Μαχαίρι - Φ. Γκ. Λόρκα (Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα)

Μαχαίρι

Το μαχαίρι 

στην καρδιά μέσα μπαίνει

όπως το υνί απ' τ' αλέτρι

μέσα στην ερημία.

Όχι.

Να μη μου το καρφώσης.

Όχι.

Το μαχαίρι 

καθώς μι' αχτίδα του ήλιου,

τα τρομερά φλογίζει 

βάθη.

Όχι.

Να μη μου το καρφώσης.

Όχι.

Μετάφραση: Άρη Δικταίου

Με την ανάρτηση αυτή συμμετέχω στο "Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα".

14 bloggers γράφουν "Το μυστήριο του καφενείου..."

Περίληψη του κεφαλαίου που έγραψε η Xris Kat

Η Ελπίδα κυνηγημένη από τους άντρες της Λεγεώνας βρίσκει καταφύγιο σ' ένα δασύλλιο στην άκρη της πόλης.
Εκεί την ανακαλύπτει ο Ανέστης και την πηγαίνει σπίτι του. Η μητέρα του η Μάρθα την περιποιείται κι εκείνος σκέφτεται καθώς την κοιτάζει θαμπωμένος πως θα κάνει τα πάντα γι΄αυτή...

Η νύχτα των αποφάσεων

Σαν σκιές η Ελπίδα κι ο Ανέστης γλιστρούσαν στους έρημους από ανθρώπους δρόμους.
Πότε πότε τα φώτα κάποιου αυτοκινήτου διαπερνούσαν το σκοτάδι και τους τύφλωναν. Συνέχιζαν όμως να περπατούν βιαστικά. Ο Ανέστης κάθε λίγο αποτολμούσε ένα βλέμμα προς το μέρος της. Η Ελπίδα έπιασε ένα από εκείνα τα βλέμματα κι ένιωσε παράξενα. Κάτι είχε αυτός ο άντρας που της προκαλούσε ταραχή.
Μεγαλύτερη ταραχή όμως της προκάλεσε το τζιπ που κατευθύνονταν προς την περιοχή από την οποία εκείνοι έρχονταν.
Οι σφυγμοί της άρχισαν να ανεβαίνουν επικίνδυνα, καθώς συνειδητοποίησε πως ο μόνος λόγος που το τζιπ δε φρέναρε απότομα, ήταν το ότι δεν την αναγνώρισαν αυτοί που ήταν μέσα.
Έψαχναν για μια γυναίκα και είδαν δυο άντρες.
Επιτάχυναν το βήμα τους και σε λίγο χάθηκαν μέσα στους δρόμους της πόλης.

Κάπου στο κέντρο της ήταν το διαμέρισμα που έψαχναν. Σε λίγο θα ήταν ασφαλής. Έτσι έλεγε συνέχεια στον εαυτό της, μα ήξερε πως ποτέ πια δε θα ήταν ασφαλής. "Ποτέ δεν ήμουν" συνειδητοποίησε με πίκρα, "όπως ποτέ δεν ήταν και η ακριβή μου η Νάντια". Με κόπο έπνιξε ένα λυγμό και προσπάθησε να επικεντρωθεί στο παρόν. Τουλάχιστον τώρα θα μπορούσε να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της και να παλέψει. Να παλέψει για τη ζωή της, να παλέψει για όσα  έπρεπε να είχε παλέψει εδώ και χρόνια. Έπρεπε να καταφέρει να φτάσει στα ίχνη της Οργάνωσης που θα τη βοηθούσε να πολεμήσει τη Λεγεώνα. Εύχονταν και προσεύχονταν σε όλους τους Θεούς να υπήρχαν αρκετά στοιχεία στο διαμέρισμα που έτρεχε τώρα να κρυφτεί.
Σίγουρα θα έβρισκε μιαν άκρη.
Αυτή η σκέψη της έδωσε δύναμη και γυρνώντας προς το μέρος του Ανέστη δοκίμασε για πρώτη φορά εδώ και καιρό να χαμογελάσει.
Δεν τα κατάφερε.

