Έχω να καταγγείλω...

Έχω πολλά να σας πω κι άλλα τόσα να καταγγείλω!

Φόρεσα τη γραβάτα μου να έρθω ως εδώ σήμερα για δυο λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι ήρθε κάποτε σαν δώρο κατευθείαν από τον Ονειρόκοσμο, όπου "Ονειρόκοσμος" ο υπέροχος κόσμος που μόνο η Μαριάνα μπορεί να δημιουργεί, και ο δεύτερος είναι πως ήθελα να δείχνω αρκετά σοβαρός για να δώσετε βάση σε ό, τι πω και θα πω πολλά.

Ήρθε η ώρα να σπάσω τη σιωπή και να δώσω ένα χτύπημα στο κατεστημένο που προσπαθεί μεταξύ άλλων να μας κλέψει και τα μπισκότα.

Όλα μπορεί να τα ανεχτώ, λέμε τώρα, γιατί μύγα στο σπαθί μου δε σηκώνω, αλλά το να επιχειρήσει κάποιος να μου κρύψει-κλέψει μπισκότα είναι ανεπίτρεπτο.

Ειδικά όταν τα μπισκότα είναι χειροποίητα και περιέχουν τις αγνότερες πρώτες ύλες.

Για του λόγου το αληθές παραθέτω στο ευγενές ακροατήριο το πειστήριο νο 1!

Όσα καταθέτω εδώ σήμερα είναι μόνο υποψίες. Έχω βέβαια ενδείξεις, δεν έχω όμως αποδείξεις. Συνελόντι ειπείν μάλλον υπερβάλω, αλλά μπορεί και όχι.

Στο κέντρο της παρακάτω φωτογραφίας βρίσκεται η αλήθεια που προσπάθησε να κρύψει η κατηγορουμένη.

Στο πακέτο....α καθίστε να σας τα πω απ' την αρχή...μια μέρα που λέτε ήρθε ένα πακέτο γεμάτο πεταλούδες. Προσωπικά τρελαίνομαι να κυνηγώ πεταλούδες μα ετούτες δεν τις κυνήγησα επειδή έστεκαν ακίνητες, με θωρούσαν μόνο και γύρευε που έτρεχε ο λογισμός τους.

Ξαφνικά οι πεταλούδες άρχισαν να πετούν, γιατί η κατηγορουμένη, άρχισε να σκίζει το περιτύλιγμα και τότε μόνο προσπάθησα να πιάσω μία, αλλά ατύχησα, γιατί αυτές όρεξη για παιχνίδι δεν είχαν. Μόλις έπεφταν χάμω, να σου οι καλές σου, πάλι ακίνητες να με θωρούν και να ξανατρέχει ο λογισμός τους γύρευε που.

Όταν το πακέτο έμεινε γυμνό από πεταλούδες και άνοιξε, μέσα του κρύβονταν ο ονειρόκοσμος ο ίδιος. Πόσα πράγματα και πόσα μικρότερα πακέτα και πόση ομορφιά είχε αυτός ο κόσμος. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε.

Για μια στιγμή ξεγελάστηκα και περίμενα να βγει και η Μαριάνα από το πακέτο, αλλά γρήγορα κατάλαβα πως η Μαριάνα δεν είναι Καλομοίρα κι εγώ δεν είμαι Σαββόπουλος για να θέλω να προκαλέσω λάθος εντυπώσεις. Τώρα πως μου ήρθε αυτή η σύγκριση, και ποια είναι η Καλομοίρα και ποιος ο Σαββόπουλος, τρέχα γύρευε!

Να μην τα πολυλογώ, στο πακέτο, μεταξύ άλλων και που θα σας περιγράψω αναλυτικά παρακάτω, υπήρχε κι ένα κουτί γεμάτο μπισκότα.

Στο κέντρο της φωτογραφίας, θα το δείτε να ποζάρει ανάποδα, επειδή:

α) Ήθελε να μου τα κρύψει και να τα φάει μόνη της η κατηγορουμένη

β) Ήθελε να τα φωτογραφίσει καλύτερα.

Δεν ξέρω ποια εκδοχή να πιστέψω και σε ποιο συμπέρασμα να καταλήξω.

Η φωνή της λογικής επιμένει πως μάλλον το βου είναι το πιθανότερο, αλλά το στομάχι φωνάζει δυνατότερα και διαλέγει το α.

