Από Δύση σε Ανατολή!

Με φεγγάρι σας άφησα χτες, με φεγγάρι σας υποδέχομαι απόψε.

Ξημερώνει. 

Τα σύννεφα είναι πια παρελθόν και το φεγγάρι ένας ολοστρόγγυλος δίσκος που γέρνει στη δύση του.

Το σκηνικό γεμάτο αντιθέσεις...

Την ίδια στιγμή ένας άλλος, πύρινος δίσκος αρχίζει να υψώνεται στην ανατολή.
Το ασημένιο και το χρυσό αντίκρυ, αναμετριούνται.
Και κερδίζουν και τα δυο.
Το ένα αποχαιρετά, το άλλο καλημερίζει.

Day 30...clothes ( ανατολή, δύση, ντουλάπα, ρούχα..όλα είναι σχετικά και άσχετα).

Και η τελευταία μέρα του Οκτώβρη παίρνει τη  φωτογραφία της και φεύγει.

Στην ουσία έρχεται, αλλά τέτοια ώρα αύριο θα φεύγει.

Θέμα ελεύθερο.

Whatever I please!

Day 31

Βραβεία!

Οι αγαπημένες Dimi  http://decdimisaussi.blogspot.gr/ και Μαρία http://sokaktsou.blogspot.gr/

μου χάρισαν το παρακάτω βραβείο.

 Η Μαρία http://sokaktsou.blogspot.gr/ μου χάρισε κι αυτό.
Επειδή το έχω ξαναπάρει και οι απαντήσεις υπάρχουν, απλά θα το δεχτώ με μεγάλη χαρά και θα ευχαριστήσω και τις δυο φίλες πάρα πολύ!!!

Θέλω να τα χαρίσω σε όλους όσους δεν τα έχουν!

Κοιτάζοντας πίσω..

Κοιτάζοντας στο παρελθόν, βλέπω καθαρά την πορεία που ακολούθησα,  τις επιλογές που έκανα, τους δρόμους που περπάτησα κι εκείνους που θα μπορούσα να είχα περπατήσει.

Τις αποφάσεις που πήρα, αλλά κι εκείνες που δεν πήρα.
Όλα, όσα με έβαλαν στην τροχιά της ζωής μου, όπως είναι σήμερα.

Ένα κομματάκι από δω, ένα κομματάκι από κει, έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ.

Το σήμερα ήδη ετοιμάζεται να πάρει τη θέση του στο παζλ σαν ένα κομμάτι του χτες.

Το αύριο μοιάζει μακρινό, αλλά δεν είναι.

Μακρινό μοιάζει και το φεγγάρι. 

Λούζομαι στο φως του, αλλά ξέρω πως είναι από άλλον κόσμο.
Φωτίζει το δικό μου κόσμο, αλλά δεν είναι μέρος του.
Είναι ένα ρομαντικό συμπλήρωμα.
Ένας δορυφόρος, ένας μαγνήτης βλεμμάτων.
Η φτηνή μου φωτογραφική δεν μπορεί να αποδώσει το ασήμι του.
Στέκομαι και το θαυμάζω όταν βγαίνει από τα σύννεφα για να μου θυμίσει την παρουσία του, αλλά δεν είναι δικό μου.
Δεν έγινε δικό μου ούτε σε κείνο το κλικ που το πάγωσε στη φωτογραφία μου.

Μια ανάσα...

...να πάρω και θα σας τα πω όλα.

Δεν εξαφανίστηκα, είμαι εδώ!

Είμαι εδώ και εξοργίζομαι που η βία αρχίζει να γίνεται πλάκα.

Νευριάζω που αρχίσαμε να τη νομιμοποιούμε και να την ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα.

Λυπάμαι που κάποιοι δεν συνειδητοποιούν το πραγματικό της πρόσωπο.

Ο Πιγκουίνος, στην τοπογραφία του τρόμου σας το δείχνει χωρίς φτιασιδώματα.

Έτσι θέλουμε να καταλήξουμε;

Πάλι;

Ανατριχιαστικό ε;

Και τόσο κοντά μας!

Θυμώνω που εμπορικοί συγγραφείς, βλέποντας προφανώς τις πωλήσεις των βιβλίων τους να πέφτουν, τα βάζουν με τις δανειστικές βιβλιοθήκες αγνοώντας το έργο τους, αλλά και την αξία των πραγματικών συγγραφέων.

