Κι έρχεται κάποια στιγμή εκείνη η ανατολή που θα βάλει φωτιά στον ορίζοντα. Κι εκείνη η δύση που απλώνει με φροντίδα τα πορτοκαλοκίτρινα του ήλιου να αναπαυτούν στη θάλασσα. Μα η ζωή είναι πάντα εδώ! Κρέμεται στα μωβ της κουτσουπιάς, ξεκουράζεται στο απόλυτο λευκό του κρίνου και στα ντελικάτα πέταλα του αγριοτριαντάφυλλου, στο κόκκινο της τροφής. Καρδιοχτυπά μέσα από το πλάσμα που άνοιξε τα μάτια του στο φως και φτερουγίζει γύρω από τη μέλισσα που ερωτεύτηκε τις μολόχες.
Day 24...sunrise (sun sets fire)
Day 25...neighbourhood...(my neighbourhood full of blossoms of Cercis siliquastrum, commonly known as the Judas tree, a month ago)
Day 26...pet
Day 27...meal
Τα πέταλα του άγριου τριαντάφυλλου ήταν ανάμεσα σε εκείνες τις φωτογραφίες που ξεχώρισαν.
Κάτι αστείο προσπάθησα να γράψω, μα σε προεκλογική περίοδο και με τόσα φαιδρά που ακούμε και βλέπουμε, πήγα και καταπιάστηκα με θέμα που μόνο γέλιο δε φέρνει. Και πώς να γελάσεις με ανθρωπάκια που μας φέρνουν την ανάπτυξη και τη σωτηρία προεκλογικά και με ανθρώπους που για άλλη μια φορά αφήνονται να τρομοκρατηθούν και να ψηφίσουν αυτούς που τους εξοντώνουν. Έζησα να το δω κι αυτό...ο φτωχός που, αν δεν είναι άνεργος, παίρνει το αστρονομικό ποσό των 490 ευρώ και το δίνει όπως το παίρνει σε λογαριασμούς να καίγεται να διατηρήσει αυτή του τη...σταθερότητα!
Όχι, δε λέω!! Ο πόνος είναι πόνος, (ειδικά όταν πονάνε αυτοί που σε βασανίζουν"άμοιρε γείτονα", και η ανοησία σε αυτή τη χώρα καλά κρατεί! Άλλος εκβιάζει, άλλος απειλεί, άλλος ματώνει κι άλλος μουντζώνει και ο λαός πιο...λαός από ποτέ! Δε χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο για να "δικαιολογήσω" τη συμμετοχή μου στον διαγωνισμό γέλιου "Το γέλιο βγήκε από τον Παράδεισο" που διοργάνωσε η Αριστέα! Αυτό που δε δικαιολογείται με τίποτα είναι η ψήφος κάποιων και η κατάντια της χώρας από όσους "μάτωσαν" και με τη βοήθεια του Θεού (ω, ναι, έβαλαν κι αυτόν στο παιχνίδι τους), θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση που οι ίδιο δημιούργησαν (αφού πρώτα μαζί τα έφαγαν)! Μαζί υφαίνουν τον ιστό όπου θα πιαστούμε μετά τις εκλογές, αφού όλα τα νούμερα θα ερμηνευτούν πάλι αλλιώς από τους διεθνείς οίκους ανοχής (αξιολόγησης)...και οι νταβατζήδες μας θα συνεχίσουν να εισπράττουν από την κρίση μας, που πολύ τους βόλεψε! Και κάποιοι ελπίζουν ακόμα πως το δικό τους κομματόσκυλο θα τους βολέψει σε μια θεσούλα.
Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση (Κλαυσίγελος)
Μιλώ για σταθερότητα, για ανάπτυξη για όραμα
υπόσχομαι ρευστότητα και όρεξη για όνειρα
(Ονειρεύομαι που λες να ΄μαι πάντα χωρίς χτες)
Μα εσύ άπιστε Θωμά με κοιτάς ειρωνικά
μου κουνάς το δάχτυλο και μου λες και γνωμικά.
(Δε μου αρέσουν οι απειλές, μα με αναγκάζεις, δες!)
Πίστεψέ με σε πονάω, και στην κόλαση αν σε πάω
το καλό σου θέλω εγώ και ας μην ξέρω ν' αγαπάω.
(Φτάνει εσύ να μ΄αγαπάς και να ξέρεις να ξεχνάς)
Όταν τρώω αστακό κλαίω από τον πανικό
ξέρω πως εσύ δεν τρως, και φοβάμαι μην καώ.
(Άκου τώρα τις θυσίες που για σένα κάνω εγώ).
Δε σε σκέφτομαι νομίζεις, όταν βλέπω να δακρύζεις;
Αλλά εσύ δεν με πιστεύεις κι όσο να' ναι με παιδεύεις.