Αποφάσισα λοιπόν να καταγγείλω το γεγονός, αλλά να μην προχωρήσω σε μηνύσεις.

Αποφάσισα επίσης να παρουσιάσω τα δώρα μόνος μου. Και τα δικά της, της κατηγορουμένης δηλαδή, και τα δικά μου που είναι καλύτερα και πιο πρωτότυπα και πιο σκυλίσια και πιο απ' όλα!

Εδώ θα ήθελα να καταγγείλω και τη Μαριάνα που έστειλε περισσότερα δώρα σε αυτή και λιγότερα σε μένα. 

Αν και τώρα που το σκέφτομαι, αν μετρήσουμε ένα ένα τα μπισκότα, νικάω κατά κράτος.

Τα δικά της δώρα ήταν ένα ημερολόγιο κουτάλα, πανέμορφο από όσο μπορώ να εκτιμήσω, ένα καταπληκτικό βραχιόλι, μια σούπερ πρωτότυπη σπάτουλα απολύτως Χριστουγεννιάτικη με τον Άγιο Βασίλη σε πρώτο πλάνο, ένα περίεργο μπουκαλάκι σαν δοκιμαστικός σωλήνας που περιέχει μείγμα βοτάνων και μπαχαρικών, ένα βιβλίο, μια καρδιά, σοκολατάκια και μια κάρτα.

Ουφ...μια στιγμή να πάρω ανάσα, γιατί τα είπα απνευστί.

Ελπίζω να μην ξέχασα τίποτα!

Πάμε τώρα στα δικά μου που είναι πιο όμορφα, πιο τσαχπίνικα, πιο παιχνιδιάρικα και εννοείται πιο νόστιμα!

Τα μπισκότα μου...μπισκότα της Έριδος τα είπε η κατηγορουμένη, αλλά την ανακαλώ στην τάξη. Τα μπισκότα του Μπρίκι είναι λέμε!!

Μαζί με τα μπισκότα και  δυο πολύ ιδιαίτερα, χειροποίητα παρακαλώ κι αυτά, παιχνίδια. 

Ένα κόκαλο φτιαγμένο μόνο για μένα και ένα παιχνιδάκι από αυτά που μου αρέσει να μου κρατάνε κι εγώ να τα τραβάω, που δεν ξέρω πως λέγεται, αλλά είναι σούπερ ουάου!

Έχω να ρίξω ηρωικές μάσες και να κάνω ατέλειωτα παιχνίδια!

Μαριάνα μου σε ευχαριστώ πολύ, πάρα, πάρα, πολύ, αμέτρητα πολύ, και το ίδιο κάνει και η κατηγορουμένη που απαλλάσσεται λόγω αμφιβολιών!

 Κι επειδή απαλλάχτηκε, θα την αφήσω να ευχαριστήσει και τη Σταυρούλα από το "Λογισμών αραξοβόλι" για την υπέροχη κάρτα που της έστειλε!

Πάω να παίξω, ή να φάω, ή να τα κάνω και τα δυο!

Μπρίκι

Γέφυρες

Ονείρου σκιά

στα νερά του χειμάρρου

καθρεφτίζεται.

ή

Διαβάτη σκιά

στα νερά του χειμάρρου

καθρεφτίζονταν.

Πάνω από τον χείμαρρο Ερμίτσα στην Αιτωλοακαρνανία, κρέμεται μια γέφυρα φάντασμα. 

Ο ρόλος της από καιρό ξεχασμένος, μα στη σκιά της φωλιάζουν ακόμα οι ιστορίες όσων τη διέσχισαν.

Διασχίζοντας το χρόνο.

Στην Ισπανία ο ποταμός Tormes χωρίζει τη Σαλαμάνκα στα δυο, ενώ η Ρωμαϊκή γέφυρα ενώνει την καινούρια πόλη με τη μεσαιωνική. 

Κι από την Ισπανία, στην Ελλάδα ξανά. 

Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου. 

Το μεγάλο όραμα του Χαρίλαου Τρικούπη που έγινε πραγματικότητα το 2004.

Στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου μια πελάδα* απλώνει τη δική της γέφυρα.

*Πελάδες ονομάζονται τα ξύλινα καλύβια που κατασκευάζονται στη λιμνοθάλασσα και στηρίζονται σε πασσάλους.

