Οι ήλιοι που σβήνουν (Weekly Moodboard 23)

Χρώματα παντού γύρω μου, σε ένα φόντο που αλλάζει συνεχώς. Ο ουρανός πότε έχει κέφια, πότε γίνεται κατσούφης και συννεφιάζει. Κάπου κάπου, βάζει στο παιχνίδι τον αέρα. Φυσάει και φυσάει, με συνέπεια αυτός, για να χαίρεται ο ουρανός. Ο κόσμος μου και ο κήπος μου γεμίζουν με τους δικούς τους ήλιους, καθώς εκείνος ο ένας και μοναδικός ρίχνει νερό στο κρασί του και αποφασίζει να μας φερθεί με καλοσύνη. Τον ευγνωμονώ που δεν πήρε στα σοβαρά το καλοκαίρι. Που παίζει ακόμα με την ανάμνηση της άνοιξης!
Άλλοι ήλιοι  όμως σβήνουν, ένας, ένας. Όχι, δεν άρχισαν τώρα να σβήνουν. Είναι χρόνια  που τα σκοτάδια καταπίνουν ήλιους, μαζί με ελπίδες.
Η ανάπτυξη έρχεται λέει, αλλά αυξάνεται μόνο η ανεργία. Μιλάει "ο άλλος" αντί για μένα και ξαφνικά θυμάται το δικό μου δίκιο. Ένα δίκιο, που μου το πήρε εδώ και πολύ καιρό και με έχει βάλει με το έτσι θέλω να παλεύω με ανεμόμυλους. Με βάζει αντιμέτωπη με τον άλλον εργαζόμενο. Δε νοιάστηκε, λέει, ο άλλος, όταν έχασα εγώ τη δουλειά μου. Είναι βολεμένοι, λέει. Κι εγώ λέω πως οι βολεμένοι είναι αυτοί που τα λένε και οι δικοί τους που θα ξαναβολευτούν, χωρίς να ιδρώσουν, ούτε μια μέρα στην ανεργία.
Κι όσο οι "μεγάλοι" κλείνουν και κλείνονται στα γραφεία τους με τους άλλους ισχυρούς μοιράζοντας την πίτα από την αρχή, εμείς θα αναρωτιόμαστε πότε αυτοί, που είναι οι πραγματικά βολεμένοι, θα μας πάρουν στα σοβαρά και θα μας αντιμετωπίσουν χωρίς αυτό το συγκαταβατικό υφάκι, πως τάχα συμπάσχουν μαζί μας, την ίδια στιγμή που μας τα παίρνουν όλα. 
Τόσα χρόνια λάθος κινήσεις μας οδηγούν στην απόγνωση κι αυτοί συνεχίζουν να προκαλούν, αλλά τώρα πια ξέρουμε πως και τα νούμερα μαγειρεύονται. Μαγειρεύονται, αλλά δεν τρώγονται με τίποτα. Κι αυτό το μάθημα το πήραμε από κάτι άλλα "νούμερα" με τον σκληρότερο τρόπο.
Σταμάτησαν και οι άλλοι βολεμένοι την απεργία και άρχισαν να μας λένε ποιο είναι το σωστό, γιατί εμείς είμαστε χαζοί. Τα παπαγαλάκια έπιασαν δουλειά κι έπεσαν με τα μούτρα να ευχαριστήσουν τα μελλοντικά τους αφεντικά, μια και μαζί θα τα τρώνε.
Από τις πολλές υποκλίσεις κοντεύουν να στραβώσουν, αλλά θα είναι οι αυριανές "κυρίες της αυλής". Τι πειράζει που θα είναι και λίγο σκεβρωμένες;
Τα σκοτάδια πυκνώνουν και θέλω να σταματήσουν όλοι αυτοί να με πιάνουν στο στόμα τους μόνο όταν είναι να με στήσουν απέναντι στον άλλο εργαζόμενο, ή όταν κάνω ωραία "λαϊκίστικη" παράγραφο που θα συγκινήσει τα πλήθη, στο λόγο που τους έγραψαν άλλοι και που με δυσκολία διαβάζουν. Θέλω να πάψουν να με κοροϊδεύουν και να μου λένε πως θα γλιτώσω 4 ευρώ το μήνα, όταν δεν μου έχουν αφήσει τίποτα και να αρχίσουν επιτέλους να λύνουν τα προβλήματα που δημιούργησαν όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως ένας καλός τρόπος θα ήταν να μας αδειάσουν τη γωνιά, αφού πληρώσουν το λογαριασμό που ζητάνε να πληρώσουμε εσείς κι εγώ.  Θέλω να σταματήσουν να μου φορτώνουν τις αμαρτίες τους. Θέλω όλοι αυτοί να σβήσουν, να χαθούν μες στα σκοτάδια τους. Αλλά δε βλέπω καινούριους ήλιους και φοβάμαι.

Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel
Συμμετέχουν τα ιστολόγια:
myStickland
mytripssonblog
beloved-ideas
craftland
smilies*
Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome
365 Days of bliss
Κερασόπιτες
annoulasmom