Ουράνιο τόξο

Η απρόβλεπτη ψιχάλα με ξάφνιασε. 

Οι σταγόνες έφεραν για λίγο την ελπίδα της δροσιάς, μα μέχρι να συνέλθω από το ξάφνιασμα, η βροχή αναβλήθηκε κι ένα ουράνιο τόξο σκαρφάλωσε και κόλλησε στα σύννεφα.

Σκαρφαλώνουν όμως και οι θερμοκρασίες. Η ζέστη γίνεται όλο και πιο αποπνιχτική και οι αντοχές στερεύουν.

"Κλέβω" στο Photo A Day, αφού συμπληρώνω τις μέρες με το ανοιξιάτικο τριαντάφυλλο, ένα περσινό κοχύλι και την Τριχωνίδα από πιο παλιά ακόμα!

Η πιο φρέσκια, μόλις χθεσινή φωτογραφία είναι οι μαραμένοι ηλίανθοι!

Monday 27: Clouds

Tuesday 29: Looking in

Sunday 26: Negative space

Saturday 25: Two of us

Friday 24: Bloom

Sunday 19: sign

Saturday 11: Late

Wednesday 29: Looking out

Thursday 30: Trash

Η ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΗΝΩΣ (Δάφνη Χρονοπούλου)

 Όταν ανοίχτηκε εμπρός μου αυτή η πόρτα οι αγριοτριανταφυλλιές οργίαζαν στο δρόμο που μένω και η γλυκιά τους ευωδιά πλημμύριζε το σπίτι.

Τα τριαντάφυλλα είναι πια παρελθόν, μα το βιβλίο της Δάφνης Χρονοπούλου "Η ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΗΝΩΣ" θα είναι πάντα εδώ και όσο κι αν ανοιγοκλείνω την πόρτα η αίσθηση των στίχων και τα συναισθήματα που προκαλούν όχι μόνο δε θα χάνονται στο χρόνο, αλλά θα παγιώνονται και θα ισχυροποιούνται.

Άνεμοι οι στίχοι και καράβι εγώ να πλέω από λέξη σε λέξη, να ανακαλύπτω όσα δεν είχα διακρίνει πριν, να ρίχνω άγκυρα κάθε φορά σε διαφορετικό ποίημα και να μην τολμώ ακόμα να πω ποιο αγαπώ περισσότερο.

Όλα τα αγάπησα τελικά και όσο τα διαβάζω και γίνομαι μέρος τους με κάθε τρόπο, τόσο γοητεύομαι από την πένα της Δάφνης.

Εξίσου με γοήτευσε βέβαια κι ο λόγος της. 

Εξάλλου στην εκπομπή της  "Δυο ώρες...με τη συγγραφέα Δάφνη Χρονοπούλου" στο Barfly Radio κέρδισα το βιβλίο.

Δυο μήνες τώρα ανοιγοκλείνω "την πόρτα" και μου δείχνει κάθε φορά κι άλλους ορίζοντες.

Θα την ανοίξω μια χαραμάδα σήμερα να ρίξετε κλεφτές ματιές και να δείτε γιατί είμαι ενθουσιασμένη.

Δεν θα μπορούσα όμως να μη μιλήσω για την αισθητική του βιβλίου που με εντυπωσίασε.

Για όλους εμάς που τα βιβλία είναι θησαυροί ανεκτίμητοι και πολύτιμα ταξίδια, αυτό το υψηλής αισθητικής βιβλίο μοιάζει με ιδανικό ταξίδι που σκαρώνει αμέτρητους προορισμούς. Και κάπως έτσι η χαρά του βιβλίου ευλογία γίνεται.

Υπάρχουν ποιήματα που άγγιξαν την καρδιά μου αμέσως, άλλα που άργησαν, αλλά άφησαν πάνω της ένα βαθύτερο αποτύπωμα και στίχοι που ανακαλύπτω ξαφνικά σαν να μην τους είχα διαβάσει πρωτύτερα.

Κι όμως τους είχα διαβάσει. 

