Ο μαγεμένος άνεμος

Οι νεράιδες κατάκοπες από το ολονύχτιο γλέντι τους, πέφτουν να κοιμηθούν με το πρώτο φως της μέρας. Τα τραγούδια τους γίνονται ψίθυροι και οι ψίθυροι, σβήνουν σιγά σιγά σε ανάσες γαλήνιες καθώς μία μία ξαπλώνουν στις φυλλωσιές και τις παίρνει ο ύπνος. Ακούω τα θροΐσματα των φύλλων και δεν υποψιάζομαι καν την ύπαρξή τους.
Κάπου κάπου ένα γελάκι σκίζει τη σιγαλιά. Μοιάζει τόσο πολύ με κελάηδημα πουλιού που δε δίνω σημασία.
Ακόμα δεν ξέρω.

Περπατάω πάνω σε μονοπάτια στρωμένα με χρυσά φύλλα.

Πολύτιμα και όμορφα, με οδηγούν χωρίς να το ξέρω στα βαθύτερα μυστικά.

Τα δέντρα από πάνω μου, ενώνουν τα κλαδιά τους σχηματίζοντας έναν πανέμορφο θόλο που με κρύβει από κάθε τι άσχημο.

Ένας μαγεμένος άνεμος με καλωσορίζει και μου γνέφει να τον ακολουθήσω.

Τον ακολουθώ χωρίς δισταγμό και τον αφήνω να μου διηγηθεί την πιο παράξενη ιστορία.

Με προστάζει να καθίσω και να κοιτάξω γύρω μου προσεκτικά.

-Τι βλέπεις; Με ρωτάει

-Βλέπω τα φύλλα που έπεσαν από τα δέντρα. Τη ζωή που ξεπετιέται από τη γη να ανταμώσει τον ήλιο.

-Πφφφ....άσε τον ήλιο, μου λέει περιφρονητικά. Τα σπουδαία εδώ γίνονται μόλις κρυφτεί.

Εδώ πάτησαν νεράιδες. Η ζωή που βλέπεις είναι τα χνάρια τους. Η υπόσχεση πως θα επιστρέψουν μόλις έρθει το δειλινό.

Κοίτα γύρω σου τα δέντρα. Οι κορμοί τους χρόνια τώρα προσπαθούν να μιμηθούν το χορό τους. Όλοι τις φοβούνται και όλοι τις ζηλεύουν. Ακόμα και τα δέντρα μερικές φορές κι ας είναι η συντροφιά τους.

Πιστεύεις στις νεράιδες;

Κοίταξα ψηλά ψάχνοντας τις αχτίδες του ήλιου που δεν ήθελα να ξεχάσω. 

-Ναι, μάλλον πιστεύω, απάντησα τελικά. Αλλά δεν τις έχω δει ποτέ.

-Αν μείνεις ως το βράδυ θα τις δεις. Θα σου φανερωθούν και θα προσπαθήσουν να σε βάλουν στον κόσμο τους. Στο χέρι σου είναι να μείνεις εδώ για πάντα και να περάσεις τη ζωή σου χορεύοντας τις νύχτες.

Δίστασα. Ήθελα και δεν ήθελα. Ήθελα να γλιτώσω από τόσα πολλά, αλλά θα μου έλειπαν ακόμα περισσότερα.

-Πρέπει να αποφασίσεις πριν πέσει ο ήλιος μου είπε. 

Να! Κοίτα εκείνο το δέντρο!

Μοιάζει με δέντρο, αλλά είναι σαν κι εσένα.

Ήταν σαν κι εσένα.

Δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θέλει να μείνει ή να φύγει.

Στο τέλος έμεινε από περιέργεια. Νόμιζε η καημένη πως αν άλλαζε γνώμη θα μπορούσε να επιστρέψει στον κόσμο της.

Δεν μπόρεσε ποτέ.

Κάθε βράδυ, όταν οι άλλες νεράιδες γελούσαν και γλεντούσαν, αυτή έκλαιγε και χτυπιόνταν.

Στο τέλος τη λυπήθηκαν και την έκαναν δέντρο. Τώρα τουλάχιστον χορεύει συνέχεια ευτυχισμένη.

-Εμένα μου μοιάζει απελπισμένη, τόλμησα να ψελλίσω.

Ο άνεμος φύσηξε λυπημένος και με κοίταξε με συμπόνοια.

-Φύγε, μου είπε. Δεν μπορείς ακόμα να δεις την αλήθεια. Γύρνα στο δικό σου κόσμο. Δεν μπορείς να νιώσεις τη μαγεία. Ίσως είναι νωρίς ακόμα για σένα.

Μόλις που πρόλαβα να ρίξω μια ματιά πίσω από τις φυλλωσιές, καθώς με έσπρωχνε με δύναμη, ψάχνοντας για μια τελευταία φορά να δω τα ίχνη εκείνης της άλλης ζωής, της κρυφής. Εκείνου του χορού που δεν τελειώνει ποτέ, πριν βρεθώ έξω από τον μαγικό κόσμο της λησμονιάς.

Μα για στάσου! 

Κάτι κρατάω στο δεξί μου χέρι. Ανοίγω την παλάμη μου και νεραϊδόσκονη με τυλίγει ολόκληρη και με φέρνει πάλι πίσω.

Ποτέ δεν ήταν δική μου η απόφαση, συλλογίστηκα, φοβισμένη. Οι νεράιδες είχαν αποφασίσει το μέλλον μου από καιρό κι έχω δυο επιλογές. Μόνο αυτές είναι δικές μου. Οι δυο επιλογές μου. Και μοιάζουν τόσο πολύ με τις δυο όψεις ενός νομίσματος.
Ή θα αρχίσω να χορεύω μαζί τους τα βράδια ή θα κλαίω μόνη μου μέχρι να με λυπηθούν.
Δεν ξέρω ακόμα τι θα κάνω.