Του παιδιού μου...

Του παιδιού μου το σκυλί, είναι δυο φορές σκυλί μου!!

Σίγουρα η έκφραση "Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου" σας είναι γνωστή.

Μπορεί κάποιοι να τη βλέπετε με συμπάθεια, άλλοι να ανασηκώνετε ειρωνικά το φρύδι, μα εγώ ξέρω την αλήθεια της!

Και πως να μην τη μάθαινα δηλαδή (την αλήθεια της, όχι την έκφραση), αφού η  μαμά μου τη λέει συνέχεια στον πληθυντικό, μια κι έχει τέσσερα εγγόνια.

Κι ένιωσα πως την εννοούσε απόλυτα, από την πρώτη ακόμα φορά που την ξεστόμισε, γιαγιά μόλις λίγων ωρών στην εγγονή της. 

Όχι, γιατί αγαπάει τα τέσσερα εγγόνια της περισσότερο από τα δυο παιδιά της.

Η αγάπη δε μετριέται, δεν μπαίνει σε ζυγαριές, δεν υπολογίζεται.

Μπορεί να μην είμαι καλή στα μαθηματικά, ωστόσο υπάρχει ένα μάθημα που το ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά.

Η αγάπη δε διαιρείται, αλλά πολλαπλασιάζεται!

Κι εδώ έχουμε το εξής μαγικό.

Λατρεύεις το παιδί σου, κι εκείνο γίνεται γονιός που λατρεύει το δικό του. 

Συνεχίζεις να λατρεύεις το παιδί σου, μα λατρεύεις και το παιδί του. Κι επειδή το παιδί σου λατρεύει το δικό του παιδί, τα συναισθήματα ξεπερνάνε κάθε εξίσωση, τρέχουν με ταχύτητα φωτός και σπάνε όλα τα όρια. 

Μεταξύ μας, σπασμένα ήταν τα όρια, αλλά πώς αλλιώς να περιγράψω όλο αυτό;

Γιαγιά δεν έχω γίνει ακόμα, εκτός κι αν θεωρήσω τον Μπρίκι "εγγονό".

Ξέρω πως αγάπησα αμέσως το μικρό κουτάβι που έφερε η κόρη μου σπίτι, μα βλέποντας την αγάπη τη δική της γι΄αυτό το υπέροχο πλάσμα, όλα έγιναν πιο δυνατά.

Τον αγαπάω γιατί είναι αυτός, μα τον αγαπάω κι επειδή τον αγαπάει η κόρη μου.

Τον αγαπάω επειδή αγαπάει κι αυτός την κόρη μου. Μόνο και μόνο το γεγονός πως την αγαπάει θα με σκλάβωνε εδώ που τα λέμε, ακόμα κι αν δεν ένιωθα όπως ένιωσα από την αρχή.