Σελίδες

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Η αρχή και το τέλος μιας χρονιάς

Το 2013 άρχισε με ευχές που σάλπαραν πάνω σε άσπρα καράβια...

 ...και με μια έκπληξη που μετά το αρχικό ξάφνιασμα έγινε μεγάλη χαρά κι ευτυχία!

Ξεκουράστηκε πλάι σε λίμνες...

...κι ένιωσε την ένταση του φτερουγίσματος!

Ζωγράφισε όμορφα δειλινά στη λιμνοθάλασσα...

...και βούτηξε σε καθάριες γαλάζιες θάλασσες!

Κοίταξε κατάματα τον ήλιο...

...και διάβηκε γέφυρες αδιάβατες!

Λούστηκε στα θαύματα, αγγίζοντας την ευτυχία...

...και περπάτησε σε δάση γεμάτα κυκλάμινα!

Μύρισε την απλότητα...

...κι έζησε το τέλος!

Φτάνει η ώρα που θα γεννηθεί η επόμενη χρονιά!
Εύχομαι τα καλύτερα για όλους μας μέσα από δώδεκα φωτογραφίες, μέσα από δώδεκα ευλογημένες στιγμές!
Μία για κάθε μήνα.
Εστίασα επίτηδες στα όμορφα (έστω κάποια από τα όμορφα) που άφησε πίσω του ο παλιός ο χρόνος κι ελπίζω ο καινούριος να μας φέρει εκτός από υγεία και υπέροχες στιγμές και δικαίωση.
Να λευτερωθούμε από όσα άδικα πνίγουν τις ζωές μας, γιατί μπορεί οι στιγμές μας να εξαρτώνται και από μας για το αν θα είναι ευλογία ή κατάρα, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι στα χέρια εκείνων που τα λερώνουν χωρίς συνείδηση!

Καλή Πρωτοχρονιά!

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Σαν τα φύλλα...

Σαν τα φύλλα που πέφτουν,
σαν τους κορμούς που μένουν,
σαν τις φωλιές που επιμένουν.
Σαν πείσμα για ζωή!

Κι όσο το πράσινο γίνεται χρυσάφι που λιώνει και στάζει στη γη,
τόσο οι λεύκες ανοίγουν τα κλαδιά τους στον ουρανό, 
διεκδικώντας το αύριο.
Και πάντα το κερδίζουν!
















Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Κοιμήσου και παρήγγειλα....(Day 26)