(Γύρνα αγάπη μου κοντά μου, να ξανάβρω τη χαρά μου)
Με τη σκέψη σου κοιμάμαι και σε θέλω σαν τρελός
κι όλο πάω να σε πιάσω, αλλά εσύ είσαι κουφός.
(Δε θα βγω όμως, που θα βγω, τότε εγώ θα κουφαθώ).
Μα κοιμήσου λίγο ακόμα, τόσο που να βγει το κόμμα
και μετά με το καλό θα σου στείλω το γιατρό,
(Μην ανησυχείς και δεν ξεχνώ, φυσικά λογαριασμό)
Άκου τώρα υποσχέσεις, μη βιαστείς να με ξεχέσεις
Μόνο λίγο θα πονέσεις μέχρι να με συγχωρέσεις.
(Πάλι θα τα ξαναπούμε, όταν θα σε χρειαστούμε).
Ευχαριστώ πολύ όσους ψήφισαν τη συμμετοχή μου, αλλά και την Αριστέα για τη φιλοξενία!
Ένα αντίδωρο από τον ζωγράφο Χρήστο Μποκόρο έλαβα, που θα ήταν εγωιστικό να κρατήσω μόνο για μένα!
Κρατάω δικά μου, σαν θησαυρούς κάποια λόγια του, αλλά θα μοιραστώ μαζί σας την ανεκτίμητη φωτογραφία που μου έστειλε, μα και την ποιητική περιγραφή της.
"...στέλνω αντίδωρο μια "αρχαία" φωτο απ' την Αγία Τριάδα στο Μαύρικα.
Αρχές του '70, ο πατέρας μου Θωμάς Μποκόρος αναλημμένος απ' το φως και δίπλα του ο Τάκης Μελισσινός μπροστά της. Μόλις αποκαλυμμένη από τα βάτα που τη σκέπαζαν.
Έχει μια μεταφυσική απόκριση για μένα, μνήμη αποκαλυμμένη και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως..."
Είμαι καλός-ή σημαίνει πως ανέχομαι τα πάντα και στρώνω τον εαυτό μου σαν κόκκινο χαλί να το περπατήσουν ξεδιάντροπα οι κακοί πηγαίνοντας να παραλάβουν το βραβείο τους;
Καλοσύνη είναι και οι πράξεις που γίνονται από αγάπη για το συνάνθρωπο, αλλά κι εκείνες που γίνονται από μια διάθεση τιμωρίας προς τον εαυτό μας;
Είμαι καλός όταν αφήνομαι να με εκμεταλλευτούν;
Είμαι καλός-ή όταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου προσμένω στην ανταπόδοση της καλής μου πράξης, ή την κάνω για να ανέβω στα μάτια των άλλων και μόνο;
Τα αυτονόητα, όλα αυτά που θεωρητικά θα έπρεπε να κάνουμε όλοι είναι καλοσύνη, ή είναι απλά αυτό που μας διαχωρίζει από τα κτήνη (εκείνους τους αδυσώπητους καταπατητές ψυχών, και όχι μόνο);
Και τελικά εκείνο το καλό πρέπει να το ρίχνουμε στο γιαλό, ή να το συζητάμε;
Πολλά ερωτήματα μαζεύτηκαν με το καλημέρα!
Καταρχήν δεν πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί!
Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ, πως έχω συναντήσει στη ζωή μου άτομα τόσο κακά όσο η κόλαση!
Και σίγουρα έχετε συναντήσει κι εσείς.
Δεν με νοιάζει γιατί έγιναν έτσι. Ας το ψάξουν με τον ψυχίατρό τους, αν νοιάζονται οι ίδιοι, που σας πληροφορώ πως δε νοιάζονται καθόλου.
Κατά τη γνώμη τους κάνουν το χρέος τους στην κοινωνία.
Φτιάχνουν οικογένειες, αφήνουν τον σπόρο τους να καρπίσει και να τυλίξει τους άλλους σαν περικοκλάδα και πάνε και στην εκκλησία σημαιοστολισμένοι σαν λατέρνες να κάνουν πως προσεύχονται. Κι ενώ ψέλνουν ικεσίες στον Κύριο, το μυαλό τους το δόλιο συνεχίζει να σκέφτεται πως θα πατήσει τον άλλον κάτω και θα του αρπάξει τα πάντα.
Μπορεί να αφήσουν και μια σακούλα στο σούπερ μάρκετ επιδεικτικά, κοιτώντας γύρω τους αν τους βλέπει κανείς (γιατί αν δεν τους βλέπει ποιο το νόημα;) στο καλάθι για τους φτωχούς, ενώ την ίδια στιγμή ξερογλείφονται για το οικόπεδο του γείτονα, τώρα που "ο νηστικός που ήθελε και σπίτι τρομάρα του", δεν έχει να πληρώσει την τράπεζα.
