Παίζοντας με τις λέξεις #3, η έναρξη!

Ήρθε η ώρα για το 3ο "Παίζοντας με τις λέξεις" που θα είναι και το μοναδικό του καλοκαιριού.

Το επόμενο παιχνίδι θα είναι πια φθινοπωρινό και θα έρθει με τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη. 

Ακόμα κι αν τα πρωτοβρόχια αργήσουν, το παιχνίδι θα είναι εδώ!

Οι λέξεις μας δόθηκαν σε συνεργασία με τη νικήτρια του προηγούμενου παιχνιδιού Μαρία Κανελλάκη από το blog  toapagio κι εμένα.

Και είναι οι ακόλουθες: ποδήλατο, φύλλο, ακροκέραμο, χάραμα, έγνοια.

Αυτές τις λέξεις θα ενσωματώσουμε στα κείμενά μας.

Μπορούμε να γράψουμε ό, τι θέλουμε: ιστορίες, ποιήματα, κειμενάκια, ευθυμογραφήματα, παραμύθια...δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ως προς το είδος.

Όροι συμμετοχής στο παιχνίδι των λέξεων:

1. Οι 5 λέξεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε οποιαδήποτε μορφή τους, ονομαστική, γενική, αιτιατική, κλητική, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν μορφή, οπότε υποκοριστικά και παράγωγα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται.

Δεν μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως κύρια ονόματα.

Όσοι θέλετε να συμμετέχετε, θα μπορείτε να στέλνετε τις δημιουργίες σας, που θα συνοδεύονται από μια φωτογραφία στο mail μου,  almikr@gmail.com

Μπορείτε να γράφετε όπου σας βολεύει, αλλά θα σας παρακαλούσα όταν τις στέλνετε να τις κάνετε copy-paste στο mail και όχι επισύναψη, για να είναι εύκολη η μεταφορά τους στη συνέχεια.

Καλό θα ήταν να είναι γραμμένες με κόκκινο χρώμα οι 5 λέξεις, για να ξεχωρίζουν αμέσως.

2.  Τα κείμενα ας φροντίσουμε να είναι μικρά περίπου 400 λέξεις. 

Δεν θα γίνονται δεκτά κείμενα που υπερβαίνουν τις 500 λέξεις. 

3. Μπορείτε να στείλετε μέχρι 2 συμμετοχές.

4. Όταν λήγει η προθεσμία, τα κείμενα θα αναρτώνται εδώ ανώνυμα και αριθμημένα σύμφωνα με τη σειρά αποστολής τους στο mail.

Πώς θα γίνεται η βαθμολόγηση;

Κάθε επισκέπτης του blog, ανεξάρτητα αν συμμετέχει  ή όχι στο παιχνίδι, θα έχει δικαίωμα να βαθμολογήσει τρεις (3) δημιουργίες με τους βαθμούς 3, 2  και 1 .

Το μόνο που απαιτείται είναι να μην είναι ανώνυμος, για να μπορεί να διασφαλιστεί έτσι η αξιοπιστία του παιχνιδιού.

Εννοείται φυσικά πως κρατάμε την ιστορία μας κρυφή και δεν προτρέπουμε φίλους και γνωστούς να την βαθμολογήσουν.

  Ο βαθμός 3 θα δίνεται στην καλύτερη , κατά την άποψή σας δημιουργία, ο βαθμός 2 στην επόμενη της προτίμησής σας  και ο βαθμός 1 στην τρίτη κατά σειρά προτίμησής  σας.

Μπορείτε να στέλνετε από τώρα τις ιστορίες σας, ως τις 7 το απόγευμα  της Παρασκευής 19 Ιουνίου.

Καλή επιτυχία σε όλους και καλές εμπνεύσεις!

Η μέρα της μαρμότας

Θυμάστε την ταινία "Η μέρα της Μαρμότας; 
Ήταν εκείνη που ο πρωταγωνιστής της είχε παγιδευτεί στο χρόνο και ζούσε την ίδια μέρα ξανά και ξανά.

Δεν ξέρω αν θα παγιδευτώ στη σημερινή (ελπίζω όχι, είναι και Πέμπτη, να ήταν καμιά Κυριακή το συζητούσα), αλλά παγιδεύτηκα, ή καλύτερα μπλέχτηκα στα ροζ.

Μα να μην ξέρω ποια φωτογραφία να διαλέξω;

Και ήταν κι άλλες υποψήφιες, ροζουλί και γλυκές, όλες τριανταφυλλένιες, αλλά είπα να δείξω αυτοσυγκράτηση και να σταματήσω στις τρεις.

Και κάποια στιγμή σήμερα πρέπει να διαλέξω μία.

