2ο "Παίζοντας με τις λέξεις" Συμμετοχές 12 - 16

12. Το διάλειμμα

Συνήθιζε να πηγαίνει μόνη της για καφέ.  Ήταν  το διάλειμμά της που δεν το περνούσε ποτέ στην εταιρεία της. Έπαιρνε την τσάντα της και πήγαινε στο καφενεδάκι στον πεζόδρομο, 100 μέτρα μακριά. Δεν έπαιρνε κανέναν μαζί.........μόνο ένα φίλο ανεχόταν παρέα με τον καφέ της, το βιβλίο της.
Παράγγελνε και μετά χανόταν στους δαιδάλους της φαντασίας του συγγραφέα, κοιτώντας το ρολόι της και ρίχνοντας κλεφτές ματιές έξω από το τζάμι έως ότου...
Ήθελε να τον δει να έρχεται, να κάθεται στο γνωστό γωνιακό του τραπέζι και να παραγγέλνει τον φραπέ του με πολύ αφρό.
Δεν ήταν όμορφος.........αλλά σίγουρα κέρδιζε τα θηλυκά βλέμματα με το δυναμισμό που απέπνεε και  την αυτοπεποίθηση που ξεχείλιζε, θαρρείς, από  πάνω του. 
Τόσο καιρό και είχαν ανταλλάξει μόνο κλεφτές ματιές και ευγενικούς χαιρετισμούς.  
Κλωθογύριζε στο μυαλό της την ιδέα να του μιλήσει. Σκάρωνε θέματα για να έχει δικαιολογία. Όλο το ανέβαλλε.....
 Αν και  δούλευαν στην ίδια εταιρεία, ήταν σε διαφορετικά τμήματα. Και εκεί ήταν απρόσιτος, μακρινός, μεγαλόπρεπος.
Στο μικρό καφενείο όμως, τα πάντα έχαναν τις διαστάσεις τους και της φαινόταν ότι μπορούσε...  Μίλα του, έλεγε μέσα της. Πες κάτι για τη δουλειά.........μισή ντροπή δική σου, μισή δική του...........Αλλά ο άλλος της εαυτός την κορόιδευε ασύστολα...Όλη η ντροπή δική σου, τον άκουγε να της λέει. Πολύ ψηλά σήκωσες το βλέμμα  ...Και εκεί ψηλά ο ήλιος τσουρουφλίζει.
Το πρωί που ξυπνούσε ένιωθε μια γλυκιά γεύση στα χείλη από το φιλί του. Εκείνος μονοπωλούσε τα όνειρά της.
Και οι μέρες περνούσαν....δουλειά, διάλειμμα, καφενείο. Και όταν  η ώρα του διαλείμματος τελείωνε  γυρνούσε άπραγη και γεμάτη αγανάκτηση με τον εαυτό της. Δεν του μίλησε και σήμερα.
Αυτή η δειλία  της..........πάντα της ήταν εμπόδιο  και ποτέ δεν κατόρθωνε να της επιβληθεί!
Να σας κάνω παρέα; άκουσε  κάποια μέρα, την αχώνευτη ψηλή  που κανένας δε τη συμπαθούσε. Την ήξερε, συνεργάζονταν. Ήταν στρίγγλα..... Ψεύτικη βλεφαρίδα την έλεγαν οι γυναίκες τους τμήματός της.....που την αντιπαθούσαν και για το τέλειο κορμί της!
Την είδε να κάθεται στο τραπέζι του. Πανικός την κατέλαβε και θυμός. Μα γιατί; μάλωνε τον εαυτό της.Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να αισθάνεσαι έτσι του έλεγε. 
Δεν της έλειπε κάτι από εμφάνιση, το ήξερε. Ούτε η θέση της στην εταιρεία ήταν ευκαταφρόνητη. Αλλά είχε περίσσια συστολή και ήταν το φρένο της.
Η ώρα για να φύγει έφτασε και εκείνη δεν αποφάσιζε να σηκωθεί. Τι γινόταν;  Μιλούν....γελούν....πάει έχασε την ευκαιρία! Ήξερε ότι κανένας άντρας δεν ξέφευγε από την ψεύτικη βλεφαρίδα.
Σαν αναμμένο κερί αισθάνθηκε να λιώνει.........δεν θα ξαναρχόταν στο καφενέ και ..........δεν ξαναπήγε!
Περνούσε το διάλειμμά της έξω από την εταιρεία της αγναντεύοντας τον ορίζοντα!
Ώσπου μια μέρα  που το βλέμμα της ήταν χαμένο στο κενό, τον άκουσε να τη ρωτάει '' Γιατί δεν ξανάρθες;;''  
Κοιτάχτηκαν και χαμογέλασαν! 
Κι αυτά τα βλέμματα και αυτά τα χαμόγελα, είπαν όλα όσα δεν είχαν τολμήσει να πουν τα χείλη!!