Η Μάρθα άκουσε το αυτοκίνητο να σταματά και πόρτες να κλείνουν. 
"Πανάθεμά τους" σκέφτηκε..."ήρθαν πιο γρήγορα από όσο περίμενα".
Πήρε μια βαθιά ανάσα και με όση ψυχραιμία της είχε απομείνει, άνοιξε την πόρτα και βγήκε τρέμοντας σχεδόν, μα και με κάποιο ανεξήγητο τρόπο, πανέτοιμη να προϋπαντήσει τους νεοφερμένους.
Εκείνη τους είχε τηλεφωνήσει όταν έφυγαν τα παιδιά. Δεν πίστευε στα αυτιά της όταν άκουσε τι ζητούσε η Ελπίδα. Η γνώριμη διεύθυνση στο μενταγιόν έκανε τις σκέψεις της να τρέχουν ασταμάτητα. Σε λίγο είχε πάρει τις αποφάσεις της. 
Έπρεπε να τηλεφωνήσει, μια και ήταν βαθιά μπλεγμένη σε αυτή την υπόθεση. Μπορούσε όμως να τους τη φέρει. Να τους παραπλανήσει μια τελευταία φορά.
Ας τη σκότωναν δεν την ένοιαζε πια. Το μόνο που ήθελε ήταν να έχει μια ευκαιρία ο Ανέστης της στη ζωή. Είδε πώς κοίταζε την Ελπίδα. Αναγνώρισε στο βλέμμα του τα σημάδια που νόμιζε πως είχε πια ξεχάσει.
Μικρό κορίτσι ήταν, απαίδευτο ακόμα, όταν έπεσε στα χέρια της Λεγεώνας. Μόλις είχε πάρει το δίπλωμά της. Μαία ήταν η Μάρθα και ψάχνοντας για δουλειά, έμπλεξε στο σκοτεινότερο κύκλωμα που μπορούσε να φανταστεί. Η Λεγεώνα έγινε ο βραχνάς της και η κατάρα που τη σημάδεψε βαθιά όλα αυτά τα χρόνια. Κι ένας έρωτας τη σημάδεψε τότε, μα εκείνος χάθηκε ξαφνικά όταν προσπάθησε να τα βάλει μαζί τους. Ο Ανέστης της ήταν ό, τι απέμεινε να της θυμίζει, πως κάποτε και για λίγο, είχε κι αυτή μια ευκαιρία να γλιτώσει από όλα, να λυτρωθεί.
Τους είχε παραπλανήσει πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια. Χάρη σε αυτή είχαν γλιτώσει πολλά παιδιά. Μα και πόσα άλλα χάθηκαν σκέφτηκε κι ένας οξύς πόνος τη διαπέρασε και την έσκισε θαρρείς στα δυο.
Ήρθε η ώρα να κλείσει αυτός ο κύκλος της ντροπής, αποφάσισε καθώς άρχισε να δίνει τις ψεύτικες πληροφορίες στους άντρες. Ένιωθε πως τα γεγονότα έτρεχαν πια. Ε, λοιπόν εκείνη θα έβαζε αυτούς να τρέχουν όσο το δυνατόν πιο μακριά από αυτά. 

Η Ισιδώρα για άλλη μια φορά πήγαινε να βρει το Μιχάλη. Το τηλεφώνημα που έλαβε από τη Μάρθα, όσα άκουσε, την έπεισαν πως όλα έπρεπε να τελειώσουν εδώ. Με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος, έπρεπε να μπει μια τελεία σε αυτή την υπόθεση. Μόνο αυτή μπορούσε να τους σώσει, μια και μόνο αυτή ήξερε τον σύνδεσμο που θα τους οδηγούσε στην Οργάνωση.
Έπρεπε να δει την Ελπίδα. Έπρεπε να τη σώσει. Ειδικά εκείνη!
Ο Μιχάλης είχε υποσχεθεί να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Κι εκείνη ήξερε πως μπορούσε να τον εμπιστευτεί.