Μπορείτε σας παρακαλώ να βοηθήσετε;

Εσείς ποια θα διαλέγατε;

Thursday 28: Pink

Thursday 28: Pink

Thursday 28: Pink

Διάβασα εδώ και καιρό μια έρευνα για τα βιβλία που παραμένουν αδιάβαστα. Και στην πρώτη θέση φιγουράριζε το "Fifty Shades of Grey"...

Μπορεί να πούλησε τρελά, αλλά οι περισσότεροι λέει δε διάβασαν πάνω από λίγες σελίδες και το εγκατέλειψαν.

Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ λοιπόν, πώς στην ευχή πουλήθηκαν και τα άλλα δυο της τριλογίας;  
Άκρη δε βγάζω!

Μάλλον τα αγόρασαν για να τα κάνουν σετ.
Δεν υπάρχει άλλη (λογική) εξήγηση!

Καμιά σχέση πάντως η παραπάνω πληροφορία με το βιβλίο της παρακάτω φωτογραφίας.

Απλά τώρα τη θυμήθηκα!
Κι επειδή δε θυμάμαι (είναι και πρωί) άλλες άχρηστες πληροφορίες, σας αφήνω συντροφιά με τις φωτογραφίες και σας εύχομαι να έχετε μια όμορφη μέρα!

Wednesday 27: Borrowed

Tuesday 26: Daily ritual (theirs daily ritual)

Monday 25: Lucky

Sunday 24: Rule of thirds

Saturday 23: Good times

Friday 22: Weather

Thursday 21: In a drawer

Wednesday 20: Equal

Tuesday 19: My mood today 

Σημείωση: Η ταινία "Η μέρα της Μαρμότας", μας έκανε γνωστό κι ένα μάλλον περίεργο έθιμο της Αμερικής κατά το οποίο η μαρμότα που είναι ένα είδος σκίουρου, προβλέπει αν θα είναι μακρύς ο χειμώνας, ή αν θα τελειώσει σύντομα.

 Αν λοιπόν στις 2 Φεβρουαρίου η μαρμότα βγει καμαρωτή καμαρωτή από τη φωλιά της και δει τη σκιά της (που σημαίνει πως η μέρα είναι ηλιόλουστη) και ξαναμπεί στη φωλιά, τότε ο χειμώνας θα κρατήσει ακόμα κάμποσες εβδομάδες!

Γιατί;

(Γιατί;) Ολιγόλεκτο Νο2

Με πυκνό φράχτη κλαδιών κρύβει ο ουρανός τη γύμνια του. 

Μάταια το βλέμμα του λαβωμένου παιδιού, 

αναζητάει εκείνο του Θεού. 

Χαμένος εκείνος στον ουρανό του.

(Πετώντας) Ολιγόλεκτο Νο6 

"Σ' αγαπάω" φώναξες και οι λέξεις σου ως τα κλαδιά πέταξαν. 

Στον άνεμο λικνίστηκαν και τραγούδησαν με τα πουλιά πριν φωλιάσουν μέσα μου για πάντα!

Η φωτογραφία των κλαδιών είναι της Μαρίας Νι από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

Δική της είναι και η ιδέα να δημιουργηθεί ένα νέο δρώμενο στο οποίο θα συμμετέχουμε με ολιγόλεκτα.

Με 25 λέξεις μας ζήτησε η Μαρία Νι να γράψουμε όσα η εικόνα μας "είπε".

Και μας "είπε" τόσα πολλά η εικόνα!

Προσωπικά χρησιμοποίησα και τις 25 λέξεις για το καθένα από τα ολιγόλεκτά μου που συμμετείχαν.

Τίτλο δεν είχαν στο διαγωνισμό.

Τώρα έχουν!

Θέλω να σταθώ λίγο στο πρώτο.

Στο "γιατί" μου που είναι "γιατί" των περισσότερων από μας!

Συνηθίζουμε να λέμε πως ο Θεός όλα τα βλέπει και ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Σαν αγκάθι στέκεται αυτό μέσα μου και με γρατζουνάει.

Με πληγώνει πολύ.

Με πληγώνει τόσο, όσο η εικόνα των πεινασμένων παιδιών (σε έναν πλανήτη που πετάει συνεχώς τρόφιμα).

Με πληγώνει όσο η εικόνα των ξεσπιτωμένων παιδιών (σε έναν πλανήτη που σφάζεται για συμφέροντα).

Με πληγώνει ο φόβος των παιδιών από τις εμπόλεμες ζώνες που σηκώνουν τα χέρια μπροστά στο φακό, γιατί νομίζουν πως είναι όπλο, ή εκείνων που θαλασσοπνίγονται για να ξεφύγουν από τη φρίκη.

