2012...I am kissing you Goodbye!

Θυμάμαι πως σε υποδεχτήκαμε πέρυσι. Πόσα περιμέναμε από σένα. Σε φορτώσαμε ευχές κι ελπίδες,   σπάσαμε το ρόδι, κόψαμε τη βασιλόπιτα και ...τίποτα!

Εσύ μας πήρες κι αυτά που δεν τόλμησε το 2011 να αγγίξει. Έμοιαζες ήδη αρκετό τρομακτικό μια και σε τύλιγε εκείνη η φήμη της καταστροφής, αλλά δεν ήμασταν όλοι τόσο ανόητοι, ώστε να το πιστέψουμε. Ή μήπως ήμασταν, αφού οι περισσότεροι ελπίζαμε πως η δικαιοσύνη θα "δει" επιτέλους και θα πληρώσουν οι ένοχοι και όχι όλοι οι άλλοι;

Εσύ όμως ήσουν μεγαλοφυΐα! Έριξες την ενοχή παντού για να ξεμπερδεύεις. 

Εντάξει, μην το παίρνεις πάνω σου! Βοήθησαν και τα προηγούμενα χρόνια σε αυτό. Μα πάνω από όλα βοήθησε η σκληρή προπαγάνδα. Τι να κάνεις κι εσύ; Ακολούθησες την τάση της εποχής. 

Περνούσες φέρνοντας χαράτσια, προθεσμίες που λήγουν, ανεργία και φτώχεια. Και φεύγεις αφήνοντας πίσω σου ένα βαρύ χειμώνα και κόσμο απελπισμένο.

Πάνω που άρχισαν να γίνονται τα πράγματα άγρια την κοπανάς. Εδώ που τα λέμε κι εμείς σε βαρεθήκαμε. Να φύγεις. 
Εμείς θα υποδεχτούμε γιορτινά τον επόμενο χρόνο. Θα τον φορτώσουμε ευχές κι ελπίδες, θα σπάσουμε το ρόδι, θα κόψουμε τη βασιλόπιτα. Θα του ζητήσουμε υγεία, ευτυχία και κατανόηση.
Πολλή κατανόηση. Θα τον παρακαλέσουμε να είναι πιο γλυκός, πιο εύκολος, πιο "λογικός"!
Θα αρχίσουμε πάλι να μετράμε από την αρχή και θα κάνουμε ό, τι περνάει από το χέρι μας για να κρατάμε την ελπίδα και την αισιοδοξία ζωντανές μέσα μας. Κάθε χρόνος που περνά μας κλέβει λίγη ελπίδα, παίρνει φεύγοντας ένα κομμάτι αισιοδοξίας, αλλά με έναν μαγικό τρόπο κάθε νέος χρόνος τις ξαναφέρνει.
Το τραγουδάκι δεν είναι πολύ σχετικό, για την ακρίβεια είναι τελείως άσχετο, αλλά έχει το στίχο που θέλω.
Το αφιερώνω λοιπόν στο 2012 που φεύγει και το ξέρει.

Φεύγει, αφήνοντας κι όμορφες προσωπικές στιγμές. Ακόμα και σε μια σκληρή χρονιά, είναι πολλά αυτά που μας κάνουν να χαμογελάμε, ακόμα και να γελάμε.
Διάλεξα για σήμερα μια φωτογραφία που με έκανε να χαμογελάσω με τη δύναμή της.
Όλη η πόλη στα πόδια του κι αυτός κοιμάται αμέριμνος.

Εύχομαι σε όλους καλή πρωτοχρονιά!

Το 2013 να είναι δημιουργικό, όμορφο, πιο εύκολο από τα προηγούμενα χρόνια, με υγεία, ελπίδα, χαμόγελα και αγάπη.

Ομίχλη, κρύο και χιόνια από το παρελθόν

Εδώ δε χιονίζει ποτέ.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παρακαλούσα κάθε χειμώνα να χιονίσει για να παίξουμε χιονοπόλεμο και να φτιάξουμε χιονάνθρωπο, αλλά η μάνα μου με κοίταζε σαν να ήμουν χαζό.

Δεν ξέρεις παιδάκι μου από χιόνια, έλεγε και πράγματι δεν ήξερα.

Ούτε τώρα ξέρω πολλά.

Ζω στον κάμπο.

Έχουμε λίμνες, έχουμε ποτάμια, έχουμε υγρασία, έχουμε βουνά γύρω γύρω να θαυμάζουμε από μακριά τις χιονοσκέπαστες κορφές τους, αλλά χιόνι δεν έχουμε.

