Άνθρωποι και σκύλοι

 

Σήμερα θα ανατρέξω (πάλι) στα παλιά.
Είναι πάνω κάτω, μια δυο εβδομάδες που ζω μαζί τους και αυτοί έχουν φρικάρει τελείως. Ψαρωμένοι ακόμα, ακούνε κάθε είδους συμβουλή από όπου κι αν προέρχεται, χωρίς να την καταδικάζουν. Ρωτάνε κτηνιάτρους, γνωστούς-αγνώστους, συγγενείς και φίλους. Ακόμα κι ο περιπτεράς τους έδωσε τα φώτα του. Μόνο τον παπά της ενορίας δε ρώτησαν, για το πως να μεγαλώσουν, λέει, ένα σκυλί! Έχω την υποψία όμως, πως αυτόν δεν τον βλέπουν και τόσο συχνά.

Χελόοοοου, τα σκυλιά μεγαλώνουν μόνα τους ξέρετε…που έπεσα θεέ μου!!

Σήμερα, (δηλαδή τότε) έχουν καλεσμένους. Άλλοι έχουν σκύλο, άλλοι όχι, όλοι όμως έχουν άποψη για τους σκύλους. Κι όλοι νομίζουν πως η δική τους είναι η σωστή.
Αμφιβάλλω, αλλά δε μιλάω. Αρκούμαι στο να είμαι και να δείχνω χαριτωμένος.

Οι δικοί μου με παινεύουν. Λένε τόσα πολλά που αρχίζω να νιώθω άσχημα. Κι αν κάνω τώρα κανένα λάθος και τους ρεζιλέψω; Σκέφτομαι σοβαρά όλα τα λάθη που έχω κάνει κι αποφασίσω πως για λίγη ώρα δε θα κάνω τίποτα, για να είμαι σίγουρος. Έτσι δεν τους ακούω καθόλου και δεν κάνω αυτό που θέλουν, για να μην τους απογοητεύσω. Ό, τι κι αν μου λένε τους κοιτάζω γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι στο πλάι, σαν να το σκέφτομαι σοβαρά. Νομίζω πως με αυτό το ύφος συναγωνίζομαι επάξια όλη την υψηλή διανόηση του πλανήτη, αλλά για κάποιο λόγο έχουν πάρει κι αυτοί το ίδιο ύφος σα να με μιμούνται.

Τους κάνω χάζι και ταυτόχρονα ζητιανεύω κι από αυτό το γλυκό που έβγαλαν. Χα! Είχαν γλυκό και σε μένα δεν έδωσαν ούτε ψίχουλο.

Οι δικοί μου λένε πως απαγορεύεται να φάω. Τους κοιτάζω όλους έντρομος. Μα είναι δυνατόν να τρώνε όλοι κι όχι εγώ;

Κάποια στιγμή ένας από τους καλεσμένους με λυπάται και μου δίνει λίγο. Η υπόθεση δεν κράτησε ούτε δέκατα του δευτερολέπτου, μια και τόσο χρειάζομαι για να εξαφανίσω ό, τι τρώγεται, αλλά οι δικοί μου που παρακολουθούν τα πάντα το καταλαβαίνουν κι αρχίζουν τις φωνές.

Δεν μπορώ να καταλάβω την τσιγκουνιά τους. Κάθομαι δίπλα στον καλό άνθρωπο, ακουμπάω το κεφαλάκι μου στο πόδι του με απέραντη αγάπη, περιμένοντας την επόμενη μπουκιά που δεν έρχεται ποτέ. Μαζεύω τα σάλια μου, κάθομαι πιο κει και παρακολουθώ προσεκτικά τη συζήτηση.

Επικεντρώνομαι όπως είναι φυσικό στα πιο ενδιαφέροντα θέματα. Σε όσα τρώγονται.

Κάποιος είπε πως οι σκύλοι πρέπει να τρώνε ξύλο για να μάθουν. Αυτό αποφασίζω πως δε θέλω να το φάω με τίποτα. Οι δικοί μου (ευτυχώς) διαφωνούν με τον τραμπούκο και κερδίζουν αυτόματα όσους πόντους έχασαν με το γλυκό!

Άλλος λέει πως οι σκύλοι πρέπει να τρώνε ό, τι τρώνε οι άνθρωποι. Αρχίζω να κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω συμφωνώντας. Οι δικοί μου βιάζονται να απαντήσουν, απαντούν λάθος, μια κι επιμένουν πως δεν πρέπει και χάνουν τους πόντους που είχαν μόλις κερδίσει! 

Πέφτουν στην εκτίμησή μου όλο και περισσότερο και γελάνε όταν κουνάω το κεφάλι μου περιφρονητικά. Τίποτα δεν καταλαβαίνουν πια αυτοί οι άνθρωποι;

Τώρα νομίζουν πως κάνω πάλι κάτι χαριτωμένο. 

Άκρη δε βγάζουν, μια και δε συμφωνούν σε τίποτα μεταξύ τους κι εγώ έχω ήδη κουραστεί να αγαπάω ένα γλυκό που δεν τρέφει ανάλογα αισθήματα για μένα. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να είχε πηδήξει μόνο του από το τραπεζάκι στο στόμα μου. 

Αποχωρώ βαριεστημένα από την παρέα τους και σκέφτομαι πως οι δικοί μου χρειάζονται ακόμα πολλή εκπαίδευση. Θα τους στρώσω σιγά σιγά!

Μπρίκι