Μετά τη βροχή...

...λένε πως βγαίνει το ουράνιο τόξο.

Έχω καιρό να το δω. Ούτε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που η ελπίδα ντύθηκε στα χρώματα της ίριδας.

Έπαψε να βγαίνει στα μέρη μου ή έπαψα να το βλέπω;

Δεν ξέρω!

Ίσως έπαψε να βγαίνει στην Ελλάδα της "νομιμότητας", όπως την επιβάλλει η βία της κυβέρνησης.

Έχει καιρό που βρέχει εδώ.

Κι έρχονται μέρες που το μόνο που μου βγαίνει είναι κατάρες.

Για την κυβέρνηση, για τους δανειστές μας, για τα κοράκια, που όλο και κλείνουν τους κύκλους τους, πλησιάζοντας να κατασπαράξουν ό, τι απέμεινε από έναν απελπισμένο λαό. Έναν λαό που πλήρωσε και πληρώνει τις αμαρτίες όσων - τι φρίκη- ακόμα μας κυβερνούν.

Όσων θα έπρεπε να πληρώνουν για τα εγκλήματά τους, αντί να φαντάζονται νούμερα ανάπτυξης μετρώντας κουφάρια αυτόχειρων και πεινασμένων.

 

Κι έρχονται μέρες που το μόνο που θέλω είναι όλοι οι τεχνοκράτες να ζήσουν την απελπισία στο πετσί τους, να τους γίνει δυσβάσταχτη, να γίνει θηλιά να τους πνίξει.

Κι έρχονται μέρες που θέλω να σταματήσει ο κόσμος.

Να σταματήσουν οι φωνές όσων ωρύονται ξεπουλώντας τα πάντα σαν να πουλάνε ένα φτηνό εμπόρευμα στο παζάρι της κακιάς της ώρας.

Άθλιοι έμποροι όλοι τους, σε ένα μίζερο ξεπούλημα της ελπίδας.

Κι όλα μαυρίζουν για άλλη μια φορά.

Μα τι λέω; Μαύρα ήταν εδώ και καιρό. 

Όπως μαύρος είναι ο χάρος, που κόβει βόλτες και ψυχές ανενόχλητος, κρατώντας πότε μαχαίρια και πότε όπλα.

Μετά τη βροχή λένε πως βγαίνει το ουράνιο τόξο.

Κι εγώ δεν το βλέπω.

Βλέπω μόνο δάκρυα.