Πουλιά πάνω σε καλώδια που διασταυρώνονται. Σίγουρα δεν είναι γέφυρες, μοιάζουν όμως να γεφυρώνουν.

Ένας κορμός δέντρου όμως, θα μπορούσε να είναι γέφυρα. 

Έτσι σκέφτηκα κι έστειλα τη φωτογραφία στο 1ο Δρώμενο Φωτογραφίζειν που διοργάνωσε η Μαρία Νικολάου από το "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά", με τον τίτλο: "Όταν η φύση γέφυρες απλώνει".

Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία για τη φιλοξενία, αλλά και όσους ξεχώρισαν τη συμμετοχή μου.

Δεν άντεξα να μην κάνω μια αναδρομή σε κάποιες από τις γέφυρες που έχω φωτογραφίσει, με τη φωτογραφία της παλιάς γέφυρας της Ερμίτσας να πρωταγωνιστεί και να δίνει έμπνευση για χαϊκού, αφού την πρώτη φωτογραφία της την αγαπώ πολύ!

Ένας άλλος κόσμος

Το ποτάμι ξεκινούσε το μακρύ του ταξίδι από τις απάτητες κορυφές των βουνών. Οι βροχές και τα χιόνια τροφοδοτούσαν με συνέπεια τις πηγές του και το νερό έτρεχε σε χαρούμενα ρυάκια που χύνονταν ακράτητα μέσα σε ρεματιές, ενώ άλλα, πιο θλιμμένα, ξεστράτιζαν και χάνονταν για πάντα, έτσι όπως τα ρουφούσε αχόρταγα μέσα της η διψασμένη γη. 

Όσα κατάφερναν να ενωθούν, γιόρταζαν την ένωση με ορμή. Αφροί τινάζονταν ψηλά καθώς οι χορευτικοί στροβιλισμοί με τους δυνατούς παφλασμούς, άνοιγαν το δικό τους μονοπάτι στο χώρο και στο χρόνο κι αχώριστα κυλούσαν ως τη θάλασσα. 

Το ποτάμι με το δικό του ποταμίσιο τρόπο διαλαλούσε την ιστορία του στα δάση και στις πλαγιές, με το κελάρυσμά του εξυμνούσε την πορεία του και ξαναζούσε απ' την αρχή τη γέννησή του.

Όταν έφτανε στην κοιλάδα που ήταν το χωριό, ήταν ήδη ένας ασημένιος γίγαντας, που κυλούσε εξημερωμένος τον περισσότερο καιρό, αν και συχνά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο θύμωνε και τότε μούγκριζε αγριεμένος.

Παράξενο που ήταν ετούτο το ποτάμι! 

Και πόσοι μύθοι και ιστορίες υπήρχαν για χάρη του.

Πράγμα παράδοξο βέβαια, αν λάβει κανείς υπόψιν του πως ποτάμι δεν υπήρχε.

Οι κάτοικοι του μικρού χωριού δεν το είχαν δει ποτέ, αν και τις κρύες νύχτες του χειμώνα που η φαντασία οργίαζε γύρω από τα αναμμένα τζάκια και τις πυρωμένες σόμπες, θα έπαιρναν όρκο πως άκουγαν το κελάρυσμά του.

Λίγο έξω από το χωριό, χτισμένο μέσα στα δέντρα, δίπλα στις όχθες του ανύπαρκτου ποταμιού, ένα μικρό, μοναχικό σπιτάκι φιλοξενούσε την μοναδική κάτοικο του χωριού που μπορούσε, όχι μόνο να το βλέπει και να το ακούει, αλλά και να του μιλάει.

Φόρτωνε εκείνη με τους καημούς της τα νερά, κι άφηνε τα λόγια της να ακουμπήσουν πάνω τους, χάρτινες βαρκούλες, να αρμενίσουν ως τη θάλασσα.

Κάποιες φορές όμως, εκτός απ' τα λόγια-βαρκούλες που ήταν αμφίβολο αν θα έφταναν ποτέ στον προορισμό τους, έτσι ελαφριά σαν αερικά που ήταν, έπαιρνε ένα μπουκάλι, έκρυβε μέσα του ένα γράμμα, τα ίδια λόγια κάθε φορά, οι ίδιες πονεμένες αράδες χαραγμένες άτσαλα πάνω στο χαρτί, έβαζε συντροφιά του ένα αγριολούλουδο, το σφράγιζε καλά με κερί, κι αφού το φιλούσε τρυφερά, το άφηνε απαλά στα νερά του ποταμού.

