Πρωτοβρόχια...First thing you see

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου.

Έχει που βρέχει από προχτές το βράδυ.

Σταματάει για λίγο και ξαναρχίζει.

Πότε πότε η μονότονη βροχή στολίζεται με ήχο και φως.

Λες και κάποιος εκεί πάνω βαρέθηκε την απραγία του καλοκαιριού και αποφάσισε να παίξει με τους κεραυνούς, μια και το φθινόπωρο τα δέχεται όλα.

Ξυπνάω και ανοίγω τα πατζούρια.

Η πρώτη εικόνα που αντικρίζω είναι τα κυπαρίσσια που καλοδέχτηκαν τη βροχή και σε αυτή την ανάπαυλά της απλά στέκονται και περιμένουν να ξαναρχίσει.

Είναι τα ψηλότερα δέντρα εδώ γύρω και πάντα αναρωτιέμαι αν φοβούνται τους κεραυνούς.

Εγώ τους φοβάμαι.

Χτες το πρωί έπεσε ένας εδώ κοντά και ταρακουνήθηκε ολόκληρο το σπίτι.

Αυτά στέκονται ατρόμητα, μαθημένα στη βροχή όπως και στον ήλιο.

Δεν ξαφνιάζονται όπως οι άνθρωποι, δεν αναπολούν, δεν περιμένουν τίποτα.

Απλά στέκονται και περιμένουν να περάσει ο χρόνος τους για να μην στέκονται πια.

Ψηλοί φρουροί του τίποτα, δανείζουν τα κλαδιά τους στα πουλιά και τα υπομένουν κι αυτά και τις άσκοπες φλυαρίες τους.

Ίσως να κουνάνε τις κορυφές τους με συγκατάβαση και να ανασηκώνουν λίγο τα κλαδιά τους στην ανεπαίσθητη πνοή του ανέμου, σα να λένε: 

-Κουράγιο..όλα περνάνε!

Και η βροχή ακόμα, σταματά κάποτε.

Πόση διαφορά αλήθεια έχει αυτή η συνεχόμενη βροχή με εκείνη τη δροσιστική μπόρα που μας κέρασε ο Αύγουστος στο έμπα του!

Είναι που στα μέρη μας αν αρχίσει να βρέχει δε σταματά και αυτή η γνώση κάνει αυτό το σχεδόν αδιάκοπο ψιλόβροχο ακόμα πιο κουραστικό και μονότονο.

Βαρέθηκα κιόλας τη βροχή!