Άραγε, τα παιδιά πόσο υπεύθυνα είναι για τις πράξεις των μεγάλων και γιατί πάντα είναι αυτά που πληρώνουν το τίμημα, ενώ είναι τελείως αθώα;

Και ο Θεός πού είναι; 

Χαμένος στον ουρανό του;

Λίγο πριν δημοσιεύσω, είδα την ανάρτηση της Δάφνης Χρονοπούλου.

Γράφει η Δάφνη...

"Δεν ξέρω πόσοι αντέχουν να δουν το μικροσκοπικό άδειο σωσίβιο, στο μέγεθος της κούκλας που σώθηκε- ενώ το παιδί χάθηκε στη θάλασσα. Ο Eric Kempson κλαίει καθώς βιντεοσκοπεί. Αποφεύγει να δείχνει ανθρώπους, τη δυστυχία όμως τη βλέπουμε και στα συντρίμμια."

Read more: http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2015/05/blog-post_26.html#ixzz3bH3CrGa2

Και στο μυαλό μου καρφώνονται τα λόγια του Eric Kempson που αναρωτιέται αυτά που αναρωτιέμαι κι εγώ, αυτά που αναρωτιέστε κι εσείς και τα λόγια του  αντιλαλούν τον πόνο όλων μας..

"It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...It's not the children' s fault...

Η Αθήνα από ψηλά

Η πόλη από ψηλά κρύβει με επιμέλεια τις αγωνίες της, τους φόβους της, αλλά και τις χάρες της.

Μοιάζει να απλώνεται απέραντη και γαλήνια.

Δε φτάνουν ως εδώ οι φωνές και τα κορναρίσματα.

Ο θυμός, η αγάπη, το μίσος, ο έρωτας, η οργή, η ελπίδα, αλλά και πόσα ακόμα, τακτοποιούνται ήσυχα ήσυχα και κρύβονται στους δρόμους, στα πάρκα, στις πλατείες και στα σπίτια.

Στα σπίτια που μοιάζουν με άδεια κοχύλια που ξέβρασαν στην ακτή δυνατά κύματα κι έμειναν έτσι να στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο.

Κι όμως, ετούτα τα κοχύλια έχουν ζωή.

Εκατομμύρια ιστορίες τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές ξετυλίγονται αδιάκοπα, μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό, δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο.

Όλα αλλάζουν συνεχώς στην καρδιά της, ενώ η όψη της μένει σχεδόν η ίδια!

 Με τον φρουρό της απέραντης πόλης, πήρα μέρος στο "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι από το blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

Ευχαριστώ πολύ όσους ξεχώρισαν το φρουρό μου, αλλά και τη Μαρία για τη φιλοξενία της!

Φρουρός της απέραντης πόλης

Εσείς τι βλέπετε από ψηλά;

Μπορείτε να το δείξετε με μια ανάρτηση για να ξεκινήσει ένα ακόμα Life Images;

Οι φίλοι μου

Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι μαύρα πουλιά.

Είναι μαύρα, άσπρα, ασπρόμαυρα σκυλιά.

Έχω φίλους και σε άλλα χρώματα, αλλά λένε πως δεν μπορώ να τα δω.

Τα χρώματα, όχι τα σκυλιά!

Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, διαπιστώνω πως οι σχέσεις μου μεγαλώνουν και ωριμάζουν κι αυτές.

Δεν είμαι πια το "κακομαθημένο" κουτάβι, που τα ήθελε όλα δικά του.

Είμαι ένας όμορφος, πανέξυπνος σκύλος που τα θέλει όλα δικά του (αλλά το κρύβει καλά).

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη κατ' οίκον επίσκεψη που δέχτηκα από μεγαλύτερο φίλο, όταν ήμουν ακόμα μια σταλιά, και τι καλά φέρθηκα!

Όχι να το παινευτώ, αλλά το savoir vivre το παίζω στα δάχτυλα!

Αν δεν είχα γεννηθεί σκύλος, θα μπορούσα να είμαι ο Ζαμπούνης (μακριά από μας).

Κι εκείνη τη μέρα ήμουν ευγενέστατος μέχρι παρεξηγήσεως.

Όσο παίζαμε στον κήπο, όλα ήταν μια χαρά.

Τα θεματάκια μας ξεκίνησαν όταν μπήκαμε στο σπίτι και από τη στιγμή που είδα ένα μπολ με νερό να ξεφυτρώνει από το πουθενά δίπλα στο δικό μου, στο οποίο είχα πέσει εννοείται με τα μούτρα, όπως προστάζει και το savoir vivre που λέγαμε!

Κάνει να πιει εκείνος, αλλά σαν καλός οικοδεσπότης, έπρεπε νομίζω να δοκιμάσω πρώτος.