Στέκονταν και το παρακολουθούσε, ώσπου χάνονταν από τα μάτια της και μόνο τότε αναστέναζε κι άφηνε να της ξεφύγει ένα δάκρυ.

Ένα μόνο, που το έσβηνε γρήγορα από πάνω της τρίβοντας το μάγουλο με μια ανυπόμονη κίνηση. 

Ύστερα γυρνούσε στο σπίτι να καταπιαστεί με οτιδήποτε θα την έκανε να ξεχαστεί έστω για λίγο.

Τώρα πως έγινε κι ένα μπουκάλι μυστικά που έπεσε κάποτε σε ένα ποτάμι που δεν υπήρχε, έφτασε στα χέρια μου, ή για να ακριβολογήσω στα πόδια μου, εκεί δηλαδή που το άφησε το κύμα καθώς έμπαινα στη θάλασσα του τόπου που ήθελα πάντα να επισκεφτώ, έτσι, μόνο και μόνο γιατί έμπαινε συχνά στα όνειρά μου και με ξεσήκωνε, είναι μέγα μυστήριο.

Μην πιστεύοντας στα μάτια μου, επιχείρησα να το ανοίξω, αλλά καθώς δεν είχα τίποτα πιο αιχμηρό πρόχειρο εκτός από τα νύχια μου, στάθηκε αδύνατον. Το έριξα στην τσάντα μου και το ξέχασα ως το βράδυ που γύρισα στο ξενοδοχείο και την άδειασα. Μ' ένα ψαλιδάκι σκάλισα με προσοχή το κερί ώσπου κατόρθωσα να το βγάλω.

Το μπουκάλι άνοιξε.

Μέσα του ένα γράμμα κι ένα χμμμ...σκουπιδάκι; 

Όχι, δεν ήταν σκουπιδάκι, ήταν λουλούδι. Ένα μικρό ανθάκι. "Μη με λησμόνει", σκέφτηκα, όχι γιατί το αναγνώρισα, αλλά γιατί έμοιαζε τόσο ταιριαστό με την περίσταση. Λαχταρούσα να είναι αυτό το "σκουπιδάκι" ένα ανθάκι από το φυτό που δε θέλει με τίποτα και ποτέ να ξεχαστεί.

Άνοιξα το γράμμα κι ο κόσμος άλλαξε.

Το γράμμα προορίζονταν για μένα και ήταν από τη μητέρα μου, καθώς έλεγε. Το όνομά μου γραμμένο καθαρά και όλη μου η ζωή να γκρεμίζεται μεμιάς, ενώ μια άλλη πάσχιζε να δημιουργηθεί πάνω στα συντρίμμια της παλιάς.

Η οικογένεια που δεν είχα, η μάνα που δε γνώρισα, όλα κλεισμένα σε ένα μπουκάλι. 

Και στο πίσω μέρος του χαρτιού ένα σχεδιάγραμμα με το όνομα ενός χωριού. Μολυβιές έδειχναν το ποτάμι να κυλάει κοντά στο χωριό και λίγο πιο πάνω, στην άκρη του, δέντρα κι ένα σπιτάκι τόσο δα να με περιμένει.

Μια ασαφής διεύθυνση, ένας σίγουρος προορισμός.

Πριν καν ξημερώσει η μακρύτερη νύχτα που έζησα ποτέ, μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα για την πιο μυστήρια διαδρομή, ακολουθώντας τα ίχνη ενός χωριού που δε γνώριζα, αλλά γρήγορα έμαθα, ρίχνοντας μια ματιά στα έντυπα του ξενοδοχείου, πως ήταν αρκετά κοντά σ' αυτό που βρισκόμουν για τις διακοπές μου.

Πάρκαρα στη μικρή πλατεία του, με τη μέρα να παίρνει μόλις να χαράζει και μελέτησα άλλη μια φορά το σκίτσο. 

Όσο κι αν κοίταζα γύρω μου, ποτάμι δεν έβλεπα, συνέχισα όμως προς την κατεύθυνση που πίστευα πως έδειχνε ο αλλόκοτος χάρτης του σκίτσου.

