Κοιτάζοντας πίσω..

Κοιτάζοντας στο παρελθόν, βλέπω καθαρά την πορεία που ακολούθησα,  τις επιλογές που έκανα, τους δρόμους που περπάτησα κι εκείνους που θα μπορούσα να είχα περπατήσει.

Τις αποφάσεις που πήρα, αλλά κι εκείνες που δεν πήρα.
Όλα, όσα με έβαλαν στην τροχιά της ζωής μου, όπως είναι σήμερα.

Ένα κομματάκι από δω, ένα κομματάκι από κει, έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ.

Το σήμερα ήδη ετοιμάζεται να πάρει τη θέση του στο παζλ σαν ένα κομμάτι του χτες.

Το αύριο μοιάζει μακρινό, αλλά δεν είναι.

Μακρινό μοιάζει και το φεγγάρι. 

Λούζομαι στο φως του, αλλά ξέρω πως είναι από άλλον κόσμο.
Φωτίζει το δικό μου κόσμο, αλλά δεν είναι μέρος του.
Είναι ένα ρομαντικό συμπλήρωμα.
Ένας δορυφόρος, ένας μαγνήτης βλεμμάτων.
Η φτηνή μου φωτογραφική δεν μπορεί να αποδώσει το ασήμι του.
Στέκομαι και το θαυμάζω όταν βγαίνει από τα σύννεφα για να μου θυμίσει την παρουσία του, αλλά δεν είναι δικό μου.
Δεν έγινε δικό μου ούτε σε κείνο το κλικ που το πάγωσε στη φωτογραφία μου.