Ρόδα, αγκάθια και...σφήκες

Τον πιο όμορφο ροδόκηπο στον κόσμο τον είχε η θεία μου η Μαρία.

Στα παιδικά μου μάτια, έμοιαζε μαγικός. Δεκάδες τριανταφυλλιές ξεπετάγονταν εδώ κι εκεί με μικρά μονοπάτια ανάμεσά τους, απαραίτητα για τη φροντίδα τους και ιδανικά για μικρές βόλτες.

Γύρω του είχε δέντρα που πάλευαν να τον κρύψουν από τα αδιάκριτα μάτια.

Τέτοια εποχή ήταν γεμάτος άνθη και η θεϊκή ευωδιά που ταξίδευε με ευκολία πέρα από τα σύνορά του, έκανε πολλούς περαστικούς να κοντοσταθούν, αλλά και να μπουν στον πειρασμό να κλέψουν ένα τριαντάφυλλο, ή και περισσότερα.

Κάποιοι είχαν το θάρρος να ζητήσουν ένα μπουκέτο και το έπαιρναν.

Άλλοι έμπαιναν κρυφά, ή προσπαθούσαν να το κάνουν, μια και ο σκύλος που είχε το δικό του βασίλειο στην αυλή δεν τους άφηνε να πλησιάσουν και πολύ.

Εγώ χωνόμουν ανάμεσα στις τριανταφυλλιές και σκάρωνα παραμύθια για νεράιδες και ξωτικά.

Τους έδινα παράξενα ονόματα και φανταζόμουν πως ένας ολόκληρος κόσμος αόρατος, κατοικούσε στην κάθε μια.

Ώσπου μια μέρα ανακάλυψα πως κατοικούσε στα αλήθεια ένας κόσμος αλλιώτικος, εκεί γύρω.

Θυμάμαι παίζαμε κρυφτό με τα γειτονόπουλα.

Είχα κρυφτεί ανάμεσα στις τριανταφυλλιές, αλλά με ανακάλυψαν.

 Στην προσπάθειά μου να τρέξω γρηγορότερα από εκείνον που "τα φύλαγε" έπεσα πάνω σε μια τριανταφυλλιά που ήταν κοντά στον τοίχο.

Ο πόνος από τα αγκάθια ήταν ελάχιστος σε σχέση με εκείνον που ακολούθησε.

Κανένας δεν έμαθε ποτέ πόσες σφήκες νευριασμένες μου επιτέθηκαν, από τη σφηκοφωλιά που "ενόχλησα" και που μεγάλωνε αθέατη πίσω από την τριανταφυλλιά.

Και κανείς δε μέτρησε τα αμέτρητα τσιμπήματα που μου έδωσαν, γιατί απλούστατα κάθε φορά έχαναν το λογαριασμό.

Οι μεγάλοι έπεσαν πάνω μου και μου έβγαζαν τα κεντριά, ενώ εγώ πλάνταζα στο κλάμα. 

Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του ξυδιού (μια μυρωδιά που σφόδρα αντιπαθώ), και που μάλλον είναι ιδανικότερο από την αμμωνία για τα τσιμπήματα της σφήκας.

Και κάπως έτσι σε ένα από τα πιο παραμυθένια μέρη της παιδικής μου ηλικίας, ένιωσα απερίγραπτο πόνο.

Κι έμαθα πως ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι κρύβεται πίσω από την ομορφιά.

 Μπορεί να είναι μόνο τα αγκάθια που την προστατεύουν, αλλά μπορεί να είναι κι ένας εχθρός πιο ύπουλος από όλα τα αγκάθια.

Μεγαλώνοντας ο ροδόκηπος της παιδικής μου ηλικίας, ήρθε πολλές φορές στο νου μου.

Η σύγκρισή του με την ίδια τη ζωή αναπόφευκτη.