Αφήνω το δικό μου και πίνω από το δικό του.

Και τι έκανε εκείνος; Άρχισε να πίνει από το δικό μου.

Αφήνω το δικό του κι επιστρέφω στο δικό μου.

Έπινα γρήγορα, σχεδόν έσπασα όλα τα ρεκόρ, ελέγχοντας ταυτόχρονα με την άκρη του ματιού μου τους δικούς του (αργούς) χρόνους.

Τελικά αυτός ξεδίψασε γρήγορα και όταν απομακρύνθηκε, έχασα κάθε ενδιαφέρον για το νερό, για τα μπολ, για τη ζωή!

Έμεινα λίγο ακόμα, για να αποδείξω πως στα αλήθεια διψούσα όσο έδειχνα, και μετά παίρνοντας το πιο άνετο και φιλόξενο ύφος που είχα πρόχειρο, κατευθύνθηκα προς το κρεβάτι μου!

Ακολουθεί "Το σοκ", όταν διαπιστώνω πως η μικρή χρονοτριβή με το νερό μου στοίχισε το κρεβάτι μου, το οποίο ήταν πια κατειλημμένο!

Περιμένω λίγο να ξεφυτρώσει δίπλα του ένα δεύτερο, για να του κάνω λίγο ακόμα δύσκολη τη ζωή, αλλά δε γίνεται τίποτα.

Έτσι αποφασίζω να διεκδικήσω όσα μου ανήκουν (κρεβάτι, κουβέρτα κι ένα κόκαλο που είχα μέσα) με δημοκρατικές διαδικασίες. 

Στο τσακ σας λέω να έρθουμε στα πόδια.

Τότε σαν από μηχανής θεός η αγαπημένη μου, φέρνει δυο ολοκαίνουρια κόκαλα.

Δίνει το ένα σε εκείνον, ή έστω προσπαθεί.

Μα πρώτα σε εκείνον; αναρωτιέμαι, καθώς την κοιτάζω όλο απορία και σαν αστραπή ορμάω και το αρπάζω.

Εκείνη κάτι μου είπε, αλλά δεν έδωσα σημασία, γιατί βιαζόμουν να βουτήξω όλο χαρά στο δικό μου κρεβάτι με το δικό μου κόκαλο.

Όταν ξανασήκωσα τα μάτια περιχαρής που όλα πια ήταν όπως έπρεπε να είναι, βλέπω να ετοιμάζεται να του δώσει το άλλο κόκαλο.

Πετάγομαι πάνω, το αρπάζω και τρέχω να το κρύψω.

Μέχρι να καταλάβουν οι άλλοι τι έγινε, είχα ξαναγυρίσει στο κρεβάτι μου, είχα βολευτεί και σχεδόν θα χαμογελούσα, αν δεν έβλεπα τα βλέμματά τους.

Κάτι δεν είχα κάνει καλά. Μήπως δεν ήμουν αρκετά γρήγορος;

Μπορώ και γρηγορότερα γάβγισα, όταν την είδα να εμφανίζει άλλο ένα κόκαλο.

Και τότε έγινε αυτό που άλλος σκύλος να μη ζήσει.

Με φώναξε!!

Κι έτσι όπως είχα μισοσηκωθεί για να κάνω την κίνηση που όλοι θα θαύμαζαν, κάθισα πάλι κάτω κι αναρωτιόμουν τι έγινε.

Κάποτε βαρέθηκα να αναρωτιέμαι και σηκώθηκα σα να μην έτρεχε τίποτα.

Αλλά κάτι έτρεχε. Και με ταχύτητες ασύλληπτες!

Είχα δυο κόκαλα, τρία με το παλιό και κανενός την προσοχή.

Όλοι κανάκευαν τον άλλο.

Έτσι την επόμενη φορά που ο φίλος μου δοκίμασε το κρεβάτι μου τον άφησα. 

Κι έκανα τα στραβά μάτια όταν ήπιε κατά λάθος(;) από το δικό μου μπολ.

Και κάπως έτσι έμαθα πως ακόμα και τα κουτάβια παύουν να δείχνουν χαριτωμένα όταν τα θέλουν όλα δικά τους.

Κι από τότε προσποιούμαι πως δεν με πειράζει όταν κάποιος άλλος "κλέβει" την προσοχή και τα "δικά" μου.

Το σκέφτομαι όμως.

Το σκέφτομαι πολύ!!

Μπρίκι

Μεταξύ άλλων και street art (WD)

 Θα σας μιλήσω για μια καταιγίδα που έφερε τα πάνω κάτω. 

Για την καρδιά κάτω από την Ακρόπολη και τη βόλτα στα χιόνια.