Είμαι αναγνώστρια από τότε που έμαθα να διαβάζω.

Τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα και την πιο ελαφριά "λογοτεχνία".

Τα βιβλία της κυρίας τα είχα ακουστά, είχα κάνει και like στη σελίδα του εκδότη της για να αποκτήσω ένα δωρεάν μπας και τη μάθω.

Δεν το απέκτησα ποτέ και μου έμεινε άγνωστη.

Άγνωστη;

Χμμ...όχι και τόσο.

Την είχα δει στην τηλεόραση να προωθεί το τότε καινούριο της βιβλίο σετάκι με ένα παιδικό που είχε γράψει στην εκπομπή της Μενεγάκη.

Χάριζε, ναι χάριζε! κάποια βιβλία της σε τηλεθεατές.

Είδατε τι κάνει η τζάμπα διαφήμιση;

Σε κάνει να μοιράζεις τζάμπα βιβλία.

Εκεί ήταν όλο χαμόγελα, αλλά τώρα μας αποκάλυψε ότι νευριάζει απίστευτα όταν της ζητούν οι σχολικές βιβλιοθήκες  ή οι αναγνώστες της βιβλία.

Και καλά κάνει και νευριάζει, αλλά θα μπορούσε πριν αρχίσει τα "δε βγαίνω" και "τι παίρνω", να σκεφτεί λίγο ποιοι της τα δίνουν και να κρατήσει την ψυχραιμία της πριν προσβάλει το κοινό της.

Σα συγγραφέας ειδικά θα έπρεπε να γνωρίζει ότι οι δανειστικές βιβλιοθήκες δημιουργούν αναγνώστες και οι αναγνώστες αγοράζουν βιβλία.

Ειδικά όσα τους αρέσουν.

Εκτός αν...

εκτός αν φοβάται μήπως τα δικά της δεν αρέσουν τόσο, ώστε κάποιος να τα θέλει και στη δική του βιβλιοθήκη.

Άλλο αυτό!...κι εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.

Όπως τα σήκωσε ψηλά και το καλό γούστο.

Την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ τη δανειστική βιβλιοθήκη θα ζητήσω να δω έργα της.

Κι αν έχουν θα δανειστώ ένα, να τη μάθω κι εγώ καλύτερα.

Έτσι, μόνο και μόνο επειδή δε θέλει να τα δανειζόμαστε.

Α! και δε θέλει, λέει, να τα δανείζει σε φίλους όποιος τα έχει αγοράσει.

Να πάνε να τα πληρώσουν οι φίλοι σας οι τζαμπατζήδες.

Αν η δανειστική βιβλιοθήκη δεν έχει τίποτα δικό της (που είναι και το πιθανότερο, ε, δεν μπορεί θα τα είχε πάρει το μάτι μου), πολύ φοβάμαι πως η γνωριμία μας θα περιοριστεί σε κείνη την παρουσίαση της Μενεγάκη.

Δε χάρηκα, δε χάρηκε και τέλος!

Η Δάφνη στο Μην πυροβολείτε τις Δανειστικές Βιβλιοθήκες, κυρία μου αποκαλύπτει τις λεπτομέρειες και η Georgina  αναρωτιέται για τους Συγγραφείς (οι)

πριν πει "ΟΧΙ" αλλά σε τι? Σε ποιον και γιατί?

Φυσικά -σχεδόν- κανονικά γίνονταν οι ενημερώσεις στη σελίδα της  Fat Mum Slim

για το #FMSphotoaday.

Αυτή τη φωτογραφία την τράβηξα σήμερα το πρωί.

Το εφήμερο και η περίεργη ομορφιά του στο πρώτο φως της αυγής.

Να ΄χαμε να λέγαμε! (Diary of Bliss)

Η εβδομάδα σε τίτλους.

Τα φύλλα πέφτουν, ο καιρός χαμογελά ακόμα και ο blogger μου κάνει κόλπα.

Οι μπόρες που ξέσπασαν έφυγαν γρήγορα και ο ήλιος ξαναβγήκε να μας χαρίσει αισιοδοξία.

Μακάρι να τραβήξει αυτός ο καιρός όσο γίνεται περισσότερο.

Την εβδομάδα που μας πέρασε αποδείχτηκε για άλλη μια φορά πως οι άνθρωποι που επέλεξα να είναι δίπλα μου το αξίζουν και με το παραπάνω.