Ποια μαγεία είναι τόσο δυνατή που κρύβει νοήματα τη μια στιγμή, μόνο και μόνο για να τα αποκαλύψει μια άλλη πιο κατάλληλη;

Ποια "ΓΗΤΕΙΑ" κάνει τα φεγγάρια να παίρνουν το παρελθόν;

Πώς πληρώνεται μια "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" στο παρόν;

Πότε αδειάζει η καρδιά;

Ποιο "ΜΑΘΗΜΑ"  είναι πολύτιμο;

Και πότε θέλεις να λείπεις πραγματικά;

Θα μπορούσα να συνεχίσω ώρες, αλλά κλεφτές ματιές σας υποσχέθηκα.

Άλλωστε η εμπειρία του να ανοίγει κανείς μόνος του πόρτες έχει άλλη αξία.

Μπορώ μόνο να σας ευχηθώ να ανοίξετε αυτή την πόρτα σύντομα.

Η ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΛΗΝΩΣ

Μεγάλη αξία έχει για μένα και η αφιέρωση της Δάφνης.

Δάφνη μου σε ευχαριστώ πολύ!!

Το καινούριο βιβλίο της Δάφνης "Τα 40 του Θανάτου" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης και ανυπομονώ να το διαβάσω και να σας μιλήσω γι' αυτό σύντομα!

Γαλαρία στη "γαλέρα"

Οι μέρες περνούν αφόρητα ζεστές και κουραστικές.

Ζούμε ένα περίεργο καλοκαίρι που βάλθηκε το άμυαλο να παίξει ανέμελα με τα νεύρα μας και τις αντοχές μας.

Κι όσο προσπαθεί αυτό να μας δημιουργήσει νευρώσεις ταχτοποιώντας μας με το ζόρι σε μια γαλέρα που δε θέλουμε να μπούμε, τόσο εμείς πιάνουμε γαλαρία σα να ετοιμαζόμαστε για σχολική εκδρομή και όχι για πνίξιμο και ονειρευόμαστε άλλα ταξίδια. 

Με κάθε μέσον.

Ακόμα και με σκαριά που τραβήχτηκαν στην ακτή.

Τι κι αν το σώμα είναι κουρασμένο από τον κάματο της μέρας και το μυαλό καρφωμένο στην επικαιρότητα;

Η ψυχή επιδιορθώνει τα κατεστραμμένα και βάζει πλώρη ελπίζοντας να ανταμώσει κάπου στα ανοιχτά και τον αλήτη το νου.

Ονειρεύομαι θάλασσες και με τη συνάδελφο στο διάλειμμα μιλάμε για έλατα, ψάχνοντας μέσα μας για δροσιά, αφού οι συνθήκες της εργασίας μας το απαγορεύουν.

Διψώντας φτάσαμε μέχρι το Πάντα Βρέχει!

Θυμάμαι νησιά και αφήνω τον Μπρίκι να μας ξεναγήσει στην Αστυπάλαια!

Ψάχνω εκείνο το φθινόπωρο στον παράδεισο.

Και αναζητώ για άλλη μια φορά ελεύθερο χρόνο!

Καλή σας μέρα!

Λουόμενοι

Η φωτογραφία με τον τίτλο "Λουόμενοι" πήρε μέρος στο "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά" και τραβήχτηκε πριν χρόνια στο Βράχο Πρεβέζης.

Πήγα τόσο πίσω γιατί έπρεπε να βρω φωτογραφία διακοπών που δεν είχα ξαναβάλει.

Η παραλία Βράχου - Λούτσας μετρά 6 ολόκληρα χιλιόμετρα αμμουδιά και φυσικά δεν είναι η μοναδική της περιοχής. 

Απέχει 30 χιλιόμετρα από την Πρέβεζα και 40 από τη λατρεμένη μου, πανέμορφη Πάργα.

Η Μαρία δεν διοργάνωσε μόνο το "Φωτογραφίζειν", αλλά μας έδωσε και την παρακάτω φωτογραφία για να γράψουμε ολιγόλεκτα.

Ακολουθούν οι δικές μου προσπάθειες.

Θέλω να ευχαριστήσω τη Μαρία για τη φιλοξενία, αλλά και όσους ξεχώρισαν τις συμμετοχές μου!

Στο όνειρο δρόμους άνοιγα πάνω σε κόκκινα πέταλα. 