 Την πόλη μου που ανατέλλει πίσω από τη λίμνη Λυσιμαχία και παίζει κρυφτό με τα δέντρα.

Για τα σοφά μάτια της γάτας. 

Θα ακούσουμε παλιούς δίσκους και θα αφήσουμε το σαλιγκάρι να μας ταξιδέψει σε μια παπαρούνα.

Θα σας μιλήσω με εικόνες. 

Εικόνες που πήραν τη θέση τους πριν και μετά το εντυπωσιακό γκράφιτι που με έκανε να ψάξω για το δημιουργό του.

Monday 18: Musical

Sunday 17: Home (my home is in the other side of lake)

Saturday 16: Clean (clean and fresh air - taken a month ago)

Friday 15: I found this...

Thursday 14: Heart

 O WD, γνωστός και ως Wild Drawing έχει γεννηθεί στο Μπαλί της Ινδονησίας και είναι απόφοιτος της σχολής Καλών Τεχνών στην Iνδονησία και της σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκη. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές  εκθέσεις και φεστιβάλ σε Ινδονησία, Ελλάδα, Ιταλία, Ελβετία, Γαλλία, Γερμανία, Μεγ.Βρετανία, Σουηδία, Δανία και Μάλτα. Η δράση του στο δρόμο ξεκινάει από το 2000.Τα τελευταία χρόνια ζει κι εργάζεται στην Αθήνα.

   Η τεχνική του περιλαμβάνει όλη τη γκάμα αυτoύ που συνηθίζουμε να αποκαλούμε street art. Από paste ups και stencils μέχρι installations και free hand murals, ενώ το κύριο μέσο που χρησιμοποιεί για τις τοιχογραφίες του είναι ένας συνδυασμός ρολού με sprey. Επιλέγει σημεία που είναι ήδη κατεστραμμένα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, και προσπαθεί πάντα να αλληλεπιδρά με το σημείο όπου εργάζεται - με τη χρήση διαφόρων στοιχείων που υπάρχουν σε αυτό - έτσι ώστε να υπάρχει αρμονία ανάμεσα στο έργο και το χώρο που αυτό δημιουργείται. Τα έργα του χαρακτηρίζονται από στοιχεία φωτορεαλισμού, επηρεασμένα από comics και graphic novels. 

Κοινωνικά φαινόμενα, life style, φύση, τέχνη συχνά αποτελούν πηγές έμπνευσής του.   

  

    Αυτό που αγαπάει στο δρόμο, στο Δημόσιο Χώρο γενικά, είναι η ελευθερία έκφρασης και το γεγονός ότι μπορεί να μοιραστεί τις σκέψεις του με πολύ περισσότερο κόσμο, με τον οποιοδήποτε περάσει - τυχαία ή σκόπιμα - μπροστά από ένα έργο του. Επίσης, ένα ακόμη πραγματικά πολύ ενδιαφέρον κομμάτι, είναι η επαφή που έχει με τους περαστικούς κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του έργου , όντας σε κοινή θέα, με όλα τα θετικά ή και τα αρνητικά που μπορεί να συνοδεύουν το γεγονός αυτό...Τέλος, μέσα από την τέχνη του μπορεί "μιλήσει" για το μεγάλο θέμα της επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου.

    Όλα αυτά, αντισταθμίζουν τον εφήμερο χαρακτήρα του έργου. Αν τον ενδιέφερε να κάνει έργα που να αντέχουν στο χρόνο, θα έκανε μόνο πίνακες.

     Πηγή: http://www.wdstreetart.com/

Wednesday 13: Hands

Και ανακάλυψα πως παλιότερα είχα φωτογραφίσει τουλάχιστον άλλο ένα έργο του ίδιου καλλιτέχνη.

Tuesday 12: Eyes

Monday 11:Upside-down (today's storm destroyed the roses)

Αλήθεια, εσάς σας αρέσουν τα γκράφιτι;

Οι καλές γλώσσες λένε....

Οι καλές γλώσσες λένε....

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μεγάλο δάσος, ζούσε μια γιαγιά.

Μπορεί να ήταν και η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας που είχε πια μεγαλώσει κι έκοψε μαχαίρι τις ανέμελες βόλτες στο δάσος για να κόβει λουλούδια, όταν παντρεύτηκε έναν τύπο που έφερνε λίγο στο λύκο των παιδικών της χρόνων. Μαύρη κι άραχνη η ζωή της, μα την πάτησε όταν την κάθισαν κάτω οι ψυχολόγοι μιας τηλεοπτικής εκπομπής και της εξήγησαν πως κακό δεν υπάρχει. Το έχαψε η καημένη, σκέφτηκε πως αυτή έφταιγε για όσα είχαν γίνει κι έπεσε με τα μούτρα στο επόμενο κακό που βρέθηκε στο δρόμο της.

