Aπογοήτευση

Εδώ και χρόνια για μένα η απογοήτευση είχε αποκτήσει μια ξεκάθαρη εικόνα.
Μια εικόνα που είχε αποτυπωθεί στο φακό και στο νου και μου έσφιγγε την ψυχή κάθε φορά που την έβλεπα, κάθε φορά που τη σκεφτόμουν.

Είχε σειρά. 
Είχε ήχους.
Είχε μια αλληλουχία εκφράσεων.
Ήταν το ευτυχισμένο πρόσωπο ενός αγοριού, μπροστά στην τούρτα γενεθλίων των έξι χρόνων του.
Ήταν το πως έλαμπε το πρόσωπάκι του από χαρά και πως φώτιζε το χαμόγελό του η προσδοκία.
Ήταν τα γέλια και το γνωστό τραγουδάκι γενεθλίων που γέμιζαν εκείνο το Αυγουστιάτικο απόγευμα μια γειτονιά του Αργοστολίου.
Ήταν η προετοιμασία για το φύσημα των κεριών που έμεινε στη μέση, μια και πρόλαβε άλλος να σβήσει τα κεράκια που δεν του αναλογούσαν.
Η χαρά αιχμαλωτίστηκε και βυθίστηκε στην πίκρα της απογοήτευσης.
Μιας απογοήτευσης που αμέσως συννέφιασε τα μάτια, έσβησε το ευτυχισμένο χαμόγελο και το πρόσωπο έγινε όλο μια απορία, ένα σάστισμα.
Φυσικά τα κεράκια ξανάναψαν το τραγουδάκι ξανάρχισε κι όλα έγιναν όπως έπρεπε να είχαν γίνει εξαρχής.
Η χαρά όμως πια ήταν μισή και μέσα της αργοσάλευε η αγωνία, γιατί ακόμα κι αυτό το ελάχιστο που νόμιζε δικό του το αγόρι, είχε γίνει καπνός, σαν εκείνον που άφησαν τα κεράκια πίσω τους στο πρώτο παράνομο, παράλογο σβήσιμο.
Το ίδιο το φύσημα είχε μια παραίτηση, μια στενοχώρια.
Έσβησε τα κεριά του, αλλά είχε πάρει μια πίκρα εκεί που τίποτα δεν τη προμήνυε.

Από προχτές η απογοήτευση έχει κι άλλες εικόνες.

Δεν είναι πως περίμενα πολλά κι απογοητεύτηκα. 
Κάθε άλλο.
Περίμενα αυτά, που μας αναλογούσαν.
Περίμενα τα δίκαια. Ή έστω κάποια βήματα προς το δίκιο.
Να μας δουν, αν όχι ισότιμα κάποιοι (αυτό κι αν είναι υψηλή προσδοκία), έστω με, ας πω, κάποια συμπάθεια. 
Να αναλογιστούν τα φτωχά τους μυαλά, αλλά προπάντων οι στεγνές τους καρδιές κάποια πράγματα και να κάνουν μια τίμια συμφωνία, αντί να συνεχίσουν να εκβιάζουν.
Μας φόρτωσαν χρέη, μας φόρτωσαν ενοχές, μας φόρτωσαν πολλά.
Και μου λένε άλλαξε. 
Εγώ να αλλάξω "καλοί" μου άνθρωποι;
Να γίνω σαν και σας δηλαδή;
Να μη με νοιάζει αν πατάω σε πτώματα, να κλέβω τη δουλειά του άλλου, επειδή έχω μέσον, να μην πληρώνω, όχι γιατί δεν έχω, αλλά γιατί δε θέλω  και να συσσωρεύω πλούτη όταν οι άλλοι πεινάνε;
Να μη με νοιάζει παρά μόνο ο εαυτούλης μου;
Να πατάω στη φτώχεια των άλλων και να τους κλέβω τα σπίτια για μια μπουκιά ψωμί, ή να τους αρπάζω  τα χρυσαφικά την ώρα της ανάγκης τους;
Ε, όχι δε θα αλλάξω!
Όπως δεν άλλαξε και μια γνωστή μου όταν πριν δυο χρόνια που έψαχνε για σπίτι ο μεσίτης της είπε για μια εκπληκτική προσφορά, από κατάσχεση.
"Δεν θα μπορώ να κοιμηθώ εκεί μέσα" είπε. "Μακάρι να μην αποκτήσω ποτέ σπίτι, δε θα εκμεταλλευτώ τον πόνο κανενός".
Τους χαρίζει εκείνη τα κρίματα και μένει χωρίς σπίτι.
Τους τα χαρίζω κι εγώ και μένω να παλεύω, ακόμα κι αν μου πάρουν το σπίτι!
Το χρήμα και το κρίμα στο λαιμό τους λοιπόν!
Δε θα αλλάξω όπως δεν άλλαξαν πολλοί κι ευτυχώς. 
Όπως δεν άλλαξαν όλοι εκείνοι που άπλωναν και απλώνουν τα χέρια τους στον διπλανό τους για να τον βοηθήσουν και όχι για να τον σπρώξουν.