Από μακριά ακόμα άκουσε τις σειρήνες. Σε λίγο τα φώτα από τα περιπολικά την προσπέρασαν. Ένα κακό προαίσθημα την κυρίευσε και άρχισε να τρέχει. Μόλις ζύγωσε στο καφενείο τα πόδια της δεν την κρατούσαν άλλο. Παντού βρίσκονταν αστυνομικοί και οι φάροι των περιπολικών έλουζαν, με ένα απόκοσμο φως που μόνο κακά μαντάτα προμηνούσε, την τόσο γνώριμη γειτονιά του Μιχάλη...

Συμμετέχουν οι εξής φίλοι μπλογκερς   Μαρία Νι ...η αρχή του μυστηρίου

 ​Έλενα Λ....μια ανάσα

 MARILISE....Ισιδώρα

 Hengeo...το γιασεμί

 ΕΚΦΡΑΣΟΥ... η Λεγεώνα

 des tzav ...σαν σε όνειρο

 Αριστέα...Ελπίδα

 Funky Monkey...​παράλληλες κινήσεις

 Απάγκιο..." Φ "

 Levina...Διαφυγή

 Xris Kat... ''Μοιραία συνάντηση''

 me (maria)...Η νύχτα των αποφάσεων

 Xristina

 Georgette B.

 Μαρία Ν. 

Αναμέτρηση - Μιάου και Νιάου (Saturday's Critters #30)

Σήμερα φιλοξενώ με μεγάλη χαρά τον Μιάου και τον Νιάου!

Αλλά ας τους συστήσω πρώτα!

Ο Νιάου ζωηρός και αεικίνητος με τη σκανδαλιά να φωτίζει μόνιμα το γαλάζιο του βλέμμα, δεν έχει  ποτέ ησυχία!

Είναι ριψοκίνδυνος και κινδυνεύει συνεχώς να ποδοπατηθεί, αφού τρέχει χωρίς σκέψη στα πόδια των ανθρώπων.

Του προκαλούν βλέπετε μεγάλη περιέργεια τα δίποδα και προσπαθεί να σκαρφαλώσει πάνω τους, για να τα εξερευνήσει καλύτερα.

Καυχιέται δε, πως είναι μεγάλος κυνηγός και πως θα γίνει ακόμα μεγαλύτερος στο μέλλον!

Ο Μιάου είναι πιο σοβαρός και, όοοοσο πατάει η γάτα, νωθρός. Εκτιμά την καλή ζωή και την καλοπέραση και είναι μεγάλος γευσιγνώστης!

Ξέρει να διαλέγει τα καλύτερα φαγητά και ανάμεσα στα γεύματα, παίρνει πάντα έναν υπνάκο για να στρώνει επιδερμίδα.

Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα, από εκείνες που ο ήλιος κάνει ακόμα και τον Μιάου πιο τεμπέλη, όλα τριγύρω ησύχαζαν, εκτός από τα τζιτζίκια που οργίαζαν. 

Μόνο τα τζιτζίκια οργίαζαν;

Αμ δε!

Ο σκανδαλιάρης Νιάου έτρεχε εδώ κι εκεί. Πότε κυνηγούσε πεταλούδες, πότε σκαρφάλωνε και πότε σκέφτονταν τι άλλο να κάνει με τα μάτια του να σκορπούν πονηρές λάμψεις που τύφλωναν ακόμα και τον ήλιο.

Αποφάσισε πως μια επίθεση στον Μιάου θα έκανε τη μέρα πιο ενδιαφέρουσα.

Άρχισε λοιπόν να καταστρώνει το σχέδιό του.

