Ι...όπως ίσκιος

Όταν ήμουν μικρή έπαιζα με τον ίσκιο μου.
Μου έκανε εντύπωση που μπορούσε να ξεμακραίνει από μένα χωρίς να φεύγει , να μεγαλώνει και να φαίνεται τεράστιος ή να μικραίνει και να φαίνεται μια σταλιά.
Προσπαθούσα να τον πατήσω καθώς περπατούσα, προσπαθούσα να τον προλάβω κι έτρεχα.
Όπως κυνηγάει ο σκύλος την ουρά του, έτσι κυνηγούσα κι εγώ  τον ίσκιο μου σε ένα παιχνίδι χωρίς νόημα και χωρίς αποτέλεσμα.
Μεγαλώνοντας δεν τον πρόσεχα καν.

Έμαθα γιατί υπάρχει, έμαθα γιατί μικραίνει ή μεγαλώνει και η γνώση αφαίρεσε τη γοητεία του.
Τότε ήταν που άρχισαν να παίζουν οι ίσκιοι μαζί μου.
Να με κυνηγάνε αυτοί.
Χωρίς να υπάρχει εξήγηση, φάνηκαν ίσκιοι που δεν έπρεπε να υπάρχουν και προσπάθησαν να με νικήσουν στο δικό τους παιχνίδι αυτή τη φορά.
Δεν τα κατάφεραν και διαλύθηκαν.
Τους διέλυσα.
Ξέρω πως κι άλλοι ίσκιοι είναι κρυμμένοι και περιμένουν τη σειρά τους για να παίξουν μαζί μου.
Ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα φανερωθούν.
Ξέρουν πως το ξέρω κι αυτό τους φοβίζει και τους κάνει να κρύβονται περισσότερο.
Περιμένουν εκείνη τη μια στιγμή που θα ξεχαστώ και τότε θα ορμήσουν να με παρασύρουν σε ένα παιχνίδι που δε θέλω να παίξω, αλλά θέλω να κερδίσω!

Τα όνειρά σου υφαίνει μια αράχνη πρωτάρα, 

τα κλεμμένα σου βάζεις σα μυρμήγκι στη μπάντα. 

Όλο λόγια - λόγια λες, κι όλο τίποτα δε λες. 

Στάσου μακριά από μένα, πήγαινε όπου θες, όπως θες.

Αν τις σκιές ζηλεύεις που είναι δέκα οριές, 

στάσου μακριά από μένα και πήγαινε όπου θες. 

Αν τις ανάσες κλέβεις κι αλλού βάζεις φωτιές, 

μείνε με τα κλεμμένα και πέθανε όπως θες.

Sadahzinia