Ο δρόμος με έβγαζε από το χωριό, όταν μια σιγανή βροχή άρχισε να πέφτει και να παραμορφώνει τη θέα, τόσο που νόμιζα πως  με γελούν τα μάτια μου, όταν το σκίτσο ζωντάνεψε ξαφνικά μπροστά μου. 

Να τα δέντρα, αχ! να και το σπιτάκι, αλλά πού είναι το ποτάμι; Στη θέση που θα έπρεπε να κυλάει ήταν μόνο ο δρόμος που με είχε φέρει ως εδώ. Βγήκα από το αυτοκίνητο χωρίς καν να το καταλάβω και κατευθύνθηκα προς το τόσο γνώριμο, (από το σκίτσο, από αλλού; ποιος ξέρει;) σπίτι. 

Όταν κόντευα να φτάσω, ένα βουητό με έκανε να στρέψω το κεφάλι. Μόλις που πρόλαβα να δω το αυτοκίνητο να χάνεται καθώς το ποτάμι βούιζε και κυλούσε με ασυγκράτητη ορμή πίσω μου, εκεί που λίγο πριν ήταν μόνο άσφαλτος.

Μια σκέψη ανέτειλε στο μυαλό μου και την καλοδέχτηκα. Ναι, πάνω στα συντρίμμια της παλιάς μου ζωής θα χτίζονταν η νέα.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα συνέχιζα αυτό που είχα αρχίσει σε ένα άλλο, μακρινό, σχεδόν ξεχασμένου, όσο ξεχασμένο ήταν πια και το αυτοκίνητο που με είχε φέρει ως εδώ.

Όσο ξεχασμένη γίνονταν δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο η παλιά μου ζωή.

Σαν να ζούσα από πάντα εκεί, άνοιξα την αυλόπορτα. Η μάνα μου σκουπίζοντας τα χέρια στην ποδιά της, έτρεχε να με προϋπαντήσει.

Επιτέλους γύριζα σπίτι.

Το αυτοκίνητο βρέθηκε σε έναν δρόμο ερημικό, όταν κάποιοι φίλοι ανησύχησαν από την απουσία μου, ενώ οι βαρύγδουποι τίτλοι των εφημερίδων πάλευαν καιρό να ρίξουν φως στην "πιο περίεργη εξαφάνιση" του κόσμου.

"Εσείς; θα μου πείτε μια ιστορία;" ρωτάει η Ελένη από το "Καρυδότσουφλο"  και μας δίνει τη μαγική φωτογραφία που τράβηξε, ως πηγή έμπνευσης.
Μια φωτογραφία που θα μπορούσε να διηγηθεί δεκάδες παραμύθια. 
Για το δρόμο των παραμυθιών ξεκίνησα κι εγώ, μα άφησα το περίεργο ποτάμι, που δεν είναι παρά ένας δρόμος, να με παρασύρει στο μυστήριο.

Με παφλασμούς που δεν υπάρχουν, έφτιαξα μια ιστορία που δεν υπάρχει.

Ελένη μου σε ευχαριστώ για την έμπνευση!

Sail away like a snail...Snail Away?

                                  

Το "Orinoco Flow" είναι ένα τραγούδι που αγαπώ πολύ. 

Το ακούω συχνά και το ακούω δυνατά όταν οδηγώ.

Η μουσική του με ταξιδεύει και τα λόγια του μου δημιουργούν άπειρες εικόνες.

Ο ρυθμός του ο ίδιος άλλωστε δίνει μια αίσθηση διαρκής κίνησης. 

Νιώθω να αφήνομαι στα αλήθεια να με παρασύρει η ροή του Ορινόκο. 

Κι εμπιστεύομαι κύματα αγνώστων θαλασσών, για να με βγάλουν σε μέρη που δεν έχω πάει, σε μέρη που δεν έχω δει.

Και όσο το μυαλό κινείται μελωδικά σε εξωτικά ταξίδια, τόσο νιώθω να εγκλωβίζομαι σε ρυθμούς αργούς, που δεν είναι αργοί, κάθε άλλο, το αντίθετο μάλιστα.

Είναι εξοντωτικοί, κι επειδή είναι ακριβώς έτσι, όλα όσα μου αρέσει να κάνω, ή θα ήθελα να κάνω μένουν όλο και πιο πίσω.

Παλεύω με τον χρόνο και χάνω. 

