Υ...Υφαίνω

Υφαίνω τις μέρες μου με όνειρα.
Τα όνειρα με ελπίδα.
Την ελπίδα με μπόλικο αύριο.
Όλες μας οι προσδοκίες έχουν κρεμαστεί σε ένα αύριο.

Ένα αύριο που δεν είναι και τόσο κοντινό.
Είναι πολύ σκληρή η πραγματικότητα για να μένει χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο.
Υφαίνω και ξηλώνω ό, τι δε μου αρέσει.
Ξηλώνω αυτά που ύφαναν οι άλλοι.
Παλεύω να τα ξηλώσω, αλλά τα ύφαναν τόσο σφιχτά γύρω μας, σα θηλιά.
Μια θηλιά που τη σφίγγουν κάθε μέρα με απειλές και φοβέρες.
Δε θέλω βοήθεια στην καταστροφή.
Θέλω βοήθεια μόνο για τη δημιουργία.
Και οι άλλοι, εκείνοι που έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους, μόνο καταστρέφουν.
Ξηλώνω και υφαίνω.

Κρατάω μόνο τα κομμάτια που λάμπουν στο φως.
Σε αυτά προσθέτω λουλούδια και χρώμα, μπόλικο χρώμα..
Να πέφτουν πάνω τους οι αχτίδες του ήλιου και να μοιάζουν με ουράνιο τόξο.
Να μοιάζουν με ελπίδα!

Ξημερώνει της Παναγίας.
Μακάρι να μας βοηθήσει....όλους μας!
Χρόνια μας πολλά!