Σκέφτομαι και γράφω...Θέμα: Η τηλεόραση

Όταν η τηλεόραση είναι κλειστή μπορεί άνετα να διακοσμήσει ένα χώρο.

Συνήθως τη βάζουμε απέναντι από καναπέδες και ο χώρος αποκτά αυτόματα μια βαρύτητα.

Υπάρχουν τηλεοράσεις για όλα τα γούστα και όλα τα πορτοφόλια, ε, εντάξει, σχεδόν όλα!

Μπορεί να ενταχθεί με σχετική ευκολία σε όλα τα στυλ διακόσμησης.

Από το μινιμαλιστικό ως το βλαχομπαρόκ.

Σαν διακοσμητικό στοιχείο έχει μια περίεργη γοητεία, που τη χάνει όμως αυτόματα με το πάτημα ενός κουμπιού.

Γιατί τότε ανοίγει.

Κι από μαύρη γίνεται κατάμαυρη!

Γίνεται τρομακτική.

Ένας συρφετός από ανθρωπάκια σφάζεται και συζητά ώρες ολόκληρες για το τίποτα.

Άκρη ποτέ δε βγαίνει.

Απαντήσεις ποτέ δε δίνονται.

Τα θέματα κόβονται ακριβώς εκεί που αρχίζουν να οδηγούν κάπου.

Μένουν χωρίς άκρες, χωρίς ουσία, χωρίς συνοχή.

Από την άλλη βέβαια, η τηλεόραση υποστηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το δικαίωμα που κατακτήθηκε πρόσφατα μετά από πολλές βρισιές, είναι το δικαίωμα στη σφαλιάρα και στο ξύλο.

Αργότερα θα ακολουθήσει το δικαίωμα στην εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά πρέπει να ωριμάσουν λίγο ακόμα οι καταστάσεις.

Κι επειδή κάποιοι βιάζονται προσπαθούν να τις ωριμάσουν.

Κάνουν ό, τι καλύτερο μπορούν και αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε!

Πάντα με μάγευε η τηλεόραση.

Νιώθω σαν να παρακολουθώ όλο αγωνία, ένα μάγο που προσπαθεί να βγάλει ένα κουνέλι από το καπέλο του και αντί να βγάζει το κουνέλι, να χάνει και το καπέλο.

Στο επόμενο πλάνο το κουνέλι φορώντας στραβά το καπέλο, τρέχει ελεύθερο κι ευτυχισμένο που γλίτωσε σε πράσινα δροσερά λιβάδια.

Αναλύουν για ώωωρες τη διαδρομή μιας λίστας ή την τιμή του μαρουλιού χωρίς να θίξουν στο ελάχιστο κανέναν.

Ούτε αυτόν που έκρυβε τη λίστα, ούτε αυτόν που ευθύνεται για την ακρίβεια.

Χμ..ποτέ δεν κατάλαβα την εμμονή της τηλεόρασης με το συγκεκριμένο ζαρζαβατικό.

Μάλλον τα μαρούλια καλλιεργούνται μόνο και μόνο για να δείχνουν την ακρίβεια.

Γι΄αυτό κι εγώ έκοψα τα μαρούλια και παίρνω λάχανο.

Όλοι αυτοί λοιπόν, που στρογγυλοκάθονται καλοσιδερωμένοι και με μπόλικη πούδρα στα πάνελ δημιούργησαν την κρίση και τώρα προσπαθούν να μου τη φορτώσουν.

Και ξέρω γιατί το κάνουν.

Γιατί όποιος φταίει δεν έχει δίκιο.

Και δε θέλουν να έχω δίκιο!

Θέλουν να κρύβομαι και να ντρέπομαι!

Φοβούνται μη σηκωθώ από τον καναπέ που είναι απέναντι από την τηλεόραση.

Και για να με νανουρίσουν πριν με αποκοιμίσουν μου πετάνε κι ένα τούρκικο να βλέπω άλλα ήθη κι άλλα έθιμα, να μορφώνομαι.

Γιατί γι΄αυτό το κάνουν.

Μας θέλουν μορφωμένους.

Μα να μη ξέρουμε πως αγαπά ή χωρίζει η γείτονος;

Τι καημούς κουβαλάει κάτω από τον φερετζέ;

Αύριο θα έρθει να ζητήσει ένα λεμόνι (νησί για την ακρίβεια), να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε;

Άμα ξέρουμε όμως το σεβντά του Ιμπραήμ για τη Φατμέ θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε και την επιθυμία του γείτονα για το λεμόνι και να φερθούμε ανάλογα.

Να του το δώσουμε βρε αδερφέ..τόσες λεμονιές έχουμε!

Έτσι δεν πρέπει δα να φέρεται ο καλός ο γείτονας;

Τηλεόραση.

Συρματόπλεγμα, μισές εικόνες κι ένα μπουμπούκι....

...που ίσως κάποτε αποκτήσει χρώμα και άποψη..ίσως!!