13. Το Mανιφέστο της Εκάλης

Σύντροφοι και συντρόφισσες της ηρωικής περιοχής μας, σας καλωσορίζω στην πρώτη μας αντιεξουσιαστική κινητοποίηση! Με ιδιαίτερη συγκίνηση διακρίνω ανάμεσα στο ακροατήριο, παλιούς συναγωνιστές απ’ το τένις κλαμπ, γόνους πολύπαθων εφοπλιστικών οικογενειών και ένδοξους πολιτικούς που συνθλίβονται σήμερα κάτω απ’ τις ερπύστριες του κομμουνιστικού θηρίου. Το παρών τους επίσης δίνουν διακεκριμένοι μαχητές της δημοσιογραφίας, αλλά και απλοί-ανώνυμοι πολίτες που υψώνουν τη γροθιά τους στο τυραννικό καθεστώς της ανάλγητης αντιελιτίστικης κυβέρνησης.

Τα μηνύματα που καταγράφονται καθημερινά απ’ τους σκληρά χειμαζόμενους συμπολίτες μας, προκαλούν αγανάκτηση κι ανησυχία. Πενταμελής οικογένεια στην περιοχή Δημοσιογραφικά, αδυνατεί να συντηρήσει το σκυρόδεμα στην εσωτερική τους πισίνα. Ηλικιωμένο ζευγάρι στην οδό Ρόδων, σιτίζεται αποκλειστικά με κατεψυγμένες καραβίδες και δευτεροκλασάτο χαβιάρι Σεβρούγκα, ενώ έχουν καταγραφεί και περιπτώσεις οικογενειών που δεν έχουν πρόσβαση σε Chardonnay Sauvignon Blanc!... Η τραγωδία συνεχίζεται με μαρτυρίες για λιποθυμίες παιδιών στο St Catherine's British Embassy school, για δραματική μείωση της κατανάλωσης αστακού, καθώς και για τραγικές περικοπές στις επανορθωτικές θεραπείες spa και ανόρθωσης γλουτών. Σήμερα το πρωί είχαμε επώνυμη καταγγελία από κάτοικο της περιοχής, που μας εξομολογήθηκε συντετριμμένος πως θα καταφύγει σε αίτηση επιδόματος για την επισκευή του πίσω θερμαινόμενου τζαμιού της Porche Cayenne.

Φίλες και φίλοι,
Ας σταθούμε αλληλέγγυοι στον συνάνθρωπο που ζει δίχως Φιλιππινέζα στη μεζονέτα του.
Στον εφοπλιστή που κινδυνεύει άμεσα απ’ την επερχόμενη ληστρική φορολόγηση.
Στον τέως υπουργό και συμπολίτη μας,  που αφιέρωσε τη ζωή του στον πολιτικό στίβο της χώρας και σήμερα αναγκάζεται να πουλάει βιβλία για να θρέψει την πολυμελή οικογένειά του, έχοντας άνεργη γυναίκα και μωρό παιδί.
Στην απλή, ανώνυμη Εκαλιώτισσα, που συνωστίζεται στα μπαζάρ επώνυμων ρούχων για μια Celia Kritharioti κι αντέχει στωικά το μαρτύριο του κεριού για την αποτρίχωση στο μπικίνι της, μην έχοντας πλέον τους οικονομικούς πόρους για μια στοιχειώδη θεραπεία λέιζερ.
Στα παιδιά που μεγαλώνουν ασφυκτικά, σ’ ένα περιβάλλον δίχως πριβέ πάρτι, δίχως ποδηλατοδρόμιο, με το γκαζόν ακούρευτο σε πολλά πάρκα και με το i-phone 5 ακόμα στις σάκες τους. Κι αυτό δίχως αναβάθμιση!...
 Στον ένδοξο δημοσιογράφο, τον αφανή εργάτη των συμφερόντων μας, που δίνει σκληρές μάχες στο μετερίζι της βαυαρικής ενημέρωσης.