Το πολύ πολύ να πάμε καμιά εκδρομή για να φτιάξουμε εκείνον το χιονάνθρωπο που στοίχειωνε τα παιδικά μας χρόνια με την απουσία του.

Να παίξουμε χιονοπόλεμο και να γυρίσουμε στον κάμπο και στην υγρασία του.

Τα χρόνια που έλειπα από εδώ τα πέρασα κι αυτά σε μέρη που το χιόνι ήταν σπάνιο.

 Κάποτε όμως είχε χιονίσει ακόμα κι εδώ.

Το θυμάμαι πολύ καθαρά.

Ήταν τέτοιες μέρες, γιορτινές, όλα κυλούσαν όμορφα και ήρεμα, μέχρι που μια μέρα κοιτώντας από το παράθυρο είδα τις πρώτες νιφάδες να πέφτουν. 

Και η ηρεμία έλαβε τέλος.

Άρχισα να φωνάζω σαν τρελό και να χοροπηδάω από χαρά!

Μόλις που το έστρωσε, ο χιονάνθρωπος μας βγήκε μάλλον κακόμοιρος και ο χιονοπόλεμος δεν είχε αρκετά πολεμοφόδια.

Επίσης εκείνη τη μέρα έπεσα από το ποδήλατό μου και τσακίστηκα.

Ο χιονιάς μας είχε φιλοδωρήσει με πάγο κι εκεί γύρω στο απόγευμα, η αυλή πήρε την πρωτοβουλία να αναβαθμιστεί σε παγοδρόμιο.

Ωραία τούμπα, ακόμα γελάει η τότε παρέα μου, καλή της ώρα!

Πρέπει να πηγαίναμε πρώτη, δευτέρα δημοτικού.

Στην ηλικία δηλαδή που γελάς όταν πέφτει κάποιος και μετά ξεκαρδίζεσαι καθώς βλέπεις την αλαφιασμένη μάνα να καταφτάνει, γιατί δεν ξέρεις πόσο σοβαρό μπορεί να είναι ένα πέσιμο και μένεις στην αστεία του πλευρά (οι μεγάλοι που γελάνε με τα βιντεάκια όπου κάποιοι γκρεμοτσακίζονται και χτυπάνε δεν ανήκουν σε αυτή την ηλικία, άρα δεν έχουν δικαιολογία).

Αυτό ήταν το μοναδικό χιόνι των παιδικών μου χρόνων, αν εξαιρέσουμε κάποιες εκδρομές σε Παρνασσό, Καρπενήσι, Μέτσοβο και αλλού..ε, να μην τα γράφω ένα ένα!

Παίζαμε με το χιόνι, το ευχαριστιόμασταν, αλλά δεν ήταν δικό μας.

Το αφήναμε εκεί, φεύγαμε και γυρνούσαμε στον ανιαρό μας κάμπο.

 Η δεύτερη φορά που χιόνισε ήταν μια επανάληψη της προηγούμενης, αλλά πολλά χρόνια μετά.

Μόλις που το έστρωσε πάλι, αλλά προλάβαμε να παίξουμε και να το ευχαριστηθούμε και να το χαρούν και τα παιδιά που ήταν μικρά.

Μετά τα χρόνια κύλησαν χωρίς χιόνια αν εξαιρέσουμε κάποια χιονοδρομικά που με έσερναν οι άλλοι, γιατί εγώ όσο μεγαλώνω δεν τα πάω καθόλου καλά ούτε με το κρύο, ούτε με τα χιόνια.

Οι άλλοι γκρεμοτσακίζονταν στις πίστες κι εγώ εθίστηκα στους καφέδες καθώς περίμενα να μαζευτούν να πάμε για μάσα, γιατί στο συγκεκριμένο άθλημα είμαι πρωταθλήτρια, ειδικά αν λαμβάνει χώρα σε παραδοσιακές ταβέρνες εκεί πάνω στο λατρεμένο Καρπενήσι.

Και φτάνω στην τρίτη φορά που είδαμε άσπρη μέρα εδώ.

Φεβρουάριος του 2008.

Το χιόνι στις φωτογραφίες άρχισε να πέφτει ένα απόγευμα.

Μόλις το είδα άρπαξα τη φωτογραφική μου και χωρίς καν να βάλω μπουφάν βγήκα έξω.

Ακόμα κι εγώ μπροστά στα σπάνια φαινόμενα ξεχνάω πόσο μισώ το κρύο και μένω στην ομορφιά.