Κι άξαφνα πεταλούδα γινόμουν από αρώματα ξεμυαλισμένη.

Ξέφρενα χόρευα γύρω τους αναζητώντας νήματα ζωής, 

ψάχνοντας την αγάπη.

Σε άλικα πέταλα ζει η ευτυχία και ταχταρίζει την αγάπη

και με φιλιά ο ήλιος ξυπνάει τα πάθη.

Αιώνια θάλασσα βαθιά

 

Αιώνια θάλασσα βαθιά

Σε αιώνια θάλασσα βαθιά κρύβω τα όνειρά μου.

Μες στα κοχύλια κατοικούν, με τα κοράλλια παίζουν

και πλάσματα παράξενα τους κάνουνε παρέα.

Μέσα στην ίδια θάλασσα φυλάω τις στιγμές μου.

Μόνο τις όμορφες στιγμές που αξίζει να φυλάξω.

Ρίχνουν εκείνες άγκυρα, και μένουνε για πάντα. 

Σ' αυτή τη θάλασσα βουτώ όταν με πνίγει η πίκρα

και με θαλασσινό νερό ξεπλένω τη μαυρίλα.

Τα όνειρά μου συναντώ, πλανιέμαι στις στιγμές μου.

Ανάσα ετούτη η βουτιά, κάθαρση στη ζωή μου.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Συμπόσιο ποίησης" που διοργάνωσε η Αριστέα από το "Η ζωή είναι ωραία".

Θέλω να σας ευχαριστήσω όσους την ξεχώρισαν, αλλά και την Αριστέα για τη φιλοξενία!

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και μέχρι...νεωτέρας, μόνο οι βουτιές θα μας "βγάζουν στον αφρό".

Ας βουτήξουμε σε θάλασσες, αληθινές και μη! 

Ας κάνουμε ό, τι μας δίνει δύναμη και κουράγιο!

Aπογοήτευση

Εδώ και χρόνια για μένα η απογοήτευση είχε αποκτήσει μια ξεκάθαρη εικόνα.
Μια εικόνα που είχε αποτυπωθεί στο φακό και στο νου και μου έσφιγγε την ψυχή κάθε φορά που την έβλεπα, κάθε φορά που τη σκεφτόμουν.

Είχε σειρά. 
Είχε ήχους.
Είχε μια αλληλουχία εκφράσεων.
Ήταν το ευτυχισμένο πρόσωπο ενός αγοριού, μπροστά στην τούρτα γενεθλίων των έξι χρόνων του.
Ήταν το πως έλαμπε το πρόσωπάκι του από χαρά και πως φώτιζε το χαμόγελό του η προσδοκία.
Ήταν τα γέλια και το γνωστό τραγουδάκι γενεθλίων που γέμιζαν εκείνο το Αυγουστιάτικο απόγευμα μια γειτονιά του Αργοστολίου.
Ήταν η προετοιμασία για το φύσημα των κεριών που έμεινε στη μέση, μια και πρόλαβε άλλος να σβήσει τα κεράκια που δεν του αναλογούσαν.
Η χαρά αιχμαλωτίστηκε και βυθίστηκε στην πίκρα της απογοήτευσης.
Μιας απογοήτευσης που αμέσως συννέφιασε τα μάτια, έσβησε το ευτυχισμένο χαμόγελο και το πρόσωπο έγινε όλο μια απορία, ένα σάστισμα.
Φυσικά τα κεράκια ξανάναψαν το τραγουδάκι ξανάρχισε κι όλα έγιναν όπως έπρεπε να είχαν γίνει εξαρχής.
Η χαρά όμως πια ήταν μισή και μέσα της αργοσάλευε η αγωνία, γιατί ακόμα κι αυτό το ελάχιστο που νόμιζε δικό του το αγόρι, είχε γίνει καπνός, σαν εκείνον που άφησαν τα κεράκια πίσω τους στο πρώτο παράνομο, παράλογο σβήσιμο.
Το ίδιο το φύσημα είχε μια παραίτηση, μια στενοχώρια.
Έσβησε τα κεριά του, αλλά είχε πάρει μια πίκρα εκεί που τίποτα δεν τη προμήνυε.

