Η ψωνάρα και η γκρινιάρα

"Άλλαξέ το" πρόσταξε η Αριστέα και με τάραξε.

"Τι να αλλάξω;" αναρωτήθηκα.

Το χρώμα των μαλλιών μου μήπως;

Μπα!

Απέρριψα την αλλαγή λάμπας, γιατί θα ήταν κλισέ.

Πολύ θα ήθελα να αλλάξω τα φώτα κάποιων, αλλά κρατήθηκα.

Κι ενώ το μυαλό μου έφερνε σβούρες αλλάζοντας κουρτίνες και εστιάζοντας στα πιο απίθανα, πήρε το μάτι μου ένα από τα θαλασσόξυλά μου και μου ήρθε η φαεινή.

Δεν ήξερα βέβαια αν θα πιάνεται για αλλαγή, αλλά μετά σκέφτηκα γιατί όχι;

Και ιδού.

Ένα θαλασσόξυλο, σπάγκος, κοχύλια και πηλός, άλλαξαν!

Στην αλλαγή είχα και κόσμο.

Η ψωνάρα μέσα μου αναδεύτηκε χαρούμενη και η γκρινιάρα (πού στην ευχή κρύβονταν;) ακόνισε τη γλώσσα της.

Τις αφήνω να σας παρουσιάσουν τα έργα μου (τους)!

Η...ψωνάρα

Τα υλικά μου τα γεννά η φύση. Παίρνω τους θησαυρούς της με σεβασμό και με μεράκι δημιουργώ, γεννώ θα τολμούσα να πω, έργα γήινα.

Ξύλο, πηλός, κοχύλια, σπάγκος με καθοδηγούν το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί τα ενώνω για να δηλώσω τη σπουδαιότητα του απλού, μα και την απλότητα του σπουδαίου.

Δουλεύω με τα χέρια, χωρίς εργαλεία, για να μπορώ να νιώθω τον ανασασμό των υλικών.

Ο πηλός πλάθεται βάφοντας τα χέρια μου στο χρώμα της γης και με φέρνει κοντά στη θέωση, αφού δημιουργώ από το τίποτα. Δίνω πνοή στα έργα και τα καράβια ανοίγουν πανιά.

Οι χοντροκομμμένες φόρμες, υποδηλώνουν ότι όλα είναι πολυεπίπεδα στη ζωή, τίποτα δεν έχει μόνο μία όψη και το τέλειο είναι ανέφικτο.

Αφήνω τις λεπτομέρειες να ξεφεύγουν από τα στενά πρότυπα που είναι καταδικασμένες να ζουν στην πραγματικότητα, για να δημιουργήσουν μια άλλη,  σουρεαλιστική...να ζήσουν σε έναν δικό τους ατίθασο κόσμο.

Οι δημιουργίες μου πάλλονται από ελευθερία και τονίζουν μέσα από την απέριττη και λιτή τους οντότητα πως η ζωή θέλει τόλμη και η τόλμη ελευθερία!

 Η...γκρινιάρα

Και δε μου έφταναν όλα τα άλλα, είχα κι αυτό το θαλασσόξυλο (που μαύρη η ώρα και η στιγμή που το μάζευα και του έδινα αξία) να με κοιτάει κοντά δυο χρόνια τώρα και να με ρωτάει τι θα απογίνει.

Τι να σε κάνω μάνα μου, που δεν έχω ούτε μαντήλι να κλάψω, η καψερή;

Για έξοδα είμαστε τέτοιες εποχές;  

Δούλεψα με ό, τι είχα, που πολλά δεν τα λες.

Τέλειο δεν είναι, ούτε καν συμπαθητικό δεν το λες, μα δεν είχα και τα σχετικά (να μην τα ξαναλέω).

"Πού πας ρε Καραμήτρο" μου ψιθύριζαν όλα και λίγο έλειψε να τα μαζέψω να τα πετάξω στο δρόμο, αλλά δεν περνούσε και κανένας αντιπαθητικός να τα φάει στο κεφάλι να αξίζει και τον κόπο.

Ο πηλός τζαναμπέτης και ξεροκέφαλος, έκανε τα δικά του και με παίδεψε πολύ.

Μόνο στο μυαλό μου πλάθονταν εύκολα. Στην πραγματικότητα δε μοιάζει καθόλου με πλαστελίνη όπως μου είχαν πει.

Καλά να πάθω η ευκολόπιστη. Μόλις μου τάξουν λαγούς με πετραχήλια, τσουπ πέφτω στην παγίδα σαν τυφλωμένος ασβός.

Εμ τα καραβάκια;

Τέτοια καραβάκια ονειρευόμουν εγώ;

Εκείνα αρμένιζαν σε θάλασσες δεν άραζαν σε ουρανούς.

Κάπως έτσι πραγματοποιήθηκε η αλλαγή που πήρε μέρος στο "Άλλαξέ το".

Από τότε σκέφτομαι να το βελτιώσω, αλλά οι τελευταίες εβδομάδες ήταν πολύ απαιτητικές και μου άλλαξαν εκείνες τα φώτα..

Προς το παρόν η "δημιουργία" αρμενίζει στο μπαλκόνι και ονειρεύεται θάλασσες, όπως κι εγώ!!

Μην ξεχάσετε να περάσετε από το "Παίζοντας με τις λέξεις" και να βαθμολογήσετε.

Πατώντας εδώ, θα μεταφερθείτε μαγικά εκεί!