Κατέβαινα με χάρη τη μεγάλη σκάλα. Η μεταξωτή λευκή τουαλέτα ανέμιζε γύρω μου κι εγώ καμάρωνα τα γάντια μου. Από όλα όσα φορούσα τα γάντια που έφταναν μέχρι πάνω από τον αγκώνα, ήταν αυτά που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση. Ίσως γιατί ήταν τα μόνα που φόρεσα μόνη μου, μια και στα υπόλοιπα με βοήθησε η καμαριέρα μου.
Τα έφτιαχνα και τα ξανάφτιαχνα, μόνο και μόνο για να τα αγγίζω και σίγουρα το θέαμα που παρουσίαζα καμιά σχέση δεν είχε με το επιθυμητό. Η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση που υποτίθεται πως θα απέπνεα κρέμονταν σε δυο μακριά γάντια σαν μαϊμούδες.
Η μεγάλη σάλα φωτίζονταν από χιλιάδες φώτα και όλοι έλαμπαν μέσα στα βραδινά τους. Τα κοσμήματα άστραφταν σαν δεκάδες μικροί ήλιοι στους λαιμούς και στα μαλλιά των γυναικών.
Κάτι φορούσα κι εγώ στο κεφάλι, αλλά δε θυμάμαι τι ακριβώς. Ίσως ήταν η στέκα με τα κέρατα του Ρούντολφ, ίσως ήταν το διάδημα που μου είχε χαρίσει ο πρίγκιπας στην πρώτη μας συνάντηση.
Μόλις έφτασα κάτω, ο Δρ. Χάουζ παραμέρισε με μια μεγαλόπρεπη κίνηση τον πρίγκιπα και μου άπλωσε το χέρι. Το άρπαξα χωρίς να το σκεφτώ και ανοίξαμε το χορό.
Στροβιλιστήκαμε σαν μεθυσμένοι, εγώ στη δεκαετία του 20 κι εκείνος στην επόμενη χιλιετία. Γύρω όλα άλλαζαν.
Τη μια βρισκόμασταν στη σάλα ενός αρχοντικού του μεσοπολέμου στην Αγγλία και την άλλη σε ένα σύγχρονο νοσοκομείο.
Πότε στροβιλιζόμουν στην κουζίνα ψήνοντας ψωμί για 200 άτομα και πότε στο παλάτι να «παρουσιάζομαι». Μια στο τόσο έφτιαχνα και τα γάντια.
Και το φόρεμα άλλαζε συνεχώς χρώματα. Πότε γίνονταν κόκκινο σιφόν και πότε το έπαιρνε ο άνεμος και μεταμορφώνονταν σε πράσινο βελούδο που ήταν κάποτε κουρτίνες.
Πώς στην ευχή προλάβαινα να χορεύω, να αλλάζω φορέματα και να ψήνω ψωμί;
Ο Άγιος Βασίλης πετούσε από πάνω και μοίραζε χαράτσια και φόρους. Το έλκηθρο έσερναν ο Άδωνις και ο Αντώνης και σα να μου φάνηκε πως ο Άγιος έφερνε στον Βαγγέλη.
Όταν τέλειωσε ο χορός ο σοφέρ με ρώτησε που θέλω να πάω.
Στο σούπερ μάρκετ, του απάντησα, αλλά δεν παίρνει μπροστά το αυτοκίνητο.
Δεν γύρισες τη μανιβέλα μου είπε και μου έδειξε πως να ανοίγω το καπό και να φορτίζω την μπαταρία.
Πρέπει να πάω σε χαρτορίχτρα, συλλογίστηκα, αφού τα συνεργεία δεν ξέρουν ακόμα τι είναι αυτό που την αποφορτίζει και με αφήνει στα κρύα του λουτρού.
Άρχισε να χιονίζει.
Βγήκα στον κήπο και άφησα το χιόνι να πέσει πάνω μου. Ήταν τόσο ζεστό. Ή εγώ ήμουν παγωμένη;
Ο χορός μέσα συνεχίζονταν. Με ξύπνησε η μουσική που ξαφνικά δυνάμωσε.
Άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα στον καναπέ, σκεπασμένη με την αγαπημένη μου κουβέρτα.
Τα φώτα έγιναν φωτάκια και ο Δρ. Χάουζ δίπλα μου αρκούντως κυνικός, αλλά και προβληματισμένος προσπαθεί ακόμα να βγάλει διάγνωση.
Ο μπάτλερ μόλις μας ανακοίνωσε πως το τσάι είναι έτοιμο.
Πρέπει να αλλάξω (πάλι) ρούχα. Λέω να μη βάλω γάντια αυτή τη φορά. Θα τα λερώσω με τα μελομακάρονα.


Τέτοια όνειρα βλέπεις όταν σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ ενώ παρακολουθείς Downton Abbey.

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Μικρόκοσμος (Φωτογραφίζειν)

Ένας κόσμος τόσο δα μικρός, γεμάτος δροσοσταλίδες...
Δροσοσταλίδες την αυγή
Η κρυστάλλινη ομορφιά τους λάμπει στο πρωινό...


...ο ήλιος κοντοστέκεται, να τις θαυμάσει και μεθυσμένος από την ομορφιά τους σκύβει να τις φιλήσει...κι εκείνες λιώνουν και χάνονται....






Ένας κόσμος με πτήσεις που φτάνουν στην ώρα τους και αμέτρητα γεύματα με νέκταρ!

Άφιξη στον Ύσσωπο


Ένας κόσμος ντυμένος στα λευκά, παγωμένα όμορφος!



Ο κόσμος της φαντασίας!
Το μικρούτσικο ξωτικό πίσω  από το μεγάλο μανιτάρι μας ανοίγει την αόρατη πόρτα....


...και ακολουθούμε το μονοπάτι που φωτίζεται από τα βήματα άλλων πλασμάτων, μαγικών, οδηγώντας μας στην καρδιά του παραμυθιού...


Το παραμύθι αρχίζει, ενώ οι ήρωές του κρύβονται, αφήνοντας πίσω τους μόνο ίχνη...









Κι ένας αλλιώτικος, παράξενος κόσμος, που προσπαθεί να επιβιώσει, ή έχει αφήσει πίσω του μόνο ένα κέλυφος, σαν ανάμνηση!




Οι συμμετοχές μου στον 4=ο διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι ήταν οι:

"Δροσοσταλίδες την αυγή" και "Άφιξη στον Ύσσωπο".
Ευχαριστώ όλους όσους έφεραν τις δροσοσταλίδες στην δεύτερη θέση, αλλά κι εκείνους που τίμησαν με την βαθμολογία τους την άφιξη!