Με τούτα και με κείνα, η  ταυτότητά της γιαγιάς χάθηκε μέσα στο χρόνο, που άλλαξε και τη ροή των παραμυθιών κι έφτασε ο λύκος να βελάζει με αγανάκτηση που του τα φόρτωναν τόσα χρόνια όλα.

Μα φυσικά κι έφταιγε η Κοκκινοσκουφίτσα λένε οι καλές γλώσσες, γιατί κακές γλώσσες δεν υπάρχουν. Πάντα μια Κοκκινοσκουφίτσα φταίει, επειδή προκαλεί. Όλοι οι άλλοι είναι αθώοι. Θύματα της ακόλαστης με τα κόκκινα.

Κι έτσι μονοκοντυλιά σβήστηκε το κακό από τον κόσμο μας, κι όταν παρ' ελπίδα κάνει την εμφάνισή του, πάντα φταίει μια Κοκκινοφορεσούσα που δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή στο μήκος της φούστας της, ή στην ώρα που πέρασε και νυχτώθηκε στο δάσος.

Ας γυρίσω όμως στο παρόν και στην άγνωστη γιαγιά που ούτε αυτή θυμόνταν πια από που κρατούσε η σκούφια της.

Είχε γίνει ένα με το δάσος και περιφέρονταν εδώ κι εκεί, μαζεύοντας μανιτάρια σαν αερικό.

Να σκεφτείτε δεν κατάφερναν να την εντοπίσουν ούτε οι φοροεισπράκτορες του παλατιού κι αυτοί ήταν μανούλες στο να τους ανακαλύπτουν όλους.

Ένα βράδυ, στο φτωχικό της καλυβάκι, η γιαγιά άναψε ένα κερί να βλέπει τα χάλια της  κι έπιασε να μοιρολογεί την τύχη της. Ένας ποντικός που της έκανε συντροφιά τα τελευταία χρόνια χοροπηδούσε εδώ κι εκεί κοροϊδεύοντάς την.

Η γιαγιά αναπήδησε όταν άκουσε ένα χτύπο στο τζάμι του παραθύρου. Ένας νεαρός, όμορφος σαν πρίγκιπας της έγνεφε.

Χαμογέλασε ζαλισμένη από την ομορφιά του. Ξέχασε τα χρόνια της και το μοιρολόι κι έπιασε να στρώνει τα μαλλιά της με νάζι. Άνοιξε την πόρτα κι ο νεαρός πισωπάτησε τρομαγμένος.

Του έπεσε το βιβλίο με τους χάρτες του δάσους που κρατούσε κι εκείνη έσκυψε να το πιάσει. Τα κόκαλά της διαμαρτυρήθηκαν όλα μαζί  κάνοντας μια σειρά από μεγαλόπρεπα κρακ...

Σηκώθηκε με πόνο κι έδειξε όλα της τα ούλα χαμογελώντας στον απρόσμενο επισκέπτη.

"Καλή μου γιαγιά της είπε εκείνος, μήπως μπορείτε να μου δείξετε το δρόμο για το παλάτι της ωραίας κοιμωμένης;

Έμαθα πως περιμένει ένα φιλί για να ξυπνήσει και να παντρευτεί.

Η μαμά λέει πως είναι ώρα να αποκατασταθώ πια."

"Πφφ...μαμάκιας μας βγήκε ο πρίγκιπας", σκέφτηκε η γιαγιά κι αποφάσισε πως ήταν λίγος για την κοιμωμένη. Τον έδιωξε άρον άρον προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή του παλατιού και κούτσα κούτσα, ανηφόρισε η ίδια για κει. Βλέπετε θυμήθηκε άξαφνα ποια ήταν...νύσταζε κιόλας...μα τόσα χρόνια ούτε ένας πρίγκιπας της προκοπής να μην εμφανιστεί;

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 2ο "Παίζοντας με τις λέξεις".

Σε έναν κόσμο που συνεχώς απομακρύνεται από το "Μια φορά κι έναν καιρό...", που το κακό δικαιολογείται και το καλό σημαδεύεται για αδυναμία, σε έναν κόσμο που σβήνει τις αόρατες γραμμές ανάμεσά τους και σταματάει να λυτρώνεται με το "Έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", ακόμα και σε αυτόν τον κόσμο τα παραμύθια πάντα θα βρίσκουν τη θέση τους.

Δείτε κι εδώ!