Η υποκρισία στην τέλεια μορφή της!
Όταν άρχισε η κρίση είχα βαρεθεί να ακούω πως τώρα θα βρούμε τις αξίες που χάσαμε.
Είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου (μάλλον είχαν ματώσει τα δάχτυλα, γιατί στο ίντερνετ και στην τηλεόραση λέγονταν αυτά περισσότερο) να λέω και να γράφω πως όποιος, τις είχε τάχα χάσει, απλούστατα δεν τις είχε ποτέ. Κι όποιος δεν τις είχε, δεν υπάρχει περίπτωση να τις βρει, τώρα ειδικά που νέες ευκαιρίες παρουσιάζονται για εύκολο πλουτισμό!
Να, κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου.
Πόσα ενεχυροδανειστήρια άνοιξαν στην πόλη σας;
Στη δική μου δεν υπήρχε ούτε ένα και βρίσκεις ένα σε κάθε τετράγωνο πια!
Κι αυτό είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα γιατί υπάρχουν και άλλα πιο..μουλωχτά!
Όταν διάβαζα το "Σκισμένο ψαθάκι" της Αλκυόνης Παπαδάκη είχα πάθει ένα σοκ.
Μια οικογένεια που την απάρτιζαν εαυτούληδες με μαύρες ψυχές. Το συμφέρον, το εγώ και η κακία πρωταγωνιστούσαν στις μίζερες ζωούλες τους, που φωτίζονταν μόνο αν κατάφερναν να μπουν για λίγο στο μάτι του άλλου!
Το σοκ δεν το έπαθα γιατί δεν ήξερα πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι!
Μα παραπάνω έγραψα πως έχω γνωρίσει κακούς ανθρώπους, κι από ότι φαίνεται πήρε και το μάτι της Αλκυόνης κάμποσους από δαύτους!
Το έπαθα γιατί εκεί ήταν όλοι τους κακοί!
Κάθε τους πράξη αποσκοπούσε αποκλειστικά και μόνο στο ατομικό τους συμφέρον. Οι εξαιρέσεις ήταν ένα δυο άτομα, που κάτι έβλεπαν και πέρα από τον εαυτό τους, αλλά μη νομίζετε και σπουδαία πράγματα!
Μια σαπίλα έβγαινε από το βιβλίο που έκανε το στομάχι μου να σφίγγεται. Που με έκανε να σηκώνω το βλέμμα από τις σελίδες του για να ανταμώσω γύρω μου μάτια φωτεινά και να ανασάνω!
Γιατί ναι, έχω γνωρίσει και απίστευτα καλούς ανθρώπους!
Κι αυτό είναι που έχει σημασία τελικά.
Η καλοσύνη δεν είναι απλά στιγμιαίες πράξεις.
Είναι τρόπος ζωής!
Είναι αυτονόητο πως δε θα βλάψεις τον άλλον, όπως αυτονόητο είναι πως θα τον βοηθήσεις, όπως μπορείς, αν μπορείς, όταν χρειαστεί!
Είναι αυτονόητο πως θα χαμογελάσεις και θα πεις καλημέρα!
Είναι αυτονόητο πως δεν θα σπρώξεις ποτέ κανέναν, αλλά θα δώσεις το χέρι σου σε αυτόν που έπεσε για να σηκωθεί!
Και είναι αυτονόητο πως όλα αυτά θα γίνονται χωρίς να θυσιάζεις τον εαυτό σου.
Οι "θυσίες" μόνο απωθημένα και συσσωρευμένη πίκρα μαζεύουν κι εξαφανίζουν στη δίνη τους οποιαδήποτε καλή πράξη!
Πριν λίγες εβδομάδες στήθηκε μπροστά στα μάτια μου επιχείρηση διάσωσης ενός σκαντζόχοιρου!
Ναι, καλά διαβάσατε ενός σκαντζόχοιρου!
Σιγά τώρα το κατόρθωμα, θα μου πείτε!
Κι όμως έχει μεγάλη σημασία αυτό το κατόρθωμα.
Αν κάποιοι άνθρωποι ασχολήθηκαν με ένα ζωάκι και ταλαιπωρήθηκαν για να το σώσουν, σκεφτείτε τι μπορούν να κάνουν για έναν άνθρωπο, χωρίς δεύτερες σκέψεις!
Κι αυτές οι δεύτερες σκέψεις είναι που κάνουν την καλοσύνη να μοιάζει αλισβερίσι και υποκρισία!
Δεν ξέρω αν με τις γενικές μου σκέψεις είμαι στο πνεύμα της, αλλά θέλω να πιστεύω πως η συγκεκριμένη επανάσταση είναι τρόπος ζωής και όχι μεμονωμένες πράξεις!