Σιγά σιγά σουρούπωνε και όταν η μηχανή στα παγωμένα μου χέρια έμεινε από μπαταρία μπήκα μέσα να ζεσταθώ και να στείλω τις φωτογραφίες στα παιδιά, που ήταν πια μακριά και δεν πίστευαν στα μάτια τους βλέποντας την αυλή χιονισμένη.

Πέρυσι, είχαμε μόνο χιονόνερο και κάτι νιφάδες που έλιωναν μόλις έπεφταν στο έδαφος, άρα αυτό δεν πιάνεται.

Σήμερα, φυσικά, δεν έπεσε ούτε μια νιφάδα.

Η ομίχλη τύλιξε τα πάντα στην υγρή, παγωμένη της αγκαλιά και τα κράτησε σφιχτά για ώρα κάνοντάς τα να μοιάζουν απόκοσμα, κρύα, μαγικά

Day 28...cold

Ας ζεσταθούμε όμως και λίγο!

Day 29...hot

Downton Abbey...τα Χριστούγεννα πέρασαν...

Χρόνια πολλά σε όλους με υγεία και αγάπη!!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις όμορφες ευχές σας!

Κι έτσι τα Χριστούγεννα πέρασαν πια στην ιστορία.

Κουτσά στραβά, άλλοι περισσότερο κουτσά, άλλοι περισσότερο στραβά, τα καταφέραμε και φέτος.

Κι ενώ εμείς υπολογίζαμε με μαθηματική ακρίβεια, που θα έκανε ακόμα και τον Αϊνστάιν να κοκκινίσει από ντροπή, πόση χοιρινή σπάλα θα χρειαστεί και κάναμε συσκέψεις επί συσκέψεων για το αν η γαλοπούλα είναι απαραίτητη στο γιορτινό τραπέζι, καταλήγοντας τελικά στην πατροπαράδοτη αλανιάρα κότα, κάποιοι άλλοι χόρευαν στο χορό της απληστίας.

Το ΔΝΤ που μας σφάζει με κανονικό μαχαίρι μια και το βαμβάκι αποδείχτηκε πως δεν κάνει καλή δουλειά, που απαιτεί θυσίες και φτώχεια από πολύ κόσμο, μια και η ύφεση είναι ο μόνος τρόπος να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο οι πλούσιοι και  να πεινάσουν ακόμα περισσότερο οι φτωχοί, γιόρτασε κι αυτό "ανθρώπινα", "ταπεινά" αλλά προπάντων με "αγάπη", τα Χριστούγεννα που τότε έρχονταν ακόμα.

Έκανε ένα μεγάλο πάρτυ και ξόδεψε πάνω από 350.000 δολάρια για να μας δείξει πόσο αγαπάει τους ανθρώπους του.

Τι στα κομμάτια έκαναν σε αυτό το πάρτυ, τι έφαγαν (και δεν έσκασαν να ησυχάσουμε) δεν ξέρω, γιατί δε με είχαν καλέσει.

Αν όμως μια φωτογραφία της Λαγκάρντ που πήρε κάπου το μάτι μου ήταν από αυτό, τότε μπορώ να πω τι φορούσε αυτή.

Που δε θα πω, γιατί δε μας αφορά κιόλας η γαλάζια της τουαλέτα και τα ακριβά κοσμήματα που έφερε πάνω της με περηφάνια η κυρία "λυπάμαι τα παιδιά του Νίγηρα" ούτε τα πανάκριβα παπούτσια της που έσκουζαν ρυθμικά σε κάθε της βήμα λέγοντας που τα έχει γραμμένα κι αυτά και τα παιδιά της Ελλάδας και όλα τα παιδιά εδώ που τα λέμε.

Πάντα ο κόσμος είχε δυο ταχύτητες.

Χρόνια κινούνταν από τα λεφτά των πλουσίων και τη δουλειά των φτωχών.

Απλά κάποια στιγμή πιστέψαμε πως υπάρχουν κι άλλες στρώσεις στο γλύκισμα που λέγεται ζωή.

Αλλά μπα!...δυο στρώσεις έχει μόνο τελικά και το ΔΝΤ είναι το κερασάκι στην αποπάνω του, αυτή τη γλασαρισμένη, απαστράπτουσα, φτιασιδωμένη, όμορφη αποπάνω στρώση.

Δυο στρώσεις ή δυο πατώματα έχει ο κόσμος.

Το πάνω και το κάτω.

Πάνω είναι όλοι αυτοί και κάτω είμαστε όλοι εμείς.

Μην πάτε μακριά.

Μέχρι το Downton Abbey άμα σας πάω θα καταλάβετε τι λέω.

