Οι φάροι μου

Περπατώ μέσα στη νύχτα.

Το σκοτάδι είναι πυκνό. Το φεγγάρι ακόμα δεν έχει αρχίζει να γεμίζει.

Μπροστά μου και γύρω μου δεκάδες πυγολαμπίδες, δεκάδες μικροί φάροι αναβοσβήνουν τα φώτα τους, μόνο για μένα.

Δεκάδες μικρά αστεράκια που κατέβηκαν από τον ουρανό και λάμπουν δίνοντας το δικό τους ρυθμό στα βήματά μου.

Συνεπαρμένη κοιτάζω γύρω μου. Θέλω να κλείσω καλά στη μνήμη μου τα φωτάκια των φάρων, τη λάμψη των αστεριών.

Σκέφτομαι τι κρίμα, που δεν έχω μαζί τη μηχανή μου, αλλά ξέρω πως η καημένη δεν θα κατάφερνε ποτέ να τραβήξει τους φάρους μου. Μόνο το σκοτάδι θα έβλεπε.

Συνεχίζω να προχωρώ. Και είναι από τις στιγμές που μου λείπει πολύ κάτι που δεν έχω, κάτι που δεν ξέρω καν, αν θα κατάφερνε να αποτυπώσει τη μαγεία. Μια καλή μηχανή!

Λίγα δευτερόλεπτα χρειάζομαι, που τα έχω. Που πάντα τα βρίσκω για ένα κλικ. 

Μια ανάσα κρατάει ένα κλικ και μπορεί και όχι τόσο πολύ!

Από εκείνη τη νύχτα, ξημέρωσαν πολλές μέρες.
Και η δική μου για να με ανταμείψει και να με παρηγορήσει, προσπαθώντας να αποδείξει την αξία της, κάνει αδιάκοπα κλικ στις μέρες μου. Ούτε μια ανάσα κι ένα κλικ και γίνεται εικόνα η στιγμή.

Day 11...mother

Day 12...ready (?)

Day 13...I spy

Day 14...Lines

Day 15...from where I walk

Day 16...create