Ιστορίες του καφενέ...Ακυβέρνητοι στο χρόνο

Τακ τακ.
Οι χάντρες του κομπολογιού, πέφτουν η μια πάνω στην άλλη μετρώντας τις σκέψεις του.

Σηκώνει το κεφάλι και βλέπει τον γέρο στο διπλανό τραπέζι να τον χαιρετά.

Ο Αντρέας όμως δεν έχει όρεξη για κουβέντες.

Κλείνεται πάλι στον εαυτό του και αφήνει τις σκέψεις του να τον παρασύρουν για άλλη μια φορά, καθώς οι χάντρες συνεχίζουν τον μονότονο ρυθμό τους..

«Κι αν δεν έρθει; Όπως δεν ήρθε τότε;»

Ο καφές του έχει ήδη κρυώσει και το ραντεβού, το υποτιθέμενο ραντεβού, είναι σε μια ώρα.

Ήρθε νωρίτερα, αλλά δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.

Περίμενε ήδη πέντε χρόνια.

Το μυαλό του πάει πίσω, πολύ πίσω, σε έναν άλλο καφενέ, που περίμενε μάταια εκείνη να φανεί.

Και τότε όλα ήταν πιθανά. Τώρα όλα φαίνονται τόσο…μακρινά. Τόσο απελπισμένα.

Όσο απελπισμένος έγινε κι αυτός από τότε.

Του φαίνεται απίστευτο το ότι έψαξε να τον βρει μετά από όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν επιτρέπει στον εαυτό του να σκεφτεί το γιατί. Του επιτρέπει όμως να πάει πίσω σε εκείνη τη βραδιά που σημάδεψε τη ζωή του.

Τη βραδιά που νόμιζε πως όλα είναι δυνατά. Κλείνει τα μάτια του και ο ήχος του κομπολογιού γίνεται μουσική που έρχεται να ανταμώσει τον ήρεμο παφλασμό των κυμάτων μπροστά τους.

Η καλοκαιρινή βραδιά απλώνει τα δίχτυα της και τους φέρνει κοντά με έναν τρόπο που δείχνει πως η μοίρα είχε πάρει την απόφαση που αυτοί δεν τολμούσαν να πάρουν.

Είναι μήνες τώρα που συναντιούνται τυχαία εδώ κι εκεί.
Δυο άγνωστοι που τους συνεπαίρνει η ίδια μαγεία κάθε φορά, αλλά μένουν  άγνωστοι λες και φοβούνται ο ένας τον άλλον, λες και φοβούνται τη δύναμη που τους ξεσηκώνει.

Εκείνο το βράδυ όλα πήραν το δρόμο τους.

Δυο μοναχικοί άνθρωποι που τα βήματά τους τους οδήγησαν τον έναν στον άλλον για άλλη μια φορά.
Μια μοιραία φορά!

Ούτε που θυμάται πια πως ακριβώς βρέθηκαν να κάθονται αγκαλιά στην αμμουδιά και να μιλάνε όλο το βράδυ.

Εκεί τους βρήκε το ξημέρωμα. Στην έρημη ακρογιαλιά να μοιράζονται όνειρα.

Να γελάνε ευτυχισμένοι και να αποχωρίζονται την ανατολή με ένα φιλί και μια υπόσχεση να αιωρείται.

Κανείς τους δεν υποψιάστηκε πως τα κύματα την είχαν ήδη αρπάξει και την τραβούσαν στα ανοιχτά σαν καράβι χωρίς πανιά, ακυβέρνητη στο χρόνο!

Και βρέθηκε ο Αντρέας να κάθεται στον καφενέ της παραλίας το απόγευμα, να περιμένει.

Να νυχτώνει και να περιμένει ακόμα.

Εκείνη δε φάνηκε.

Πέντε χρόνια τα βάζει με τον εαυτό του που δεν έμαθε παρά μόνο το μικρό της όνομα εκείνο το βράδυ, που δεν αντάλλαξαν τηλέφωνα.

Δεν ήξερε που να την ψάξει. Παρόλα αυτά την έψαξε.