Σας παρουσιάζω στα αριστερά τους ευγενείς και στα δεξιά τους υπηρέτες.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, από πάνω είναι οι αριστοκράτες κι από κάτω οι υπηρέτες τους.

Τα αφεντικά όλη μέρα ντύνονται (συγνώμη τα ντύνουν, οι περιττές κινήσεις δεν είναι δα αριστοκρατικές) και κάθονται για πρωινά, μεσημεριανά, τσάγια, βραδινά, καλοντυμένοι και νοικοκυρεμένοι ενώ οι άλλοι τρέχουν όλη μέρα νε ξεβρωμίσουν τον πύργο, να μαγειρέψουν για τα τόσα τραπέζια, να τα στρώσουν (χρησιμοποιώντας ακόμα και χάρακα για να είναι όλα στην εντέλεια), να τα ξεστρώσουν, για να κάτσουν αποκαμωμένοι πια να ρημαδοφάνε κι αυτοί.

Τι ξεβρωμίζουν όλη μέρα;

Αυτό!!

Οι ευγενείς, είναι όλοι τους αυτό ακριβώς που λέει η λέξη, ευγενείς.

Είναι δίκαιοι, καλοί με το υπηρετικό προσωπικό και δίνουν δουλειά σε πολύ κόσμο.

Το ότι ο κόσμος αυτός δεν έχει προσωπική ζωή και οι περισσότεροι δε θα αποκτήσουν ποτέ, είναι μια μικρή λεπτομέρεια, που καλά θα κάνουμε να την καταπιούμε με λίγο κρασί παραπάνω λόγω και των ημερών, γιατί ανάλογη τύχη μας περιμένει.

Ποιος είπε ότι ο κόσμος πάει μπροστά;

Πίσω πάει!

Τα λάθη των ευγενών πάντα καλύπτονται αριστοτεχνικά και δικαιολογούνται, ενώ η φωνή τους δεν υψώνεται ποτέ όσο των υπηρετών που είναι πιο φασαριόζοι και που τα λάθη τους γίνονται πάντα αφορμές για να χαλάσουν οι ζωές τους.

Αν το βλέπετε ξέρετε τι εννοώ.

Αν όχι, δε σας λέω για να έχει ενδιαφέρον, γιατί είναι μια καλογυρισμένη σειρά, που καταγράφει άψογα ένα μέρος της τότε Αγγλικής κοινωνίας.

Έρωτες, πάθη, ίντριγκες και αγωνία θα σας κάνουν να δείτε και τις τρεις σεζόν με μια ανάσα.

Ταυτόχρονα θα χορτάσει το μάτι σας πολυτέλεια.

Από τους πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες, είναι η γιαγιά της οικογένειας.

Και με τα δυο πόδια βαθιά ριζωμένα στο παρελθόν, δε διστάζει να κάνει άλματα μπροστά όταν κριθεί απαραίτητο!

Οι αποπάνω φωτογραφίες  είναι από το internet....δε με κάλεσαν ούτε στο γάμο εκεί στο Downton Abbey...

και οι αποκάτω είναι οι δικές μου. 

Day 25...άδειοι δρόμοι, γεμάτα σπίτια (και τραπέζια ελπίζω).

Day 26

Day 27

Είχα και δυο μπουναμάδες σήμερα.

Ο blogger για κάποιο μυστήριο λόγο με αφήνει να ανεβάσω φωτογραφίες χωρίς να τις πάω πρώτα βόλτα στο imgur (πράγμα το οποίο ανακάλυψα κατά λάθος) και το τελευταίο επεισόδιο της σεζόν του Downton Abbey!!

Εδώ σας έχω μια μικρή δόση.

.

Μελωμένα καλά Χριστούγεννα!!!

Εύχομαι σε όλους μέσα από την καρδιά μου καλά Χριστούγεννα, χρόνια πολλά με υγεία και αγάπη!!

Κουραμπιέδες, χαρά και διακόσμηση

Η φύση στόλισε και φέτος.

Γέμισε την αυλή της αγριοτριανταφυλλιές, τις γέμισε κατακόκκινους καρπούς και μετά αποφάσισε να βρέξει.

Άφησε τις σταγόνες της βροχής να πέσουν.

Αυτές κύλησαν πάνω στις μικρές μπάλες αφήνοντάς τους ένα χάδι πριν ποτίσουν τη γη.

Η ομορφιά τους μόνο χαρά μου προκαλεί και η χαρά μεγαλώνει καθώς αποθανατίζω εκείνη τη μια σταγόνα  ακριβώς τη στιγμή που πέφτει και την κρατάω στο δικό μου κόσμο για πάντα.