Ο Μιάου τον κοίταξε παραξενεμένος, μα δεν έδωσε σημασία.

Ο Νιάου προετοίμαζε προσεκτικά τις κινήσεις του όσο ο Μιάου προσπαθούσε να βολευτεί ακόμα καλύτερα για να συνεχίσει τη σιέστα του.

Μελέτησε τη θέση του ήλιου, εντόπισε από που φυσάει ο άνεμος και όταν έκρινε πως όλα ήταν σωστά μισόκλεισε τα μάτια κι ετοιμάστηκε για την επίθεση!

Ο Μιάου κατάλαβε πως ετοιμάζονταν να του χαλάσει την ησυχία. Αναστέναξε όλο δυσφορία, ανασηκώθηκε αργά αργά και πριν προλάβει ο μεγάλος κυνηγός να επιτεθεί, τον εξουδετέρωσε με μια κίνηση.

Ο Νιάου τα χρειάστηκε και άρχισε να φωνάζει βοήθεια. Ακόμα προσπαθεί να καταλάβει τι πήγε στραβά και η επίθεση είχε τόσο άδοξο τέλος.

Δεν το βάζει όμως κάτω...ήδη καταστρώνει την επόμενη!

Κι επειδή τα όνειρα μπορούν να περιμένουν σήμερα συμμετέχω στο Saturday's Critters #30

Αν ονειρεύεσαι...

...είσαι στο σωστό μέρος.

...συνεχίζεται...

Η κούκλα ονειρεύεται τη ζωή, έξω από τη βιτρίνα!

Άλλος Με Τη Βάρκα Μααααας!...(Σαν βάρκα)

Σαν βάρκα

Προσάραξες στο βούρκο των ονείρων,

 δέθηκες το σκοινί της πραγματικότητας

κι έμεινες ασάλευτη να σε καίει ένας ήλιος σκληρός.

Φθαρμένη από τα χρόνια,

με αμέτρητα σημάδια να χαράσσουν το σκαρί σου,

στέκεσαι φορτωμένη την αγωνία της επιβίωσης.

Τα σύνορα πάντα περιορισμένα.

Μονάχα μια υποψία πελάγους σου τυραννάει το νου

όταν φυσάει από τα ανοιχτά.

Ξεγελιέσαι για λίγο.

Μόνη στη μέση του πουθενά,

συμφιλιωμένη με το τίποτα,

 ανασαίνεις σαν να αναστενάζεις

κάθε φορά που σε ξυπνάει το νερό.

Κι είναι κι αυτό ακύμαντο σήμερα.

Πηγή εδώ

Κι αν πατήσατε στο εκεί θα είδατε πως ήμουν η πηγή. 
Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει δηλαδή!
Με κάτι δικό μου, αγαπημένο, απαντώ για την ώρα στην πρόταση της Πέτρας "άλλος με τη βάρκα μας!" από το blog "ο πιο πιστός φίλος του σκύλου".

Κι επειδή όταν τα σύνορα είναι περιορισμένα, το μόνο που θέλουμε είναι να φύγουμε...να ξεφύγουμε...σαλπάρουμε... 
Επειδή στα ανοιχτά φυσάει πάντα άνεμος....sail away...

...
Carry me on the waves to the lands I've never been,
Carry me on the waves to the lands I've never seen
...

Στην Αγιά Μαρίνα

Στα Βορειοανατολικά του Αγρινίου βρίσκεται η Καμαρούλα.

Στην Καμαρούλα είναι η Αγία Μαρίνα.

Ε, στην Αγία Μαρίνα βρέθηκα κι εγώ πριν ένα μήνα περίπου, για να ανταποκριθώ στην πρόκληση που ζητούσε ξωκλήσια.

Ιδού τι κατάφερα.  