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουν σιγά σιγά αυτοί που τα έτρωγαν και συνεχίζουν να τα τρώνε;
Αλλά μπα...αυτό δε γίνεται....γιατί η απανθρωπιά σκέπασε την ψυχή τους, ίδια κρούστα.. 
Περίμενα που λέτε το δίκαιο να μπει μπροστά έστω και με χρονοκαθυστέρηση.
Με το "όχι" ένα χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται, μα γρήγορα γέμισε αγωνία!
Η ελπίδα μας εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από την ανάλγητη και καθόλου δημοκρατική όπως καθημερινά, ώρα με την ώρα, λεπτό το λεπτό αποδεικνύεται Ευρώπη.
 .(Εκ)βιάστηκε να γίνει ναι!
Θα συνεχίσω να ελπίζω όμως.

Θα συνεχίσω επειδή η Ευρώπη θέλοντας και μη θα αναγκαστεί μια μέρα να αλλάξει, γιατί ξυπνάνε οι λαοί της.
Όσο περνάει ο καιρός οι φωνές θα γίνουν πολλές και θα αποκτήσουν δύναμη.
Δε θα είμαστε μόνο κάποιοι τρελοί Έλληνες που θα ζητάμε ζωή. 
Τη δική μας ζωή,  που μας την παίρνουν για να ευημερούν και να πλουτίζουν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι.
Παραθέτω ένα από τα σχόλια κάτω από τη φωτογραφία μου με το "όχι" στο Photo A Day τη μέρα του δημοψηφίσματος, όπως ακριβώς γράφτηκε... 
"Awesome may your country lead the way and show other countries we dont have to be slaves sold into debt by our birth certificate."
Και διαβάζοντας όσα οι άνθρωποι λένε στην Ευρώπη και αλλού και όχι οι πουλημένες κυβερνήσεις τους, συνεχίζω να ελπίζω!
Τίποτα δεν τέλειωσε.
Και στο τέλος τέλος, μπορεί να μας έσβησαν τα κεράκια, αλλά εμείς θα τα ξανανάψουμε!!

ΥΓ: Δε θεωρώ φυσικά πως ετούτη η κυβέρνηση είναι πουλημένη, αλλά πως στην παρούσα φάση έπραξε, έστω και με λάθη, όσα μπορούσε να πράξει.
Αποδείχτηκε πως μπροστά στην αναλγησία κανείς δεν μπορεί να κάνει πολλά.
Θέλω να μείνει στην εξουσία, για να ξεβρωμίσει όσο μπορεί τη χώρα από όσους την καπηλεύτηκαν και συνεχίζουν να την καπηλεύονται, για να πάμε μια μέρα μπροστά, όπως μας αξίζει.
Γιατί περιμένω να γίνουν πράγματα.
Περιμένω να δω πολλά!
Και σίγουρα δεν περιμένω να δω τις εναλλακτικές που έστησαν ήδη καρτέρι στη γωνία, περιμένοντας να πέσει η κυβέρνηση, ή να τη ρίξουν για να μας ξεκάνουν μια ώρα αρχύτερα!