Στόλισα κι εγώ.

Η φωτογραφία της ημέρας λέει διακόσμηση.

Χμμ..δεν ξέρω ακόμα ποια φωτογραφία να βάλω στη σελίδα της Chantelle.

Πρέπει να διαλέξω μία όμως.

Ας περιμένει λίγο ακόμα η πρόκληση γιατί πρώτα θα φτιάξω κουραμπιέδες!!

Η συνταγή μου μετράει πολλά χρόνια.

Δε θυμάμαι καν αν την είχα βρει μόνη μου, ή αν μου την είχε δώσει κάποιος, αλλά πάνω από 20 χρόνια τώρα με βγάζει ασπροπρόσωπη!

Παίρνω 500 γραμ βούτυρο λιωμένο αυτό που αρχίζει από Σ και τελειώνει και Ι (είναι γνωστής εταιρίας και το προτιμώ πάντα στους κουραμπιέδες)

Το χτυπάω αρκετή ώρα μόνο του και μετά του βάζω 150 γραμ. ζάχαρη να το γλυκάνω και 2 κρόκους αβγών.

Προσθέτω 250 γραμ. αμύγδαλα, ασπρισμένα, καβουρδισμένα και χοντροτριμμένα (ας υπάρχουν μεγάλα κομμάτια) και 3/4 ενός φλυτζινιού καφέ κονιάκ.

Σειρά έχει η βανίλια, και τελευταίο το αλεύρι.

Ας έχετε ένα κιλό, αν και δε θα χρειαστεί όλο.

Η ζύμη πάντα λέει πότε είναι έτοιμη.

Πλάθω τη ζύμη όπως θέλω, προσπαθώ να φτιάξω και λίγα αστεράκια, τα βάζω σε λαμαρίνες με αντικολλητικό χαρτί και τα ψήνω για 20 λεπτά.

Μόλις βγουν οι κουραμπιέδες τους ψεκάζω με ροδόνερο να τους δροσίσω και μόλις κρυώσουν λίγο βάζω και μπόλικη άχνη μέχρι να μοιάζουν χιονισμένοι!

Για να χωνέψουμε τους κουραμπιέδες ας κάνουμε μια βόλτα στην πόλη.

Στολίστηκε κι αυτή....κουτσά στραβά κατάφερε και φέτος να θυμίζει γιορτή.

Υγ.Τελικά στην πρόκληση θα βάλω αυτή που γράφει πάνω Decoration μια και είναι ήδη έτοιμη..ποιος κάθεται να το γράψει τώρα στην άλλη;

Το τέλος του κόσμου

Σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που είχαν οι "ειδικοί" τώρα κανονικά θα έπρεπε να κρατάω μια σανίδα και να θαλασσοπνίγομαι, ή να καίγομαι, ή δεν ξέρω κι εγώ τι, ενώ γύρω μου θα έπεφταν βροχή οι μετεωρίτες και οι πλανήτες.
Η γη θα άνοιγε, τέρατα θα έβγαιναν από μέσα (ω, συγνώμη, αυτό είναι από άλλη ταινία), που είχα μείνει;..
Α, ναι, θα άνοιγε η γη σαν τριαντάφυλλο και θα κατάπινε τα πάντα.
Σπίτια, δρόμους, υπουργεία, μαντριά, ακόμα και το δέντρο του Δήμου στην πλατεία.