Αυτό με γεμίζει ικανοποίηση και ήταν και το σημαντικότερο στοιχείο μιας εβδομάδας δύσκολης και κουραστικής που έδωσε τη θέση της σε μια άλλη που ξεκινά σήμερα ηλιόλουστη και γεμάτη υποσχέσεις.

Μια πολύ καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι μας!

Diary of Bliss:7η εβδομάδα!

Η πρόκληση της Κατερίνας. 

 Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι για το #FMSphotoaday.

Σάββατο απόγευμα μου έφεραν κάστανα από κάποιο ορεινό χωριό.

Από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες ηρεμίας, αλλά και ομορφιάς...σκάλισα πάλι το αρχείο μου!!

Το Παπαστράτειο δημοτικό τραβηγμένο μέσα από το πάρκο.

Μίλα μου για...

...πορτοκάλια!!

Μια ανάρτηση φρουτολουλουδένια...με μπόλικη αγάπη!!

Με τις παρακάτω φωτογραφίες παίρνω μέρος στο giveaway της Φανής.

Άμοιρε γείτονα...Active Member

Ακούστε το δυνατά...ανοίξτε τα παράθυρα να το ακούσει κι ο γείτονας!

"...Όταν μιλάς για λευτεριά, κοίτα και λίγο από τη μεριά εδώ που βρίσκεσαι.

Η σκέψη για ελευθερία είναι ανθός.

Μπορεί να σου ΄βγαλαν τις χειροπέδες, όμως σου κρέμασαν τρεις τενεκέδες

κι ούτε που θίγεσαι.

Η ελευθερία όμως είναι καρπός...."

Ως πότε θα ανεχόμαστε τα πάντα;

Ως πότε;

Εις το βουνό ψηλά εκεί - At the mountain (Green day)

Enjoying nature just before rain.

Linking to:  Fiona at {Green Day}

Μη φανταστείτε ότι ανεβήκαμε και το Έβερεστ.

Λίγο περπάτημα κάναμε σε μονοπάτια ευκολοδιάβατα. 

Με τα κυκλάμινα γύρω μας να βάζουν τη δική τους όμορφη πινελιά ανάμεσα στα λίγα πεσμένα κίτρινα φύλλα.

                                                                       {Green Day}

Η φωτογραφία της ημέρας θέλει βραδινό...αυτό ήταν το χτεσινό.

Πήραμε τα βουνά κι αφήσαμε πίσω άλλη μια εβδομάδα.

Όλη την εβδομάδα το πήγαινε για βροχή, αλλά άλλαζε γνώμη την τελευταία στιγμή.

Εκεί που γέμιζε ο ουρανός σύννεφα, εκεί έβγαινε ο ήλιος πάλι.

Αναποφάσιστος καιρός, αναποφάσιστοι κι εμείς.

Να πάρουμε ομπρέλα, να βάλουμε ζακέτα, να πιούμε κάτι πιο ζεστό;

Άκρη δε βγάλαμε!

Η εβδομάδα που μας πέρασε, μάλλον ήταν και η τελευταία καλοκαιρινή αναλαμπή.

Το φθινόπωρο άργησε, αλλά ήρθε κι επίσημα.

Στολίστηκε στα γκρι κρέμασε και δυο αστραπές πάνω του να το φωτίζουν και ξάπλωσε στον ουρανό να αρχίσει τα παιχνίδια του.

Πάλευε ο ήλιος από το πρωί να βγει, τα έσπρωχνε να κάνει χώρο για του λόγου του, αλλά αυτά τον νίκησαν.

Ε, ήταν και περισσότερα εδώ που τα λέμε, τι να σου κάνει ένας ήλιος!

Μη με ρωτήσετε γα τις αστραπές...δεν τις πρόλαβα...η μια στη δύση, η άλλη στην ανατολή..χμμ..απροσάρμοστο μου φαίνεται κι αυτό το φθινόπωρο. 

Πριν αρχίσει όμως η βροχή...χτες δηλαδή..πήραμε τα βουνά.

Μεσημεριανός περίπατος στη φύση.

Έτσι, για να κλείσει καλά και αυτή η εβδομάδα!

Diary of Bliss:6η εβδομάδα!

Η πρόκληση της Κατερίνας. 