Καλούμε όλους τους συμπολίτες να συμμετέχουν δυναμικά στην αυριανή κινητοποίηση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης πέντε μηνών απ’ την κομμουνιστική επέλαση στην περιοχή μας.
Την εκδήλωση θα ανοίξει η συντρόφισσα Άννα Βίσση, που θα απαγγείλει στίχους απ’ την «Μεθυσμένη Πολιτεία» και μνημειώδη αποσπάσματα Καρβέλα και Ναταλίας Γερμανού.
Θα ακολουθήσει ανάγνωση του επικού αριστουργήματος «Το φιλί του Δράκου», απ’ την εμβληματική συγγραφέα Χρύσα Δημουλίδου, η οποία θα τιμήσει την εκδήλωση πριν μεταβεί στο Πέραμα για να κάνει παρέα με απλούς ψαράδες.

Θα εκτεθεί αρχειακό υλικό με παράνομες εκδόσεις απ’ το «Πρώτο Θέμα», «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ». Επίσης θα προβληθούν πενήντα εκπομπές του Σταύρου Θεοδωράκη, όλες οι προεκλογικές ομιλίες του και ιστορικές συλλογές άρθρων απ’ το Protagon, εμπνευσμένες απ’ την αντιστασιακή του πάλη.

Θα ακολουθήσει πορεία προς το σκληρά δοκιμαζόμενο Κεφαλάρι, όπου και θα κατατεθεί στεφάνι βιντάζ, φτιαγμένο από πέρλες και ροζ ορχιδέες Σιγκαπούρης.
Τόπος συνάντησης: Sushi Bar στην κεντρική πλατεία.
Να μη λείψει κανείς!
Κανένα σπίτι δίχως σούσι!

14. "Κερί αναμμένο" ο ρόλος της μάνας σε μόλις 500 λέξεις.