Όλα θα γίνονταν καπνός...στάχτη!!
Χμμ...μπορεί να είχε τελειώσει το μαρτύριο νωρίτερα και να ατένιζα τώρα το δημιουργό μου τσαντισμένη που δεν πρόλαβα να φάω ούτε έναν κουραμπιέ φέτος.
Το περίμενα, το περίμενα, έβαψα και το μαλλί, αλλά αυτό δε φάνηκε τελικά.
Ούτε ένα ραντεβού δεν μπορεί να κρατήσει και θέλει να καταστρέψει κι ολόκληρο πλανήτη.
Όλοι αυτοί που έλεγαν και ξανάλεγαν, κι έφτιαχναν καταφύγια για να σώσουν τον εαυτό τους και τη θεία Τζούλη που είχε περιουσία, αχρείαστη να είναι (η θεία όχι η περιουσία), δε σκέφτηκαν ότι μπορεί να μην καταστραφεί τελικά και να πήγε τζάμπα το εφάπαξ σε υπόγεια χωρίς φως, νερό, τηλέφωνο;
Από την άλλη βέβαια, μπορεί να σκέφτηκαν πως αν η γη ανοίξει θα αποκτήσει ωραία θέα το υπόγειο και θα έχουν παράθυρο στην καταστροφή.
Θα βλέπουν το γείτονα να τον παίρνει το ποτάμι και θα τρώνε ποπ κορν.
Θα χαιρετάνε τον αντιπαθητικό στο τέλος του δρόμου λίγο πριν ο μετεωρίτης πέσει στο κεφάλι του, γιατί οι μετεωρίτες θα έπεφταν σε συγκεκριμένα κεφάλια.
Και θα ήταν όλα τα κεφάλια αντιπαθητικά.
Τα δικά τους τα συμπαθητικά θα σώζονταν.
Ένας μάλιστα έφτιαξε κιβωτό, γιατί ερμήνευσε με άλλο τρόπο τα σημάδια κι αυτά του είπαν πως θα πάμε από βροχόπτωση.
Σκέφτηκε λοιπόν ο έρμος και είδε πως αν έχει πλεούμενο, θα πιάνει ψάρια για να τρώει, κι  αποφάσισε να ζήσει περισσότερο από όλους τους άλλους ανθρώπους για να πεθάνει τελευταίος από βαρεμάρα με αηδία στα θαλασσινά.
Μια χαρά τα φρόντισαν όλα, αλλά έμειναν πικραμένοι στα υπόγεια χωρίς θέα και στις κιβωτούς να ατενίζουν τον ίδιο συνηθισμένο κόσμο χωρίς τα εφέ που περίμεναν να δουν.
Δεν τελειώνει εδώ το όνειρο της καταστροφής όμως!
Είμαστε σίγουροι πως κάτι άλλο θα σκεφτούν οι μεγαλοφυείς εγκέφαλοι της συμφοράς.
Προς το παρόν της έδωσαν μια αναβολή λίγων χρόνων.
Ε, να ξεκουραστεί και η καταστροφή λίγο.
Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά για το τέλος.
Ίσως όμως να είναι πάντα νωρίς!

Day 19...Something beginning with "s"

Day 20...Weather

Day 21...tree

Κι ύστερα ήρθαν οι κηφήνες...

Κι εγκαταστάθηκαν για τα καλά, σε μια χώρα που θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα και όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.
Οι μισθοί έπεφταν, η ανεργία και η ανέχεια έπνιγαν τη χώρα, οι φόροι και τα χαράτσια χτύπαγαν τα σπίτια χειρότερα από βόμβες και τα πορτοφόλια ήταν άδεια.
Το κρύο δυνάμωνε και η θέρμανση ήταν ουτοπία.
Παιδιά λιποθυμούσαν από την πείνα στα παγωμένα σχολεία.
Κόσμος πέθαινε καθημερινά γιατί δεν είχε φάρμακα.
Αυτοί που έφταναν στα όρια της απελπισίας αυτοκτονούσαν μην αντέχοντας άλλο.
Ο Θεός μάλλον αδιαφορούσε, αφού φρόντιζε μόνο για τους κοιλαράδες εκπροσώπους του που είχαν όλοι γερό κομπόδεμα για μια ώρα ανάγκης.
Η ανάγκη είχε φτάσει, αλλά αυτοί το κομπόδεμα δεν το άγγιζαν γιατί δεν είχε φτάσει η δική τους ανάγκη.
Συνέχισαν λοιπόν να κάνουν μασούρια και κάνοντας αβάντες στα μεγάλα σούπερ μάρκετ ζητούσαν τη δική μου σακούλα με τα γάλατα για να την προσφέρουν στους πεινασμένους.
Ζητούσαν από το δικό μου υστέρημα να δώσουν ένα πιάτο ρύζι σε αυτόν που πεινούσε.
Δε ρώτησαν ποτέ αν πεινάω κι εγώ.
Μόνο ζητούσαν!!