στολόγια που συμμετέχουν μέχρι στιγμής είναι:

http://positive-thinking-greece.blogspot.gr

http://art-of-hand.blogspot.gr

http://princess-airis.blogspot.gr

http://mystickland.blogspot.gr

http://sagalia91.blogspot.gr

http://wildrose-home.blogspot.gr

http://geysimentas.blogspot.gr

http://taelia88.blogspot.gr

http://happy-craft-hour.blogspot.gr

http://beloved-ideas.blogspot.gr

http://syllegw-stigmes.blogspot.gr

http://www.beautyandthemist.com

http://sweetysplace.blogspot.gr

http://basilikis-art.blogspot.gr

http://annoulawalker.blogspot.gr  

http://delfinaki-sunset.blogspot.gr

http://armoniaart.blogspot.gr

http://nostimotato.blogspot.gr

http://dear-little-diary.blogspot.gr  

http://mytripssonblog.blogspot.gr

Πάνω στο βουνό βρήκαμε ένα τραπέζι στρωμένο.

Και θαυμάσαμε τη θέα της πόλης μας από ψηλά.
Στο βάθος μια από τις λίμνες μας.

Καλού κακού πριν φύγουμε  τράβηξα από το μπαλκόνι μια φωτογραφία για το θέμα της ημέρας.
Μπορεί να έπιανε βροχή μέχρι να φτάσουμε και δεν ήθελα να μην έχω φωτογραφία.
Είχε συννεφιά, αλλά ο ορίζοντας ήταν απίστευτα καθαρός!

Αρκεί μια ματιά σε αυτόν το γαϊδαράκο που χορεύει και τραγουδάει για να ξεκαρδιστώ.
Και δεν είναι τυχαίο.
Μου το χάρισαν πριν χρόνια τα παιδιά μου ακριβώς για αυτόν το σκοπό.
Κι από τότε όταν πέφτω από τα σύννεφα προσγειώνομαι στα μαλακά...πάνω στον γκρίζο γαϊδαράκο, και στην ευχή των παιδιών μου να γελάω πάντα!

Οι νεράιδες που είχαν ξεχάσει!!

Μια φορά κι έναν καιρό  σε ένα πανέμορφο ποτάμι χωμένο μέσα στο πράσινο ζούσε μια μικρή νεράιδα.Τα αρχαία πλατάνια, της χάριζαν τον ίσκιο τους τα μεσημέρια και το θρόισμα των φύλλων τους τη νανούριζαν τα βράδια.

Ήταν ολομόναχη και δε θυμόνταν καν πως είχε βρεθεί εκεί.

Σαν σε όνειρο είχε μια και μόνη ανάμνηση.

Πολλές νεράιδες, πανέμορφες όλες τους  να χορεύουν τη νύχτα κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι.

Άκουγε τα γέλια τους και τα τραγούδια τους και μύριζε την ευωδιά που σκορπούσαν γύρω τους.

Κρατούσε μέσα της σα θησαυρό αυτή την όμορφη ανάμνηση και κάθε φορά που  το φεγγάρι γέμιζε, κατέβαινε το ποτάμι μέχρι κάτω, εκεί που άρχιζαν τα πρώτα σπίτια και το ανέβαινε μέχρι πάνω, εκεί που γεννιόνταν ψηλά στο βουνό,  ψάχνοντας για την εικόνα που γέμιζε την καρδιά της και τη μνήμη της.

Κάθε φορά γύριζε απογοητευμένη πίσω.

Έτρωγε λίγο μέλι από την κερήθρα που της έφερναν οι μέλισσες μια στο τόσο, γιατί τη λυπόνταν που την έβλεπαν έτσι μοναχή της κι έπεφτε στην αγκαλιά των φύλλων να ονειρευτεί όσα δεν μπορούσε να βρει.

Ένα πρωί, ξύπνησε τρομαγμένη από ένα περίεργο κουβεντολόι.

Της φάνηκε παράξενο, γιατί στο συγκεκριμένο σημείο του ποταμιού δεν πλησίαζε ποτέ κανείς.

Άνοιξε τα μάτια της  και κρυμμένη πίσω από τις πυκνές φυλλωσιές, είδε μια παρέα κορίτσια να κάθονται στις πέτρες και να είναι λυπημένες.

Όλες φορούσαν γυαλιά για τον ήλιο, μια και δεν άντεχαν να τον αντικρύσουν κατάματα.

Συζητούσαν χαμηλόφωνα, λες και θα τις άκουγε κανείς στην ερημιά.

Της φάνηκε σα να έκλαιγαν κιόλας, αλλά δεν μπορούσε να είναι σίγουρη.