Γίνομαι ένα γιγάντιο σαλιγκάρι που σέρνει αργά τις επιθυμίες του μέσα στη μέρα. 

Κι έτσι από μέρα σε μέρα το μόνο που αφήνει πίσω του που να τις μαρτυρά είναι μια ασημένια κλωστή. 

Αυτή που δένει όλες τις μέρες μεταξύ τους και τυλίγει το χρόνο τόσο σφιχτά, που καμιά χαραμάδα δε μένει για να μπει εκείνο το κύμα που θα με σπρώξει σε μιαν άγνωστη ακτή, ή έστω να ακουστεί για λίγο ο παφλασμός του Ορινόκο, ή ενός άλλου ποταμού, σαν μια κρυφή υπόσχεση για άλλα, αληθινά ταξίδια.

Μπορεί σε λίγες μέρες όλα να αλλάξουν, μπορεί και όχι.

Το σίγουρο είναι πως έστω και με τους δικούς του αργούς ρυθμούς το σαλιγκάρι κινείται προς κάθε κατεύθυνση αφήνοντας τα ίχνη του, και αν και σαλιγκάρι, έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στον ουρανό και όλο προσπαθεί να τον φτάσει.

Όνειρό του να ξετυλίξει την ασημένια κλωστή από το χρόνο και να την απλώσει ως αυτόν. Και πάνω της να καρφιτσώσει όλα του τα όνειρα να τα δει ο ήλιος που κάποτε θα βγει, γιατί δεν μπορεί, να δεις που ακόμα και η βροχή που πέφτει ασταμάτητα εδώ και μέρες θα βαρεθεί το ίδιο της το μοιρολόι και θα πάψει.

Έτσι για να βγουν τα σαλιγκάρια να αρμενίσουν! 

Με αργούς ρυθμούς λοιπόν παρέλαβα και τα δώρα της αγαπημένης Αλεξάνδρας από το abuttononthemoon και με ακόμα πιο αργούς τα φέρνω εδώ για να την ευχαριστήσω ολόψυχα!

Η Αλεξάνδρα είχε και μια ιδέα που πολύ μου άρεσε!

Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη την ονόμασε κι εδώ μπορείτε να ενημερωθείτε και αν το επιθυμείτε να δηλώσετε συμμετοχή!

Ιδέα καταπληκτική είχε και η Μαριλένα από το marilenaspotofart και μάλιστα την έκανε πράξη, αφού έκανε ήδη την αρχή ενός συλλογικού διηγήματος με τον τίτλο "Το κόκκινο νυφικό".

Ενώ η Τζίνα από το "Εικόνες και ψίθυροι" φιλοξενεί το οδοιπορικό μου στο "Μέγα Σπήλαιο" και την ευχαριστώ θερμά γι' αυτό!

Χιονόπτωση

"...Εδώ δε χιονίζει ποτέ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρακαλούσα κάθε χειμώνα να χιονίσει για να παίξουμε χιονοπόλεμο και να φτιάξουμε χιονάνθρωπο, αλλά η μάνα μου με κοίταζε σαν να ήμουν χαζό.

Δεν ξέρεις παιδάκι μου από χιόνια, έλεγε και πράγματι δεν ήξερα.

Ούτε τώρα ξέρω πολλά. Ζω στον κάμπο.

Έχουμε λίμνες, έχουμε ποτάμια, έχουμε υγρασία, έχουμε βουνά γύρω γύρω να θαυμάζουμε από μακριά τις χιονοσκέπαστες κορφές τους, αλλά χιόνι δεν έχουμε..."

Αυτά έγραφα μεταξύ άλλων το 2012, με τον κρύο τίτλο "Ομίχλη, κρύο και χιόνια από το παρελθόν" και τα αναδημοσίευσα πέρυσι τον Ιανουάριο εμπλουτίζοντάς τα με λίγες ακόμα λεπτομέρειες, στο "Η Χιονούλα και άλλες αναμνήσεις", όπου μια νιφάδα, καθόλου τυχαία, η Χιονούλα με τ΄όνομα, στροβιλίζονταν όλο χάρη.

Ποια είναι όμως η Χιονούλα και τι σχέση έχει με την Αριάδνη;

Μα πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. 

Η Αριάδνη, είναι η κόρη μου και είχε παίξει με μεγάλη επιτυχία τη Χιονούλα στα προνήπια.