6  το πρωί.
Άφθονο νερό  τρέχει πάνω μου για  αφύπνιση των αισθήσεων.
Μηχανικά ετοιμάζομαι, παίρνω μαζί τα σκουπίδια φεύγοντας και  ρίχνω τελευταία ματιά στα δωμάτια των παιδιών.
Χτυπάω το κουδούνι της μαμάς μου, να  ανέβει να τα προσέχει και τρέχω να προλάβω τη συγκοινωνία. Μισώ  τα κόκκινα φανάρια της διαδρομής.
Οριακά  χτυπάω  κάρτα 7 και 29΄.
7 και 30΄ το μελάνι κοκκινίζει και 3 κόκκινα σημαίνουν απόλυση, σύμφωνα με την  εργασιακή πειθαρχία που απαιτεί η Διεύθυνση.
Φθάνει ο καφές και πριν προλάβω να τον πιώ αρχίζει τη επέλαση των βαρβάρων – συναλλασσομένων, που μιλούν δυνατά, γεμίζοντάς τον με  σάλια.
Οι ώρες περνούν  αγχοτικές και ενώ πλησιάζει η ώρα να σχολάσω,  σκάει   πρόβλημα, που απαιτεί λύση, ανεξαρτήτως λήξης ωραρίου.
Επιτέλους φεύγω!
Το λεωφορείο ασφυκτιά γεμάτο από ανθρώπους, που μυρίζουν βρώμικο ιδρώτα, ενώ σχεδόν καθημερινά κάποιος με χνώτα μεθυσμένου αφήνει τη  βαριά ανάσα του να φτάνει ως τη μύτη μου.
Συγκρατώ την αγανάκτησή μου γιατί δεν έχω δύναμη να  διαμαρτυρηθώ.
Παίρνω την ανηφόρα προς το σπίτι. Δυο μουτράκια, προβάλουν πίσω απ΄ το τζάμι με κολλημένες τις μυτούλες τους πάνω του. Δυο χεράκια χαιρετούν, σύμφωνα με τις υποδείξεις της γιαγιάς.
Ανεβαίνω  ασθμαίνοντας  τις σκάλες και  καθώς ανοίγει η πόρτα  κρέμονται και τα δυο  στο λαιμό μου, δίνοντάς μου  από ένα μεγάλο φιλί. Σκέφτομαι πως δεν θα άλλαζε τίποτα αν μου έδιναν αυτό το φιλί αργότερα,  αφού έριχνα πρώτα λίγο νερό στο πρόσωπό μου.
Σχεδόν στα όρθια βάζω λίγο φαγητό στο στόμα μου, ενώ παράλληλα βλέπω τετράδια και  βιβλία, που έχουν αυτομάτως μεταφερθεί δίπλα στο πιάτο μου. Τα νέα απ’ το σχολείο πέφτουν καταιγιστικά πάνω μου, κι εγώ άλλα ακούω κι άλλα αγνοώ ανάλογα με τη σπουδαιότητά τους.
Παίρνω την τσάντα μου και τα δυο μικρά απ’ τα χεράκια και τρέχω να προλάβω, γυμναστήρια και αγγλικά.
Έτσι πέρασαν πάνω από 30 χρόνια ενώ τα μικρά μεγάλωναν κι έγιναν άντρες.
Σήμερα  φεύγουν πρωί για τη δουλειά τους κι εγώ ξυπνώ με  άνεση και ασχολούμαι χαλαρά με το νοικοκυριό.
5.30 η ώρα το μεσημέρι, ώρα προσμονής.
Μισοχαλαρώνω στον καναπέ έχοντας εκπαιδεύσει τα αυτιά μου να ξεχωρίζουν το παρκάρισμα των αυτοκινήτων τους.
Η πόρτα ανοίγει και  με χαιρετούν από μακριά κατευθυνόμενοι στο μπάνιο να πλύνουν τα  χέρια τους, ενώ  εγώ τρέχω στην κουζίνα να σερβίρω το φαγητό. Πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι στην πόρτα κρεμασμένη στο λαιμό τους  σαν παιδί, να τους δώσω ένα μεγάλο φιλί, όμως τους αφήνω να φάνε με ηρεμία, να ξαποστάσουν και να πουν ή να μην πουν τα νέα τους, ανάλογα με τη διάθεσή τους .
Τους έχω φτιάξει φασολάκια,  και τους ρωτάω αν θέλουν να τους τηγανίσω μαζί κανένα αυγουλάκι ή να τους ψήσω  από ένα μπιφτέκι. Αυτή είναι ακόμη η τακτική  για να τους δελεάσω να φάνε κάτι υγιεινό και δεν εννοώ να την αλλάξω ως την ημέρα που θα κάνουν δική τους οικογένεια.
Σηκώνονται  και εξοφλούν το λογαριασμό. Μια μεγάλη αγκαλιά και από ένα φιλί ο καθένας πριν φύγουν για τα σπίτια τους. Χαιρετιόμαστε κλείνοντας  το  ραντεβού της επόμενης μέρας.
"Κερί αναμμένο" ο ρόλος της μάνας σε μόλις 500 λέξεις.

15. ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ

Έκλεισε με δύναμη το βιβλίο που κρατούσε. Η εικόνα του τέρατος γέμιζε την οθόνη.Τα δελτία των 8 έκαναν τσιμπούσι πάνω στο κορμάκι του άτυχου κοριτσιού. Τι να κάνουμε, έτσι είναι, το κοινό διψάει για αίμα. Ένιωσε την αγανάκτηση να γεμίζει το μέσα της σαν ορμητικό ποτάμι και να την πνίγει.
Σηκώθηκε αργά και πλησίασε στο τζάμι. Κοίταξε το δρόμο και χάθηκε στις σκέψεις της. Ο δρόμος γεμάτος ασφυκτικά. Η ζωή συνεχιζόταν σε μια πόλη που, χωρίς να το ξέρει, είχε χάσει απόψε άλλο ένα μικρό κομμάτι της ανθρωπιάς της. Άραγε θα βρισκόταν κανείς να ανάψει ένα κερί στην αδικοχαμένη ψυχούλα; Θα βρισκόταν κανείς να την κλάψει αληθινά, χωρίς κροκοδείλια δάκρυα, μακρυά από τα φώτα και τις κάμερες;
Ξαφνικά, μια μικρή φωτεινή λάμψη έσκισε τον ουρανό κι οι πρώτες στάλες της βροχής χτύπησαν το πεζοδρόμιο. Κι ήταν μια βροχή ρυθμική, απαλή, που έμοιαζε με αργόσυρτο θρήνο. Λες κι έχυνε ο ουρανός τα δάκρυα του Θεού στη γη, λες κι άνοιγαν οι Πύλες να υποδεχτούν έναν ακόμα άγγελο. 
Άνοιξε το παράθυρο και βγήκε στο μπαλκόνι. Άφησε τις στάλες κυλήσουν στα μάγουλά της, που ήταν ήδη υγρά. Δεν ήξερε αν έκλαιγε για την ψυχούλα που ταξίδευε προς το Θεό ή για τις ψυχές των ανθρώπων που σάπιζαν.