Έπρεπε να πλησιάσει κι άλλο, για να σιγουρευτεί.

Στην προσπάθειά της να πλησιάσει γλίστρησε κι έπεσε από τον πλάτανο.

Αναγκάστηκε να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει.
Τα κορίτσια ξεφώνησαν τρομαγμένα και σηκώθηκαν από τις πέτρες που θρηνούσαν αυτό, που δεν ήξεραν πως θρηνούσαν.

Παρόλο που δε γνωρίζονταν, μια περίεργη σύμπτωση τις είχε φέρει εκεί αυτό το πρωινό.

Δυσκολεύτηκαν μάλιστα να φτάσουν και κόντεψε πολλές φορές ακόμα και να τις παρασύρει το ρεύμα του ποταμού, αλλά έφτασαν τελικά, η καθεμιά μόνη της.

Συναντήθηκαν για πρώτη φορά μεταξύ τους εκεί στην όχθη του παράξενου ποταμού και άρχισαν να μιλάνε και να κλαίνε μαζί.

Όλες τους το βράδυ είχαν δει το ίδιο όνειρο.

Φορούσαν, λέει, αέρινα ρούχα και χόρευαν στο φεγγαρόφωτο.

Έπιναν το ζουμί από τα λουλούδια και ήταν απόλυτα και απέραντα ευτυχισμένες.

Εκεί που ζούσαν δεν ήταν ευτυχισμένες.

Όλα ήταν πάντα ίδια και ένας αριθμός από άχρηστα αντικείμενα τις έκανε να νιώθουν παγιδευμένες μέσα σε έναν κόσμο που οι αριθμοί είχαν μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ακόμα και από τις ψυχές.

Η μικρή νεράιδα αμέσως αναγνώρισε στα πρόσωπά τους τις αγαπημένες φιγούρες που έβλεπε στον ύπνο της κι ας ήταν ντυμένες περίεργα.

Εκείνες, βλέποντάς την, θυμήθηκαν πως δεν ήταν άνθρωποι.

Ήταν νεράιδες  και βρέθηκαν από λάθος στον κόσμο των ανθρώπων όταν ξεγελάστηκαν ένα βράδυ και κατέβηκαν προς το χωριό.

Εκεί συνάντησαν όμορφα παλικάρια που τους έταξαν τον ουρανό με τα άστρα, κι επειδή αγαπούσαν και τα άστρα και τον ουρανό τα ερωτεύτηκαν κι αυτά και ξέχασαν τι ήταν στην πραγματικότητα.

Νόμιζαν πως βρήκαν τη χαρά, αλλά είχαν πια καταλάβει πως η δική τους χαρά ήταν στην ελευθερία και μόνο στην ελευθερία.

Οι άνθρωποι δεν ήταν ελεύθεροι κι ούτε θα γίνονταν ποτέ.

Ακόμα κι ο έρωτας και η αγάπη δεν κατάφερνε να τους ελευθερώσει.

Πάντα θα ήταν σκλάβοι των αριθμών.

Όλα τα μετρούσαν, μετρούσαν τόσο πολύ, που είχαν φτάσει να λογαριάζουν ακόμα και την αγάπη, την ευτυχία, την πίστη και τη χαρά.

Η μεταμόρφωση δεν άργησε.

Τα ξεχασμένα φτερά αναδιπλώθηκαν και μετά άνοιξαν μεγαλόπρεπα σε όμορφους ώμους.

Η χαρά της μικρής νεράιδας ήταν απερίγραπτη!

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο  "Παίζοντας με τις λέξεις" που διοργανώνει η Φλώρα.

Μπορείτε να δείτε εδώ τους νικητές, αλλά και τις ιστορίες.

Συγχαρητήρια στις νικήτριες και μπράβο σε όλους όσους έλαβαν μέρος με τις ιστορίες τους!

Πιο κάτω είναι το βραβείο που πήραμε όλοι.

Φλώρα ευχαριστώ για το βραβείο, αλλά και για το παιχνίδι με τις λέξεις!!

Μου άρεσε και λέω να ξαναπάρω μέρος.

Ευχαριστώ πολύ και όσους με ψήφισαν.

Κι ένα βραβείο από την τρελά ευτυχισμένη Μαρία.

Κι επειδή έρχεται από έναν πολύ χαρούμενο άνθρωπο είμαι σίγουρη ότι θα μου πάει γούρι!!

Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι τα καλύτερα!!!