Όλες του οι αναζητήσεις αποδείχτηκαν μάταιες, αλλά η ελπίδα πως κάπου θα την ξαναδεί δεν τον άφηνε.

Δεν πίστευε στα μάτια του όταν βρήκε το σημείωμα που του έλεγε να βρεθούν εδώ..

Χαραγμένη πάνω του η συγνώμη με κάθε γράμμα. 

Τακ τακ οι χάντρες του κομπολογιού, σαν περίεργα σήματα του δείχνουν πάλι το τώρα.

Ανασηκώνεται στην καρέκλα και κουνάει το κεφάλι σαν να ξυπνάει από βαθύ ύπνο.

Κοιτάζει γύρω του σαν χαμένος και αρχίζει να τρομάζει από τη βεβαιότητα που τον χτυπάει ξαφνικά αδυσώπητη.

"Ούτε σήμερα θα φανεί"...μονολογεί.

Σηκώνεται να φύγει, αλλά ένας άλλος ήχος αποσπά την προσοχή του.

Τακ τακ…βήματα που σταματούν και μια καρέκλα που σέρνεται στο ασπρόμαυρο πάτωμα.

Κοντοστέκεται και γυρνάει αργά σαν υπνωτισμένος. Τη βλέπει να κάθεται εκεί, απέναντί του, χαμογελώντας του ντροπαλά, σαν τότε.  Σαν να μην πέρασε ούτε μια ώρα από τότε που χώρισαν με ένα φιλί.

Βλέπει στα μάτια της αυτό που έβλεπε κι εκείνο το βράδυ κι αυτό τον ταράζει ακόμα περισσότερο.

«Μέχρι τα ίδια ρούχα φοράει», σκέφτεται και μεμιάς καταλαβαίνει.

Μένει να την κοιτάει αποσβολωμένος, προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται, να ακούσει τι του λέει, μα σκόρπιες λέξεις φτάνουν στα αυτιά του…συγνώμη, ατύχημα, ραντεβού…να συνεχίσεις….και τότε ο πόνος τον ξεσκίζει κι ο λυγμός που στέκεται στο λαιμό του τον πνίγει.

"Χάθηκαν όλα", μοιρολογά και τα δάκρυα θολώνουν το βλέμμα του.

Ο γέρος στο διπλανό τραπέζι σταματάει να παίζει με το κομπολόι και φωνάζει στον κυρ Μιχάλη…

- Οικονομία στο ρεύμα κάνεις βρε Μιχάλη;

Πουντιάσαμε εδώ μέσα.

Ο Μιχάλης δεν απαντά. Είχε δει την καρέκλα να μετακινείται και από το βλέμμα του άντρα απέναντί της, καταλαβαίνει πως η επίσκεψη που δέχτηκε είναι γι΄αυτόν σημαντική.

Πιο σημαντική από την ίδια τη ζωή..πιο σημαντική κι από τον θάνατο ακόμα.
Γυρνάει την πλάτη του στο περίεργο ζευγάρι και σταυροκοπιέται καθώς κάνει πως κοιτάζει τον θερμοστάτη.

Οι ιστορίες του καφενέ είναι μια ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη και συντονίζει η  Αριστέα.
Συμμετέχουν οι:
Δημήτρης Ασλάνογλου, θα φιλοξενηθεί από Αριστέα
Αγριμιώ, http://agrimio.wordpress.com/
Έλενα, http://miakalimera.blogspot.gr/ 
Xris Kat, http://neraidodimiourgies37.blogspot.gr/
Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/
Sofia Sofaki, http://happiness-bonheur.blogspot.gr
Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/
Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/
Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/
Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/
Γλαύκη, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Κατερίνα Βερίγκα, http://positive-thinking-greece.blogspot.gr
Λεβίνα, http://levina-imagination.blogspot.gr
Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/
Katerina Koko, http://followkoko.blogspot.gr
Κλαυδία, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Μαριλένα, http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Μαρία(me maria),  http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr/
Μαρία Έλενα, http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/
Φλώρα, http://texnistories.blogspot.gr/
Πέτρος (Ακυβέρνητος) http://akivernitos.blogspot.gr/
@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/