Πού να φανταζόμασταν όμως, πως με το ίδιο όνομα θα κυκλοφορούσε χρόνια μετά μια άλλη Αριάδνη, αυτή που σκέπασε την Ελλάδα με χιόνια, άπειρα προβλήματα και αξεπέραστες δυσκολίες;

Τα προβλήματα τα γνωρίζουμε όλοι, οπότε δε θα τα αναλύσω εδώ. Μακάρι να ξεπεραστούν γρήγορα για να σταματήσουν να υποφέρουν οι άνθρωποι που υποφέρουν. 

Εδώ είμαστε μάλλον πιο τυχεροί, γιατί αν εξαιρέσουμε το κρύο, που με χιόνι, ή χωρίς χιόνι ήδη το υπομέναμε, ιδιαίτερα προβλήματα δεν είχαμε.

Στο Αγρίνιο το έστρωσε κανονικά, αλλά αυτό ήταν όλο.

Όταν άρχισε να χιονίζει, χάρηκα πολύ και μάλλον η χαρά του χιονιού ήταν μεταδοτική, γιατί μην πιστεύοντας στα μάτια μας, κοιταζόμασταν γνωστοί και άγνωστοι και χαμογελούσαμε λέγοντας..."όλο και πυκνώνει, να δείτε που θα το στρώσει".  

Αργότερα το απόγευμα από τον Αράκυνθο, φωτογράφισα το Αγρίνιο τυλιγμένο στον χιονόκαιρο, με τον ήλιο να καταφέρνει κάπου κάπου να τρυπάει τα σύννεφα, για να στείλει στη λίμνη Λυσιμαχία χαιρετίσματα με μια ακτίδα.

Οι τέσσερις πρώτες φωτογραφίες είναι από τον Αράκυνθο και οι άλλες τέσσερις από το Αγρίνιο.

Και για την ιστορία, η μέρα που χιόνισε για άλλη μια σπάνια φορά και στο Αγρίνιο,  ήταν το Σάββατο στις 7 Ιανουαρίου  του 2017.

Δεν είναι κάθε μέρα του Άι Γιαννιού λένε, μα εκείνη τη μέρα ήταν!

Το δέντρο της γης και οι καλικάντζαροι

Σύμφωνα πάντα με την παράδοση, σήμερα οι καλικάντζαροι επιστρέφουν στα έγκατα της γης και πιάνουν να πριονίζουν από την αρχή το δέντρο που τη στηρίζει, το οποίο στο μεταξύ, όσο οι καλικάντζαροι ήταν εδώ δηλαδή ανακατεύοντας και μαγαρίζοντας, ανάρρωσε από τα παλιά πριονίσματα και ξανάνιωσε.

Ένα δέντρο γερό και δυνατό, άλλο να μας το λένε, κι άλλο να το βλέπουμε. Τύφλα να έχει ο Άτλαντας μπροστά του.

Αυτά λέει η παράδοση πάνω κάτω, αλλά είναι μακριά νυχτωμένη. 

Οι καλικάντζαροι μένουν εδώ όλο το χρόνο και μάλιστα όχι μόνο δε χώνονται στη γη, αλλά σκαρφαλώνουν ψηλά, και δεν το κάνουν για να μας βλέπουν καλύτερα.

Και κάπως έτσι, εν μέσω καλικαντζαρέων και λοιπόν στοιχειών, φυσικών ή άλλων καταστροφών, Θεέ μου φύλαγε δηλαδή, καλούμαστε να τη βγάλουμε καθαρή και το σωτήριον έτος 2017.

Μπορεί το δέντρο της  φωτογραφίας  να δείχνει εκ πρώτης  όψεως  πως  έχει παραδοθεί στην όποια μοίρα του, έτσι όπως  σηκώνει χέρια-κλαδιά ψηλά, αλλά ακόμα και τα φαινόμενα απατούν. Κυρίως  αυτά.

Το δέντρο έχει στήσει έναν προκλητικό χορό και όχι αυτόν του Ζαλόγγου, κοροϊδεύοντας  όσους  θέλουν να το εξοντώσουν, με την ελπίδα να εξοντωθούν πρώτοι. 

Και να εξοντωθούν γρήγορα.

Και με αυτό το μήνυμα "αγάπης" για κάθε εχθρό μας , κάνω ποδαρικό εδώ και σας  εύχομαι μια πολύ καλή χρονιά με υγεία!