Υπάρχουν δρόμοι στα παραμύθια - Sadahzinia (Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα)

Υπάρχει και η Fiera. 
Τι είναι η Fiera;

...
Κοίτα πιο πέρα εκεί μπορεί να τη δεις. 

Εκεί πέρα, αν πιστεύεις θα τη βρεις 
Σαν αέρα· νιώσε κι εσύ τη Fiera.

...

Πηγή φωτο

Θα μπορούσα να δανειστώ τους στίχους των Active Member από τη Fiera για να περιγράψω την αγαπημένη μου Sadahzinia...

...

Έχει τα χέρια απλωτά κι ένα ζευγάρι φτερά, 
στέκεται όρθια ή χορεύει στης βροχής τα νερά 

που καθρεφτίζουν μυστικά και καμώματα 

των ανθρώπων τα πικρά και μονοκόμματα. 

Μέσα απ’ τη λάσπη βρίσκει πάλι ένα κρυφό μονοπάτι 

και με κοιτάζει από μένα σαν να περίμενε κάτι. 

Τέτοιο γινάτι μ’ έχει μαζί παρασύρει 

σαν "αγαπώ" που ποτέ του δε χαλάει χατήρι. 

Έχει λυτά τα μαλλιά της, στα μικρά δάχτυλά της 

σκαρώνει χάρτινα καράβια σαλπάρουν τα όνειρά της, 

κοχύλια στ’ αυτιά της και χίλια χρόνια μπροστά 

ακούει να γίνονται τ’ αδύνατα απ' το τώρα, δυνατά. 

Κρατάει τα δάκρυα στα μάτια κλειδωμένα 

κι η περηφάνια της κοκκίνισε μελάνι στην πένα· 

σ’ άσπρο χαρτί δε το χωράει τ’ όνομα της

...

Η Sadahzinia (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου) γράφει στίχους, γράφει παραμύθια, γράφει πολύ, γράφει με την ψυχή της, κι όμως σε ερώτηση που της έγινε για το πως νιώθει που το κοινό αποκαλεί τους Active Member και φυσικά την ίδια, ποιητές της εποχής, εκείνη απαντά:

"Με κάνει να νιώθω κάπως άβολα. Ίσως γιατί το βλέπουμε απλά σαν παιχνίδι όλο αυτό το κυνήγι με τις λέξεις και τους ήχους. Δεν μας αρέσουν οι ετικέτες, οι οδηγίες χρήσης και τα manual. Άλλωστε συχνά την λέξη μας την οδηγεί η μελωδία…Αλλά ίσως το κοινό μας να έχει δίκιο και να 'χει τόσο ανάγκη τους ποιητές που βάζει κι εμάς μαζί τους. Παρόλα αυτά, ας ψάξει στα ράφια και θα βρει πραγματικά διαμάντια. Αν εμείς είμαστε ο δρόμος τους για να ανακαλύψουν την ποίηση, τότε αποδέχομαι τον χαρακτηρισμό με τιμή."

Πηγή

...και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά... 

Χρονορωγμή

Ήρθε το σούρουπο και μου ’φερε παλιές μυρωδιές 

και ξαναχάθηκα σε μια απ’ του χρόνου μου τις ρωγμές

έγινα χθες, έγινα φωτιά και σκιές, 

έγινα μπόρα και νερό στις νεραϊδοπηγές, 

έγινα γυάλινη κούκλα και θλιμμένο λουλούδι 

κι είμαι σαν δάκρυα στο πρώτο τραγούδι, 

ανοιξιάτικο χνούδι σ’ έναν απέραντο κήπο, 

έγινα μάνα που ακούει απ’ την κοιλιά τον πρώτο χτύπο 

κι ας λείπω από κοντά σου όνειρό μου, 

έχω μια ζωγραφιά για κόσμο ολάκερο δικό μου

πνιγμένο κακό μου, 

σ’ έφτιαξα γλάστρα για το βασιλικό μου 

να σας ποτίζει αγκαλιασμένα η βροχή μου, 

φωλιά να φτιάξει η ομορφιά στην αυλή μου 

Στη γη μου να 'χουν τα πάντα φωνή, 

να είναι ο ήλιος καμπάνα και το φεγγάρι σκοινί, 

να κάνουν ταίρι όσα μισώ με όσα νομίζω σωστά 

και να φάνε απ’ το ίδιο πιάτο όσα ήταν πριν χωριστά 

και όσοι σκοτώναν ο ένας τον άλλο 

να 'χουν ταξίδι μπερδεμένο, δρόμο ατέλειωτο, μεγάλο. 

Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί, 

βάζω το βιος μου σ’ ένα μουσικό κουτί.

Τρέχω και πάω να κρυφτώ στη παλιά φυλλωσιά 

μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.

Κόψε μου λίγο απ’ την αυλή γιασεμί, 

και μια αγκαλιά απ’ τη παλιά φυλλωσιά 

στου χρόνου μου πέτα τα τη ρωγμή 

μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά 

Τρίψε στο χέρι μου λίγο βασιλικό 

δος μου νερό απ’ τις νεραϊδοπηγές, 

να πάει κάτω όλο μου το κακό, 

μη βασανίσει άλλες τόσες γενιές.

Έλα και πες δυο παραμύθια παλιά 

εκείνα που λεγες τα βράδια σταλιά με σταλιά 

κι όλο κοιμόμουν πριν να μάθω το τέλος, 

πριν το στόχο βρει του πρίγκηπα το βέλος. 

Έλα να ψάξουμε στου χρόνου τη γεμάτη σοφίτα, 

κλείσε τα μάτια και μια ευχή ακόμα ζήτα, 

πάνω στο δέντρο κλαδί με κλαδί 

όπως χτυπάει η πένα πάντα στο ρυθμό τη χορδή. 

Γιασεμί, ώσπου να 'ρθει η βροχή 

να 'ναι αξημέρωτη η νύχτα που έχει παντού απλωθεί, 

μαζί με τ’ άρωμα τη μυρωδιά σου, 

να  'ναι αβασίλευτη κι η μέρα ήλιε μου στη ποδιά σου.

Για λίγο στάσου, παράξενο αηδόνι 

που μου σφυρίζεις τις λέξεις και ο στίχος τελειώνει 

και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά 

κι όσα απ’ το κλάδεμα ξεθάρρεψαν και βγήκαν κλαδιά. 

Μικρή ροδιά και μυγδαλιά, 

βρεγμένο χώμα, χειμώνα σε μια ρίζα από ελιά, 

σκυμένη ράχη, γέρικη πλάτη για συντροφιά· 

πέφτει στη μάχη απόψε ακόμα άλλη μια αθώα γενιά. 

Κι εμένα μ’ έπιασε η νύχτα στης νεράιδας το φτερό, 

μέσα απ’ τα χέρια μου κυλάει της πηγής το νερό 

ψιθυριστά μυστικά και κλειδωμένα, 

μου παίρνουν κάτω το κακό μέσα στη στέρνα.

Θα μπορούσε να είναι ποίημα, μα είναι μόνο λέξεις που οδηγεί η μελωδία. 
Θα μπορούσε να είναι αφιέρωμα, μα είναι μόνο λίγοι χιλιοακουσμένοι και λατρεμένοι στίχοι που προσφέρω στο "Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα" που εμπνεύστηκε η Μαρία Νι από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".