"Παίζοντας με τις λέξεις"...Bράβευση και αποτελέσματα 2ου παιχνιδιού

Παίξαμε πάλι με τις λέξεις και οι λέξεις οδήγησαν σε τόσο εμπνευσμένες ιστορίες και ποιήματα που ξεπέρασαν κάθε προσδοκία (μου).

Σας ευχαριστώ πολύ που τιμήσατε κι αυτή τη φορά το παιχνίδι μας, συμμετέχοντας, διαβάζοντας, βαθμολογώντας.
Με τις λέξεις τζάμι, φιλί, βιβλίο, κερί, αγανάκτηση, ήρθαν 16 υπέροχες εμπνεύσεις.
Στην πρώτη θέση (πολλά συντροφικά συγχαρητήρια) βρέθηκε η ιστορία "Το μανιφέστο της Εκάλης" με τη Maria Kanellaki  από το blog toapagio.blogspot.gr να κρατά το μεταξωτό λάβαρο μιας απρόσμενης "επανάστασης"!!!
Η Μαρία θα πάρει ένα συμβολικό δώρο και θα μας δώσει και τις πέντε λέξεις του επόμενου παιχνιδιού!
Επίσης η ιστορία της θα δημοσιευτεί στο επόμενο τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικού Ανθρώπων Έργα.

13. Το Mανιφέστο της Εκάλης

Σύντροφοι και συντρόφισσες της ηρωικής περιοχής μας, σας καλωσορίζω στην πρώτη μας αντιεξουσιαστική κινητοποίηση! Με ιδιαίτερη συγκίνηση διακρίνω ανάμεσα στο ακροατήριο, παλιούς συναγωνιστές απ’ το τένις κλαμπ, γόνους πολύπαθων εφοπλιστικών οικογενειών και ένδοξους πολιτικούς που συνθλίβονται σήμερα κάτω απ’ τις ερπύστριες του κομμουνιστικού θηρίου. Το παρών τους επίσης δίνουν διακεκριμένοι μαχητές της δημοσιογραφίας, αλλά και απλοί-ανώνυμοι πολίτες που υψώνουν τη γροθιά τους στο τυραννικό καθεστώς της ανάλγητης αντιελιτίστικης κυβέρνησης.

Τα μηνύματα που καταγράφονται καθημερινά απ’ τους σκληρά χειμαζόμενους συμπολίτες μας, προκαλούν αγανάκτηση κι ανησυχία. Πενταμελής οικογένεια στην περιοχή Δημοσιογραφικά, αδυνατεί να συντηρήσει το σκυρόδεμα στην εσωτερική τους πισίνα. Ηλικιωμένο ζευγάρι στην οδό Ρόδων, σιτίζεται αποκλειστικά με κατεψυγμένες καραβίδες και δευτεροκλασάτο χαβιάρι Σεβρούγκα, ενώ έχουν καταγραφεί και περιπτώσεις οικογενειών που δεν έχουν πρόσβαση σε Chardonnay Sauvignon Blanc!... Η τραγωδία συνεχίζεται με μαρτυρίες για λιποθυμίες παιδιών στο St Catherine's British Embassy school, για δραματική μείωση της κατανάλωσης αστακού, καθώς και για τραγικές περικοπές στις επανορθωτικές θεραπείες spa και ανόρθωσης γλουτών. Σήμερα το πρωί είχαμε επώνυμη καταγγελία από κάτοικο της περιοχής, που μας εξομολογήθηκε συντετριμμένος πως θα καταφύγει σε αίτηση επιδόματος για την επισκευή του πίσω θερμαινόμενου τζαμιού της Porche Cayenne.

Φίλες και φίλοι,
Ας σταθούμε αλληλέγγυοι στον συνάνθρωπο που ζει δίχως Φιλιππινέζα στη μεζονέτα του.
Στον εφοπλιστή που κινδυνεύει άμεσα απ’ την επερχόμενη ληστρική φορολόγηση.
Στον τέως υπουργό και συμπολίτη μας,  που αφιέρωσε τη ζωή του στον πολιτικό στίβο της χώρας και σήμερα αναγκάζεται να πουλάει βιβλία για να θρέψει την πολυμελή οικογένειά του, έχοντας άνεργη γυναίκα και μωρό παιδί.
Στην απλή, ανώνυμη Εκαλιώτισσα, που συνωστίζεται στα μπαζάρ επώνυμων ρούχων για μια Celia Kritharioti κι αντέχει στωικά το μαρτύριο του κεριού για την αποτρίχωση στο μπικίνι της, μην έχοντας πλέον τους οικονομικούς πόρους για μια στοιχειώδη θεραπεία λέιζερ.
Στα παιδιά που μεγαλώνουν ασφυκτικά, σ’ ένα περιβάλλον δίχως πριβέ πάρτι, δίχως ποδηλατοδρόμιο, με το γκαζόν ακούρευτο σε πολλά πάρκα και με το i-phone 5 ακόμα στις σάκες τους. Κι αυτό δίχως αναβάθμιση!...
 Στον ένδοξο δημοσιογράφο, τον αφανή εργάτη των συμφερόντων μας, που δίνει σκληρές μάχες στο μετερίζι της βαυαρικής ενημέρωσης.