Το κράτος σκέφτηκε και κατάλαβε πως αν πεθάνουν όλοι οι πολίτες από πείνα δε θα έχει έσοδα.
Τότε ανακάλυψε τα ληγμένα.
Όσο να πεις θα χάριζαν στο λαό λίγα χρόνια ακόμα.
Άλλο να μην τρως κι άλλο να τρως, έστω και ληγμένα.
Δεν τα χάριζε φυσικά, αλλά τα πουλούσε φθηνότερα.
Κι άλλα έσοδα για τις πολυεθνικές που σκίζονται να αποδείξουν τον "πατριωτισμό" τους ή την αλληλεγγύη τους.
Βρήκαν κορόιδα να πληρώνουν και να τρώνε αυτά που θα τους κόστιζε μια περιουσία να "ξεφορτωθούν".
Και ήταν τόσο έξυπνοι που θα είχαν και κέρδος!
Το φαγοπότι στις πλάτες του κόσμου συνεχίζονταν.
Οι τιμές ανέβαιναν στα ύψη, οι μισθοί γίνονταν από μικροί έως ανύπαρκτοι μια και η ανεργία ήταν ο εφιάλτης όσων δεν τη ζούσαν ήδη.
Οι τράπεζες σώζονταν με μετρητά, ο κόσμος καταποντίζονταν.
Οι άρχοντες κάθονταν στα έδρανα κι έκαναν πως κυβερνούσαν, αλλά το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να εισπράττουν τους μισθούς τους και να κοροϊδεύουν το λαό, ιδρώνοντας ταυτόχρονα να διατηρήσουν τις κουτσές καρέκλες τους.
Ψήφιζαν κάθε μέρα φόρους και νόμους που στερούσαν ακόμα και τον αέρα από όλους, ενώ αυτοί κρυφά πρόσθεταν στα δικά τους έσοδα.
Κι αν κανένας τολμούσε να ρωτήσει είχαν έτοιμο τον αντίλογο.
Αυτοί δεν έπαιρναν μισθό, έπαιρναν αποζημίωση.
Χρειάζονταν αυτοκίνητα πολυτελείας για να μετακινούνται, ακριβά κινητά για να μιλάνε και γραφεία στην επαρχία για να δέχονται τον ψηφοφόρο, να τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα.
Ο λαός δεν είχε σπίτια, αλλά πλήρωνε τα γραφεία των πολιτικάντηδων, για να μπορούν οι άρχοντες να τους χλευάζουν καλύτερα πίσω από μαονένια γραφεία.
Οι κυρίες των κυρίων φορούσαν τα ακριβά τους χρυσαφικά για να λάμπουν καλύτερα τα άψυχα από το μπότοξ πρόσωπά τους και γίνονταν "φιλάνθρωποι".
Έκαναν πως συμπάσχουν με τον πόνο του άλλου.
Όχι, ούτε αυτές έβαζαν το χέρι στη δική τους τσέπη και στους λογαριασμούς τους.
Το έβαζαν τόσο, όσο να γλιτώνουν φόρους.
Τους στοίχιζε φτηνότερα κι είχαν και το πράο πρόσωπο της καλοσύνης ζωγραφισμένο άτεχνα από κάποιον μεγαλοπλαστικό της συμφοράς και της ατέλειωτης ματαιοδοξίας, κολλημένο πάνω στην παλιά τους ξινή μούρη.
Το δικό μου χέρι έσπρωχναν όλοι σε μια τσέπη άδεια να ψάχνει για το τελευταίο ευρώ.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν.
Όλοι αυτοί θα οργανώσουν άλλη μια βραδιά φιλανθρωπίας, θα φτιαχτούν, θα βραβευτούν και θα συνεχίσουν να πίνουν το αίμα των δικών τους απλήρωτων ή κακοπληρωμένων εργαζομένων.
Θα συνεχίσουν να καταπατούν τα δικαιώματα όλων γιατί πώς αλλιώς θα συνεχίσουν να προσφέρουν, πώς αλλιώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν φτωχοί που έχουν ανάγκη, αν οι πλούσιοι δε γίνουν πλουσιότεροι;

Κι εμείς θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε στις τσέπες μας για να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Θα βοηθάμε το γείτονα κι εκείνος εμάς, γιατί εμείς ξέραμε από πάντα πως τα σημαντικά πράγματα δεν τα φέρνει το χρήμα.
Φέρνει όμως όλα τα υπόλοιπα.
Φέρνει την υγεία, το φαγητό, την παιδεία, τη ζέστη, όλα όσα είναι απαραίτητα δηλαδή για να συνεχίσουν τα σημαντικά να είναι σημαντικά.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας να δούμε ποιοι συνάνθρωποί μας υποφέρουν.
Κι ας κάνουμε όσα δεν κάνει ένα ολόκληρο κράτος κι ένα μεγάλο μέρος της εκκλησίας.
Ας κάνουμε μια επίσκεψη εδώ κι εδώ...και ας συνεχίσουμε να κοιτάζουμε γύρω μας και μέσα μας, γιατί οι άλλοι, οι μεγάλοι, θα συνεχίσουν να κοιτάζουν μόνο την τσέπη τους και το βόλεμά τους όλες τις εποχές!

