Μια απόφαση (παίζοντας με τις λέξεις)...και η ελπίδα

Έβγαλε τα παπούτσια της και βύθισε τα πόδια της στην υγρή, κρύα άμμο. Η θάλασσα ήταν πάντα εκεί όποτε τη χρειάζονταν. Σήμερα απλώνονταν μπροστά της γαλήνια και ήρεμη σαν να μην είχε καμιά έγνοια και τη ζήλεψε για την ξεγνοιασιά της. Ένα κυματάκι προσπάθησε να μετρήσει τις σκέψεις της, αλλά αυτές σαν άλογα κάλπαζαν μακριά. Πώς να τα βγάλει πέρα το κυματάκι με την τρικυμία του μυαλού της; Ένιωσε άσχημα μπροστά σε τόσες σκέψεις, αγνόησε τη γυναίκα και άρχισε να ασχολείται ξανά με τις βάρκες που λικνίζονταν στο ανάλαφρο άγγιγμά του.
Η Άννα άναψε τσιγάρο και άφησε το βλέμμα της να ταξιδέψει στην απεραντοσύνη. Έμεινε έτσι για ώρα να αγναντεύει και να σκέφτεται.
Ξαφνικά σαν να πήρε μια απόφαση σηκώθηκε. Έπρεπε να σπάσει τα δεσμά της φυλακής της. Χρόνια τώρα ήταν δέσμια ενός ονείρου που την κρατούσε πίσω.
Το όνειρο ξεθώριασε, έχασε τη λάμψη του κι αυτή δεν το έβλεπε. Κορόιδευε τον εαυτό της. Τον κοίμιζε ξανά και ξανά με τους χτύπους της δικής της καρδιάς.
-Τώρα, μονολόγησε, θα τελειώσει το παραμύθι.
Το κύμα αναστέναξε, κατάλαβε την αλλαγή κι απλώθηκε λίγο περισσότερο για να την ενθαρρύνει.

  Η Άννα το ένιωσε γύρω της και συνειδητοποίησε πως είχε μπει στη θάλασσα. Το νερό της έφτανε ήδη ως τη μέση. Στάθηκε για λίγο σαν χαμένη και μετά με βήμα αργό, που δεν είχε μέσα του τόση αποφασιστικότητα όσο η σκέψη που την έκανε λίγο πριν να πεταχτεί όρθια, βγήκε ξανά στην αμμουδιά.
Έφτασε στο αυτοκίνητο, φόρεσε τα παπούτσια της κι έβαλε μπροστά. Έφτασε σπίτι πριν καν το καταλάβει και ξεκλειδώνοντας την εξώπορτα έσκυψε και χάιδεψε το γεράνι για να πάρει δύναμη. Αγαπούσε τα λουλούδια, αλλά πιο πολύ αγαπούσε αυτό το λουλούδι γιατί της το είχε χαρίσει η μάνα της. Κατευθείαν από το πατρικό της για να της θυμίζει πως ό, τι και να γίνει δε θα είναι ποτέ μόνη.
Μπήκε μέσα κι άρχισε να ετοιμάζει τη βαλίτσα της. Ήξερε που θα πάει. Κρατούσε την αγαπημένη της μπλούζα όταν την πήραν τα κλάματα. Έχωσε το πρόσωπό της στην μπλούζα για να πνίξει τους λυγμούς. Ένιωθε πιο μόνη από ποτέ. Η αποφασιστικότητα για άλλη μια φορά έλιωσε και κύλησε από πάνω της σαν τα δάκρυα που κυλούσαν στο πρόσωπό της.
Σηκώθηκε νικημένη, έβαλε τη βαλίτσα στη θέση της και την μπλούζα στα άπλυτα.
Ποιον κορόιδευε; Ήξερε πως δεν μπορούσε να φύγει. Ήξερε πως ο ιππότης της είχε μεταλλαχτεί σε ένα πλάσμα που δεν αναγνώριζε πια, αλλά δεν μπορούσε να φύγει. Όχι πριν του δώσει άλλη μια ευκαιρία. Άγγιξε το μαυρισμένο της μάτι. Θυμήθηκε τα κλάματά του. Την υπόσχεσή του πως δε θα το ξανακάνει. Πιάστηκε από την υπόσχεση με όση δύναμη της έμενε ξεχνώντας όλες τις άλλες φορές που της το είχε υποσχεθεί και σηκώθηκε να ετοιμάσει το φαγητό.

Η παραπάνω ιστορία ήταν η συμμετοχή μου στο έκτο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Φλώρα.

Όταν είχα δει τις λέξεις ενθουσιάστηκα. Ο ενθουσιασμός όμως έφυγε γρήγορα, γιατί δεν ήρθε η "έμπνευση".

Πήρα τη γυναίκα την έβαλα στη θάλασσα και την άφησα για μέρες. Κόντεψε να ξεπαγιάσει, έτσι ξεχασμένη εκεί, όταν μια συζήτηση για τις κακοποιημένες γυναίκες και μια αναφορά στη  Rihanna που κακοποιήθηκε άγρια από τον πρώην φίλο της και ξαναγύρισε κοντά του, μου έδωσε την κατεύθυνση της ιστορίας. 

Η κακοποίηση είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Οι γυναίκες που κακοποιούνται δεν έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι φτωχές, πλούσιες, διάσημες και πετυχημένες ή απλά η γυναίκα της διπλανής πόρτας.

Ίσως έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, ή ίσως χάνουν τον εαυτό τους σιγά σιγά.

Δεν είμαι ειδική και δε θα διακινδυνέψω αναλύσεις.

Θα πω μόνο πως η Rihanna έγινε Άννα, πάλεψε με τους δικούς της δαίμονες, έμεινε μετέωρη στην αναποφασιστικότητά της και θύμα ακόμα και του ίδιου του εαυτού της.

Αυτό είναι το βραβείο συμμετοχής που πήραμε όλοι.

Αν θέλετε να δείτε περισσότερες ιστορίες, αλλά κι αυτές που βραβεύτηκαν επισκεφτείτε το texnistories.blogspot.gr

Θέλω να ευχαριστήσω τη Φλώρα και να συγχαρώ όλους όσους συμμετείχαν και ειδικά τις νικήτριες.

Θέλω επίσης να διευκρινίσω κάτι.

Δεν είμαι "συγγραφέας", ούτε άνθρωπος "του πνεύματος" ό, τι κι αν σημαίνει αυτό.

Τώρα που το σκέφτομαι ούτε καν του οινοπνεύματος δεν είμαι, έτσι για να έχω κι ένα άλλοθι για όσα γράφω.

Photo a day

Η ελπίδα είναι το θέμα της σημερινής φωτογραφίας, αλλά δεν έχει συγκεκριμένη εικόνα.

Για μένα η ελπίδα είναι τα πουλιά που πετάνε ελεύθερα, ένα λιβάδι την άνοιξη, ή...

...οι νεοσσοί που μαθαίνουν τη ζωή.

Όλες οι φωτογραφίες που έβαλα σήμερα είναι παλιότερες.