Από προχτές η απογοήτευση έχει κι άλλες εικόνες.

Δεν είναι πως περίμενα πολλά κι απογοητεύτηκα. 
Κάθε άλλο.
Περίμενα αυτά, που μας αναλογούσαν.
Περίμενα τα δίκαια. Ή έστω κάποια βήματα προς το δίκιο.
Να μας δουν, αν όχι ισότιμα κάποιοι (αυτό κι αν είναι υψηλή προσδοκία), έστω με, ας πω, κάποια συμπάθεια. 
Να αναλογιστούν τα φτωχά τους μυαλά, αλλά προπάντων οι στεγνές τους καρδιές κάποια πράγματα και να κάνουν μια τίμια συμφωνία, αντί να συνεχίσουν να εκβιάζουν.
Μας φόρτωσαν χρέη, μας φόρτωσαν ενοχές, μας φόρτωσαν πολλά.
Και μου λένε άλλαξε. 
Εγώ να αλλάξω "καλοί" μου άνθρωποι;
Να γίνω σαν και σας δηλαδή;
Να μη με νοιάζει αν πατάω σε πτώματα, να κλέβω τη δουλειά του άλλου, επειδή έχω μέσον, να μην πληρώνω, όχι γιατί δεν έχω, αλλά γιατί δε θέλω  και να συσσωρεύω πλούτη όταν οι άλλοι πεινάνε;
Να μη με νοιάζει παρά μόνο ο εαυτούλης μου;
Να πατάω στη φτώχεια των άλλων και να τους κλέβω τα σπίτια για μια μπουκιά ψωμί, ή να τους αρπάζω  τα χρυσαφικά την ώρα της ανάγκης τους;
Ε, όχι δε θα αλλάξω!
Όπως δεν άλλαξε και μια γνωστή μου όταν πριν δυο χρόνια που έψαχνε για σπίτι ο μεσίτης της είπε για μια εκπληκτική προσφορά, από κατάσχεση.
"Δεν θα μπορώ να κοιμηθώ εκεί μέσα" είπε. "Μακάρι να μην αποκτήσω ποτέ σπίτι, δε θα εκμεταλλευτώ τον πόνο κανενός".
Τους χαρίζει εκείνη τα κρίματα και μένει χωρίς σπίτι.
Τους τα χαρίζω κι εγώ και μένω να παλεύω, ακόμα κι αν μου πάρουν το σπίτι!
Το χρήμα και το κρίμα στο λαιμό τους λοιπόν!
Δε θα αλλάξω όπως δεν άλλαξαν πολλοί κι ευτυχώς. 
Όπως δεν άλλαξαν όλοι εκείνοι που άπλωναν και απλώνουν τα χέρια τους στον διπλανό τους για να τον βοηθήσουν και όχι για να τον σπρώξουν.

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουν σιγά σιγά αυτοί που τα έτρωγαν και συνεχίζουν να τα τρώνε;
Αλλά μπα...αυτό δε γίνεται....γιατί η απανθρωπιά σκέπασε την ψυχή τους, ίδια κρούστα.. 
Περίμενα που λέτε το δίκαιο να μπει μπροστά έστω και με χρονοκαθυστέρηση.
Με το "όχι" ένα χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται, μα γρήγορα γέμισε αγωνία!
Η ελπίδα μας εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από την ανάλγητη και καθόλου δημοκρατική όπως καθημερινά, ώρα με την ώρα, λεπτό το λεπτό αποδεικνύεται Ευρώπη.
 .(Εκ)βιάστηκε να γίνει ναι!
Θα συνεχίσω να ελπίζω όμως.

