Βαμμένα κόκκινα....αυγά

Και ξαφνικά μια επιθυμία φουντώνει μέσα μου. 

Αυτή της "δημιουργίας". 

Αποφασίζω να την εκτονώσω φτιάχνοντας διαφορετικά Πασχαλινά αυγά.

Αυγά βαζάκια.

Δε μου λείπουν πολλά.

Μόνο το ταλέντο, τα αυγά, το χρώμα και η θήκη που θα τα βάλω!!

Δηλαδή όλα!

Έχω όμως τα αγριολούλουδα και σπέσιαλ γκεστ σταρ μια "κρίση" φαντασίας που εμφανίστηκε αθόρυβα και αποχώρησε το ίδιο αθόρυβα με την περάτωση του έργου.

Ωχ, έργο είπα,  κι αν με πάρει χαμπάρι η κυβέρνηση την έχω ικανή να μαζεύεται εδώ με καπελάκια εργοταξίου για να υποδεχτεί την ανάπτυξη να ξεπροβάλλει σαν κοτοπουλάκι μέσα από τα αυγά.

Το μόνο που θα δει να ξεπροβάλλει όμως είναι το χαμομήλι που μπορεί και να τους βοηθήσει εδώ που τα λέμε έτσι δυσκοίλιους που τους κόβω.

Παίρνω βαθιές ανάσες, κάνω μισή ώρα γιόγκα για να ηρεμήσω και περιμένω, φτάνοντας πολύ κοντά στην τρέλα, να μαζέψω αυγά. Τα τσόφλια δηλαδή, γιατί το μέσα, ειδικά σε μένα, είναι τελείως άχρηστο.

Κάποιοι έφαγαν αυγά με το ζόρι (είδαν το μάτι μου που άστραφτε) κι εγώ παίρνω επιτέλους τα πολυπόθητα τσόφλια.

Τα πλένω όσο πιο προσεκτικά μπορώ και προχωρώ να αντιμετωπίσω το επόμενο πρόβλημα.

Χρώμα;....

Τι θα κάνω με το χρώμα;

Πού θα βρω Κυριακάτικα;

Τότε, τσαφ!...ένα λαμπάκι άναβει μέσα στο μυαλό και λούζει τα πάντα στο χρυσαφί του φως (ναι χρυσαφί ήταν). Ακόμα βλέπω τη λάμψη του όταν κλείνω τα μάτια.

Μετά βραχυκύκλωσε κι έκαψε τις ασφάλειες, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.

Αν κι από εκείνη τη στιγμή νιώθω ένα κενό. Κάτι μου λέει πως αντάλλαξε τη δική του λάμψη με τη δική μου διαύγεια, αλλά ποιος δίνει σημασία;

Πλαστικό!!!...αυτή τη σκέψη φώτισε τόσο ξεδιάντροπα εκείνο το φως...

Ναι, ναι, σωστά μαντεύετε! 

Αυτό που βάφουμε τους τοίχους εννοώ και που μου είχε περισσέψει από άλλες "δημιουργίες"...χμμμ...τώρα που το σκέφτομαι να μια καριέρα για μένα. Άνετα θα μπορούσα να γίνω μπογιατζής, αλλά ποιος βάφει σπίτια τώρα; Εδώ τα αυγά δυσκολευόμαστε να βάψουμε.

Αλλά ας το αφήσω αυτό. Θα το σκεφτώ αύριο ως άλλη Σκάρλετ.

Το πλαστικό, που λέτε, κάνει τα αυγά καταπληκτικά!

Αν δεν ήταν επικίνδυνο για την υγεία θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα, αντί για τις κλασσικές βαφές, ή τις υπόλοιπες τεχνοτροπίες, αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ!! δεν τρώγεται...μόνο διακοσμεί και κατά προτίμηση άδεια αυγά!!

Τελειώνω το βάψιμο με μεγάλη επιτυχία και λόγω της θερμοκρασίας στεγνώνει και γρήγορα.

Και τότε την πόρτα χτυπά το τελευταίο θεματάκι...

Πού θα βρω θήκη;

Το λαμπάκι ανάβει μια τελευταία φορά, τρεμοσβήνει και ρίχνει ένα φωτάκι τόοοοσο δα σαν από λυχναράκι, για να μου "δείξει" ένα πήλινο πριν καεί.

Ακόμα μυρίζω καμένο κι ελπίζω να μην είναι δείγμα εγκεφαλικού, αλλά ύψιστης τέχνης και εξυπνάδας.

Στο πήλινο μπαίνουν πετρούλες (ναι, ξέρω έχω ρημάξει όλες τις παραλίες, αλλά μην μου κάνετε χρονιάρες μέρες καταγγελία στην Greenpeace). 

Τα αυγά μου τακτοποιούνται με μεγάλη προθυμία μέσα, κι αναστενάζουν από ανακούφιση που η Οδύσσειά τους έχει λάβει τέλος!

Δέχονται αδιαμαρτύρητα να φιλοξενήσουν πολλούς συνδυασμούς λουλουδιών.

Το αποτέλεσμα του κατάλευκου με το κόκκινο, τα ικανοποιεί περισσότερο και μου ζητάνε με λαχτάρα να τα αφήσω με το χιόνι, γιατί λέει τα "φωτίζει".

Υπόσχονται να μην πάρουν άλλες πρωτοβουλίες και να  με αφήσουν να τα στολίζω κατά βούληση όλη την επόμενη εβδομάδα.

Αυτό το αποτέλεσμα απολαμβάνω τώρα!