Ε...όπως Eρείπια

Τα ερειπωμένα σπίτια για μένα είναι ακόμα γεμάτα ζωή, αλλά αυτά στέκονται αγνοώντας το!

Οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι τους έχουν απορροφήσει την ενέργεια όσων κάποτε τα κατοίκησαν.

Όσων τα αγάπησαν, τα φρόντισαν και τα ζέσταναν τους χειμώνες.

Στέκονται παρατημένα, γεμάτα άχρηστη σοφία πια.

Πόσα πράγματα ξέρουν από το παρελθόν!

Δε φανερώνουν ποτέ τα μυστικά που τα βαραίνουν.

Τα κρύβουν καλά στα σάπια κουφώματα και στις ανήλιαγες γωνιές τους.

Η σκόνη τα καλύπτει και οι αράχνες τα φυλακίζουν για πάντα στους σφιχτοπλεγμένους ιστούς τους .

Η ερείπωση δεν είναι παρά ζωή που πέρασε σε άλλη διάσταση.

Δεν μπορείς να περπατήσεις πια στα πατώματα που χάσκουν, αλλά κάποτε περπατήθηκαν και τα χνάρια είναι ακόμα εκεί.

Οι στέγες με την απουσία τους δείχνουν μόνο ότι κάποτε υπήρξαν, όμορφες και γερές να προφυλάσσουν το σπίτι και τους ενοίκους του.

Τα παράθυρα, θλιβερά απομεινάρια πια, δεν αντανακλάνε άλλον ήλιο.

Τον δέχονται όμως ακόμα με ευγνωμοσύνη κι ας μην μπορούν να τον διαλαλήσουν.

Οι άνθρωποι άραγε γίνονται ερείπια;

Υπάρχουν στα αλήθεια τόσο ρημαγμένες ζωές που να μη δέχονται επιδιόρθωση σαν αυτά τα κτίσματα;

Κι αν υπάρχουν, έχουν το σθένος να δεχτούν ακόμα τον ήλιο με την ίδια ευγνωμοσύνη που τον δέχονται αυτά;

Το post αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού The 24 Days Challenge που διοργανώνει το blog  mystickland

Συμμετέχοντες (μέχρι στιγμής) στην πρόκληση είναι οι:

mystickland

confusedmindblog

mytripssonblog

everydayhappyhome