Θα συνεχίσω επειδή η Ευρώπη θέλοντας και μη θα αναγκαστεί μια μέρα να αλλάξει, γιατί ξυπνάνε οι λαοί της.
Όσο περνάει ο καιρός οι φωνές θα γίνουν πολλές και θα αποκτήσουν δύναμη.
Δε θα είμαστε μόνο κάποιοι τρελοί Έλληνες που θα ζητάμε ζωή. 
Τη δική μας ζωή,  που μας την παίρνουν για να ευημερούν και να πλουτίζουν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι.
Παραθέτω ένα από τα σχόλια κάτω από τη φωτογραφία μου με το "όχι" στο Photo A Day τη μέρα του δημοψηφίσματος, όπως ακριβώς γράφτηκε... 
"Awesome may your country lead the way and show other countries we dont have to be slaves sold into debt by our birth certificate."
Και διαβάζοντας όσα οι άνθρωποι λένε στην Ευρώπη και αλλού και όχι οι πουλημένες κυβερνήσεις τους, συνεχίζω να ελπίζω!
Τίποτα δεν τέλειωσε.
Και στο τέλος τέλος, μπορεί να μας έσβησαν τα κεράκια, αλλά εμείς θα τα ξανανάψουμε!!

ΥΓ: Δε θεωρώ φυσικά πως ετούτη η κυβέρνηση είναι πουλημένη, αλλά πως στην παρούσα φάση έπραξε, έστω και με λάθη, όσα μπορούσε να πράξει.
Αποδείχτηκε πως μπροστά στην αναλγησία κανείς δεν μπορεί να κάνει πολλά.
Θέλω να μείνει στην εξουσία, για να ξεβρωμίσει όσο μπορεί τη χώρα από όσους την καπηλεύτηκαν και συνεχίζουν να την καπηλεύονται, για να πάμε μια μέρα μπροστά, όπως μας αξίζει.
Γιατί περιμένω να γίνουν πράγματα.
Περιμένω να δω πολλά!
Και σίγουρα δεν περιμένω να δω τις εναλλακτικές που έστησαν ήδη καρτέρι στη γωνία, περιμένοντας να πέσει η κυβέρνηση, ή να τη ρίξουν για να μας ξεκάνουν μια ώρα αρχύτερα!

Όχι σε τοίχο, ζωές σε τείχη...καλή μας τύχη!

Κι έμεινε το όχι μας στον τοίχο ζωγραφιά.

Τείχη ορθώθηκαν ξανά...

"Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω."

Καβάφης (Τείχη)

Πηγή:http://www.kavafis.gr/

Εμείς φυσικά ακούσαμε τον κρότο. Ακούσαμε πολλά και είδαμε πολλά. 
Ας ακούσουμε κι ένα απόσπασμα από την ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου για την τιμή των όπλων!

"Ο εκβιασμός δεν είναι νομοτέλεια. Και η δημιουργία συνθηκών εξάλειψης της ελευθερίας της βουλήσεως δεν επιτρέπει σε κανέναν να μιλάει για επιλογές.
Οι δανειστές εκβιάζουν την κυβέρνηση. Ενεργούν δόλια ενώ γνώριζαν από το 2010 ότι το χρέος αυτό δεν είναι βιώσιμο.
Ενεργούν συνειδητά αφού προκαταλαμβάνουν με δηλώσεις τους την αναγκαιότητα χορήγησης ανθρωπιστικής βοήθειας στην Ελλάδα....
...ανθρωπιστικής βοήθειας εξαιτίας της συνειδητής και υπολογισμένης απόφασης και επιλογής τους να στερήσουν από το λαό τα μέσα επιβίωσης.....
....Αυτό το όχι οι δανειστές πεισματικά επιμένουν να το μετατρέψουν σε ναι και χαιρέκακα συμπράττουν μαζί τους εκείνοι που ευθύνονται για τα μνημόνια κι εκείνοι που ωφελήθηκαν απ' αυτά.
Εκείνοι που δημιούργησαν το χρέος κι εκείνοι που το φόρτωσαν στην πλάτη του λαού...."

Η κατσίκα μας, η κατσίκα σας, η κατσίκα τους και τα γίδια!

Πρωταγωνίστρια των ημερών η κατσίκα.

Χωρίς να το θέλει φυσικά το συμπαθές τετράποδο, μια και είναι πολύ πιο έξυπνο από ένα πρόβατο για να άγεται και να φέρεται και σίγουρα πιο ανυπότακτο. 

Δεν ευχαριστιέται καθόλου με τα φώτα της πρόσκαιρης δημοσιότητας που μάλλον κακό κάνουν στο image του, παρά καλό και προσπαθεί απεγνωσμένα να κρυφτεί από το φακό.