Αγία Μαρίνα (Καμαρούλα Αγρίνιο)

Με την τελευταία φωτογραφία πήρα μέρος στο "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι από το "Μια ματιά τον ήλιο με γιορτινά". 
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Μαρία για όλα κι εύχομαι από Σεπτέμβρη να δούμε πολλές, ακόμα πιο όμορφες φωτογραφίες!

Yay!

Δελτίο καιρού

Σήμερα Κυριακή ο καιρός θα είναι απροβλημάτιστος έως αδιάφορος.

Ο ουρανός βαρετά γαλανός και ο ήλιος ίσως φτάσει να γίνει ενοχλητικός.

Για αλλού ταξίδεψαν οι αραιές νεφώσεις κι ο άνεμος άφησε χτες βράδυ την τελευταία του πνοή. 

Στη γη τα ηλιοτρόπια ανθίζουν κατά τόπους και τα βράδια ακούραστα κουβαλάνε μυρωδιές από γιασεμί χωρίς να γίνονται αδιανόητα καυτά.

Τις επόμενες μέρες, πανέμορφοι ήλιοι που δεν καίνε θα συνεχίζουν να ανθίζουν και οι νύχτες με άπειρη κατανόηση θα μας νανουρίζουν γλυκά!

Καλή Κυριακή, ό, τι κι αν κάνετε!

Day 17...peaceful

Day 18...quirky

Day 19...habit

Day 20...Yay!

Day 21...here I am

Day 22...growing

Photo A Day

Στην χαραυγή του πόθου (Συμπόσιο ποίησης)

Στην χαραυγή του πόθου

Στη θάλασσα του νου χωρίς βάρκα ανοίγομαι,

ανάσες παίρνω,κολυμπάω, μα πνίγομαι!

Σταγόνες από χτες τα βλέφαρα στάζουν.

κι έτσι απρόσμενα τα μάγια σπάζουν.

Ίδιο φεγγάρι θερινό, ολόγιομο, αναδύομαι

στην χαραυγή του πόθου ανατέλλω,αφήνομαι.

Με ελπίδας χρώματα τον ουρανό χαράζω

κι ένα ουράνιο τόξο σε μιαν άκρη του βάζω. 

Με μεγάλη μου χαρά προσθέτω μια στροφή στο ποίημα.

Ο φίλος Άρης Άλμπης μου έκανε την τιμή να το συνεχίσει και τον ευχαριστώ πολύ!

Και με τα μάγια τώρα πια λυμένα,
και με τα χρώματα του τόξου χαραγμένα,
ξανά στη θάλασσα του νου ανοίγομαι,
στη χαραυγή τού πόθου παραδίνομαι.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Συμπόσιο ποίησης" που διοργανώνει η Αριστέα από το blog "Η ζωή είναι ωραία".

Σας ευχαριστώ όλους, ειδικά την Αριστέα για τα ξανοίγματα του νου που μοιραστήκαμε!

Στη φωτογραφία το θερινό, ολόγιομο φεγγάρι του Ιουνίου όπως ανέτειλε κι έμεινε να κρέμεται για λίγο πάνω από τον Λυκαβηττό!  

(Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που λαχταράω όσο τίποτα μια καλή φωτογραφική μηχανή. Η δική μου δεν κατάφερε να αποτυπώσει ούτε στο ελάχιστο την μαγεία της πραγματικότητας).

Και μπορεί να μην έβαλα ουράνιο τόξο σήμερα, μα τον χθεσινό συννεφιασμένο ουρανό φώτιζε με τον δικό του τρόπο, ένας ξεχωριστός, λαμπερός ήλιος!

Υπάρχουν δρόμοι στα παραμύθια - Sadahzinia (Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα)

Υπάρχει και η Fiera. 
Τι είναι η Fiera;

...
Κοίτα πιο πέρα εκεί μπορεί να τη δεις. 

Εκεί πέρα, αν πιστεύεις θα τη βρεις 
Σαν αέρα· νιώσε κι εσύ τη Fiera.

...