Καλούμε όλους τους συμπολίτες να συμμετέχουν δυναμικά στην αυριανή κινητοποίηση, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης πέντε μηνών απ’ την κομμουνιστική επέλαση στην περιοχή μας.
Την εκδήλωση θα ανοίξει η συντρόφισσα Άννα Βίσση, που θα απαγγείλει στίχους απ’ την «Μεθυσμένη Πολιτεία» και μνημειώδη αποσπάσματα Καρβέλα και Ναταλίας Γερμανού.
Θα ακολουθήσει ανάγνωση του επικού αριστουργήματος «Το φιλί του Δράκου», απ’ την εμβληματική συγγραφέα Χρύσα Δημουλίδου, η οποία θα τιμήσει την εκδήλωση πριν μεταβεί στο Πέραμα για να κάνει παρέα με απλούς ψαράδες.

Θα εκτεθεί αρχειακό υλικό με παράνομες εκδόσεις απ’ το «Πρώτο Θέμα», «ΤΑ ΝΕΑ» και «ΤΟ ΒΗΜΑ». Επίσης θα προβληθούν πενήντα εκπομπές του Σταύρου Θεοδωράκη, όλες οι προεκλογικές ομιλίες του και ιστορικές συλλογές άρθρων απ’ το Protagon, εμπνευσμένες απ’ την αντιστασιακή του πάλη.

Θα ακολουθήσει πορεία προς το σκληρά δοκιμαζόμενο Κεφαλάρι, όπου και θα κατατεθεί στεφάνι βιντάζ, φτιαγμένο από πέρλες και ροζ ορχιδέες Σιγκαπούρης.
Τόπος συνάντησης: Sushi Bar στην κεντρική πλατεία.
Να μη λείψει κανείς!
Κανένα σπίτι δίχως σούσι!

Ακολουθούν οι βαθμολογίες.

1. Έτσι δραπέτευσα (Woman in blogs) 10
2. Αν υπήρξες (ποιώ - ελένη) 4
3. Το ημερολόγιο μιας σχέσης (airis) 14
4. Μαβιά σύννεφα (ANNA Flo) 9
5. Τα γεγονότα (Κλαυδία) 6
6. Δάκρυα αγωνίας (Ελένη Φλογερά) 3
7. Αλέκτως (marilenaspotofart) 17
8. Χωρίς σκοπό (Hermine) (Η βαθμολογία ακυρώθηκε)
9. Ξαφνικά (Μαρία Νι) 10
10. Το σινιάλο (Σμαραγδένια Ρούλα) 15
11. Οι καλές γλώσσες λένε... (me maria) 11
12. Το διάλειμμα (ANNA Flo) 6
13. Το μανιφέστο της Εκάλης (Maria Kanellaki) 20
14. "Κερί αναμμένο" ο ρόλος της μάνας σε μόλις 500 λέξεις                                                                                            (Flora Gia) 13
15. ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ (BUTTERFLY) 14
16. Ο Τροπικός της Γιολάντας (airis) 4

Όσοι βαθμολόγησαν, μπήκαν σε κλήρωση για ένα ακόμα συμβολικό δώρο.
1. Katerina Verigka
2. ANNA Flo
3. airis
4. Μαρία Έλενα
5. BUTTERFLY
6. Ελένη Φλογερά
7. Flora Gia
8. Gina - Teta
9. Κλαυδία
10. ποιώ - ελένη
11. Έλενα Λ.
12. ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ
13. Πέτρος Κ.
14. marilenaspotofart
15. Σμαραγδένια Ρούλα
16. ΣΠΥΡΟΣ ΛΑΔΟΒΡΕΧΗΣ
17. marilise
18. Maria Kanellaki
19. Funky Monkey
20. Hermine
21. Σάββας
22. Μαρία Νι
23. Rylie
24. nikiad.blogspot.gr
25. Mia Petra
26. Lysippe

Και τυχερή είναι η Μαρία Έλενα! 
Range: From 1 to 26 -- Unsorted
Set #1:

4

Σας ευχαριστώ άλλη μια φορά για αυτό το όμορφο ταξίδι που κάναμε παρέα στις λέξεις.

Για τυχόν λάθη, δέχομαι παράπονα, τομάτες και άλλα ζαρζαβατικά στα σχόλια, ή στο mail almikr@gmail.com