Monday 29: Animal

Σε όλες τις συζητήσεις τελευταία τσουπ θα χωθεί με νόημα και μια κατσίκα.

Αν κάποιος έχει αντίθετη άποψη με άλλον, γίνεται αυτόματα γίδι!

Αν είχα τόσα γίδια, όσες φορές με αποκάλεσαν κάποιοι γίδι την τελευταία μόνο εβδομάδα, θα ήμουν μεγαλοτσέλιγκας, αν και το πιθανότερο είναι να ήμουν μεγαλοστέλεχος σε καμιά offshore.

Πολλά ακούγονται βεβαίως και για την κατσίκα του γείτονα κι εκεί γίνονται οι μεγαλύτερες παρανοήσεις.

Η ουσία είναι πως κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν εύχεται κακό για καμιά κατσίκα, πολύ περισσότερο για εκείνη του γείτονά του.

Τιμωρία όμως για εκείνους τους "γείτονες" που βρέθηκαν με πολλές κατσίκες χωρίς να τις δικαιούνται, ναι, θέλουν όλοι οι λογικοί και δίκαιοι άνθρωποι.

Αλλά, άλλο αυτό!

Αν μπορείς να έχεις πολλές κατσίκες, καλά κάνεις και τις έχεις αγαπητέ γείτονα.

(Εξάλλου μπορεί όταν θα τις αρμέξεις να με φιλέψεις και μένα λίγο γαλατάκι.

Τι, όχι; Καλά δεν πειράζει, καλή καρδιά, που δεν τη βλέπω, αλλά λέμε!)

Αν όμως αγαπητέ μου γείτονα για να τις ταΐσεις, καταπατάς κρυφά, ή φανερά και απροκάλυπτα το δικό μου περιβόλι, δεν μου αφήνεις ζαρζαβατικό για ζαρζαβατικό και δε σε νοιάζει αν ψοφήσουν οι όποιες δικές μου κατσίκες, η ακόμα κι εγώ, τότε κάτι δεν κάνεις καθόλου σωστά.

Και ναι, μπορεί οι κατσίκες σου να πληθαίνουν και να διατείνεσαι σκίζοντας τα ιμάτια σου πως σου τις φθονούν οι κακοί, αλλά ξέρεις καλά πως δεν είναι καθόλου έτσι.

Ξέρεις πως οι κατσίκες σου κι εσύ απλά ξεπεράσατε τα όρια!!

Και φωνάζεις για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Ή έστω η κατσίκα του.

Στο φόβο ποντάρεις! 

Στο φόβο και στην τρομοκρατία πόνταρες πάντα!

Μπορεί να με λες γίδι, αλλά εγώ θέλω το καλό της κατσίκας σου κι ας μη θες εσύ το καλό της δική μου κατσίκας!

Ίσως μάλιστα να με λες γι' αυτόν ακριβώς το λόγο γίδι.

Μπεεεεεεεεεεεεεε!!!

Ελπίζω να συνεννοηθήκαμε!

Τι; 

ΟΧΙ;

Καλά!

ΟΧΙ!

Sunday 28: Orange

Saturday 27: Mini

Tuesday 30: Design (floral)

Αφήνω τις κατσίκες και τα γίδια, προσπερνώ τα λουλούδια και τη φράουλα και καμαρώνω τα δώρα που μου έστειλε η Αριστέα επειδή ήμουν μία από τις τυχερές που κληρώθηκαν για τις συμμετοχές μου στις "Ιστορίες της Νύχτας".

"Η ζωή είναι ωραία" λέμε!!!

Friday 26: Gift 

Τα φέρνω εδώ να τα καμαρώσετε κι εσείς, μια και είναι τόσο υπέροχα και φινετσάτα!!

Αριστέα μου σε ευχαριστώ πολύ!!

Ξεκάθαρο όχι!!!

Τα πράγματα είναι απλά...έτσι ξεκινάει το κείμενο του Ανταίου από το blog "tomaganopigado"
Τόσο απλά που απορώ γιατί χανόμαστε "στις μεταφράσεις"...αλλά ας αφήσω τον ίδιο να σας τα πει!