Πηγή φωτο

Θα μπορούσα να δανειστώ τους στίχους των Active Member από τη Fiera για να περιγράψω την αγαπημένη μου Sadahzinia...

...

Έχει τα χέρια απλωτά κι ένα ζευγάρι φτερά, 
στέκεται όρθια ή χορεύει στης βροχής τα νερά 

που καθρεφτίζουν μυστικά και καμώματα 

των ανθρώπων τα πικρά και μονοκόμματα. 

Μέσα απ’ τη λάσπη βρίσκει πάλι ένα κρυφό μονοπάτι 

και με κοιτάζει από μένα σαν να περίμενε κάτι. 

Τέτοιο γινάτι μ’ έχει μαζί παρασύρει 

σαν "αγαπώ" που ποτέ του δε χαλάει χατήρι. 

Έχει λυτά τα μαλλιά της, στα μικρά δάχτυλά της 

σκαρώνει χάρτινα καράβια σαλπάρουν τα όνειρά της, 

κοχύλια στ’ αυτιά της και χίλια χρόνια μπροστά 

ακούει να γίνονται τ’ αδύνατα απ' το τώρα, δυνατά. 

Κρατάει τα δάκρυα στα μάτια κλειδωμένα 

κι η περηφάνια της κοκκίνισε μελάνι στην πένα· 

σ’ άσπρο χαρτί δε το χωράει τ’ όνομα της

...

Η Sadahzinia (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου) γράφει στίχους, γράφει παραμύθια, γράφει πολύ, γράφει με την ψυχή της, κι όμως σε ερώτηση που της έγινε για το πως νιώθει που το κοινό αποκαλεί τους Active Member και φυσικά την ίδια, ποιητές της εποχής, εκείνη απαντά:

"Με κάνει να νιώθω κάπως άβολα. Ίσως γιατί το βλέπουμε απλά σαν παιχνίδι όλο αυτό το κυνήγι με τις λέξεις και τους ήχους. Δεν μας αρέσουν οι ετικέτες, οι οδηγίες χρήσης και τα manual. Άλλωστε συχνά την λέξη μας την οδηγεί η μελωδία…Αλλά ίσως το κοινό μας να έχει δίκιο και να 'χει τόσο ανάγκη τους ποιητές που βάζει κι εμάς μαζί τους. Παρόλα αυτά, ας ψάξει στα ράφια και θα βρει πραγματικά διαμάντια. Αν εμείς είμαστε ο δρόμος τους για να ανακαλύψουν την ποίηση, τότε αποδέχομαι τον χαρακτηρισμό με τιμή."

Πηγή

...και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά... 

Χρονορωγμή

Ήρθε το σούρουπο και μου ’φερε παλιές μυρωδιές 

και ξαναχάθηκα σε μια απ’ του χρόνου μου τις ρωγμές

έγινα χθες, έγινα φωτιά και σκιές, 

έγινα μπόρα και νερό στις νεραϊδοπηγές, 

έγινα γυάλινη κούκλα και θλιμμένο λουλούδι 

κι είμαι σαν δάκρυα στο πρώτο τραγούδι, 

ανοιξιάτικο χνούδι σ’ έναν απέραντο κήπο, 

έγινα μάνα που ακούει απ’ την κοιλιά τον πρώτο χτύπο 

κι ας λείπω από κοντά σου όνειρό μου, 

έχω μια ζωγραφιά για κόσμο ολάκερο δικό μου

πνιγμένο κακό μου, 

σ’ έφτιαξα γλάστρα για το βασιλικό μου 

να σας ποτίζει αγκαλιασμένα η βροχή μου, 

φωλιά να φτιάξει η ομορφιά στην αυλή μου 

Στη γη μου να 'χουν τα πάντα φωνή, 

να είναι ο ήλιος καμπάνα και το φεγγάρι σκοινί, 

να κάνουν ταίρι όσα μισώ με όσα νομίζω σωστά 

και να φάνε απ’ το ίδιο πιάτο όσα ήταν πριν χωριστά 

και όσοι σκοτώναν ο ένας τον άλλο 

να 'χουν ταξίδι μπερδεμένο, δρόμο ατέλειωτο, μεγάλο. 