Στολίδια και δροσοσταλίδες!

Μια σταγόνα εδώ, μια εκεί. 

Κι εκείνη να, εκεί στην άκρη του φύλλου έτοιμη να πέσει.

Η φύση ετοίμασε για άλλη μια φορά το σκηνικό της.

Κι αν σταθείς για λίγο να το δεις βλέπεις μια ομορφιά που δε βλέπεις πουθενά αλλού.

Τόσο όμοια εικόνα με αυτή που είχα βάλει την πρώτη του Δεκέμβρη, αλλά και τόσο διαφορετική.

Η φύση ποτέ δεν επαναλαμβάνεται.

Χρησιμοποιεί πάντα τα ίδια υλικά, αλλά τα έργα της έχουν μοναδικότητα.

Αυτό βέβαια, δε θα το έλεγα και για μένα.

Aυτή τη φορά άλλαξα τα υλικά, αλλά τα έργα μου δεν είναι και πολύ διαφορετικά.

Χρησιμοποίησα αλατοζύμη κι έφτιαξα στολίδια που θα γίνουν δωράκια.

Day 17...on the floor

Προχτές το βράδυ μια καταιγίδα αναστάτωσε τα πάντα.

Δεν έκανε ζημιές, αλλά έστειλε τη βροχή στα πιο απίθανα μέρη.

Γέμισαν όλα χώματα.

Η φύση έφτιαξε, πάλι, το κατάλληλο σκηνικό για τη φωτογραφία της χθεσινής ημέρας.

Day 18...makes me feel merry

Πραγματικά δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω, αλλά το ουράνιο τόξο έχει πάντα τη σωστή απάντηση και αρκετή μαγεία.

Χειμωνιάτικες εικόνες...Green day

Πάμε μια βόλτα;

Να δούμε από μακριά τα χιονισμένα βουνά και να απολαύσουμε το βαθύ πράσινο που δίνει στο χορτάρι ο χειμώνας;

Να φτάσουμε εκεί, μέχρι τη στροφή...

...ή να συνεχίσουμε κι όπου μας βγάλει ο δρόμος;

I am linking to Fiona { Green Day 26 }

Day 15...Outdoors

Day 16...Something I made

Κλαδιά δεντρολίβανου και αστεράκια μέσα σε γλαστρούλες στολίζουν το τζάκι.

ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Ραδιομαραθώνιος)

Σήμερα ακούμε  SpirtoWebRadio 

και βοηθάμε όπως και όσο μπορούμε!

Χιόνια, δώρα και μπισκότα!

Τα πρώτα χιόνια έπεσαν στα γύρω βουνά και το κρύο γίνεται όλο και πιο τσουχτερό.

Χειμώνιασε πια για τα καλά.

Ντυνόμαστε ζεστά κι απολαμβάνουμε την ομορφιά του χειμώνα και της φύσης.

Η μυρωδιά του καμμένου ξύλου από τα τζάκια δίνει ακριβώς εκείνη τη νότα του χειμώνα που δε δίνει η φύση.

Η αίσθηση της θαλπωρής και η επιθυμία να ανάψουμε το δικό μας τζάκι μας κάνουν να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.

Γυρίζοντας σπίτι ακούμε τη μηχανή του πριν το δούμε...πετά σε έναν παράξενα γαλάζιο ουρανό!

Σπίτι πια, ανάβουμε το τζάκι, κι αφήνω τον πειρασμό να με παρασύρει στην κουζίνα.

Εκεί δοκιμάζω να φτιάξω τα σοκολατένια μπισκότα της Ερμιόνης.

Τη συνταγή θα τη βρείτε στο blog της εδώ.

Μάλλον τα πέτυχα γιατί είναι πεντανόστιμα.

Κι αυτό είναι το δώρο της Dimi που πήρε ήδη τη θέση του σε μια αγαπημένη μου γωνιά!

Μαζί με το υπέροχο αυτό δώρο που με άφησε άφωνη με την ομορφιά του ήταν η καρτούλα με τις ευχές κι ένας πανέμορφος πίνακας που ταίριαξε μια χαρά εκεί που τον κρέμασα.

Dimi μου σε ευχαριστώ πολύ πολύ!!!

Δε χορταίνω να τα βλέπω!

Day 13...lights

Day 14...Something green

Χειμωνιάτικοι καρποί αγριοτριανταφυλλιάς...κατακόκκινοι, αλλά σε πράσινο φόντο!

Δε φωνάζουν Χριστόύγεννα;