Περπατώ εις το δάσος

Σταματάω το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου και κατεβαίνω.

Παίρνω το ανηφορικό δρομάκι και προχωράω μέχρι να το συναντήσω. 

Σε λίγο το μονοπάτι βρίσκεται εμπρός μου.

Μοιάζει μαγευτικό κι απόκοσμο έτσι όπως το καλύπτουν από άκρη σε άκρη τα πεσμένα φύλλα.

Ο ήχος τους κάτω από τα πόδια μου είναι γνώριμος κι ευχάριστος, αλλά τα βήματά μου απαιτούν προσοχή.

Δε βρέχει, αλλά η ανάμνηση της βροχής είναι παντού.

Ο χειμώνας είναι γύρω μου και δηλώνει την παρουσία του με κάθε τρόπο.

Σηκώνω το βλέμμα στο γαλάζιο του ουρανού.

Δέντρα κι ουρανός!

Πατάω στη γη κι αισθάνομαι τον ουρανό.

Φύλλα, δέντρα, ουρανός κι ένας παιχνιδιάρης, ζαβολιάρης ήλιος συνθέτουν με αρμονία την καλύτερη μελωδία.

Μια μελωδία που δεν την ακούω, αλλά τη νιώθω να αντηχεί μέσα μου.

Ακούγονται μόνο τα πουλιά και το θρόισμα των φύλλων.

Ένα πουλί πετάει πάνω από το κεφάλι μου.

Μόλις που προλαβαίνω να το δω. Ετοιμάζω τη μηχανή μου και περιμένω. Τίποτα!

Όταν αρχίζω να προχωράω πάλι, πετάει γρήγορα γρήγορα και κρύβεται ξανά.

Ο  ήλιος ζηλεύει κι αρχίζει κι αυτός το κρυφτό.

Πότε είναι μαζί μου, πότε κρύβεται.

Το κρύο γίνεται όλο και πιο δυνατό όσο προχωράω. Η ομορφιά πιο έντονη.

Πιο γήινη!

Τα δέντρα απλώνουν τα κλαδιά τους. 

Μοιάζουν με χορευτές που εκτελούν μια περίεργη, πολύπλοκη χορογραφία.

Μια χορογραφία που ξέρουν μόνο αυτά και δε θα αποκαλύψουν ποτέ στον άνθρωπο.

Είναι ακίνητα, αλλά θαρρώ πως έχουν κίνηση. Χορεύουν έναν αέναο μυστικό χορό.

Αυτόν της δημιουργίας.