Κεράκι στην έναστρη νύχτα

Τον πίνακα του Χρήστου Μποκόρου "Κεράκι στην έναστρη νύχτα" διάλεξα για την πρό(σ)κληση της Μαριλένας "Ένας πίνακας...δυο ιστορίες" που μας ζητάει να εμπνευστούμε από έναν πίνακα κι αφού τον συστήσουμε, να γράψουμε δυο ιστορίες (πεζό ή ποίημα) διαφορετικές. 

α) Αντανάκλαση: Η ιστορία-αντανάκλαση θα είναι μια ιστορία που είτε απεικονίζει το θέμα του πίνακα είτε αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό που νιώθετε εσείς για τον πίνακα.

β) Παραμορφωτικός καθρέφτης: Η ιστορία-παραμορφωτικός καθρέφτης θα είναι το αντίθετο.. Μια ιστορία που είτε θα παραμορφώνει το θέμα του πίνακα είτε θα περιγράφει το εντελώς αντίθετο από αυτό που νιώθετε για τον πίνακα.

Θα αφήσω όμως τον ίδιο τον ζωγράφο  Χρήστο Μποκόρο να παρουσιάσει τον πίνακά του πριν περάσω στις ιστορίες:

"Όσο ζωγράφιζα το "κεράκι στην έναστρη νύχτα" είχα στο νου μου δυο στίχους του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ από τις "πυγολαμπίδες" και τα "παραστρατημένα πουλιά".
"Για να ενθαρρύνει το ντροπαλό κερί μου
Η νύχτα η απέραντη ανάβει όλα της τ΄αστέρια".
"Τ’ αστέρια δεν τα νοιάζει να φανούνε σαν πυγολαμπίδες".
Μου φαινόταν τόσο μετρημένα αισιόδοξο, τόσο φιλάνθρωπο, σαν την ευχή που χρειαζόμαστε για την χρονιά που έρχεται. Οι άνθρωποι κατοικούμε ποιητικά τη γη. Ας πάρουμε την ευθύνη μας κι από το τίποτε να φτιάξουμε το παν. Και την άκρη της νύχτας ημέρα τη χαράζει."

α) Αντανάκλαση

Κερί σαν άστρο

Ανάβουν στον ουρανό τα αστέρια
φωτίζοντας θαυμάσια νυχτέρια.
Σε μπλε βελούδο ξεδιπλώνονται τα όνειρα
χαράσσοντας μονοπάτια με χρώματα.

Κεράκι ανάβεις, η φλόγα δυναμώνει,
και η ελπίδα μέσα σου φουντώνει.
Πόσο σκοτάδι ένα φως καταπίνει,
 πόσο φως ένα μικρό κεράκι πνίγει!

Κερί κι αστέρια μπλέκουν το φως τους,
το κερί κλέβει λίγο απ'τον ουρανό τους
Ένα αστέρι στα χέρια σου γέρνει,
ο κόσμος όλος στη χούφτα σου μένει.

β) Παραμορφωτικός καθρέπτης

Σκιές

Περπατάς μονάχος. 
Το σκοτάδι γύρω σου ολοένα πυκνώνει. 
Δε βλέπεις που πατάς, δε βλέπεις να αγαπάς.
Περπατάς μόνο σκοντάφτοντας.
Ψάχνεις απεγνωσμένα ένα φως να φωτίσει τη νύχτα σου.
Μια φλόγα ελπίδας να αναστήσει την πίστη σου.
Οι σκιές γύρω σου έχουν από ώρα στήσει χορό.
Να σε κλείσουν στον κύκλο τους προσπαθούν.
Να σε τραβήξουν στην αγκαλιά τους.
Αντιστέκεσαι!
Δε θες να γίνεις σκιά.
Δε θες να μάθεις τα βήματα που θα σε κάνουν ένα μ' αυτές.
Προχωράς μόνο με το βλέμμα μπροστά.
Τα πόδια σου αρνούνται να κινηθούν σε άσκοπους ρυθμούς
τα χέρια σου σπρώχνουν με μανία τις σκιές.
Η ανάσα σου γίνεται λαχάνιασμα,
η καρδιά σου χτυπάει ακανόνιστα.
Πάει να σπάσει από το φόβο της.
Τα μάτια σου αναζητούν το φως.
Και λίγο πριν σε βρει εκείνο αφήνεσαι.
Δεν έχεις άλλη δύναμη.
Οι σκιές σε τραβάνε στη δίνη τους και χάνεσαι για πάντα.
Εκεί στο βάθος κάποιος άναψε ένα κεράκι για σένα.
Μα εσύ δε βλέπεις πια.
Είσαι σκιά!