Τα πράγματα είναι απλά...

Ας πάψουμε πια τις ανούσιες συζητήσεις, τις αμπελοφιλοσοφίες ( λες και όλη αυτή η κατάσταση αφορά κάποιους άλλους), όπως επίσης και τα εξυπνακίστικα σχόλια και τις κραυγές!!

Εδώ που φτάσαμε (μήπως θυμάσαι ακόμα το πώς φτάσαμε εδώ;;) έχουμε μπροστά μας ένα δημοψήφισμα με 2 επιλογές...

Ψηφίζοντας ΝΑΙ, τα πράγματα είναι δεδομένα:
Πέφτει αυτή η κυβέρνηση, γίνονται εκλογές κι επειδή ο φόβος είναι κακός σύμβουλος, το πιθανότερο είναι να επαναφέρεις στην εξουσία, αυτούς ακριβώς που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση με τις πολιτικές τους, εδώ και 40 χρόνια!

Στην πραγματικότητα μάλιστα, είναι σαν να τους επιβραβεύεις...αυτό είναι που θες πραγματικά;

Εκείνους που σε κορόιδευαν μπροστά στα μάτια σου, με τα λεφτά που υπήρχαν, με Ζάππεια κλπ!!

Εκείνους που την μια μέρα έλεγαν τους αντιπάλους τους προδότες και την επόμενη αγκαλιάζονταν και φιλιόντουσαν...τα ξέχασες κιόλας;

Πιστεύεις ειλικρινά πως αμέσως μετά, ο Σαμαράς, η Γεννηματά και ο Θεοδωράκης θα διαπραγματευτούν για σένα ή το πιθανότερο, ότι μέσα σε μια βδομάδα, θα έχουν βάλει τις υπογραφές τους σε λευκές σελίδες τις οποίες θα τις συμπληρώσουν εκείνοι οι οποίοι το κάνουν τα τελευταία χρόνια;

Πες μου ποιον ηθικό φραγμό έχουν οι παραπάνω, να φέρουν στην βουλή, μια πράξη (ούτε καν νόμο) που να πηγαίνει την βασική σύνταξη στα 270 ευρώ και τον βασικό μισθό στα 340;;
Ποια Ελληνική κυβέρνηση θα μπορέσει από δω και πέρα να διαπραγματευτεί μετά από ένα τελεσίδικο ΝΑΙ;;

Όταν διαβάζω τουλάχιστον 2 νομπελίστες οικονομολόγους να είναι υπέρ του ΟΧΙ, όταν όλοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ( βλέπε Σόιμπλε) ξέρουν και λένε ξεκάθαρα πως ένα ΟΧΙ, δεν σημαίνει και έξοδο από την ΕΕ και ότι οι συνομιλίες θα συνεχιστούν, όταν βλέπω τον πλούτο και το κεφάλαιο να είναι υπέρ του ΝΑΙ (γιατί άραγε;;;) όταν οι Γιούνκερ, Σουλτς κλπ, λένε πως ξεκινάνε εκστρατεία υπέρ του ΝΑΙ (λες από ενδιαφέρον και πόνο για σένα;;) μπορείς να μου πεις γιατί να μην ψηφίσει κάποιος ΟΧΙ και με ποιον άλλο τρόπο περιμένεις να βελτιωθεί η κατάστασή σου;;

Ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ, το μόνο που θα κάνει, θα είναι να ισχυροποιήσει την θέση της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις που σίγουρα θα συνεχιστούν..

Ξέρω, φοβάσαι, έχεις όμως σκεφτεί τι είναι αυτό που φοβάσαι;
Μήπως μην ξεβολευτείς ακόμα και μέσα από την λάσπη που σε έχουν χώσει, δίνοντάς σου απλά, την...δόση σου;;
Δεν θα σου πω ότι είσαι Έλληνας, ούτε το πώς γράφτηκε η ιστορία αυτού του τόπου, θα σε παρακαλέσω μόνο να αποφασίσεις με την λογική και χωρίς κομματικές παρωπίδες!!

Πηγή: http://tomaganopigado.blogspot.gr/2015/07/blog-post_2.html
Επιμέλεια εικόνας: Mia Petra