Πέτρα, μολύβι, ψαλίδι, χαρτί, 

βάζω το βιος μου σ’ ένα μουσικό κουτί.

Τρέχω και πάω να κρυφτώ στη παλιά φυλλωσιά 

μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά.

Κόψε μου λίγο απ’ την αυλή γιασεμί, 

και μια αγκαλιά απ’ τη παλιά φυλλωσιά 

στου χρόνου μου πέτα τα τη ρωγμή 

μέχρι τη ρίζα μου να φτάσει η δροσιά 

Τρίψε στο χέρι μου λίγο βασιλικό 

δος μου νερό απ’ τις νεραϊδοπηγές, 

να πάει κάτω όλο μου το κακό, 

μη βασανίσει άλλες τόσες γενιές.

Έλα και πες δυο παραμύθια παλιά 

εκείνα που λεγες τα βράδια σταλιά με σταλιά 

κι όλο κοιμόμουν πριν να μάθω το τέλος, 

πριν το στόχο βρει του πρίγκηπα το βέλος. 

Έλα να ψάξουμε στου χρόνου τη γεμάτη σοφίτα, 

κλείσε τα μάτια και μια ευχή ακόμα ζήτα, 

πάνω στο δέντρο κλαδί με κλαδί 

όπως χτυπάει η πένα πάντα στο ρυθμό τη χορδή. 

Γιασεμί, ώσπου να 'ρθει η βροχή 

να 'ναι αξημέρωτη η νύχτα που έχει παντού απλωθεί, 

μαζί με τ’ άρωμα τη μυρωδιά σου, 

να  'ναι αβασίλευτη κι η μέρα ήλιε μου στη ποδιά σου.

Για λίγο στάσου, παράξενο αηδόνι 

που μου σφυρίζεις τις λέξεις και ο στίχος τελειώνει 

και σώνει πια για καλά όσα έχει κάψει η φωτιά 

κι όσα απ’ το κλάδεμα ξεθάρρεψαν και βγήκαν κλαδιά. 

Μικρή ροδιά και μυγδαλιά, 

βρεγμένο χώμα, χειμώνα σε μια ρίζα από ελιά, 

σκυμένη ράχη, γέρικη πλάτη για συντροφιά· 

πέφτει στη μάχη απόψε ακόμα άλλη μια αθώα γενιά. 

Κι εμένα μ’ έπιασε η νύχτα στης νεράιδας το φτερό, 

μέσα απ’ τα χέρια μου κυλάει της πηγής το νερό 

ψιθυριστά μυστικά και κλειδωμένα, 

μου παίρνουν κάτω το κακό μέσα στη στέρνα.

Θα μπορούσε να είναι ποίημα, μα είναι μόνο λέξεις που οδηγεί η μελωδία. 
Θα μπορούσε να είναι αφιέρωμα, μα είναι μόνο λίγοι χιλιοακουσμένοι και λατρεμένοι στίχοι που προσφέρω στο "Η στιγμή σου σ' ένα ποίημα" που εμπνεύστηκε η Μαρία Νι από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

Κατευθείαν από τον ονειρόκοσμο!

Κι εκεί που είσαι στις μαύρες σου, ή έστω στις ασπρόμαυρές σου...

...έρχεται ένα δώρο που σε κάνει να ξυπνήσεις, να καμαρώσεις, να γελάσεις, να πάρεις το ανάλογο ύφος...να χαρείς βρε αδερφέ!

Η αγαπημένη Μαριάννα από τον ονειρόκοσμο μου έστειλε ένα απρόσμενο δώρο που με έκανε πολύ χαρούμενο.

