόνο που θέλουν αυτοί οι κάποιοι, είναι να πνίγονται αθόρυβα, να μην διαταράσσεται η ησυχία τους.
Για να μην πω για εκείνους που θέλουν να πνίγονται οι άλλοι. Δε θα πω, γιατί για μένα οι ρατσιστές και οι σκατόψυχοι δε λογαριάζονται για άνθρωποι. 

Από δω το φέραμε πάντως, από εκεί το πήγαμε, καταφέραμε να το κάνουμε δικό μας θέμα και να που το σπρώχνουμε για άλλη μια φορά κάτω από το χαλί, με πρόσχημα τις τάχα δήθεν ευαισθησίες μας. 
Σε όποια φυλή κι αν ανήκουμε (των ευαισθητούληδων, των ενοχικών, των δικαστών, των εισαγγελέων, των υπεράνω, των απελπισμένων...ατέλειωτη η λίστα, αρκεί να μην ανήκουμε σε εκείνη των μισανθρώπων-τεράτων), ας κοιτάξουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε, αντί να "μετράμε" τις όποιες ευαισθησίες μας με αφορμή την τραγωδία που έχει αρχίσει εδώ και χρόνια και συνεχίζεται αδιάκοπη.

Μη σας κάνει εντύπωση αν η κοινοποίηση της φρίκης ακολουθείται από άλλες δημοσιεύσεις με όμορφα ηλιοβασιλέματα, ή παραλίες. 
Αλίμονο αν η θάλασσα μείνει στη συνείδησή μας σαν φόνισσα. 
Φονιάδες είναι οι μεγάλοι και ισχυροί που δημιουργούν πολέμους για να πουλάνε τα όπλα τους!
Η ζωή συνεχίζεται, κανένας δε θα σταματήσει να ζει και αλίμονο αν ήταν αυτό το ζητούμενο.
Το ζητούμενο είναι να ξημερώσει εκείνη η μέρα που θα μπορούν να ζουν όλοι!

Κάποιοι ίσως λένε για τον Eric Kempson πως κρατάει την κάμερα αντί να βοηθάει. 

Δεν είναι έτσι, φυσικά και βοηθάει.

Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι και η καταγραφή των όσων συμβαίνουν καθημερινά είναι απαραίτητη!

Εδώ μπορείτε να βρείτε τις ομάδες αλληλεγγύης  για τους πρόσφυγες.

Το ρόπτρο

Οι ζεστές μέρες, πιο ζεστές ακόμα κι από εκείνες του Αυγούστου, συνεχίζονται καθώς ο καιρός κυλάει και το καλοκαίρι δίνει τη θέση του στο φθινόπωρο.

Αυτό σαστισμένο κρύβεται πάνω σε συκιές, σκαρφαλώνει σε βουνά, ατενίζει θάλασσες και δίνει στο Σεπτέμβριο τα κλειδιά. 

Ο πιο γλυκός μήνας του χρόνου, εκείνος που καταφέρνει να μπλέκει την αλμύρα της θάλασσας με τη μυρωδιά του μολυβιού και της γόμας, ο μήνας που ανήκει στο φθινόπωρο, αλλά αγαπάει το καλοκαίρι, είναι εδώ. 

Πετάει τα κλειδιά του και κρατώντας μόνο πεσκέσια, πιάνει το ρόπτρο να χτυπήσει την πόρτα.

Εμείς θα την ανοίξουμε και θα τον βάλουμε να καθίσει κάτω από την κληματαριά. 

Αυτός θα μας κεράσει σταφύλια.

Τότε ο χρόνος θα σπάσει σε στιγμές. 

Και με ένα φύσημα ψυχής θα αρχίσουν να στροβιλίζονται λίγο πριν πάρουν τη θέση τους.

Εδώ οι καλές, εκεί οι κακές και στην καλύτερη οι πιο ευτυχισμένες. 

Σαν αχτίδες που γλιστρούν από γρίλιες σε μισοσκότεινα δωμάτια θα φωτίσουν όσες αιωρούνται αναποφάσιστες ακόμα, πριν κατακαθίσουν στη μνήμη για πάντα.

Καλό μήνα να έχουμε και καλό φθινόπωρο που υποδέχομαι με φωτογραφίες καλοκαιριού.

Monday 31: Warm

Friday 28: Daily life

Wednesday 26: Charming (Nafpaktos Greece)

Tuesday 25: Two things

Sunday 23: Lighting

Saturday 22: path