Αγαπώ - Μισώ...Love - Hate & τα ντόρτια της ζωής!

Αγαπώ τη ζωή.

Την αντιμετωπίζω σαν παιχνίδι και για αυτό αγαπώ τα παιχνίδια.

Το παιδί που ήμουν κάποτε κατοικεί ακόμα μέσα μου.

Ξέρω τι σκέφτεται, τι νιώθει και ποια είναι η γνώμη του για κάθε απόφαση που έχω πάρει και κάθε βήμα που έχω κάνει μέχρι τώρα.

Είναι αυστηρό και με μαλώνει όπως δε μάλωσε ποτέ κανείς εκείνο.

Είναι και τρυφερό όμως και με παρηγορεί όταν με μαλώνει ο τωρινός μου εαυτός.

Με πιάνει από το χέρι και με οδηγεί πάλι στα παραμύθια της τρυφερής μου ηλικίας.

Μου θυμίζει τα όνειρα που ξέχασα, εκείνα που δεν πέτυχα ακόμα και μου δίνει μικρά σπρωξίματα προς τα μπρος.

Αν κι έρχεται από το παρελθόν δεν με αφήνει να επιστρέφω σε εκείνα τα πράγματα που με πλήγωσαν, που με θύμωσαν και με μείωσαν.

Θυμώνει, φωνάζει:

- Στα έλεγα εγώ τότε, αλλά εσύ δε με άκουγες.

Ξέχνα τα τώρα και προχώρα.

Όποιος γυρνάει πίσω δεν προχωρά μπροστά.

Άλλωστε τι θα άλλαζες;

Κάθομαι στο μπαλκόνι το βραδάκι, ενώ πέφτει η δροσιά και σκέφτομαι την ερώτησή του.

Σκέφτομαι επίσης πως τα λουλούδια θέλουν πότισμα, αλλά για κάποιο λόγο δε δίνω σημασία.

Ίσως αύριο να σκέφτομαι πως θα άλλαζα ακριβώς αυτή τη στιγμή, όταν θα αντικρίσω τα λουλούδια διψασμένα και ταλαιπωρημένα.

Η δροσιά με κάνει να ανατριχιάζω έτσι όπως είμαι ελαφρά ντυμένη, αλλά δε σηκώνομαι.

Σκέφτομαι.

Αλήθεια τι θα άλλαζα;

Προσπαθώ να μη σκέφτομαι πως αυτά που θα άλλαζα τότε θα επηρέαζαν το σήμερα.

Αν το σκεφτώ αυτό, δε θα αλλάξω τίποτα.

Παίρνω πάλι τη ζωή μου σαν το άγραφο χαρτί που ήταν όταν την ξεκινούσα και αλλάζω 4 πράγματα.

Οι συνέπειες δε με αφορούν μια και δε θα υπάρξουν.

Ξορκίζοντας λοιπόν αυτή την ενοχλητική παράμετρο κάνω μια αναδρομή ψάχνοντας εκείνα που με ενόχλησαν κάποτε, που με κράτησαν πίσω ή με έσπρωξαν μπροστά πιο γρήγορα από όσο θα ήθελα και τα αλλάζω!

Την ίδια ερώτηση μου έκανε και το αγαπημένο πτηνό, ο Πιγκουίνος.

Ποια 4 πράγματα θα άλλαζα....

1. Ένα μεσημέρι του Φεβρουαρίου πριν πολλά χρόνια θα ήταν το πρώτο που θα άλλαζα.

Τώρα ξέρω και πως θα το σκηνοθετούσα εκείνο το μεσημέρι και τι λόγια θα έπρεπε να έχω πει.

Τότε δεν ήξερα.

Κρίμα που όλες μας οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται πριν μάθουμε ποιες είναι οι σωστές.

Πολύ κρίμα!

Σπατάλη χρόνου ειλικρινά οι λάθος αποφάσεις και οι λάθος άνθρωποι!

2. Δε θα ήμουν τόσο δοτική..

-Και τόσο θύμα...(μουρμουρίζει νευριασμένο το παιδί που ήμουν).

Δε θα περνούσα όλα εκείνα τα χρόνια δίνοντας, στηρίζοντας και βοηθώντας κανέναν άλλο, παρά μόνο τον εαυτό μου. 

(Αυτό αφορά ένα πρόσωπο...μακάρι να μπορούσα να πάρω πίσω όσα έχω δώσει και να του δώσω ότι μου έδωσε...αλλά κάποιοι λογαριασμοί δεν ισοσκελίζονται ποτέ.

Ας πρόσεχες...μου ψιθυρίζει το μικρό ζιζάνιο).

3. Θα έκανα τα αδύνατα δυνατά να κρατήσω εκείνη τη δουλειά που είχα λατρέψει και είχε άμεση σχέση με το χώρο που αγαπώ.

Κρίμα που τα παράτησα χωρίς να παλέψω μέχρι τέλους.

4. Δε θα ξεκινούσα ποτέ μια άλλη δουλειά που έδειχνε να έχει προοπτικές, αλλά όπως όλες τις προοπτικές και τις ελπίδες μας κάποιοι τις έκλεψαν.