Έστειλε και σ' αυτή -που δεν ξέρω τι την έχω- το δώρο που κέρδισε στο διαγωνισμό της, μα το δικό μου με έκανε χμμ...να δείχνω πιο σοβαρός!

Δε βρίσκετε;

Μαριάννα μου σε ευχαριστώ πολύ και σου μεταφέρω και τις ευχαριστίες της...της...της...καλά, ξέρεις εσύ ποιανής!

Α! και μια αναλαμπή της τελευταίας στιγμής. 

Πήρα την πρωτοβουλία να κλείσω τα σχόλια για τους ανώνυμους γιατί από τότε που την τρόλαραν, αυτή νομίζει πως έγινε μεγάλη μπλόγκερ που τη φθόνησαν τα ανώνυμα τρολς.
- Κυρία μου(φορούσα και τη γραβάτα βλέπετε και μιλούσα ανάλογα), της είπα εγώ σαν πιο ψύχραιμος, ένα τρολ σας τρόλαρε, μπορεί και κατά λάθος,  κι εσείς πετάτε στα σύννεφα της δόξας;
"Μα αφού σε εκείνα της λόξας πετάνε άλλοι" με τρόλαρε κι αυτή και με κούφανε!

Με έβαλε όμως σε σκέψεις.
Τόσοι ψυχάκηδες εκεί έξω, ένας μπόγιας δεν υπάρχει να τους μαζέψει;

Μπρίκι

Εν λευκώ...

...Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις...

Τραγούδι: Νατάσα Μποφίλιου

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης 

Ανθρώπων Έργα & φωτογραφίες

Σίγουρα τώρα πια θα γνωρίζετε πως κυκλοφόρησε το 5=ο τεύχος του περιοδικού "Ανθρώπων Έργα". 
Φυσικά θα ξέρετε πως έχει και τη συνέχεια της ιστορίας μας  "Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς ...- Μια ιστορία αγάπης!".

Αυτό που ίσως δεν ξέρετε, είναι πως ο Σάββας Τριανταφυλλίδης μου έδωσε άλλη μια χαρά, επιλέγοντας να βάλει στις σελίδες του κι ένα δικό μου φωτογραφικό ταξίδι.

Τον ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου έκανε!

Αν πάλι χαμπάρι δεν πήρατε, μπορείτε να πατήσετε εδώ να διαβάσετε, αλλά και να απολαύσετε το περιοδικό! 

Κι εδώ (ακριβώς εδώ που είστε δηλαδή) μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες από τις 8 του Ιούνη έως και σήμερα 16 του ίδιου μήνα.

Επειδή είχα βάλει τις φωτογραφίες των ημερών 8 κι 9 σε άλλες (άσχετες, ή πιο σχετικές, ανάλογα πως θα το δει κανείς) αναρτήσεις, τις έχω τελευταίες και μικρότερες και ξεκινάω με την πεταλούδα που πριν καθίσει να ξεκουραστεί, πετούσε!
Κι αν δε με πιστεύετε ακολουθεί ντοκουμέντο φωτιά για του λόγου το αληθές!

Συνεχίζω με το χρυσάφι του καλοκαιριού που είναι μπόλικο, για να περάσω σε μια πιο παστέλ απόχρωση και κάτι πολύ απλό, όσο ένα κουκουνάρι.

Τη μέρα που η πρόκληση ζητούσε σταυρό ήμουν στην Αθήνα και το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής, ήταν μπροστά μου.Έτσι το φωτογράφισα και είναι πριν το τριαντάφυλλο με τις σταγόνες της βροχής και τον περίπατο στις σκιές της νύχτας.

Κι αυτές ήταν οι μέρες που πέρασαν!

Day 10...flying

Day 11...the beginning (of summer)

Day 12...pastel

Day 13...simply

Day 14...cross

Day 15...lovely

Day 16...in the shadows

Day 9...we live here (well, in the town down there)

Day 8...T is for...together

Photo A Day