Beyond borders

Η ταινία του 2003 που σκηνοθέτησε ο Martin Campbell υπήρχε εδώ και χρόνια στη συλλογή μου, αλλά το θέμα της  με έκανε να διστάζω να την παρακολουθήσω.

Συνήθως θέλω  να βλέπω ταινίες για να χαλαρώνω και να ξεχνιέμαι από τη σκληρή πραγματικότητα και όχι για να αγχωθώ και να στενοχωρηθώ.

Απέφευγα να δω τις σκληρές σκηνές της με τα παιδάκια που πεθαίνουν από πείνα.

Και το απέφευγα  συνειδητά.

Άντε και τα είδα.

Τώρα δηλαδή τι θα κάνω;

Θα αποσύρω τα στρατεύματά μου από τις περιοχές που γίνονται πόλεμοι ή θα διαθέσω τα εκατομμύριά μου στην ανακούφιση του ανθρώπινου  πόνου;

Το μόνο που κατάφερα είναι να στενοχωρηθώ και να αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά, πόσο απάνθρωποι είναι κάποιοι  που για όποιο συμφέρον θυσιάζουν έτσι ανθρώπινες ζωές.

Τα συμφέροντα είναι αυτά που οδηγούν σε τέτοιες καταστάσεις.

Τα συμφέροντα κάποιων χωρών, κάποιων πολυεθνικών, κάποιων πάμπλουτων.

Είναι εκείνοι οι ίδιοι που πληρώνουν μια πρόσκληση των 200 ευρώ, στα διάφορα γκαλά που γίνονται για φιλανθρωπία (ναι καλά) φοράνε την Άρτα και τα Γιάννενα σε ρούχα και κοσμήματα που κοστίζουν 5000 και καλούν τον απλό κόσμο που δεν έχει καμία  συμμετοχή στα εγκλήματά τους να συνεισφέρουν.

Φιλανθρωπία λέει.

Μάλιστα.

Γιατί ο κόσμος χρειάζεται ακόμα φιλανθρωπία (που εκπίπτει κι από την εφορία;) και είναι το αγαπημένο χόμπι βασιλιάδων και λοιπών πλουσίων;

Γιατί  αντί να μαζεύουν τόσο χρήμα για τρόφιμα που θα κρατήσουν μια εβδομάδα, δυο, ή για εμβόλια που θα ανακουφίσουν από μια αρρώστια ενώ οι υπόλοιπες θα θερίζουν, δε βοηθάνε ουσιαστικά τις χώρες που χρειάζονται βοήθεια;

Ακόμα κι αν η βοήθεια είναι απλά να αποσύρουν τα γαμημένα τους τα στρατεύματα από κάποιες περιοχές;

Πρώτα τους πολεμούν μετά τους γιατροπορεύουν τάχα.

Η υποκρισία του δυτικού κόσμου.

Του κόσμου που θέλει  λίγους πάμπλουτους, μερικούς απλά να ζουν άνετα (για να μπορούν να συνεισφέρουν στους αγώνες των πλουσίων για τη φτώχεια) και τους πολλούς να θυσιάζονται καθημερινά.

Εξαιρούνται κάποιοι άνθρωποι πραγματικά ταγμένοι στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

Είναι λίγοι και τα μέσα τους λιγότερα.

Συνήθως κάνουν μια τρύπα στο νερό, αλλά είναι ειλικρινείς στις προθέσεις τους.

Κάπως έτσι είναι και ο γιατρός της ιστορίας μας Νικ Κάλαχαν (Clive Owen).                      

Και κάπως έτσι σκέφτεται για τους ισχυρούς αυτού του κόσμου.

Για αυτό και στην αρχή της ταινίας μπαίνει σε ένα τέτοιο γκαλά αγκαλιά με ένα παιδάκι από την Αιθιοπία για να ξυπνήσει τις κοιμισμένες τους συνειδήσεις.

Η Σάρα Τζόρνταν  (Angelina Jolie)   ίσως είναι και η μόνη που συγκλονίζεται από το θέαμα.

Αποφασίζει να βοηθήσει όσο μπορεί.

Τον ακολουθεί στην Αιθιοπία, στην Καμπότζη και στην Τσετσενία.

Παλεύουν με την πείνα και τα ναρκοπέδια που ακρωτηριάζουν τα παιδιά (μια και οι στρατιώτες τα χρησιμοποιούν για τον εντοπισμό των ναρκών) στις εμπόλεμες περιοχές.

Ένας νεαρός Καμποτζιανός που έχασε το πόδι του, περιγράφει στη Σάρα πως είναι να πατάς νάρκη.

-Δεν ξεχνάς ποτέ τον ήχο.

Πρώτα ακούς ένα κλικ.

Είναι το πόδι σου που οπλίζει τη νάρκη.

Ο ήχος αυτός σημαίνει ότι ήρθε το τέλος, αλλά το μυαλό σου τρελαίνεται.

Σκέφτεσαι….. αν πηδήξω μακριά ή αν βάλω μια πέτρα στο βάρος μου πάνω στη νάρκη…..αλλά δε γίνεται τίποτα.

Ακούς κλικ, λες αντίο!

Κάπου στην Καμπότζη η Σάρα και ο Νικ παραδέχονται τον έρωτά τους.

Και στην Τσετσενία έρχεται το τέλος καθώς η Σάρα ακούει το κλικ με τα ίδια της τα αυτιά.

Στο πρόσωπό της καταγράφονται όλα τα συναισθήματα που νιώθει και οι σκέψεις της δεν απέχουν καθόλου από τις σκέψεις του νεαρού.

Ακούς κλικ, λες αντίο!