Έδωσα πάλι πολλά για ένα τίποτα.

-Ποτέ δε θα βάλεις μυαλό (φωνάζει συγχισμένο το μικρό τερατάκι.....).

Η ζωή όμως είναι παιχνίδι.

Μια ζαριά μπορεί εύκολα να φέρει ντόρτια, αλλά μπορεί να φέρει κι εξάρες!

Όπως έπαιξα κι έχασα σε κάποια πράγματα, έτσι κέρδισα σε πολλά άλλα.

Κι όλα αυτά που κέρδισα τα θέλω στη ζωή μου.

Γιατί η ζωή είναι τελικά και παραμύθι.

Μπορεί να γίνεται άδικη, αλλά έχει απ΄όλα.

Έχει πρίγκιπες, νεράιδες, μαγικούς καθρέπτες και κοιμισμένες (κυριολεκτικά όμως) πριγκίπισσες που ξυπνούν με ένα φιλί.

Έχει και τραγούδι παραμυθένιο!

Αλλά έχει και δράκους
Δράκους που  απειλούν να κατασπαράξουν την ηρεμία και τη γαλήνη και να κάψουν την ευτυχία.
Αυτοί έχουν πολλά πρόσωπα, μα οι χειρότεροι έχουν τα πρόσωπα που τους δίνουμε εμείς.
Είναι οι δράκοι που κατοικούν μέσα μας και αντλούν τη δύναμή τους από την αξία που τους δίνουμε.
Αν τους απαξιώσουμε χάνονται.
Οι φλόγες τους σβήνουν και οι ίδιοι γίνονται αποκαΐδια..
Οι άλλοι δράκοι οι εξωτερικοί λίγο μπορούν να μας βλάψουν.
Για κάθε δράκο όμως υπάρχει ένα σπαθί.
Μισώ τη βία, αλλά θεωρητικά μπορώ να χρησιμοποιήσω οποιοδήποτε όπλο για να τους σκοτώνω.
Θα προτιμήσω το σπαθί για να είμαι πιο κοντά στα παραμύθια.
Η πριγκίπισσα που κατατροπώνει δράκους, κρατάει δίπλα της όσα αξίζουν πραγματικά και συνεχίζει να κάνει όνειρα.

Ο Πιγκουίνος θέλει να πω και 4 πράγματα που θέλω να μου συμβούν στο μέλλον.

1. Θα ξεκινήσω από αυτά που θεωρούμε όλοι ασήμαντα, αλλά καθημερινά η πραγματικότητα μας διαψεύδει...
θέλω να μου συμβούν....χρήματα!!
Να μου πέσει ένα τζόκερ ή κάτι άλλο και να μην έχω έγνοια ποτέ ξανά για τίποτα οικονομικό.
Γιατί ακόμα και οι πριγκίπισσες χρειάζονται στέγη, φαγητό και περίθαλψη...και ναι, την ευτυχία δεν τη φέρνουν τα χρήματα (κι άλλα κλισέ που λένε οι πλούσιοι για να μη ζητάμε κι εμείς το κατιτίς μας), αλλά κάνουν τη ζωή πολύ πιο εύκολη κι ανέμελη...εντάξει κύριοι πλούσιοι;
Γιατί αν δε τα θέλετε εσείς και σας δυσκολεύουν τη ζωή μπορούμε να τα μοιραστούμε εμείς για να ευκολύνουμε τη δική μας.....

2. Θέλω να ταξιδέψω.
Να πάρω τον άνθρωπό μου και να φύγουμε χωρίς έγνοιες για όσο!!!!
Μακάρι να μπορούσα τώρα κιόλας να ετοιμάσω βαλίτσες!

3. Να συνεχίσω να έχω πλάι μου τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν.
Να συνεχίσουν κάποιοι άλλοι να βρίσκονται στον έξω από δω!!

4. Να συνειδητοποιήσει αυτό το αθώο πλασματάκι που κρύβεται μέσα μου και με τσιγκλάει συνέχεια, ότι δεν είναι άμοιρο ευθυνών...ας φώναζε δυνατότερα όταν με έβλεπε να κάνω χαζομάρες για να το ακούω..χα!

Προσκαλώ κι εγώ 4 άτομα να παίξουν...
mystickland
Dimi
Airis
Εύη
Νάσια ξέρω πως το έπαιξες, αλλιώς δε γλίτωνες αυτή τη φορά!

Και κάτι τελευταίο..φρέσκο φρέσκο σαν αυγό ημέρας...αφού πέρασα μισή ώρα να κυνηγάω μια πεταλούδα για να τη φωτογραφίσω σαν το καλό πράγμα της μέρας, αγανάκτισα, έσκασα (κάνει και ζέστη) μαζεύτηκα σπίτι κι έφτιαξα έναν παγωμένο καφέ...πίνοντας την πρώτη γουλιά σκέφτηκα να ένα πραγματικά καλό πράγμα...ιδού λοιπόν!!

A good thing...day 28