Οι φωτογραφίες που δεν έβγαλα!

Οι φωτογραφίες που έχουμε βγάλει  μας θυμίζουν στιγμές που ζήσαμε, πρόσωπα που αγαπήσαμε, μέρη που περάσαμε, αναμνήσεις που δεν ξεχάσαμε, αλλά ακόμα κι αυτές που για λίγο ξεχάσαμε.

Οι φωτογραφίες που δε βγάλαμε μας θυμίζουν τα ίδια.

Και μερικές από αυτές τις σκεφτόμαστε ακόμα περισσότερο κι από τις φωτογραφίες που τραβήξαμε.

Η  φωτογραφία παλιότερα δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.

Έπρεπε να έχεις μια αξιοπρεπή μηχανή, να αγοράζεις φιλμ, να εμφανίζεις τα φιλμ  και όλα αυτά στοίχιζαν αρκετά.

Ήταν δύσκολο να τραβάς συνέχεια, ήταν σχεδόν απαγορευμένο να βγάζεις τοπία χωρίς να είναι κάποιος μέσα και να σπαταλάς το φιλμ.

Εκτός αν δεν είχες θέμα χρημάτων ή αν είχες μεγάλο μεράκι.

(Με ένα τοπίο κάποτε πήρα ένα βραβειάκι σε ένα μικρό διαγωνισμό, αλλά ένιωσα πολύ όμορφα!)

Μιλάμε για φιλμ που έβγαζαν στην καλύτερη περίπτωση μέχρι 36 φωτογραφίες.

Και που έπρεπε να προσέχουμε πολύ στο πως θα το «καταναλώναμε».

Όταν έφτασε η ψηφιακή φωτογραφία στη ζωή μας κατά κάποιο τρόπο «απελευθερωθήκαμε».

Μπορούμε πια να βγάζουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε και να σβήνουμε όσες δε μας αρέσουν αμέσως.

Μέχρι να φτάσει όμως ήταν όλα δυσκολότερα.

Όταν είχα τα παιδιά μου μωρά πάλευα με μια ζενίθ να τραβήξω τις πιο όμορφες, τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές τους, χάνοντας έτσι πολλές άλλες, το ίδιο όμορφες, το ίδιο χαρακτηριστικές.

Αλλά το φιλμ ήταν 36άρι  και η εμφάνιση ακριβή.

Δεν μπορούσες να αγοράζεις συνέχεια φιλμ και να τρέχεις για εμφάνιση.

Κι εκείνη η μία φωτογραφία που περίμενες με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία, εκείνη που νόμιζες ότι θα ήταν το προσωπικό σου αριστούργημα, εκείνη ακριβώς ή θα καίγονταν ή θα κόβονταν (αν ήταν στην αρχή ή στο τέλος του φιλμ) ή θα έβγαινε θαμπή.

Όταν σε ένα ολόκληρο φιλμ είχες μόνο καθαρές φωτογραφίες το πώς κατάφερνες αυτή τη μία να τη βγάλεις θαμπή ήταν πράγματι αξιοσημείωτο!

Θυμάμαι όλες αυτές τις φωτογραφίες που δεν έβγαλα στα παιδιά μου.

Θυμάμαι τη φωτογραφία που δεν πρόλαβα να βγάλω όταν ένας δυνατός αέρας μια μέρα του καλοκαιριού δημιούργησε έναν μικρό ανεμοστρόβιλο.

Μάζευα την μπουγάδα όταν άρχισε ο αέρας και το φαινόμενο κράτησε δευτερόλεπτα.

Ιούνης  ήταν,  όπως τώρα καλή ώρα,  που τα πάντα χρυσίζουν. 

Σε ένα χωράφι εκεί κοντά είχαν θερίσει βρώμη (;) και ξαφνικά βλέπω ένα απίστευτο θέαμα.

 Να στροβιλίζονται , να υψώνονται και να ανεμίζουν στον αέρα όλα αυτά τα ξερά χόρτα,  να χορεύουν  έναν απίστευτο χορό και να γεμίζει ο τόπος χρυσάφι!

Δεν προλάβαινα να μπω μέσα για να φέρω τη μηχανή, αλλά το θυμάμαι καλά και θα το θυμάμαι για πάντα.

Θυμάμαι ένα σεισμό που με βρήκε στη θάλασσα, στην παραλία του Μύρτου στην Κεφαλλονιά.

Τα βράχια έπεφταν στις δυο άκρες της παραλίας και από φόβο δεν πρόλαβα να τα φωτογραφήσω.

Θυμάμαι τα δελφίνια που μας συντρόφευαν  σε ένα ταξίδι στο Ιόνιο και που τα τράβηξα τότε με τη ζενίθ μου, αλλά από φόβο μη χαλάσω όλο το φιλμ έχασα τα καλύτερα άλματα.

Θυμάμαι την καρέτα καρέτα που  δεν πρόλαβα  να φωτογραφίσω.

Θυμάμαι άπειρες φωτογραφίες που δε βγήκαν ποτέ.

Πιο πολύ από όλες θυμάμαι εκείνο το φιλμ που τραβήξαμε το τελευταίο καλοκαίρι που ζούσε ο φίλος μου ο Κώστας και που δεν εμφανίστηκε ποτέ γιατί κάηκε το φιλμ από λάθος.

Θυμάμαι μία μία όλες του τις φωτογραφίες κι ας μην αποτυπώθηκαν ποτέ σε χαρτί!

Τώρα πια μπορούμε να βγάζουμε όσες φωτογραφίες θέλουμε.

Μπορούμε αν θέλουμε να βγάζουμε μόνο  τα χρυσά του Ιούνη.