Ήταν κάποτε μια βιβλιοθήκη

Το κτίριο που σήμερα στεγάζει το Παπαστράτειο Αρχαιολογικό Μουσείο, ήταν κάποτε το κτίριο που στέγαζε τη δανειστική βιβλιοθήκη των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων.

Κλείνω τα μάτια και γίνομαι πάλι η Μαρία του τότε.

Κι αυτό γίνεται η βιβλιοθήκη.

Αυτή την ίδια πόρτα την είχα διαβεί άπειρες φορές.

Σαν μουσείο την έχω διαβεί σαφέστατα λιγότερες.

Τα ράφια, γεμάτα ανεκτίμητους θησαυρούς, ήταν ένας ολόκληρος κόσμος για μένα.

Ένας κόσμος κλεισμένος στα βιβλία.

Κάθε βιβλίο ένα διαφορετικό ταξίδι, κάθε ταξίδι, μια συγκλονιστική εμπειρία.

Και τα περισσότερα ταξίδια του νου είχαν την αφετηρία τους εδώ.

Οι στιγμές γεμάτες μαγεία.

Κοίταζα με δέος τα ράφια που φιλοξενούσαν τα βιβλία και ανάλογα το ράφι που θα διάλεγα είχα τόσες, μα τόσες επιλογές!

Πάντα διάβαζα, αλλά πολλούς συγγραφείς τους γνώρισα σε τούτο το μέρος.

Εδώ παρουσιάστηκαν μπροστά μου σε ένα, σχεδόν μυστικιστικό, προσκλητήριο ζωής και δεν έλειπε κανένας.

Η υπεύθυνη δε μου είπε ποτέ πως τα βιβλία που διάλεγα δεν ήταν για την ηλικία μου.

Χαμογελούσε και τσέκαρε απλά ημερομηνίες.

Καταλάβαινε!

Κάποιες φορές, σχεδόν αδιάφορα, πρότεινε κάποιο που αγαπούσε αυτή.

Εγώ παιδί, αυτή στα σαράντα της ίσως, αλλά συνεννοούμασταν με τη γλώσσα των βιβλίων.

Το μαρμάρινο δάπεδο, τα ψηλά ράφια, τα αμέτρητα βιβλία, η μυρωδιά τους και η αύρα τους, με πλημμυρίζουν κάθε φορά που περνάω από το κτίριο για να πάω στην άλλη, τη μοντέρνα βιβλιοθήκη, εκείνη που χτίστηκε τη δεκαετία του ΄90 και δε θυμίζει καθόλου βιβλιοθήκη.

Τα βιβλία που μπορώ να δανειστώ, είναι στο υπόγειο.

Κάποιος σκέφτηκε πως μπορεί κάποτε να μας βομβαρδίσουν και προφανώς ήθελε να τα προφυλάξει.

Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το θάψιμο.

Από τις παλιές εκείνες εκδόσεις σώζονται ελάχιστες και οι περισσότερες δε δανείζονται πια.

Η μυρωδιά των βιβλίων παλεύει με άλλες μυρωδιές και αναδύεται πιο απόκοσμη, πιο θολή, καθόλου ξεκάθαρη.

Αποκτούν πάλι την αγαπημένη, γνώριμη μυρωδιά τους τη στιγμή που περνάω μπροστά από την παλιά βιβλιοθήκη για να πάω στο αυτοκίνητό μου.

Κι εκείνη τη στιγμή, κρατώντας τα βιβλία, γίνομαι πάλι παιδί.

Day 6...From where I live

Δε θα μπορούσα λοιπόν να βάλω άλλη φωτογραφία από τον τόπο μου, παρά αυτό το κτίριο που για μένα σήμαινε πάρα πολλά!

Στη σελίδα της Fat Mum Slim ήθελα να βάλω κάτι που να φωνάζει Ελλάδα.

Να έχει γαλάζιο, να έχει πράσινο, να έχει ομορφιά και φως.

Διάλεξα αυτή τη φωτογραφία, αν και παλιά, γιατί τραβήχτηκε σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη, την Πάργα.

Δεν μυρίζει Ελλάδα;

Μυρίζει κι ευτυχία, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος.

Day 7...Stars

Ο ουρανός είχε απαγορευτικό και δεν επέτρεψε τη φωτογράφιση κανονικών αστεριών.

Και να το επέτρεπε αυτός, εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα..τα μόνα αστέρια που έχω καταφέρει να φωτογραφίσω και να φαίνονται κάπως είναι το φεγγάρι και η Αφροδίτη.

Φωτογράφισα όμως "εναλλακτικά" αστέρια!

Αλλά, τα πιο σημαντικά, τα πιο φωτεινά αστέρια της ζωής μου είναι άλλα!!!

Και είναι δύο!