Κοίταξε ψηλά και σκέφτηκε πως τουλάχιστον τώρα θα ήταν αληθινά ασφαλής. Θα μπορούσε να γελάει και να παίζει παντοτινά στη γειτονιά των αγγέλων. Έστειλε ένα φιλί ψηλά ανάμεσα στα σύννεφα, μπήκε ξανά στο σπίτι κι άνοιξε πάλι το βιβλίο της. Η τηλεόραση για τις επόμενες ημέρες παρέμεινε κλειστή.

16. Ο Τροπικός της Γιολάντας

Βράδυ με πανσέληνο.
Τη βρίσκει και πάλι πλάι στο παραθύρι να θυμάται τον Απόλλωνα κι εκείνο το φιλί. 
Βρέχει. Όπως τότε! Ένα φιλί, κάτω από τη βροχή. Ιστορικές στιγμές!
Ακόμα το έχει στα χείλη της σαν γλυκό σταφύλι! 
Και να'σου να αναστενάζει η Γιολάντα και να λιώνει σαν κερί, κάθε φορά που φέρνει την ανάμνηση στο νου της. 
Και να'σου να βογκά κάθε τρεις και λιγάκι σαν άλλος λυκάνθρωπος που θεριεύει με την πανσέληνο και θέλει να σπάσει το τζάμι και να ορμήξει στο παρακείμενο δασάκι και να κάνει τα ανομολόγητα στο πρώτο αρσενικό που θα' βρει μπροστά της. 
Τι το' θελε να ξεκινήσει τον Τροπικό του Καρκίνου .... σκέφτεται με αγανάκτηση και εσώτερες ανακατωσούρες... Χάθηκε εκεί να διαβάσει ένα πιο ανώδυνο βιβλίο πχ το "Όλο Σοκολάτα" του Παρλιάρου! 
"Αχ"...σκέφτηκε. "Σοκολάτα!" 
Νέα φουντώματα άρχισαν να ενσκήπτουν μέσα της. Όλο το είναι της αναστατώνεται. Συσπάται! Και η Γιολάντα γουργουρίζει σαν ναζιάρικη γατούλα που θέλει κάπου να τριφτεί! Αλλά δεν έχει κάπου να τριφτεί και αυτό είναι το βάσανό της!
"Για όλα φταίει το καταραμένο το βιβλίο! Αυτός ο Μίλλερ πρέπει να πήρε πολλούς στο λαιμό του..." μονολογεί και σκέφτεται πολύ σοβαρά να ανοίξει τη ξυλόσομπα, να το κάνει παρανάλωμα και να ησυχάσει!

Ποιος Μίλλερ και ποιος Τροπικός βρε Γιολάντα μου, που έφθασες προ κλιμακτηρίου κι έχεις μονάχα ένα φιλί, στη ντιβανοκασέλα της θύμησης σου! .
Πάει το φιλί, πάει και ο Απόλλωνας! Η ζωή δεν περιμένει. Κι ο Απόλλωνας επίσης.
Πόσες Γιολάντες χάθηκαν άραγε άδοξα στης ζωής τα ζόρικα καλντερίμια. Εκείνα που γέμισαν με πινακίδες: "Απαγορεύεται!" "Δεν είναι ηθικό!"  "Ντροπή! Μόνο μετά τη γαμήλια ένωσις".
Πόσες ζωές έφυγαν χωρίς να γευτούν του Έρωτα το πάθος!

Και η Γιολάντα δίπλα στο τζάμι θα ονειρεύεται τη ζωή που δεν έζησε!

Για να επιστρέψετε στην ανάρτηση με τις συμμετοχές 5 - 11 πατήστε εδώ.

Για να επιστρέψετε στην ανάρτηση με τις συμμετοχές 1 - 4, αλλά και για να βαθμολογήσετε, πατήστε εδώ.